_

_

มิดตะภาพ

06:06

_

ผมเดินมาถึงหน้าแผนกที่อินเทิร์นตัวเล็กของผมอยู่แล้วครับ

ผมชะโงกหน้าเข้าไประหว่างช่องหน้าต่างแล้วพูดทำเสียงเหมือนเคาะเพื่อขออนุญาต

ทันทีที่น้องเห็นหน้าผมน้องก็มีท่าทีที่งุนงงเล็กน้อย

ไอ้เด็กอินเทิร์นที่ชื่อพีมันหันไปฟ้องนินก่อนจะทำหน้าอ้อน

ใช่ครับทำหน้าอ้อน อ้อนส้นตีนผมอ่ะดิ!

มันหันมามองผมแล้วยกมือขึ้นขอโทษ

ถึงแม้จะมีเสียงของจิ้งหรีดหรือแมลงวันที่ดังขึ้นผมก็ไม่สนใจมันครับ มันอยากพูดก็ปล่อยให้เด็กมันพูดไปครับ

ผมยื่นมือไปรับแฟ้มกับคนตัวเล็ก

ผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ผมจึงหันไปมองยังต้นเสียงก็เจอกับคนตัวเล็กที่นั่งกลั้นหัวเราะอยู่ที่โต๊ะ

ที่ผมพูด กู-มึง กับเพื่อนน้องได้ก็เพราะพวกเราสนิทกันแล้วครับ

และเพื่อนน้องมันก็บอกอีกด้วยครับว่าพูดได้ เพราะถ้าเรียกแค่ชื่อเฉยๆมันดูแปลกๆยังไงไม่รู้

อีกอย่างมันดูเหมือนคนไม่ค่อยสนิทกันด้วย ผมก็เลยจัดให้ครับ

ผมหันไปพูดกับเพื่อนน้องทั้งสองคนจบก็เดินไปหาน้องพร้อมกับวางมือลงบนหัวเล็กๆ

ไอ้เด็กอินเทิร์น2คนมันพูดล้อเลียนผมกับนินครับ ไอ้เด็ก2คนนี้มันน่านัก!

ผมพูดขึ้นแล้วขยี้ผมน้องเบาๆ ก่อนที่ผมจะได้คำตอบเป็นการพยักหน้าและรอยยิ้มหวานๆ

ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีก่อนจะได้มีเสียงตะโกนว่า 'ขอโทษครับ' ตามหลังผมมา

ไอ้เด็ก2ตัวนี่มันแสบจริงๆ

_

ก๊อกๆ

สักพักประตูก็ถูกเปิดด้วยบุคคลที่เป็นเพื่อนผมนั่นก็คือศิลาครับ

ศิลามันหันมาพูดกับคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวเล็กข้างหน้าผม

ต้องรีบเบรกพวกมันทั้งสองคนครับ ไม่งั้นดูท่าน่าจะเถียงกันไม่ยอมหยุดแน่ๆ

ผมหันไปพูดกับไอ้ศิลา มันก็พยักหน้าตอบ

ไอ้ยูมันไม่ตอบอะไรครับ

ศิลามันพูดจบก็เดินออกไปทันที ทำให้ตอนนี้มีแค่ผมกับไอ้ยูเท่านั้น

ผมหันมาพูดกับเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

ผมร่ายยาวบอกเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเพื่อให้มันคิดตามคำพูดทุกคำที่ผมต้องการจะสื่อบอกมัน

ผมได้แต่เงียบครับไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนไป

ไอ้ยูมันพูดและมองมาที่ผมพร้อมกับขมวดคิ้ว

เรื่องทางการแพทย์ผมถนัดคะแนนเต็ม100ผมก็ได้100ครับแต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมบอกเลยครับว่าคะแนนผมติดลบ

ก็จริงอย่างที่ไอ้ยูมันบอกครับ แต่ใจผมมันไม่กล้าพอไงครับทุกคน

คนตรงหน้าผมพูดด้วยท่าทางที่จริงจัง จิงจังอย่างกับเรื่องนี้เป็นเรื่องของมันไม่ใช่เรื่องของผมอย่างไงอย่างงั้นเลยครับ

ผมก็ภาวนาให้มันเป็นอย่างที่เพื่อนผมพูดเหมือนกันครับ

เพราะผมกลัวที่สุด กลัวว่าผมจะได้รับความรู้สึกบางอย่างที่คนทั่วไปเรียกว่า 'ความไม่สมหวังและความเจ็บปวด'...

_

Baicha Coffee 📍

ติ้ง ดิ่ง!

ผมเดินตามลูกค้าไปที่โต๊ะและวางสมุดเมนูลงบนโต๊ะเพื่อให้ลูกค้าเลือก

ผมยืนมองดูผู้ชาย2คนที่กำลังนั่งเถียงกันด้วยความเอ็นดู ดูๆไปก็น่าจะเด็กกว่าผมครับ

ผมรีบยกมือขึ้นพร้อมกับทำท่าทางที่สื่อให้ลูกค้าเข้าใจว่าผมไม่ได้รีบเร่งอะไร

เสียงของลูกค้าที่ตัวเล็กหน้าหวานพูดขึ้นเพื่อดึงให้ผมกลับมามีสติอีกครั้ง หลังจากที่วิตกกังวลกลัวกับเรื่องเมื่อกี้กลัวว่าลูกค้าจะมองพนักงานร้านนี้ไปในทางที่ไม่ดี

ผมตอบคำถามของลูกค้าออกไป

ผมล้วงสมุดโน๊ตเล็กๆที่เอาไว้รับออเดอร์ของลูกค้าขึ้นมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนแล้วจดเมนูลงไป

ผมตอบลูกค้าแล้วรับสมุดแนะนำเมนูของทางร้านจากลูกค้าและรีบเดินมาที่เคาท์เตอร์ทันที

_

เมื่อผมเดินมาถึงเคาท์เตอร์ท็อปมันก็เดินมารับรายชื่อเมนูของลูกค้าจากผมทันที

ผมตอบน้องออกไปแล้วลงมือทำเมนูที่ลูกค้าสั่ง

ปากผมก็ตอบน้องที่ร้านไปส่วนตาและมือผมก็ยังวุ่นอยู่กับการทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าครับ

จอยพูดจบก็รีบรับเค้กที่ท็อปจัดวางไว้ใส่ถาดแล้วรีบถือเดินออกไปเสิร์ฟทันที

ผมได้แต่ถอนหายใจและส่ายหัวให้กับเด็กแสบ2คนแล้วก็ก้หน้าทำออเดอร์ให้ลูกค้าต่อ

_

Baicha

15:40

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกดส่งประโยคนี้ไป

read

เขากลัวใครเห็นหรอกครับ? แต่ผมก็ถามอะไรเขามากไม่ได้เพราะผมกับเขายังไม่ได้เป็นอะไรกัน

read

ข้อความทันขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ก็ไม่ได้มีข้อความอะไรตอบกลับมาครับผมจึงกดออกจากห้องแชททันที

ผมพูดให้กำลังใจตัวเองเบาๆ ผมกังวลจังเลยครับทุกคน

_

ผมมองดูนาฬิกาข้อมือก็ทำให้รู้ว่าตอนนี้ใกล้ถึงเวลานัดแล้วครับ ผมรีบถอดชุดยูนิฟอร์มของแพทย์ออกและหยิบกระเป๋าพร้อมกับกุญแจรถแล้วรีบเปิดประตูห้องออกมาทันที

แต่ผมก้าวขาเดินได้เพียงแค่3ก้าวก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงที่น่าจะเป็นแม่

ซึ่งถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงกับผู้เป็นแม่ที่ผมเจอเขาเมื่อวันนั้น

และก็ใช่จริงๆครับ

ผมถามผู้เป็นแม่ของเด็กหญิงออกไปทันทีที่เธอเดินมาถึงผม

เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุด

คนเป็นแม่พูดตอบผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลือและนัยน์ตาที่เริ่มแดงกล่ำเพราะความเป็นห่วงลูก

ผมยื่นมือไปอังหน้าผากของเด็กตัวเล็ก ตัวร้อนมากเลยครับน่าจะไข้ขึ้นสูง

เสียงเด็กน้อยไร้เดียงสาเรียกหาพ่อพร้อมกับร้องไห้ออกมา น้ำตาเม็ดเล็กๆที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่เล็กนั้นมันชั่งดูเจ็บปวดเหลือเกินครับ

_

ผมหันมาพูดกับคนเป็นแม่ของคนไข้หลังจากที่ให้น้ำเกลือคนไข้เสร็จ

ผมพยักหน้าตอบเธอก่อนจะล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาเพื่อที่จะไลน์บอกคุณชาว่าผมอาจจะเลทนิดหน่อยแต่ผมกลับได้ข้อความจากเขามาก่อนครับว่า 'เขามีธุระด่วนเขาขอโทษที่ไปตามนัดผมไม่ได้แล้ว'

555555มันออกมาดีมากเลยครับ

แอ๊ดดดดด🚪

ผมหันไปมอยังต้นเสียงก็เจอกับบุคคลมาใหม่ที่รีบวิ่งเข้ามาในห้องพร้อกับพูดว่า

เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งไปกอดบุคคลที่มาใหม่

ผมค่อยๆหันไปมองยังบุคคลตรงหน้า

ทันทีที่ผมเห็นใบหน้าของเขาสมองผมมันก็ขาวโพลน ทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิท ตอนนี้ผมได้ยินแค่เสียงอัตราการเต้นของหัวใจผมเท่านั้น

ผมพูดออกมาเบาๆก่อนจะมองเข้าไปยังดวงตาคู่สวยคู่นั้นที่อยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้

ผมพูดออกมาก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางด้านหลังของคนสองคนที่ยืนกอดกันอยู่ตรงหน้า

พรึ่บ!

แต่แล้วตัวผมมันก็ถูกหยุดไว้ด้วยมือของผู้ชายตัวเล็ก

เขากันกลับมามองผมด้วยแววตาที่ผมไม่สามารถอ่านมันได้เลยครับ

ผมงงไปหมด สมองของผมตอนนี้ไม่สามารถคำนวณอะไรในตอนนี้ได้เลย

และนี่ใช่ไหมครับ ที่เขาเรียกมันว่าจุดเริ่มต้นของความรักที่เจ็บปวด...

_

-TBC-