อั่ค//สลักหลุดมือ

ฟ...ฟ้าเราฟากที่เหลือด้วยนะ อยู่ต่อไปนานๆล่ะ//เอามือกุมหัวใจตัวเองที่โดนยิง

กาเดย์!!!!//ด้วยความตกใจและเศร้าจึงยืนนิ่งๆไม่ขยับเขยื้อน

//ยืนนิ่ง

ช...เชียรนาย...//น้ำตาไหล

ถ้าฉันตายแกก็ต้องตาย!! วากะโอนิโยะ วากะมินิไฮเระ!!!

เชียร!! ทำไมต้องมาปกป้องฉันด้วยล่ะเชียร

ปล่อยฉันตายก็ได้ ไม่เห็นต้อง...//ร้องไห้

ไม่ๆเชียร!!//กอดร่างเชียร

อึ่ค..//โดนยิง

//แทงนกแสก

ถ้าผมตายพวกแกก็ต้องตาย!!!

ค..คงทำใจดีๆไว้นะเดี๋ยวเรารักษาให้//กุมมือคง

ไม่!!!//บีบมือคง

//หักแขนสัมพาที

ฟ้าเราไปก่อนนะ อย่าร้องไห้ล่ะคนเก่ง//น้ำตาไหล

ขึ้โกง ทุกคนขี้โกงทุกคนเอาแต่บอกว่ารักฉันและปกป้องฉันฉันก็อยากปกป้องพวกนายนะ

//กลั้นน้ำตา

นั่นสินะคะแตาพวกเขาบอกว่าอยากเห็นหนูใช้ชีวิตต่อนี่คะ เพราะฉะนั้นคุณต้องตายค่ะ!!

ในนามแห่งข้า ฟ้า พนาลีวรรณคิรีบุปผา ขอใช้สิทธิ์ของเทพบัดเดี๋ยวนี้!!//กลายร่าง

ถึงคราตายของเจ้าแล้ว

ก็เทพไง//เก็บดาบ

หึ ยังไม่สาสมเลยแต่ชั่งเถอะ

ว้าว เก่งจังที่เจ้ายังพูดได้แต่ก็นะเก็บปากไว้พูดในนรกเถอะ//เก็บดวงวิณญาณของสัมพาทีลงนรก

ฮึก ทุกคน เราขอโทษนะ...//น้ำตาไหล

เราจะช่วยพวกเธอเองถึงแม้เราจะต้องเป็นเทพและไม่ได้อยู่เคียงข้างพวกเธอ...

//ชุพชีวิตให้ทุกคนโดยที่ทุกคนยังอยู่ในสภาพหลับใหล

วันนี้ก็แค่ฝันร้าย//ลบความทรงจำเกี่ยวกับตนและนกแสกออก

ในภาคีนี้ไม่มีคนที่ชื่อฟ้า...

"ดูแลตัวเองดีๆนะ"//พูดทั้งน้ำตา

//สลายหายไป

งืม...นี่เรามานอนอะไรกันข้างนอกเนี่ย

นายก็ด้วยคง

ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าลืมอะไรไปนะ มันน่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆด้วย

นั่นสินะ...

ฉันรู้สึกผูกพันกับชื่อนี้...

ทำไมพวกเราถึงได้ร้องไห้กับคำพูดนี้นะ//น้ำตาไหล

//เลื้อยมาหานาคิณี

ข้ารู้สึกคุ้นกับชื่อนี้เสียจริง

เก็บเอาไว้เถอะ...มันคงเป็นของสำคัญกับพวกเราแค่พวกเราจำไม่ได้...

ท่านสีห์เหนื่อยไหมขอรับ นี่ผ้าขอรับ

ไม่เป็นไรขอรับ

ครับ/ค่ะ

ข้าไม่รู้ ข้าจำไม่ได้...

แมวผีอย่างเจ้าเคยสู้กับเด็กจนกระดูกหักด้วยเรอะ ไม่มีทาง....

ไม่สิ...เรื่องแบบนี้มันเคยเกิดขึ้น//กุมหัว