ตอนที่6 

 

 

17.30 น

 

 

"น้องไมล์ยังอ่านไม่เสร็จอีกเหรอ?" ก้อยเดินเข้ามาถาม

 

 

"ยังค่ะ เหลืออีกนิดหน่อย"

 

 

"งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"

 

 

"ค่ะ" ไมล์ร่ายังคงนั่งศึกษางานอย่างตั้งใจจนเวลาล่วงเลยผ่านไป

 

 

19.25 น

 

 

"เห้อ...เสร็จสักที" ไมล์ร่าเก็บกระเป๋าทันทีที่อ่านแฟ้มเอกสารหมดเรียบร้อย

 

 

หมับ

 

 

"อ่ะ!" ไมล์ร่าสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆมีคนหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะเธอไป

 

 

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เสียงคุ้นเคยทำให้เธอรู้ทันทีว่าใครคือเจ้าของน้ำเสียง เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างไม่พอใจ

 

 

"ฉันกลับเองได้ เอากุญแจรถคืนมา"

 

 

"นี่มันก็หมดเวลาทำงานแล้ว พูดกับพี่ไม่น่ารักแบบนี้ อยากให้คุณแม่ไมล์รู้เหรอ" มาคัสพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า

 

 

"เอากุญแจคืนมาไมล์จะกลับบ้าน" ไมล์ร่าบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

 

 

"พี่บอกแล้วไงว่าจะไปส่ง ป่ะ"พูดจบมาคัสก็คว้าแขนของไมล์ร่าก่อนจะจูงออกไป

 

 

"อ่ะ พี่ปล่อยไมล์นะ เดี๋ยวคนอื่นเห็น...ไมล์ยอมไปก็ได้!" ไมล์ร่าบอกอย่างหมดหนทาง

 

 

"พูดง่ายแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ" มาคัสปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ

 

 

"เลิกเอาแต่ใจตัวเองก็จบ!" ไมล์ร่าเถียงกลับ ก่อนจะเดินนำออกไปโดยมีมาคัสตามหลังมา

 

 

ณ ร้านอาหาร

 

 

หลังจากที่นั่งรถมา มาคัสก็พาเธอมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะดีใจมากๆ เพราะเธอชอบทานอาหารญี่ปุ่น ไมล์ร่าชั่งใจอย่างหนักเพราะเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

 

 

"พาไมล์มาที่นี่ทำไม?" ไมล์ร่าถามขึ้นหลังจากที่เขาสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว

 

 

"ก็ไมล์ชอบอาหารญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ พี่จำได้"

 

 

"ไมล์ไม่คิดว่าคนอย่างพี่จะจำได้นะคะ"

 

 

"หึ มีอีกหลายอย่างในตัวพี่ที่ไมล์ไม่รู้"

 

 

"นั่นสิคะ ขนาดเมื่อก่อนที่ไมล์คิดว่าไมล์รู้จักพี่ดีที่สุด มันกลายเป็นว่าไมล์ไม่เคยรู้จักตัวตนจริงๆของพี่เลยแม้แต่นิดเดียว"

 

 

"หึ ยังเถียงเก่งเหมือนเดิมนะ"

 

 

"พี่ก็ยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมนะคะ"

 

 

"นี่แซลม่อนของโปรดไมล์" มาคัสตักแซลมอนให้ไมล์ร่าหลังจากที่อาหารมาเสิร์ฟ ก่อนจะตักทูน่าให้ตัวเอง

 

 

"พี่แพ้ทูน่าไม่ใช่เหรอคะ!?" ไมล์ร่าพูดขึ้นอย่างทันควันเมื่อเห็นมาคัสตักทูน่าใส่จานตัวเอง

 

 

"หึ ก็ยังจำเรื่องของพี่ได้หนิ"

 

 

"นี่พี่แกล้งไมล์อีกแล้วเหรอ พี่ต้องการอะไรกันแน่!" ไมล์ร่าขมวดคิ้วอย่าสงสัย

 

 

"จะให้พี่พูดเลยเหรอว่าพี่ต้องการอะไร..."

 

 

"พี่ควรจะพูดค่ะ พี่ต้องการอะไรเพื่อแลกกับการที่จะเลิกยุ่งกับไมล์" ไมล์ร่าถามด้วยสีหน้าจริงจัง

 

 

"พี่อยากได้หัวใจไมล์คืน..." มาคัสบอกสิ่งที่เขาต้องการจากเธอ วันนั้นที่เขาทำพลาดไปเขารู้สึกผิดและเสียใจที่ต้องทำให้เธอเสียใจ เขาคิดว่าจะลืมเธอได้ในสักวัน แต่ความรู้สึกเขามันกลับชัดขึ้นเมื่อเขาเจอเธออีกครั้ง สิ่งที่เขาเคยทิ้งขว้างไปในวันนี้ กลับเป็นของที่เขาอยากได้ที่สุดในตอนนี้...

 

 

"พี่จะมารักไมล์ทำไมตอนนี้คะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไมล์มอบทั้งหัวใจ ชีวิตให้พี่แต่พี่กลับไม่เคยสนใจไยดี แถมยังทำร้ายมันสะไม่มีชิ้นดี"

 

 

"พี่ทำพลาดไป...แต่ตอนนี้พี่อยากได้ของๆพี่คืน"

 

 

"มันสายไปแล้วค่ะ พี่เลิกพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาเถอะ วันนี้ไมล์ให้พี่ได้มากสุดแค่พี่ชาย" เธอยอมรับว่าใจเธอมันสั่นที่ได้ยินเขาบอกแบบนั้น แต่ความรู้สึกเธอลึกๆข้างในมันยังมีแผลที่เขาทำไว้ที่มันยังไม่หายดี ถ้าเธอยอมให้อภัยเขาง่ายๆ เขาอาจจะทำลายความรู้สึกเธอเหมือนครั้งที่ผ่านมาก็ได้

 

 

"อืม ก็ได้พี่ยอมรับ ทานข้าวเถอะทานเสร็จพี่จะไปส่ง" มาคัสตอบตกลงง่ายๆจนเธอเองก็งงกับการกระทำของเขา แต่อีกใจก็รู้สึกโล่งใจที่เขายอมรับสถานะที่เธอยื่นให้เขาอย่างง่ายดาย

 

 

"ไปบ้านกู" มาคัสบอกคนขับรถ หลังจากที่ทานอาหารเสร็จเขาก็กำลังจะพาไมล์ร่าไปส่งที่บ้าน แต่เขาก็เกิดเปลี่ยนใจกลางคัน

 

 

"ไม่ไปส่งคุณไมล์ร่าก่อนหรือครับ" คนขับรถถาม

 

 

"กูบอกให้ไปบ้านกู ไม่ต้องถามมาก" มาคัสบอกพร้อมกับก้มลงมองคนข้างๆที่กำลังหลับพริ้มเอนศีรษะมาซบที่ไหลกว้าง

 

 

"ครับนาย"

 

 

20 นาทีต่อมา

 

 

หลังจากที่มาถึงคงคฤหาสน์สุดหรูมาคัสก็จัดการอุ้มไมล์ร่าเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

 

 

"บอกคนใช้ในบ้านทุกคนว่าห้ามรบกวนกู เข้าใจไหม" มาคัสหันมาบอกลูกน้องก่อนที่จะอุ้มไมล์ร่าที่นอนหลับอยู่ขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน

 

 

"ครับนาย"

 

 

หลังจากที่เข้ามาภายในห้องมาคัสก็วางร่างบางลงบนเตียงใหญ่อย่างเบามือ ก่อนจะถอดรองเท้าของเธอออก ตามด้วยเสื้อสูทของเขา และหย่อนตัวนั่งลงที่ริมเตียงข้างๆเธอ

 

 

"ยังขี้เซาเหมือนเดิมนะ วันนี้คงเหนื่อยมากใช่ไหม..." มาคัสใช้มือลูบที่แก้มเนียนเบาๆ ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาคิดถึงเธอมากแค่ไหน พร้อมกับนั่งจ้องคนนอนหลับตรงหน้านานสักพัก

 

 

มาคัสก้มลงประกบจูบริมฝีปากเบาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะสอดลิ้นสากเข้าไปตักตวงความหวาน ก่อนจะเลือนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาว มือหน้าล้างมือเข้าไปในเสื้อบีบเคล้นหน้าอกใหญ่ด้วยความเสน่ห์หา

 

 

"อื้มมม..." คนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ครางออกมาเบาๆจากลำคอในขณะที่ยังคงหลับตาอยู่ มาคัสค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างใจเย็น ตามด้วยเสื้อผ้าตัวเอง ก่อนจะกลับไปไซร้ซอกคอเธออีกครั้ง มือหน้าล้วงเข้าไปใต้แพนตี้ตัวจิ๋ว ก่อนจะใช้นิ้วหยอกล้อกลับเกสรดอกไม้จนมีน้ำล่อลื่นไหลออกมาเปียกแฉะ ก่อนจะถอดแพนตี้ตัวน้อยออก พร้อมกับรูดท่อนแกร่งของตัวเองเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนจะสอดใส่เข้าไปในช่องทางรักครั้งเดียวมิดด้าม

 

 

พรวด!!!

 

 

"กรี๊ดดดด!!!"/"อ๊าส์...ซี๊ดดดด แน่นชิบ"

 

 

"พี่มาคัส พี่ทำอะไรกับไมล์ ไมล์เจ็บออกไปนะ" ไมล์ร่าที่สะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บปวดพยายามดันตัวของมาคัสออกห่าง ด้วยความมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำตาใสๆเริ่มไหลออกมาเพราะความเจ็บ

 

 

"ทนหน่อยนะ พี่ไม่ไหวแล้ว" ไม่พูดเปล่าแต่มาคัสยังขยับสะโพกอัดกระแทกคนตัวเล็กอย่างรุนแรงตามอารมณ์

 

 

ปัก! ปัก! ปัก! ปัก!

 

 

"อ่ะ อ้า...จะ เจ็บ ฮึกๆ ออกไปนะ ฮือๆ" ไมล์ร่าส่ายหน้าไปมาบนหมอนใบใหญ่ที่ตอนนี้เลอะด้วยคราบน้ำตา

 

 

"อย่าเกร็งไม่งั้นมันจะยิ่งเจ็บ ปล่อยไปตามอารมณ์ อ๊าาาส์..."

 

 

"โอ้ย! จะ จุก อ่ะๆ ฮึกๆ อื้อ... "ไมล์ร่าครางไม่เป็นภาษาเธอรู้สึกดีแปลกๆแต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกเจ็บเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆด้วยความใหญ่โตที่อยู่ในตัวเธอ

 

 

ปัก! ปัก! ปัก! ปัก!

 

 

"ไมล์เป็นของพี่จำไว้นะ ต่อไปนี้ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์" มาคัสจับร่างบางพลิกนอนคว่ำโดยที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่และอัดกระแทกใส่เธออย่างบ้าคลั่ง

 

 

"โอ๊ยมันจุก แรงไปแล้วไมล์เจ็บ อ่ะ อ้าาา อื้อๆ"

 

 

ปัก! ปัก! ปัก! ปัก! มาคัสดึงผมของเธอในขณะที่ยังกระแทกเธออย่างต่อเนื่องผ่านไปสักพักจนรู้สึกว่าภายในของเธอเริ่มตอดถี่ขึ้น

 

 

"อ่ะ อ้าา อื้อๆ มะ ไมล์รู้สึกแปลกๆ อ๊าาๆ"

 

 

"ปล่อยออกมาเลย พร้อมกัน ซี๊ดดดด อ๊าส์..."

 

 

ปัก! ปัก! ปัก! ปัก!

 

 

"กรี๊ดดดด"/"อ๊าส์..." ทั้งสองเกร็งกระตุกพร้อมกัน มาคัสปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่างบางจนหมดทุกหยาดหยอด ก่อนที่ไมล์ร่าจะฟุบลงกับเตียง ส่วนมาคัสก็ถอดท่อนแกร่งออกช้าๆ ก่อนจะหยิบทิชชูมาเช็ดคราบเลือดบริสุทธิ์ และเช็ดคราบน้ำรักที่ดอกไม้งานอย่างเบามือ

 

 

"อื้อ!! เจ็บ" ไมล์ร่าร้องบอกมาคัสด้วยสภาพที่หมดเรี่ยวแรง ที่กำลังเช็ดน้ำรักที่ดอกไม้งามให้เธออยู่ ก่อนจะนอนลงข้างๆคนตัวเล็กและดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

 

 

"อย่าดื้อไม่งั้นจะโดนอีกรอบ" มาคัสพูดขู่ร่างบางเมื่อเธอขัดขืนเล็กน้อย ก่อนทั้งคู่จะหลับไปพร้อมๆกัน

 

 

 

****************************************

 

แบบนี้เขาเรียกว่ามัดมือชกหรือปล่าว นิสัยไม่ดีอีกแล้วนะพี่มาคัส หมดคำจะพูด... (ขนาดแต่งเองยังหมั่นไส้เองคิดเอา555)