และแล้วหลังจากที่มันได้วางสายจากเขาไปแล้วนั้น ตัวมันเองก็เดินหนีออกไปทางหน้าบ้าน ฉันได้ยินแค่เขาถามถึงใจของฉันก็เต้นระรัวไปหมด นี่แหละอาการเหมือนคนเป็นโรคประสาทของจริง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายฮอร์โมนก็สวิงเก่งแหลือเกิน ลูกยิ่งแล้วใหญ่นึกว่าแม่อย่างฉันเป็นกระสอบทรายกันหรือไง มีคนเดียวก็ว่าจุกแล้ว นี่เป็นแฝดเหมือนหยอกกันเองในท้อง ถีบทีก็เล่นเอาจุกจนต้องนั่งพักเลยทีเดียว 

ฉันและไอ้บิววัน ๆ นั่งดูแต่เสื้อผ้าเด็ก เรียกได้ว่าเอฟของกันเก่งมาก มาอยู่ด้วยกันชวนกันดูนี่นั่นไปเรื่อย บางทีก็ชวนกันออกไปห้างไปหาอะไรกิน ไปช็อปปิ้งของจนโดนไอ้แต๊งก์บ่นหนักทั้งคู่ถึงขั้นขู่จะฟ้องให้พี่เดียร์มารับถ้าหนีกันออกไปเที่ยวอีก ทำให้ตอนมาซื้อของออนไลน์ที่บ้านแทน เข้าใจถึงความห่วงใยนั่นแหละ... 

วันเวลาผ่านล่วงเลยไปจนมากกว่าอาทิตย์ที่ฉันมาอยู่บ้านไอ้แต๊งก์ อดรอนทนไม่ไหวถึงขึ้นต้องโทรไปตามเขามารับฉันกลับเนี่ยช่างเป็นเพื่อนที่ทรยศกันได้ลงคอ ฉันเห็นเขามาที่บ้านสองสามวันก่อน แต่ก็มาแค่หน้าบ้านเห็นหน้าฉันเขาก็กลับขึ้นรถไปเหมือนทุกครั้ง ใจฉันก็เจ็บปวดอยู่นะที่เห็นที่เป็นแบบนี้ แต่ไอ้แต๊งก์ก็คงคิดไม่ต่างกันถึงต้องโทรตามมารับฉันในวันนี้ 

 

“กานดาครับ พี่ขอโทษได้ไหมครับที่พี่ทำแบบนี้กับหนู หนูจะให้อภัยกันได้ไหมครับ”  

เสียงเว้าวอนของเขาที่เอ่ยผ่านประตูห้องนอนบนชั้นสองของบ้านไอ้แต๊งก์ ทำเอาใจฉันบีบจนหน่วงไปหมด แต่พอมาวันนี้ที่ฉันได้เห็นหน้าเขาอีกครั้งในตอนที่อยู่ด้านล่างก่อนจะพยายามจะข่มใจแต่ก็นั่นคือสิ่งที่พยายามหลบและหลีกหนีมาตลอด กลับกลายเป็นศูนย์ทันที เขากลับมาให้ฉันเจอหน้าอีกครั้ง เผชิญหน้ากันจัง ๆ  

ถ้าถามว่าคิดถึงเขาไหม บอกเลยว่า ‘คิดถึงมาก คิดถึงทุกนาที’ และในครั้งนี้ฉันยอมแพ้ให้ใจตัวเองรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ดูเหมือนคนโง่เง่าที่ยอมให้แก่เขาเสมอ ภายในใจที่คอยพร่ำเพรียกเรียกหาเพียงแต่เขา แม้จะยอมเป็นคนหน้าโง่ในทุกครั้งที่ความเจ็บปวดจางหายไป แต่คำว่า ‘รัก’ ของแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอกนะ ใครที่ว่าฉันโง่ที่กลับไปหาเขา แต่ฉันไม่มีเขาก็เหมือนอยู่ไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ 

“กลับมาหาพี่ได้ไหมคะคนดีของพี่ ตอนนี้พี่ยอมแล้ว พี่ยอมทุกทาง พี่ยอมทุกอย่างแล้วค่ะกานดา นะคะ กลับมาหาพี่เถอะนะ กลับบ้านเรากันนะ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริง ๆ”  

“....”  

“กานดาครับ พี่ยอมแล้วจริง ๆ ฮึก.. พี่ยอมแล้ว”  

“ฮึก.. ฮึก..”  

ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเอง ในวันที่ฉันจะยอมแพ้ใจตัวเองอีกแล้วหรอ มีแต่คำถามมายมายวนในหัวของฉันตอนนี้ ความคิดถึงที่มีให้เขานั้นมีมากเกินกว่าจะบรรยายได้ แค่ทุกวันนี้ฉันก็เหมือนคนที่ล่องลอยแทบจะไม่อะไรอยู่แล้วแต่ถ้าเทียบกว่าแต่ก่อนก็ดีขึ้นเยอะมากเลยแหละ ทุกวันนี้ไอ้แต๊งก์กับบิวแทบจะย้ายข้าวของมาอยู่กับฉันมาช่วยดูแลฉันเพราะจากที่เคยเครียดจนแทบจะแท้งไปแล้วรอบหนึ่งตั้งแต่ตอนนั้น จากนั้นแทบไม่ให้ห่างสายตาเลยสักนิด แต่ก็มีพี่ดาลิ้งช่วยดูแลเพราะไอ้บิวเองก็ท้องเหมือนกัน 

“มึงจะเอาไงด้า กลับไหม”  

เสียงไอ้แต๊งก์ถามขึ้น ซึ่งฉันว่ามันรู้คำตอบของฉันอยู่แล้ว เผลอ ๆ อาจจะเป็นมันด้วยซ้ำที่โทรไปหาพี่เดียร์เหมือนเรียกให้มารับฉันกลับไป 

“มึงโทรหาพี่เดียร์หรอ”  

“กูขอโทษนะด้า แต่กูทนเห็นสภาพของมึงไม่ไหวจริง ๆ อีกไม่ถึงเดือนมึงจะคลอดเจ้าแฝดแล้วนะ มึงจะมาหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ อ่ะ ๆ อย่าเพิ่งด่ากู ถ้าเทียบกับตอนนั้น ตอนนี้มึงดูดีขึ้นเยอะมากจริง ๆ แต่กูเป็นห่วงหลานกูออกมาหน้ายู่ทำไงล่ะ อีกอย่างเฮียมันก็พ่อไอ้เจ้าแฝด มึงก็ต้องให้เขาดูแลด้วย”  

“กูคิดถึงเขาจริง ๆ นั่นแหละไอ้แต๊งก์ ฮือ.. กูบอกได้เลยด้วยความสัตย์จริง กูคิดถึงเขามากจริง ๆ”  

“ถ้ามึงคิดถึง มึงก็กลับไป ใครจะด่ามึงว่าโง่ ว่ามึงมันควาย แต่กูเข้าใจนะ คนเรามันรักอะไรก็ยอมหมดนั่นแหละ เพียงคำว่าหนึ่งนาทีของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน หนึ่งนาทีตอนมึงมีความสุขมันอาจจะน้อยกว่าที่กูสุขก็ได้ แต่ตอนหนึ่งนาทีที่มึงทุกข์ อาจจะสั้นกว่าตอนกูมีความสุขก็ได้ใครจะไปรู้ นอกจากตัวของมึงเอง เข้าใจที่กูพูดไหม”  

ฉันพยักหน้าให้ไอ้แต๊งก์เข้าใจความหมายที่มันจะสื่อ แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ฉันก็อดทนมากในแต่ละวัน ก่อนหน้านี้ฉันก็นอนร้องไห้แทบจะทุกคืน อาถรรพ์รักเจ็ดปีทะเลาะกันครั้งเดียวแทบจะพังหมด ฉันค่อย ๆ เปิดประตูออกไป เห็นพี่เดียร์นั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตู ใจของฉันเต้นกว่าสิ่งใด ปิดการรับรู้เกี่ยวกับเขาไปหลายเดือนในทางโจ่งแจ้งอะนะ แต่เบื้องหลังก็ตามถามเรื่องของเขาจากคนอื่นอยู่ดี เรียกได้ว่า เกลียดก็เกลียดไม่สุด ร้ายก็ร้ายไม่สุดนี่แหละคือข้อเสียของฉัน 

แต่พอได้เจอหน้าเขาสภาพของเขาแย่กว่าที่ฉันรับรู้มาซะอีก หนวดเคราขึ้นรกรุงรังกว่าตอนที่แอบมาส่งข้าวส่งน้ำซะอีก แล้วนี่ดูสิผมก็ยาวไม่เป็นทรงหมดกันหนุ่มหล่อของฉัน แถมยังจะผอมลงกว่าเดิมอีกนะเนี่ย ฉันไม่ชอบคนผอมนะ ทำไมไม่หัดดูแลตัวเองบ้างเลยเนี่ย 

“ทำไมไม่โกนหนวดคะ ผมยาวทำไมไม่ไปตัดออกคะ ทำไมปล่อยตัวเองแบบนี้”  

ฉันบ่นเขาจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันก่อนจะลุกขึ้นมากอดฉัน ฉันคิดถึงอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้เหลือเกิน 

“กานดา กานดาจริง ๆ ด้วย”  

“คิดว่าเป็นใครกันคะ”  

“พี่คิดถึงเธอ ฮือ คิดถึงมากเลย”  

“พี่เดียร์อย่ากอดแน่นสิคะ หนูเจ็บท้องนะ”  

“อ่า โทษทีครับ ดีใจไปหน่อย” 

 

คนมันรักทำยังไงได้ 

แม้ว่าจะเคยเจ็บปวด แต่ก็ยังรักอยู่