Prologue
@ RIN Hospital
ปึก!
“ฉันขอค้าน! ฉันไม่ยอมให้อีเด็กเมื่อวานซืนมาบริหารโรงพยาบาลของตระกูลของเราเด็ดขาด มันขาดคุณสมับัติมากมายพวกท่านก็รู้!!” นี่เป็นเสียงประกาศกร้าวของผู้มีศักดิ์เป็นน้าของฉันเอง
เธอต่อต้านฉันมาตั้งแต่เด็กๆ เธอเกลียดฉันเข้าไส้ เพราะกลัวว่าฉันจะมาแย่งทุกอย่างไปจากเธอ เพราะเธอเป็นแค่ลูกบุญธรรมของท่านปู่ เธอไม่มีสายเลือดของตระกูลฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลริน
น้ากิโกะเธอมีลูกชายชื่อว่า โกยะ โกยะอายุมากกว่าฉัน 4 ปี แต่ฉันไม่เคยเรียกมันว่าพี่หรอก เพราะมันไม่อยากจะนับญาติกับฉันสักเท่าไหร่ โอเคในเมื่อไม่อยากนับญาติด้วย ฉันก็ไม่นับ ไอ้โกยะกับแม่ของมัน กำลังร่วมมือกันหุบสมบัติของตระกูลฉัน ฉันเลยต้องรีบกลับมาจัดการกับพวกโลภมาก ตระกูลฉันเป็นตระกูลหมอ มีฉันเพียงคนเดียวที่ไม่ได้เป็นหมอ เพราะฉันเลือกเรียนวิศวะ ฉันบอกเรื่องราวของตัวเองคราวๆก่อน ตอนนี้ในห้องประชุมกำลังเดือด
“คุณน้าจะพูดว่าตัวเองมีคุณสมบัติที่เหมาะสมกว่าเหรอคะ?" ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้าน้ากิโกะจอมโลภมาก "คุณฝันเฟื่องเกินไปล่ะมั่งคะ สงสัยคงจะศัลยกรรมมากไปเลยทำให้บ้า” พูดจบ ฉันก็ยกเท้าขึ้นไปวางบนโต๊ะในห้องประชุม
“อีเด็กไร้มารยาท ทุกคนเห็นไหมว่ายัยเด็กริวมันร้ายกาจแค่ไหน มันไม่เคารพฉันที่เป็นน้าของมันเลย แล้วอีกอย่างมันเรียนจบวิศวะไม่ได้จบบริหาร มันไม่ได้เป็นหมอด้วย มันบริหารโรงพยาบาลนี้ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะมันไม่ได้สนใจที่จะรับช่วงต่ออยู่แล้ว แล้วนี่อยู่ดีๆมันก็กลับมาพร้อมกับบอกว่าท่านพี่เรียวจิให้มาบริหารแทน ถ้าให้มันบริหารฉันกลัวว่าโรงพยาบาลจะล่มจ่ม”
“คุณน้าอย่ามาทำเป็นห่วงโรงพยาบาลหน่อยเลยค่ะ ตัวเองอยากได้โรงพยาบาลนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ ถึงได้ให้ไอ้โกยะมันเรียนทั้งหมอทั้งบริหาร หนูเป็นทายาทที่มีสายเลือดโดยตรงของตระกูลริน หนูมีสิทธิ์ทุกอย่าง คุณน้าอย่าลืมสิคะว่าคุณปู่ยกหุ้นโรงพยาบาลให้หนูตั้ง 70 % ทุกคนในห้องประชุมก็เห็นเอกสารที่หนูแจกแล้ว อีกอย่าง...คุณพ่อท่านก็เซ็นต์มอบอำนาจให้ฉันเข้ามาบริหารโรงพยาบาลนี้แทน แล้วคุณน้าจะเสือกขัดข้องอะไรไม่ทราบคะ เป็นคนแก่มีปัญหานะเรา” ฉันพูดติดตลก
“แก!! ฉันไม่ยอม!!” ยังคงโวยวายไม่เลิก
“อย่าคิดมาเล่นกับหนูค่ะ เพราะหนูเป็นคนกัดไม่ปล่อย หนูจะกัดจนกว่าเหยื่อจะตาย และอย่าได้คิดแตะต้องคนในครอบครัวหนูอีก ไม่งั้นแม้แต่เหงาหัวคุณน้ากับไอ้โกยะก็จะไม่มี!! หนูไม่สนว่าท่านพ่อจะขอหรือว่าใครจะขอ ถ้าหนูจะทำก็ทำค่ะ!!” ฉันตวาดใส่น้ากิโกะ
สวัสดีค่ะ มัวแต่ใส่อารมณ์กับคุณน้าไปหน่อย ฉันขอแนะนำตัวเองนะ ฉันชื่อ " ริว " อายุ 19 ปี (คงจะรู้จักฉันในเรื่องของเพื่อนๆกันแล้ว คราวนี้ก็มาถึงเรื่องของตัวเองบ้าง) ฉันเป็นคนที่จริงจังกับชีวิต แต่เพื่อให้คนอื่นดูว่าฉันเป็นคนใสใสติ๊งต๊อง ฉันเลยทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต เพื่อไม่ให้ใครสงสัยและคิดว่าฉันไร้พิษสง และซึ่งมันเป็นวิธีที่ดี เพราะทุกคนคิดว่าฉันหัวอ่อน พวกนั้นเลยมักแสดงกริยาต่ำๆมาให้ฉันเห็นเสมอ
วันนี้ฉันเข้ามาประชุมที่โรงพยาบาลแทนคุณพ่อ เพราะท่านถูกรอบทำร้ายจากผู้มีศักดิ์เป็นน้องสาวบุญธรรม ก็คือคุณน้ากิโกะนั่นเอง คุณปู่เอาเธอมาจากบ้านเด็กกำพร้าเพราะท่านอยากมีลูกสาว แล้วเป็นไงละ โตขึ้นก็มากำแหง จะเอาทรัพย์สมบัติไปใช้คนเดียว รวมหัวกับลูกจะฆ่าพ่อและพี่ชายที่มีบุญคุณกับตัวเอง คุณน้าเป็นคนโลภมาก พ่อฉันเห็นท่านเป็นน้องสาวเลยไม่ทำอะไร จึงแค่ตักเตือน แต่คุณน้าไม่เคยเห็นพ่อฉันเป็นพี่เลยสักครั้ง สั่งคนไปรอบยิงพ่อกับปู่ของฉันเมื่ออาทิตย์ก่อน โชคดีที่พวกท่านได้รับเจ็บเล็กน้อย
คุณน้ากิโกะคิดจะฆ่าคนในครอบครัวฉันตั้งหลายหน เพื่อที่ตัวเองกับลูกจะได้หุบสมบัติที่ท่านปู่ของฉันสร้างมาไปหมด เพราะฉันไปเรียนอยู่อเมริกาไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้าน พวกมันเลยรีบทำทุกอย่างก่อนที่ฉันจะกลับมาหลังจากเรียนจบ พอฉันทราบเรื่องจากลูกน้องคนสนิทของพ่อว่าพ่อกับปู่ถูกรอบทำร้าย ฉันก็รีบบินกลับมาที่ญี่ปุ่นทันที เพิ่งมาถึงเมื่อเช้า พอมาถึงฉันก็รีบเข้าบริษัททันที ฉันต้องมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เพื่อให้คนในครอบครัวปลอดภัย และจะได้เขี่ยพวกตัวเงินตัวทองออกไปจากตระกูลรินด้วย
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน อีเด็กเมื่อวานซืน!!"
“ฮึ! คิดว่าหนูจะกลัวงั้นเหรอคะคุณน้า วันนี้ขอประชุมแค่นี้ค่ะ เลิกประชุม!!”
“ครับ/ค่ะ”
ทุกคนเคารพการตัดของฉันเสมอ เพราะฉันเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลริิน พวกหุ้นส่วนรู้ดีว่าฉันสามารถดูแลโรงพยาบาลได้ ฉันเรียนจบปริญญาโทสาขาวิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์สาขาวิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์สาขาวิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์จากอเมริกาตั้งนานแล้ว แต่เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ ฉันเลยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มีเพียงแค่พ่อกับปู่เท่านั้นที่รู้ ไม่งั้นพวกท่านคงไม่ให้ฉันเข้ามาดูแลตำแหน่งผู้บริหารแทนหรอก และฉันก็คิดว่าพวกหุ้นส่วนก็รู้ว่าทำไมพ่อถึงเลือกฉันมาบริหารโรงพยาบาลแทน เพราะคุณน้ากิโกะแสดงกริยาต่ำๆออกมาแบบนี้ไง จะมีใครกล้าให้บริหารละ...ว่าไหม
“แกไม่อยากรับตำแหน่งนี้อยู่แล้ว ทำไมคราวนี้ถึงกลับมาวะริว” ไอ้โกยะที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยปากถามฉัน หลังจากหุ้นส่วนคนอื่นๆออกจากห้องประชุมจนหมด ในห้องนี้เหลือแค่ฉัน โกยะ แล้วก็คุณน้ากิโกะเท่านั้น
“พอดีเรียนวิศวะจนเบื่อวะ ฉันเลยอยากมาลองบริหารโรงพยาบาลดูบ้าง ดูน่าสนุกดี” ฉันพูดแล้วยักไหล่ให้สองแม่ลูก
“นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะริว ฉันสามารถดูแลโรงพยาบาลนี้ได้ดีกว่าแก เพราะฉันเรียนจบหมอกับบริหารมา” จ้ะ!
“ถ้าอยากมาบริการ ก็ฆ่าฉันสิ” ฉันกอดอกมองสองแม่ลูกอย่างท้าทาย
“อย่ามาท้าฉันนะริว! ฉันฆ่าแกได้เพื่อให้ได้ทุกอย่างนะ!” ไอ้โกยะพูด
“ไม่ได้ท้า...แต่ให้ทำเลย ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ นายกับคุณน้ามีสิทธิ์ฆ่าฉันให้ตายภายในครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าฉันรอดกลับมา...นั่นก็หมายความว่า...คุณน้า แล้วก็นายจะต้องเป็นฝ่ายตาย"
"..."
"มีเรื่องจะพูดกับฉันแค่นี้ใช่ปะ ถ้างั้นฉันขอไปพักผ่อนก่อนนะ นั่งเครื่องมานาน เมื่อยตัว นี่ยังจะต้องมานั่งฟังเสียงพวกเปรตมาขอส่วนบุญอีก น่ารำคาญชะมัดเลย...นายว่าไหม?”
ไอ้โกยะมันยืนกำหมัดแน่น ตัวมันสั่นเพราะกำลังโกรธ
“ฉันไม่ยอมให้แกได้ทุกอย่างไป ทั้งๆที่แม่กับฉันทำขนาดนี้แล้ว ฉันไม่ยอม!!” เหมือนกันไหมละแม่กับลูก
“ถ้าอยากได้ขนาดนั้น ก็มาแย่งไปให้ได้สิ อย่ามั่วแต่เห่า”
“ฉันทำแน่ริว เธอเตรียมตัวรับสงครามจากฉันกับแม่ได้เลย”
“แล้วจะรอนะ หวังว่าจะไม่ทำให้การรอคอยของฉันผิดหวัง พยายามเข้าล่ะ ฮึๆ” ฉันเอามือตบที่ไหล่ของไอ้โกยะ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องประชุม ทิ้งให้สองแม่ลูกมองด้วยสายตาลุกเป็นไฟ
ของของฉัน แกสองแม่จะไม่มีวันได้ไป
@ ประเทศไทย
ทางด้านฮันเตอร์
ปัง! ปัง! ปัง!
“เชี้ยเอ๊ย! มึงเล่นกูถึงตายเลยรึไงวะ สัส!!”
“มึงหนีกูไม่พ้นหรอกไอ้ชู้ มึงกล้ามากนะที่มาเอากับเมียกู กูจะฆ่ามึงไอ้ชู้ชั่ว!!”
ปังๆๆๆ
เสียงปืนยังคงดังต่อเนื่องอยู่ด้านหลังผม ลูกกระสุนเสียดตัวผมไปมา
เออ...ตอนนี้ผมกำลังถูกไล่ฆ่าอยู่กลางถนนแถวๆผับไอ้โซล ผมใส่รองเท้ากับกางเกงยีนส์เอง ดีนะที่ไม่มีคนอะ ผมวิ่งมาที่ทางเปลี่ยวเพื่อหาที่หลบ จะไล่ยิงกูอะไรนักหนาวะ ผมก็แค่ลากผู้หญิงมาเอาในรถ แต่ยัยนั่นมากับผัวเสือกไม่บอกไง มาอ่อยผมตั้งแต่ตอนเต้นจนผมทนไม่ไหวลากมาเอาในรถ กำลังฟัดกันมันเลย ผัวมันเสือกเดินมาเจอตอนที่ผมกำลังเสียบกับเมียมันพอดี กำลังขย่มกันได้ที่เลย แล้วไงล่ะ เมื่อผัวมันเห็นผมกำลังเอากับเมียมัน มันก็ควักปืนยืงผมไง ผัวมันยิงปืนเข้ามาในรถเชือดหัวผมไปนิดเดียวเอง ผมนี่รีบวิ่งหนีเลย
ปัง!
มันยิงสกัดหน้าผมจนผมหยุดวิ่ง เหนื่อยฉิบหายวายวอดเลยเว๊ย กูยังไม่เคยวิ่งเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยนะ
“วิ่งหนีให้ตายยังไง วันนี้กูก็ฆ่ามึงอยู่ดี!”
ผมหันหน้ากลับไปหามันแล้วยกมือขึ้นเหนือหัว ไม่ได้ยอมแพ้หรอก แต่ผมไม่มีอาวุธ ต้องสงบเสงี่ยมนิดหนึ่ง
"แฮ่กๆ พี่อย่ายิงเขานะ หนูไม่อยากให้พี่ฆ่าใคร" ขอบคุณที่ยังเห็นว่าชีวิตกูยังมีค่า ถุ้ย! อีนี่มันตัวดีเลย มันทำให้ผมตกอยู่ในสภาพเหี้ยๆแบบนี้ มาเฟียอย่างผมไม่เคยวิ่งหนีใคร แต่กลับมาวิ่งหนีเพราะไปเอากับเมียเขา
โอ๊ยตายๆ ถ้าพวกเพื่อนๆผมรู้นะ พวกมันหัวเราะจนช็อกตายแน่ๆอะ อ่อ...ผมลืมบอกเหตุผลที่ผมต้องวิ่งหนี ที่ผมต้องวิ่งหนีเพราะผมไม่มีอาวุธไง ไอ้เวรนี่พาลูกน้องมาเป็นโขยง ผมคนเดียวสู้พวกมันไม่ไหวหรอก ยิ่งมึนๆเมาๆเหล้าอยู่ด้วย วิ่งหนีเป็นทางออกที่ดีที่สุด ส่วนพวกเพื่อนๆผมไม่ต้องถามถึง พวกมันไม่รู้หรอกว่าผมโดนไล่ยิงอยู่ด้านนอก ดื่มเหล้าเฮฮากันอยู่ในผับโน้น
“มึงไม่ต้องมาพูด! เอากับมันมันเลยล่ะสิ…สัสเอ๊ย!” ผัวมันสบถอย่างหัวเสีย
"พี่เชื่อหนูเถอะนะ อย่าฆ่าเค้าเลย"
"ที่มึงห้ามกู เพราะติดใจมันใช่ไหมหา!!"
"มะ...ไม่ใช่! มันไม่สู้พี่ไม่ได้สักนิด ของมันอันเล็กกว่าพี่ตั้งเยอะ"
"อ้าวอีนี่!...ทำไมพูดหมาๆแบบนี้วะ ของกูใหญ่ครับ กูเห็นมึงอมเอาอมเอา มึงอย่ามาตอแหล!”
เอาดิ วันนี้ไม่ผมก็อีนี่นี่แหละที่จะตาย มาโยนขี้ให้ผมคนเดียวฝันไปอีกสิบชาติเหอะมึง ผู้หญิงกูก็เล่นครับบอกเลย
"แกนั่นแหละที่ลากฉันไปเอาในรถ มันใช้กำลังปลุกปล้ำหนูอะพี่ ฮือออ..." มันหันไปทำหน้าเรียกคะแนนสงสารจากผัว
"อ้าวอีเชี้ยนี่! เดี๋ยวปั๊ด..."
ปัง!
"อย่าคิดแตะต้องเมียกู กูเชื่อเมียกู มันไม่มีทางยอมให้คนอื่นเอานอกจากกูหรอก"
"อ๋อเหรอ...มึงจะดูรอยน้ำลายเมียมึงตรงนั้นของกูไหมล่ะ เหอะ! สมควรละที่เมียมึงมาเอากับกู ก็เพราะมีผัวโง่แบบมึงไง ฮึๆ"
"หุบปากของมึงซะ มึงเตรียมตัวไปลงนรกซะไอ้ชู้เชี่ย!" นี่กูต้องมาตายอนาจแบบนี้เหรอวะ
ผมหลับตาพร้อมรับลูกกระสุน ไม่มีทางหนีแล้ว จะวิ่งหนีก็เหนื่อย ให้มันยิงจะได้จบๆกันไป อยากยิงก็ยิง...
ปัง!
#ไรท์กำลังรีไรท์เนื้อหาเด้อ รอกำเด้อ ^^
ขอบคุณทุกกำลังใจ ❤️
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่าน 🙏
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายนะคะ 🤟🏻
>> ไรท์จะทยอยอัพนิยายให้ครบทุกเรื่องนะคะ อาจจะล่าช้าหน่อยเนื่องจากไรท์แต่งหลายเรื่องและทำงาน ขอบคุณค่ะ <<
เพจของ Evil นะคะ (กดคำว่า Evil ได้เลยค่ะ)
#ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านและรอไรท์นะคะ ^^ *
สุดท้ายนี้
ฝาก E-Book ด้วยนะคะ
 |
|
 |
|
** อัปนิยายทุกวันจันทร์ วันพุธ วันศุกร์จ้า **
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น