_

เมื่อผมเดินเข้ามาก็เจอกับบุคคลที่ก่อนหน้านี้ผมและเขามีนัดกัน

พรึ่บ

ฝนวิ่งเข้ามากอดผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มสวยทั้ง2ข้าง

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขามองมาที่ผมสลับกับฝนมันเป็นสายตาที่ทำให้ใจผมกระตุกลงพื้นทันที

พรึ่บ!

เมื่อเขาหมุนตัวกำลังเดินออกไปแขนผมมันก็เร็วกว่าสมองผมไป1ก้าว

ผมรั้งแขนเขาให้หยุดครับ...

ผมค่อยๆหันไปมองเขา มันทำให้ผมเห็นว่าตอนนี้เขามองไปที่มือของผมที่จับแขนเขาไว้ก่อนที่เขาจะมองขึ้นมาสบตากับผม

สายตาที่เขามองมาที่ผมนั้น

เป็นสายตาที่มีทั้งความสงสัย สับสน และไม่เข้าใจ

เขาค่อยๆแกะมือผมออกอย่างช้าๆมันทำให้ผมชาไปทั้งตัวเลยครับ

นี่ผมเป็นอะไร?...

และแล้วเขาก็เดินลับสายตาผมไป

แขนผมยังกอดคนตัวเล็กอยู่แต่ใจผมมันดันกังวลอยู่ที่ผู้ชายคนเมื่อกี้ซะงั้น

_

ทันทีที่ประตูปิดสนิทขาผมมันก็ไม่มีแรงก้าวไปข้างหน้า ทุกอย่างหยุดนิ่งและเงียบสนิท

สมองผมขาวโพลน ทำไมผมรู้สึกเจ็บตรงอกข้างซ้ายจังเลยครับ

ผมไม่รู้ว่าตัวเองเหม่อไปนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าไอ้วินมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีผมก็เห็นไอ้วินยืนเรียกผมอยู่ตรงหน้าแล้ว

คำว่า 'อย่าเห็นกูเป็นคนอื่น' ของน้องชายมันเหมือนเหล็กแหลมที่จิ้มมาที่ตัวผมเพื่อกระตุ้นให้ผมระบายความรู้สึกตอนนี้ออกมา

ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตอบน้องชายออกไป

มันมองมาที่ผมอย่างหาคำตอบ

ไอ้วินมันพูดจบก็เดินนำหน้าผมไปทันที

ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยครับทุกคน ผมไม่อยากแสดงด้านนี้ให้ใครเห็นเลย

แม้กระทั่งคนในครอบครัวของตัวเอง

_

เมื่อขาผมก้าวเข้ามาข้างในห้องทำงาน คนเป็นน้องชายก็เอ่ยถามผมขึ้นมาทันที

ปากผมมันหนักเกินกว่าจะขยับปากตอบคนเป็นน้องชาย

คนเป็นน้องชายฝาแฝดพูดขึ้นและมองมาที่ผมอย่างรอคำตอบ

ผมใช้เวลาไม่นานนักเล่าเรื่องทุกอย่างระหว่างผมกับใบชาตั้งแต่ก่อนหน้านี้และเมื่อกี้ให้คนเป็นน้องชายฟังทั้งหมด

คนเป็นน้องชายร่ายยาวตอบผมทันทีที่ฟังผมเล่าจบ

ใจผมมันกระตุกวาบทันทีที่น้องชายผมถามแบบนั้น

มันทวนถามคำถามผมอีกครั้ง

ผมพูดยังไม่จบประโยคไอ้วินมันก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

ผมร่ายยาวตอบผู้เป็นแฝดออกไป

ใช่ครับ ผมควรจะทำอย่างที่น้องชายผมบอก

ผมควรจะตัดใจ...

LINE 🔔

ผมหันไปมองยังต้นเสียงก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาดู

Baicha : คุณอยู่ไหม?

Baicha : คุณตอบผมหน่อย

ทันทีที่ผมเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอตัวผมมันก็ชาไปหมดไม่ว่าจะเป็นหัว ลำตัว ขา-แขน

ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับน้องชายที่มองมาที่ผมสลับกับโทรศัพท์ที่ผมถืออยู่ในมือ ผมจึงพยักหน้าตอบ

พูดจบไอ้วินมันก็เดินออกจากห้องผมไปทิ้งไว้แค่เพียงคำถามให้ผมคิดไม่ตกแค่นั้น

ผมควรทำในสิ่งที่ถูกต้องใช่ไหมครับและสิ่งที่ถูกต้องนั้นคือ ผมต้องตัดใจ...

_

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่โซฟาข้างในห้องผู้ป่วยครับโดยที่มีฝนนอนพิงไหล่ผมอยู่และผมก็กอดประครองหลังเขาไว้

ฝนกุมมือผมไว้แน่นแม้กระทั่งตอนนี้ตอนที่เธอหลับไปแล้ว

สมองผมมันว่างเปล่าทำให้ผมพลันนึกคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้ แววตาของเขาที่มองมาที่ผมมันทำให้ใจผมกระตุกวูบลงที่พื้นทันที

นัยน์ตาสวยกลับกลายเป็นนัยน์ตาที่แดงกล่ำ

น้ำตาที่คลออยู่นัยน์ตาคู่สวยนั้นมันช่างบีบใจผมเหลือเกิน ตลอดระยะหลายเดือนที่ผ่านมาระหว่างผมกับเขามันเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าอะไรผมยังไม่รู้เลยครับ

เพื่อน พี่ชาย-น้องชาย คนที่สนิทใจหรือคนที่รู้ใจกัน

แต่ผมยอมรับครับว่าเวลาที่ผมได้พูดคุยกับเขามันทำให้ผมมีความสุข ผมชอบเวลาเขาพูด ชอบเวลาเขายิ้ม

มันทำให้เรื่องที่ผมคิดมากในตอนนั้นพลันหายไปจากสมองของผมเพียงแค่รอยยิ้มของเขา

ผมก้มลงไปมองคนที่กุมมือผมอยู่ตอนนี้ก่อนที่จะกระชับกอดเขาแน่นกว่าเดิม ฝนละเมอครับ

ผมถอนกายใจออกมาเฮือกใหญ่เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันทำให้ผมคิดมาก ถึงมากที่สุด

ผมไลน์ไปหาเขา เขาก็ไม่ตอบไม่อ่านผมไม่รู้ว่าจะติดต่อเขาด้วยวิธีไหนแล้วครับ เพราะเบอร์โทรศัพท์ของเขาผมก็ไม่มี

ผมควรจะทำยังไงดีครับ...

_

มิดจะพาบ

20:45

_

ผมนั่งคิดไม่ตกกับสิ่งที่เจอมา ผมทำงานไม่ได้เลยครับเรื่องนั้นมันวนเวียนอยู่ในสมองผมตลอดเวลาเสียงแจ้งเตือนแอพลิเคชั่นก็ดังขึ้นมาเรื่อยๆ

มีทั้งเสียงแจ้งเตือนจากเพื่อนและเสียงแจ้งเตือนจากเขา

Baicha : คุณหมอตอบผมหน่อยครับ

ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตัดสินใจกดเข้าไปอ่านข้อความนั้น

_

Baicha

_

read

ทันทีที่ประโยคสุดท้ายโชว์ที่หน้าจอโทรศัพท์ของผมมันก็ทำให้สมองผมตอบรับอย่างฉับพลัน โดยที่ความรู้สึกของผมมันเร็วกว่าสมอง1ก้าวเสมอ

ผมไม่รู้ว่าถ้าผมก้าวขาออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี้ผมจะเจอกับอะไรบ้าง แต่แค่ให้ผมเจอใบหน้าหวานๆนั้นผมก็ดีใจแล้วครับ

ถึงแม้สุดท้ายแล้วผมจะได้ความรู้สึกที่เจ็บปวดกลับมาก็ตาม....

_

-TBC-