หญิงสาวร่างเล็กคว่ำจานใบสุดท้ายจนเสร็จ

"เฮ้อ!ทำงานบ้านแบบนี้มันก็เหนื่อยเหมือนกันน่ะเนี่ย"อัญชิสาบ่นพึมพำเบาๆ เสียงเดินที่ดังมาจากทางด้านหลังเรียกสายตาของเธอให้หันไปมอง ร่างของหัวหน้าแม่บ้านเดินตรงมาที่เธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"เดี๋ยวเธอขึ้นไปดูแลความสะอาดห้องนอนของนายน้อยด้วยนะ"จันทร์พูดขึ้น

"เออ!ค่ะ คุณแม่บ้าน"หญิงสาวขานนับด้วยความนอบน้อม จันทร์ทำท่าจะผละออกไป

"เออเดี๋ยวค่ะ แล้วห้องของนายท่านอยู่ตรงไหนคะ"อัญชิสาถามขึ้นมาเพราะหญิงสาวไม่รู้จริงๆว่าห้องชายหนุ่มอยู่ทางไหนในบ้านหลังใหญ่หลังนี้

"ตามมา"จันทร์พูดแค่นั้นแล้วเดินออกนำหน้าอัญชิสาขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน เธอมาหยุดอยู่หน้าประตูบานไม่แกะสลักบานหนึ่ง

"นี่คือห้องส่วนตัวของนายน้อย เธอต้องเข้ามาทำความสะอาดทุกวัน ที่สำคัญอย่าริอาจขโมยของเด็ดขาด"จันทร์ตวัดสายตาไปมอง อัญชิสารีบหดคอลงทันที มือเรียวเล็กเปิดประตูดันเข้าไป สายตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆห้องที่อยู่ในโทนสีเทาดำตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดีที่ดูเรียบหรูทันสมัย

"เกิดเป็นคนรวยมันก็ดีแบบนี้ล่ะเนอะ"อัญชิสาพูดออกมาเบาๆ หญิงสาวเดินเข้าไปหยิบตะกร้าผ้าที่ใส่แล้วออกมาเพื่อเปลี่ยนตะกร้าใบใหม่เข้าไปไว้แทน เธอจัดการถลกผ้าปูที่นอนผืนเก่าออกแล้วปูผ้าผืนใหม่

"เหมือนจะนุ่มเลยนะ ขอลองเตียงนอนคนรวยหน่อยซิว่ามันจะนุ่มเด้งดึ๋งขนาดไหน"ว่าแล้วหญิงสาวก็ทิ้งตัวกระโดดลงบนกลางเตียงนอน เธอเกลือกกลั้วใบหน้ากับหมอนนุ่มและผ้าห่มที่มีกลิ่นหอม

"นี่แหนะๆ นอนทับรอยยัยหัวขโมยอย่างฉันบ้างจะเป็นไรไป อีตามาเฟียหน้าเลือด ฮ่าๆๆ"อัญชิสาหัวเราะด้วยอย่างชอบใจ หญิงลุกนั่งกลางเตียงนอนหยิบหมอนของชายหนุ่มขึ้นกระหน่ำรัวกำปั้นน้อยลงไปอย่างบ้าคลั่ง ภาพการกระทำทั้งหมดถูกจับจ้องด้วยดวงตาสีรัตติกาลที่นั่งมองอยู่หลังโต๊ะะทำงาน

"หึ!!กล้าขึ้นไปเล่นบนเตียงฉันอย่างนั้นหรอ ยัยหัวขโมย"ริมฝีปากขยับยิ้มเล็กน้อย

"โอ๊ย!!เมื่อยจังเลย ปวดไปทั้งตัวเลยเนี่ย ทำงานบ้านมันเหนื่อยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"อัญชิดยกกำปั้นทุบไปตามแขนเพื่อไล่อาการปวดเมื่อย ตอนนี้เธอย้ายตัวจากห้องนอนเจ้านายหนุ่มมายังห้องทำงาน หญิงสาวทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมอย่างสะอาดพร้อมทิ้งตัวนั่งลงตรงโซฟาแบบปรับเอนนอน ไอเย็นๆจากแอร์คอนดิชั่นทำให้ร่างเล็กถึงกลับเกิดอาการง่วงงุน หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ข้างโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม เป็นเวลา4โมงครึ่ง

"นี่ฉันทำงานแบบมาราธอนมากเลยน่ะเนี่ย ขอพักเอาแรงสักแปบนาง่วงจัง" ว่าแล้วดวงตาหรี่ปรือก็ปิดลงอย่างง่ายดาย

"อื้อ..."มือเล็กปัดพร้อมส่ายหน้าด้วยความรำคาญ

"จะตื่นได้หรือยัง ยัยหัวขโมย"เสียงห้วนๆดังขึ้นทำให้ดวงตาคู่สวยลืมขึ้นฉับราวกับติดสปริงค์เอาไว้

"นายท่าน"ร่างบางมองเจ้าของบ้านด้วยใบหน้าซีดเผือดหญิงสาวรีบลุกขึ้นมาพร้อมค่อยๆทรุดตัวนั่งแหมะลงบนพื้น

"กล้าดียังไงถึงกล้ามานอนหลับที่ห้องทำงานของฉัน"เสียงเข้มคำรามออกมา

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ร่างเล็กก้มหน้านิ่ง

"ฉันจะหักเงินเดือนของเธอ"

"หักเงินเดือน!! แล้วไม่ทราบว่าฉันได้รับเงินเดือนๆละเท่าไหร่คะ"

"เธอคิดว่าหัวขโมยอย่างเธอสมควรได้รับเงินเดือนๆละเท่าไหร่"ภีมากรล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงจ้องหน้าเด็กสาวนิ่ง

"อย่างน้อยฉันควรได้รับเงินเดือนขั้นต่ำตามกฎกระทรวงแรงงาน"

"ฉันจ้างเธอเดือนล่ะหนึ่งหมื่น หักค่าอู้งาน500 หักค่าผ้าปูที่นอนของฉัน8000 หักค่าหมอน2000สรุปเงินเดือนเธอติดลบ500 เข้าใจมั๊ย?"

"ค่ะ!!หะอะไรนะหักค่าอะไรนะ" อัญชิสารับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเธอคิดทบทวนคำพูดของชายหนุ่ม

"ค่าชุดเครื่องนอนและหมอนของฉันที่เธอบังอาจไปเกลือกกลิ้งไง"คำเฉลยยิ่งทำให้เธออึ้งหนัก

"นายท่านรู้"อัญชิสาส่งยิ้มแหย ชายหนุ่มหันหลังให้เธอ

"แล้วฉันต้องชดใช้เงินทั้งหมดให้นายท่านกี่บาทคะ"อัญชาค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ

"สิบล้าน!!!"

"หา!อะไรนะ ฉันไปขายได้แค่แสนห้าเองนะ"หญิงสาวเข่าแทบทรุด

"นั่นมันเรื่องของเธอ แต่เครื่องเพชรเซ็ตนี้มูลค่าเกือบ100ล้าน"ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวนิ่ง ดวงตาคู่คมกวาดไปทั่วเรือนร่างที่อยู่ภายใต้ชุดฟอร์มของแม่บ้าน ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาเคยได้สัมผัสรสชาติหอมหวาน

"เงินตั้งเยอะชาติไหนจะใช้หนี้หมด"อัญชิสาหน้าเสีย

"หาอย่างอื่นมาแลกซิ ถ้ามันมีค่าพอมันอาจช่วยลดหนี้ของเธอลงก็ได้"ชายหนุ่มก้าวเข้ามาประชิดร่างเล็กเอาไว้ ดวงตาสีรัตติกาลสบสายจากับดวงตาคู่สวยนิ่ง

"นายท่านต้องการอะไร"หญิงสาวถามออกไปแทบจะทันที

"ตัวเธอ"คำตอบที่ได้รับทำให้ร่างของอัญชิสาสั่นสะท้าน หญิงสาวรีบหันไปมองหน้าชายหนุ่มอย่างตกตะลึง

"ไม่มีวัน!!"เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

"เธอไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธฉัน เพราะเธอคือนักโทษของฉัน"ภีมากรก้าวเข้ามาประชิดตัวพร้อมรวบร่างเล็กเข้ามาปะทะอก

"ก็ไหนตอนแรกคุณบอกป้าจันทร์ว่าฉันคือคนใช้ของคุณไงแล้วทำไมถึง"เสียงสั่นประหม่าเอ่ยท้วงเบาๆ

"คนใช้ส่วนตัวของฉันคือทำทุกอย่างตามที่ฉันสั่ง"ภีมากรดันร่างบางไปเรื่อยๆจนร่างของหญิงสาวล้มลงบนโซฟา

"นะ...นายท่าน คือฉันยังไม่พร้อม ฉันเป็นวันแดงเดือด"อัญชิสาพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด ที่จู่ๆเจ้านายของเธอเกิดบ้าบอลุกขึ้นมาทำตัวหื่นกามแบบนี้

"ฉันไม่ถือ!!!"เสียงเข้มพูดสวนขึ้นมาแทบจะทันที

"แต่ฉันถือ ตรงนั้นของผู้หญิงในวันแบบนี้มันเปราะบางนะ"ใบหน้าเนียนใสซีดเผือดลงแทบจะทันทีเมื่อเจอกับสายตาสีรัตติกาลที่โน้มตัวลงมาจนแทบจะชิดใบหน้าของหญิงสาว เธอเอนตัวจนแทบจะหงายหลังลงไปนอนกับโซฟา

"มองหน้าฉัน ฉันบอกให้มองหน้าฉัน!!!!"เสียงคำรามที่เป็นประโยคคำสั่งทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นมองแทบจะทันที ดวงตาตื่นกลัวประสบเข้ากับดวงตาของชายหนุ่มราวกับต้องมนต์สะกด เธอนั่งนิ่งอยู่กับที่ ชายหนุ่มกระตุกรอยยิ้มที่มุมปาก

"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว"หญิงเมื่อได้สติเธอรีบยกมือไหว้อ้อนวอนชายหนุ่มตรงหน้าอย่างน่าสงสาร

"หึ!กลัวฉันหรอ ฉันว่าผู้หญิงแบบเธอมันน่าจะเลยจุดนั้นมาได้แล้วนะ คงจะช่ำชองมากเลยทีเดียวถึงขั้นที่สามารถตลบหลังฉันได้ในวันนั้น"ชายหนุ่มพูดชิดริมฝีปากอวบอิ่ม

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ฉันแค่ขอยืมมันมาก่อน" อัญชิสาหลุบตาลงมองต่ำลงใบหน้าเนียนใสกลับแดงระเรื่อเมื่อสายตาปะทะเข้ากับอกแกร่งและหน้าท้องที่เป็นลอนไปด้วยมัดกล้ามจนน่ายกมือสัมผัส เธอไม่อาจรู้ได้ว่าชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อออกตั้งแต่เมื่อไหร่

"แก้ตัวได้หน้าด้านมาก เธอจะบอกว่าขอยืมเงินฉันเพื่อเอามันมาใช้หนี้ฉัน กลัวฉันขัดขืนเธอเลยวางยานอนหลับฉันงั้นซิ?"

"ฉันกำลังจะพูดแบบนั้นอยู่พอดี แฮ่ๆ"อัญชิสาสางยิ้มแห้งๆให้กับมาเฟียหนุ่ม

"ปากเธอไม่ควรมีไว้เพื่อพูดจริงๆนะ แต่มันควรมีไว้เพื่อครางชื่อฉันมากกว่าอัญชิสา"...

😊😊