(NOT VILLAIN) EP.23

แบบอักษร

(NOT VILLAIN) EP.23

“พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกพาสเรื่องนี้อะ” ฉันเอ่ยขอโทษพร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกผิด

หลังจากที่ฉันลืมตาตื่นมาได้ไม่นาน พาสก็เคาะประตูพร้อมกับสั่งให้ฉันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเก็บของเสร็จและก้าวขึ้นรถได้ไม่เท่าไหร่ พาสก็พูดกับฉันว่าเขารู้เรื่องเจสเฟอร์และเซนทอที่ทำกับฉันแล้ว เขาเสียใจมากที่ฉันไม่บอกเขา

ฉันรู้ว่าเป็นฉันเองที่ผิดแต่เพราะฉันไม่มีความกล้าที่จะบอกเขา เลยทำได้เพียงเก็บเรื่องให้เป็นความลับให้มากที่สุด

“ทั้งๆที่พี่โฟโต้เป็นคนบอกผมเองว่าเราจะไม่ความลับต่อกัน แล้วพี่ทำกับผมแบบนี้ได้อย่างไรครับ” พาสขับรถไปพร้อมกับหันมาสบตาฉันเป็นระยะ

เป็นฉันที่เคยพูดแบบนั้นไปนั่นแหละ เราคือครอบครัวเดียวกันถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็ให้บอกเพราะฉันจะช่วยเขาหาคำตอบอีกแรง แต่ก็เป็นตัวฉันเองที่ผิดคำพูดและความเชื่อใจ

“พี่ขอโทษ” ฉันก้มหน้ารับโทษพร้อมน้ำตา

ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องมาพบเจอเรื่องเลวทรามพวกนี้อีก ถึงอยากจะย้อนเวลาไปแก้ไขมากเท่าไหร่สุดท้ายมันก็ไม่มีวันทำได้

“อย่าร้องเลยนะครับ ผมเข้าใจดีว่าตัวพี่ก็รับไม่ได้ ต่อไปผมจะไม่พูดเรื่องพวกนี้อีกพี่โฟโต้หยุดร้องเถอะนะ”

พาสเห็นคนที่รักร้องไห้ความโกรธก็มลายหายไปในทันที เมื่อกี้เขาโมโหจัดจนเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดเข้าให้แล้ว หยดน้ำตาเธอหลั่งไหลออกมานั้น ตัวพาสรับรู้ได้อย่างดีเลยว่าพี่โฟโต้เสียใจกับเรื่องนี้มาก ดังนั้นเขาควรที่จะไม่พูดเรื่องนี้ให้เธอเสียใจอีกแล้ว และต่อไปเขาสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ให้เรื่องพรรค์นี้เกิดขึ้นอีกแน่

“พี่กลัว” น้ำเสียงสั่นเทาเอ่ยออกมาพร้อมกับโผกกอดเขาตัวสั่นสะอื้น ทำให้คนที่ฟังถึงกับต้องหลับตาข่มความเจ็บไว้ในใจ

เพราะถ้าคนที่รักเจ็บเขาก็เจ็บมากเช่นกัน…

“ผมอยู่ตรงนี้แล้วนะครับอย่ากลัวเลย ผมจะปกป้องพี่เอง”

พาสปล่อยมือออกจากพวงมาลัยข้างหนึ่งมาลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา ใช้เวลาไม่นานผู้หญิงในอ้อมอกของเขาก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน โดยที่เขาก็ปล่อยให้เธอกอดเขาไปทั้งอย่างนั้นจนกลับมาถึงคอนโด เขาไม่ได้ปลุกเธอตื่นเพราะอยากให้เธอพัก เขาเลยอาสาอุ้มเธอมาถึงที่ห้องจากนั้นก็พาตัวเองมาชำระร่างกายและเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน

เปิดเทอมวันแรก

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมที่ฉันต้องตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยหน่าย โดยที่มีพาสคอยจัดเตรียมของให้ฉันอย่างสนุก ก่อนที่เราสองคนจะขับรถไปเรียนพร้อมกัน หลังจากเรื่องไปทะเลตอนนั้นฉันก็กลับมาใช้ชีวิตปรกติเหมือนเดิม พาสได้ลาออกจากผับของเจสเฟอร์ไม่ได้ไปทำอีก แถมนิที่รับรู้เรื่องราวเกิดจากปากฉันเธอก็ไม่เคยชวนไปที่ผับนั้นอีกเลย เพราะเธอไม่อยากจะทำให้ฉันต้องมานั่งเศร้าโศกอีกแล้ว

แต่เธอก็พาฉันไปผับที่อื่นแทนอะนะ…

“วันนี้ผมเลิกเรียนเย็นเลยอะ ถ้าพี่โฟโต้รอไม่ไหวก็กลับไปก่อนได้เลยนะครับ” พาสส่งกุญแจรถมาให้ฉัน

“งั้นก็เอาแบบที่พาสว่านั้นแหละ”

“อีกอย่าง...ถ้ากลับถึงห้องเมื่อไหร่พี่อย่าลืมล็อคประตูหน้าต่างให้ดีด้วยนะครับ ถ้าคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่คนส่งของพี่ห้ามเปิดประตูเด็ดขาดเลยนะ”

“พี่รับทราบแล้วครับ” ฉันอมยิ้มตอบไปเล็กน้อย เพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พาสจ้ำจี้จุกจิกคอยย้ำแบบนี้ ทุกครั้งที่เขาต้องกลับห้องดึกเขามักจะโทรหาฉันและพูดอย่างนี้จนฉันฟังชินไปแล้ว

แน่นอนว่าฉันก็ทำตาคำขอคนน่ารักอย่างเขาตลอดด้วยสิ

“เฮ้ ใกล้เวลาเข้าคลาสแล้วโฟโต้”

ฉันยืนคุยกับพาสต่อได้ไม่นาน เสียงนิเพื่อนสาวคนเดียวก็ร้องทักขึ้นตรงหน้าทางเข้าคณะ ซึ่งฉันก็ไม่รอช้าโบกมือลาพาสและวิ่งไปเข้าเรียนในทันที

“จริงสิ มึงรู้ยังว่าวันนี้จะมีเด็กไหม่ต่างมหาลัยเข้ามาเรียนด้วยหนึ่งอาทิตย์อะ” นิหาเรื่องพูดกับฉันในระหว่างที่รอเรียน

“ไม่รู้อะ” ฉันตอบไปตามตรงเพราะข่าวสารในคณะฉันไม่ค่อยเข้าไปยุ่งมากเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่ที่ฉันรู้ได้ก็มาจากนิทั้งนั้น “แล้วมึงรู้ไหมว่าใครอะ”

“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นอาจารย์กำลังจะพาตัวมาแนะนำอยู่”

“จะยังไงก็ช่างเถอะแต่หลังห้องโต๊ะตัวนี้กูไม่ใครนั่งนะ”

ฉันทุบเบาะเก้าอี้ที่ว่างเปล่าข้างๆอย่างห่วงแหน เพราะตัวนี้ฉันตั้งใจเอาไว้ว่าจะว่างกระเป๋าที่เพิ่งถอยมาวางอวดสวยๆ และอีกอย่างที่ก็มีเหลือให้นั่งแยะเยอะคงไม่เลือกตรงนี้หรอกมั่ง

“กลัวไม่มีใครรู้รึไงยะว่าไม่ได้ซื้อกระเป๋าใหม่มาอะ” นิมองขวางใส่ฉันหนึ่งทีด้วยความอิจฉา ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างติดตลกกับความขี้เล่นของฉัน

เราสองคนเริ่มทำความรู้จักและสนิทกันมากขึ้น อาจจะด้วยนิสัยคล้ายกัน จึงทำให้เราเข้ากันได้เร็วจนมีคำหยาบหลุดออกมาด่ากันตลอด

“เอาละทุกคนเงียบและฟังอาจายร์แปป” อาจารย์หญิงประจำวิชาเดินเข้ามาด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัดสนั่นห้อง พร้อมกับชายอีกคนที่เข้าตามมาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้มโปรยไปทั่ว

แน่นอนว่าผูหญิงในห้องต่างกรื๊ดกันลั่นเมื่อได้พบกับความหล่อของเขา ต่างจากฉันกับนิที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็นเลยแม้แต่น้อย

ไอ้เกย์นรกแตกมันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย!

“อย่างที่ทุกคนรู้ว่าวันนี้จะมีเด็กแลกเปลี่ยนมหาลัยมาเรียนด้วย เขาชื่อเซนทอร์ฝากทุกคนรบกวนดูแลเขาด้วยนะคะ”

อาจารย์กล่าวแนะนำตัวอีกฝ่ายให้ทุกคนได้รับรู้จบ เซนทอร์ในชุดนักศึกษาก็เดินตรงมาเลือกที่นั่งตรงหน้าฉันอย่างจงใจ เท่านั้นไม่พอไอ้บ้านี่มันยังหันมายักคิ้วใส่ฉันด้วยหนึ่งที ฉันหลับตาเขาพร้อมกับสูดหายใจข่มความโมโหเอาไว้ไม่ให้กำปั้นนี้ไปอัดใสหน้าเขา เพราะอย่างไรตอนนี้คนในห้องก็เยอะและฉันก็ไม่อยากทำเรื่องให้มันใหญ่โตอีก ดังนั้นทางที่ดีคือทำมองไม่เห็นเขาคิดเสียว่าเป็นมลพิษที่ควรมองผ่านก็เท่านั้น

และทั้งวันตลอดที่เรียนฉันก็ไม่มีสมาธิเลย มารู้สึกตัวก็ตอนพักเที่ยงพอดี

“มึงอย่าสนใจเลยนะโฟโต้” นิที่นั่งดูสถานการณ์เงียบๆ ตบบ่าให้กำลังใจฉันด้วยความห่วงใย ฉันพยักหน้าตอบอีกฝ่ายว่าโอเค ก่อนที่จะเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อจะไปทานข้าวเที่ยงหลังเลิกเรียนพอดี ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงที่เกลียดเอ่ยทักขึ้นมาก่อนอะนะ

“โฟโต้เมียจ๋า...เขาขอไปกินข้าวด้วยคนนะที่รัก”

โอ๊ยยย เซนทอร์หนูจะเป็นเอามากแล้วนะ

ไม่รู้ว่าจงใจหรือบังเอิญ

แต่ที่แน่ๆชีวิตน้องโฟโต้คงจะไม่สงบสักอาทิตย์หนึ่งอะ

ยังไงก็ขอให้เซนทอร์อยู่รอดปลอดภัยล่ะกันนะ

เพราะว่ายักษ์มารเขาก็อยู่มหาลัยนี้เหมือนกันแค่คนละคณะ

ถ้าเจอกันนี่คือเฮงของจริง

555555555

เพราะด้วยเสียงเรียกร้องกันมากระหน่ำถึงน้องพาสผู้น่ารักของไรท์กันเป็นสาย

ไรท์จะชี้แจงตรงนี้เลยว่าตอนนี้ไรท์กำลังเขียนอยู่คะ

เพราะด้วยไรท์อยากจะเขียนให้พระเอกแต่ละคนนั้นมีนิสัยรสนิยมแตกต่างกันด้วย

และอีกอย่างไรท์จะประกาศตรงนี้เลยนะคะ ว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย4p