บทที่ 35
× 0
× 0
× 0
บทที่ 35
" อะไรนะ! จะไปเยอรมัน! " ดาด้าร้องหันไปมองสีหน้างุนงงของเฟิร์นทันที " เฟิร์น! แกหยิกแก้มฉันที ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย -- โอ๊ย! เจ็บ "
" แกไม่ได้ฝัน ไอ้ด้า " เฟิร์นว่า " ทำไมอ่ะ เกิดอะไรขึ้น ตังเม ทำไมจะไปเยอรมัน ไปทำอะไร ไปเมื่อไหร่ เอ๊ะ หรือว่าไปฮันนีมูน "
" จะบ้าเหรอ เฟิร์น คนไปฮันนีมูนเค้าจะทำหน้าอมทุกข์แบบไอ้ตังเมมั้ย " ดาด้าว่ามองไม่เห็นรอยยิ้มของเพื่อนรักเลย " ไปทำอะไร ตังเม -- พี่ธันไปด้วยหรือเปล่า"
ตังเมส่ายหน้า " พี่ธันไม่ได้ไปด้วย ฉันจะไปทำงานที่นั่น "
" ทำงานที่นั่น!! "
" นี่แกพูดจริงป่ะเนี่ย -- แล้วพี่ธันยอมให้แกไปเหรอ เขาหวงแกขนาดนั้น " ดาด้าว่า
" เราทะเลาะกันเรื่องนี้ " ตังเมพูด นัยน์ตาแดงก่ำพยายามกลั้นน้ำตาไว้ " เรื่องไปทำงานที่เยอรมันฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยไม่ได้บอกพี่ธัน แต่พี่ธันน่ะเค้ารู้จากเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยของเขา เราก็เลยทะเลาะกัน "
" ทะเลาะกัน เพราะพี่เค้าโกรธที่แกไม่บอกว่าจะไปเหรอ " เฟิร์นถาม
" ฉันยอมให้เป็นแบบนั้นดีกว่า " ตังเมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาออก " เราทะเลาะกันเพราะพี่ธันเค้าไม่คิดจะรั้งฉันไว้เลย ฉันคิดว่าพี่ธันรู้เรื่องนี้เค้าจะโกรธและไม่ยอมให้ฉันไปถ้าเป็นแบบนั้นคงดีกว่า แต่พี่ธันกลับบอกว่าให้ฉันไปเยอรมัน แกรู้มั้ยตั้งสองปีเลยนะกว่าฉันจะได้กลับมา พี่ธันเค้าไม่คิดบ้างเหรอว่ามันทรมานนะที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะ " น้ำตาของตังเมร่วงเผาะ เพื่อนสองคนรีบเข้ามาปลอบ
" หมายความว่าแกเองก็ไม่ได้อยากไปเยอรมันมากขนาดนั้น แต่พี่ธันกลับบอกให้แกไป แกเลยมาน้อยใจว่าพี่ธันไม่รักแกไม่หวงแกถึงยอมปล่อยให้แกไปเยอรมันแบบนี้น่ะเหรอ " ดาด้าสรุป ตังเมพยักหน้า
" โอ๊ย! ตังเม ถ้าแกไม่ได้อยากไปทำงานที่เยอรมัน แกจะส่งใบสมัครงานไปที่นั่นทำไม " เฟิร์นร้องโวย
" ฉันไม่ได้ไม่อยากไป เพราะฉันอยากไปฉันเลยส่งใบสมัครไป แต่พอตอนนี้แค่คิดว่าต้องห่างจากพี่ธันไปฉันก็เริ่มลังเล ฉันแค่อยากให้พี่ธันรั้งฉันไว้หน่อยไม่ใช่พูดว่าอยากไปก็ไปเลยแบบนี้ " ตังเมร้อง " พี่ธันทำเหมือนไม่รักกันแล้วอย่างนั้นแหละ "
" โธ่เอ๊ย ตังเม -- แกนี่มันเด็กน้อยจริงๆ " เฟิร์นพ่นลมฮึพลางส่ายหัวใส่ " ถ้าพี่ธันเค้าไม่รักแกไม่หวงแก เขาไม่ทนรักแกข้างเดียวมานานตั้งหลายปีหรอกนะ ยัยบ๊องส์ "
" ใช่! ฉันเห็นด้วยกับเฟิร์นนะ " ดาด้าเสริม " เรื่องที่แกจะไปทำงานที่เยอรมันน่ะ ฉันว่าพี่ธันเค้าก็คงไม่อยากให้แกไปแต่พี่เค้าคิดแล้วว่ามันจะเป็นทางที่แกได้ไปหาประสบการณ์ความรู้เพิ่มเติม พี่ธันถึงยอมให้แกไป ฉันว่าพี่ธันเค้ารักแกมากนะ ตังเม "
" แต่ตั้งสองปีนะที่ฉันจะไม่อยู่ ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฉันไม่อยากทิ้งพี่ธันกับมายคอนไป ฉันไม่อยากไปไกลจากพี่ธัน อีกอย่างฉันกลัวด้วยว่ากลับมาแล้วพี่ธันจะไม่รักฉันแล้ว ฉันคงทำใจไม่ได้นะถ้ามันต้องเป็นแบบนั้น " ตังเมพูดอุบอิบ ทั้งเฟิร์นและดาด้าได้แต่ถอนหายใจออกมา
ขณะเดียวกันธันวาก็ได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มือหมุนดินสอไปมาอย่างใจลอย
" กาแฟค่ะ บอส " อรุณรุ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม วางถ้วยกาแฟลงแต่พอเห็นธันวาที่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้นก็แกล้งกระแอมออกมา
" มีอะไรเหรอครับ คุณอุ่น " ธันวาหันมาถามดวงตาดูเลื่อนลอย
" อุ่นต้องถามมากกว่านะคะ ว่าบอสเป็นอะไร -- ทะเลาะกับตังเมเหรอคะ " อรุณรุ่งถามสัหน้าเป็นห่วง ธันวารู้ดีว่ายังไงก็ปิดผู้จัดการฝ่ายบุคคลคนเก่งของเขาไม่ได้ เขาพยักหน้ารับ
" ครับ เราทะเลาะกัน "
" อยากเล่ามั้ยคะ "
ธันวาถอนหายใจบางๆออกมาก่อนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อรุณรุ่งฟัง -- เรื่องที่เขารู้ว่าตังเมถูกแม๊กซ์ทาบทามให้ไปทำงานที่เยอรมันด้วยกัน เรื่องที่ทางนั้นตอบรับให้ตังเมไปทำงานด้วย แต่ตังเมยังตัดสินใจไม่ได้เพราะเป็นห่วงเขาและกลัวว่าเขาจะไม่รักเธอแล้ว แต่พอเขาบอกว่าให้เธอไปเยอรมันได้ เจ้าตัวกลับโกรธเขาแทน ตังเมหาว่าเขาผลักไสไล่ส่งให้เธอไปเยอรมันแทนที่จะรั้งเธอไว้ ต่อให้เขาพยายามอธิบายยังไง ตังเมก็ไม่ฟังเขาเลย
" ตังเมเค้าคิดว่าผมไล่เธอ เราก็เลยทะเลาะกันครับ " ธันวาสรุปจบท้าย
" บอสเองก็ไม่ได้อยากให้ตังเมไปใช่มั้ยคะ " อรุณรุ่งถาม
" ไม่อยากให้ไปหรอกครับ ต้องไปอยู่สองปีใครจะไปทนไหวกัน " ธันวาสารภาพ " แต่ที่ต้องยอมเพราะที่นั่นได้อะไรมากกว่าอยู่ที่นี่แน่ๆ อีกอย่างยัยนั่นก็ดูออกจะตื่นเต้นด้วยซ้ำที่จะได้ไป แต่ว่าเพราะลังเลอยู่เลยยังไม่ได้ตอบรับไป "
" แล้วที่ตังเมลังเลได้บอกมั้ยคะ ว่าลังเลเรื่องอะไร "
ธันวาพยักหน้า " บทจะงอแงขึ้นมาเล่นเอาผมปวดหัวเลยครับ คุณอุ่น "
อรุณรุ่งยิ้ม " บางทีตังเมเค้าอาจจะอยากให้บอสพูดว่าไม่อยากให้เธอไปก็ได้นะคะ "
" แต่ถ้าพูดไปแล้วตังเมก็ต้องไปอยู่ดี แล้วผมจะพูดในสิ่งที่มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วทำไม -- อีกอย่างถ้ามันเป็นอนาคตของตังเมผมก็ไม่มีสิทธิ์รั้งเธอไม่ใช่เหรอครับ "
" ตังเมจะไปหรือไม่ไป มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตังเมเองค่ะ บอส -- ตังเมคงอยากให้บอสพูดปลอบมากกว่าจะพูดว่าอยากไปก็ไปนะคะ " อรุณรุ่งพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยน ธันวาถอนหายใจออกมาเอนหัวพิงกับพนักหลัง
" เฮ้อ ~ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจังแหะ "
" ไม่งั้นจะเรียกว่าผู้หญิงเหรอคะ บอส " อรุณรุ่งว่าพลางยิ้มกว้าง " เย็นนี้บอสไม่มีนัดแล้วนะคะ " ธันวาพยักหน้าเข้าใจความหมายของอรุณรุ่ง
" ขอบคุณครับ คุณอุ่น "
" ยินดีค่ะ "
ธันวาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรหาที่เขาโทรหาบ่อยที่สุด ปลายสายรับสายเสียงอ่อยหลังถูกสองสาวเพื่อนรักเทศน์มายกใหญ่
" ตังเมอยากเจอพี่ธันค่ะ "
แค่ประโยคเดียวของตังเมก็ทำเอาธันวาทิ้งทุกอย่างแล้วลุกออกจากโต๊ะไปทันที
" พี่จะไปหาเดี๋ยวนี้ครับ "
" อือ ค่ะ พี่ธัน " ตังเมรับคำเสียงอู้อี้ เธอยกหลังมือปาดน้ำตาออก แค่ลำพังไม่ได้คุย ไม่ได้เจอหน้าธันวามาสามวันความคิดถึงก็แทบจะทำให้หัวใจเธอขาดวิ่น และถ้าต้องจากกันสองปีเธอจะทำยังไงกับหัวใจของเธอ
" แกโอเคนะ ตังเม " เฟิร์นถามอย่างเป็นห่วง
" โอเคซิ -- ฉันจะคุยกับพี่ธัน " ตังเมตอบ " ขอบใจพวกแกสองคนมากเลยนะ ที่เตือนสติฉัน "
" เรื่องแค่นี้สบายมาก " ดาด้าเข้าไปกอดตังเม " พวกเราอยากให้แกกับพี่ธันมีความสุขนะ ไม่เข้าใจก็ต้องคุยกัน -- งี่เง่าแต่พองาม เดี๋ยวผู้ชายจะเซ็งเอานะ ยัยตังเม " ดาด้าไม่วายทิ้งท้ายด้วยประโยคค่อนขอด ตังเมพยักหน้ารับยิ้มๆ
" แกรอพี่ธันใช่มั้ย "
" ใช่ พี่ธันกำลังมาน่ะ "
" งั้นพวกฉันกลับก่อนนะ ไม่อยู่เป็นกอขอคอแกกับพี่ธันแล้ว " เฟิร์นว่าก่อนที่ทั้งสองจะกลับไปให้ตังเมอยู่รอธันวาตามลำพัง ระหว่างที่ตังเมกำลังเดินเลือกซื้อน้ำหอมที่เคาน์เตอร์แบรนด์อยู่นั้นก็บังเอิญเจอกับพลอยนภัสเข้า
" สวัสดีค่ะ คุณพลอยนภัส " ตังเมยกมือไหว้พลางส่งยิ้มให้ แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าไม่ชอบใจที่ได้เห็นเธอ สายตาของพลอยนภัสมองตังเมตั้งแต่หัวจรดเท้าและกระดาษเทสน้ำหอมที่ตังเมถืออยู่
" น้ำหอมเหรอ " พลอยนภัสถาม เดินเข้าไปใกล้ตังเมดึงกระดาษออกจากมือตังเม " น้ำหอมผู้ชาย!? ซื้อให้ธันเหรอมีปัญญาซื้อด้วยเหรอเธอน่ะ "
" ขอโทษค่ะ ฉันว่ามันเป็นการเสียมารยาทมากเลยนะคะที่แย่งของจากมือคนอื่นไปแบบนี้น่ะค่ะ " ตังเมดึงกระดาษกลับ จ้องเขม็งใส่พลอยนภัส " แล้วส่วนที่ฉันจะมีปัญญาซื้อหรือไม่มีก็ไม่เห็นเกี่ยวกับคุณพลอยนภัสเลยนะคะ "
" คุณผู้หญิงคะ น้ำหอมได้แล้วค่ะ " บีเอสาวสวยส่งถุงให้พลอยนภัสที่ทำหน้าถมึงทึงใส่
" เชิญเธอเลือกต่อไปเถอะย่ะ เพราะยังไงเธอก็ไม่มีปัญญาซื้อ " พลอยนภัสเข่นเขี้ยวใส่ ก่อนจะเดินสะบัดไปอีกทางตังเมถอนหายใจบางๆออกมา
" คุณผู้หญิงคะ น้ำหอมได้แล้วค่ะ " บีเอสาวอีกคนเข้ามาส่งถุงน้ำหอมให้ตังเม
" ขอบคุณค่ะ " ตังเมรับของมากำลังจะเดินออกจากเคาน์เตอร์น้ำหอม บีเอสาวคนที่ส่งถึงน้ำหอมให้พลอยนภัสวิ่งหน้าตาตื่นมา
" แก ลูกค้าคนนั้นไปแล้วเหรอ "
" ใช่สิ มีอะไรเหรอ "
" ก็เนี่ยลืมคืนบัตรเครดิตน่ะสิ ทำไงดี -- เบอร์โทรก็ไม่มีซะด้วยสิ "
" มีอะไรหรือเปล่าคะ " ตังเมถาม
" พอดีทางเราลืมคืนบัตรเครดิตให้คุณผู้หญิงเมื่อสักครู่น่ะค่ะ ไม่รู้จะทำไงดี "
" ถ้าอย่างนั้นฉันเอาไปคืนให้ค่ะ พอดีฉันรู้จักกับเขา " ตังเมว่า บีเอสาวสองคนมองหน้ากันเอง
" งั้นรบกวนด้วยนะคะ แล้วก็ทางเราฝากขอโทษคุณผู้หญิงท่านนั้นด้วยนะคะ "
" ค่ะ แล้วฉันจะบอกให้ " ตังเมรับบัตรเครดิตมาก่อนเดินตามหาพลยนภัส ที่เธอเห็นแผ่นหลังอยู่ไม่ไกล ตังเมเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเพื่อให้ตามพลอยนภัสทันเมื่ออีกฝ่ายเดินไปทางออกลานจอดรถแต่ยังไม่ทันทีที่เธอจะได้เรียกพลอยนภัสเธอก็เห็นร่างสูงที่เธอเคยเห็นก่อนหน้านี้กำลังเดินเข้าไปประชิดตัวพลอยนภัสด้วยความเร่งรีบ ตังเมลังเลก่อนกดมือถือโทรออก
" พี่ธันคะ พี่ธันกำลังจะถึงหรือยังคะ "
" พี่กำลังจะจอดรถ มีอะไรหรือเปล่า ตังเม "
" ตังเมคิดว่าตังเมเจอพี่อาร์มที่นี่ค่ะ "
" ว่าไงนะ! "
" ตังเมจะตามไปนะคะ "
" ตังเม! รอพี่ๆ กำลังไปหา "
ตังเมไม่ได้ยืนรอตามที่ธันวาบอก เธอกลับเดินตามอาร์มขึ้นไปทางลานจอดรถที่อยู่ชั้นบนเห็นแผ่นหลังของเขาห่างออกไปไม่ไกล ในตอนนั้นเองที่มือถือของเธอดังขึ้น
" ค่ะ พี่ธัน "
" อยู่ไหน ทำไมไม่รอพี่! "
" ตังเมอยู่ชั้นบีสองค่ะ ตังเมแค่เดินตามมาก่อน ตังเมเห็นพี่อาร์มอยู่กับคุณพลอยนภัสด้วยนะคะ พี่ธัน " ตังเมเล่าคลาดสายตานิดเดียวเธอก็ไม่เห็นทั้งคู่แล้ว
" อะไรนะ คุณพลอยน่ะเหรอ "
" ใช่ค่ะ พี่ธัน ตังเมกำลังจะเดินกลับไปหาพี่ธันนะคะ " ตังเมบอกกับธันวาก่อนจะหันหลังกลับมาเจอกับปราณ
" คุณปราณ " ตังเมที่ยังไม่วางสายจากธันวาอุทานเรียกชื่อ ธันวาที่อยู่ปลายสายนิ่วหน้า
" ตังเม! " ธันวาเรียกชื่อได้แค่คำเดียว สายของตังเมก็ถูกตัดไป " ฮัลโหล! ตังเม " ธันวากดโทรออกไปที่ตังเมอีกครั้ง
'ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่คุณเรียก -- '
ธันวากดซ้ำกลับไปอีกรอบและอีกรอบ ในขณะเดียวกันเขาก็วิ่งไปตามลานจอดรถทั้งชั้นล่างชั้นบน แต่ก็ไม่มีวี่แววของตังเม พลอยนภัส อาร์มหรือแม้กระทั่งปราณเลย
'ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่คุณเรียก -- '
" โธ่เว้ย! ตังเม " ธันวาคำรามรู้สึกเสียดแน่นที่หน้าอกเพราะอากาศที่หายใจเข้าไปอย่างเร่งรีบ คิ้วเข้มขมวดกันแน่นหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขายกมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรหาใครอีกคน
" คุณพิภพครับ ผมธันวานะครับ -- "
" กล้องวงจรปิดจับภาพได้แค่นี้เองเหรอครับ แล้วตัวอื่นที่ชั้นอื่นล่ะครับ ทางออกล่ะครับ จับภาพได้มั้ย! " ธันวาถามกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในห้องวงจรปิด อาการร้อนรน สีหน้าเคร่งเครียดจ้องเขม็งใส่เจ้าหน้าที่
" ใจเย็นนะครับ คุณ -- พวกผมกำลังไล่เช็คกล้องทุกตัวอยู่ "
" ช่วยเร่งหน่อยได้มั้ยครับ แฟนผมกับเพื่อนผมหายไปทั้งคู่ ติดต่อไม่ได้ ผู้ชายในภาพนั่นอาจจะเป็นคนที่พาทั้งคู่ไปก็ได้นะครับ " ธันวาว่า เขาหันไปทางพิภพที่กำลังร้อนรนไม่แพ้กัน เขาพยายามโทรศัพท์หาใครบางคน
" ติดต่อปราณไม่ได้เหมือนกันครับ คุณธัน " พิภพหันมาบอกธันวา " แน่ใจนะครับว่าตังเมเจอกับปราณ "
" แน่ครับ ผมได้ยินเธอพูดชื่อออกมาก่อนที่สายจะถูกตัด "
" บ้าจริง "
" ธัน! "
ธันวาหันกลับไปเจอสิงหาที่มาพร้อมปริธัชพี่ชายของธีรเมธ " พี่สิงห์! พี่ธัช! " ธันวาเดินเข้าไปหาด้วยสีหน้าเจ็บปวดสิงหายื่นมือบีบไปที่บ่าน้องชาย" ไม่เป็นไรนะ ตังเมจะต้องปลอดภัย " สิงหาบอกกับน้องชาย
" ได้ภาพจากกล้องวงจรปิดบ้างหรือยังครับ " ปริธัชเอ่ยถาม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังค้นหาภาพที่สุดแล้วพวกเขาก็เจอภาพของพลอยนภัสที่ถูกผู้ชายสวมหมวกแก๊ปเข้าประชิดตัวก่อนจะพากันเดินไปที่ลานจอดรถ จากมุมที่ทั้งคู่หายไปเป็นมุมที่กล้องไม่สามารถจับภาพได้ ในขณะเดียวกันกล้องก็สามารถจับภาพตังเมที่ถูกปราณประคองหายไปในมุมเดียวกันกับที่พลอยนภัสหายไป
" ปราณ! " พิภพขานชื่อออกมา ธันวาหันกลับไปมอง
" คุณรู้มั้ยครับว่าสองคนนี้รู้จักกัน " ธันวาถาม
" ผมไม่รู้จนกระทั่งเกิดเรื่องกับมายคอน ผมก็ให้คนเริ่มสืบเรื่องของปราณ -- คุณธัน " พิภพพูดอะไรไม่ออก ตอนนั้นเองที่เสียงเรียกเข้ามาในมือถือของพิภพก็ดังขึ้นปรากฏเป็นชื่อปราณ พิภพกดสปีคเกอร์โฟนให้ทุกคนได้ฟัง
" โทรหาผมเหรอครับ คุณภพ " ปราณเอ่ยเสียงนุ่ม
" ใช่ ฉันโทรหา " พิภพมองหน้าปริธัชที่ส่ายหน้าเป็นเชิง " นายอยู่ไหน พอดีฉันมีเรื่องด่วนอยากให้นายช่วย "
" เรื่องอะไรเหรอครับ คุณภพให้ผมลาพักร้อนอยู่ไม่ใช่เหรอครับ "
" พอดีคุณตังเมน่ะ เค้าบอกว่าเค้าเจอนายแต่นายทำของหล่นไว้ อยากจะคืน นายช่วยเข้ามาที่ออฟฟิศหน่อยได้มั้ยปราณ " พิภพแต่งเรื่องหลอก แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มฮึ
" ผมไม่ได้ทำของหล่นไว้นะครับ คุณภพ มีแต่พวกคุณที่ทำของหล่นไว้กับผม " ปราณว่า ธันวาคว้ามือถือจากมือพิภพไป
" แกเอาตังเมกับคุณพลอยนภัสไปไหน " ธันวาตะคอกถามลงไปในมือถือ " พวกแกจะทำอะไรพวกเธอ! "
" ใจเย็นครับ คุณธัน -- เรื่องของคุณตังเมนี่ออกจะเหนือความคาดหมายของผมไปหน่อยเลยยังไม่ได้คิดว่าจะทำยังไง แต่ผมว่าเพื่อนรักของคุณเค้าคงหาวิธีได้ " ปราณเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกสนุก " เอาไว้คุยกันอีกทีนะครับ " จากนั้นสายก็ถูกตัดไป
" ไอ้เลวเอ้ย! " ธันวาคำรามกรอด
" ใจเย็น ไอ้ธัน " สิงหาปลอบน้องชาย
" พี่สิงห์ แต่ตังเมน่ะ " ธันวาพูดไม่ออก สีหน้าร้อนรน ตอนนี้เขาแทบจะคุมสติไว้ไม่อยู่ มือของเขาสั่นอย่างคุมตัวเองไม่ได้
" อย่าพึ่งร้อนใจไป ธัน -- พี่ให้ลูกน้องช่วยตรวจสอบที่เกิดเหตุให้แล้วนะ ได้เรื่องยังไงลูกน้องพี่คงมาบอก " ปริธัชบอกกับธันวาที่พยักหน้ารับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนที่เขาจะหันไปคุยกับพิภพ " คุณพอจะบอกรายละเอียดเพิ่มเติมได้บ้างครับ เกี่ยวกับคุณปราณ "
พิภพพยักหน้า สีหน้าของเขาเองก็ดูเคร่งเครียดไม่แพ้กัน พลอยนภัสน้องสาวของเขาก็ถูกจับไปพร้อมกัน
จากการสอบถามข้อมูลของปราณจากพิภพ รวมถึงการได้ภาพจากกล้องหน้ารถของลูกค้าคนหนึ่งในห้างที่จอดรถอยู่ตรงข้ามกับรถของทั้งคู่ทำให้พวกเขาได้ลักษณะรถและป้ายทะเบียนมาในการติดตาม แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเมื่อรถที่ปราณและอาร์มใช้สวมแผ่นป้ายทะเบียนปลอม
" นอกจากสวมแผ่นป้ายทะเบียนปลอม พวกนั้นยังเปลี่ยนไปใช้รถคันอื่นแทนแล้ว " ปริธัชบอกกับทุกคน
" หมายความว่าตอนนี้เราตามตัวพวกมันไม่ได้เหรอครับ พี่ธัช " ธันวาถามน้ำเสียงเกือบดัง " แบบนี้พวกเราจะตามตังเมไม่เจอเหรอครับ พี่ "
" เย็นก่อน ไอ้ธัน -- พี่ธัชยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะตามตัวไม่ได้ " สิงหาเตือนน้องชาย
" จะให้ผมใจเย็นอยู่ได้ยังไง พี่สิงห์ ตังเมอยู่กับพวกมันและตอนนี้เราก็ไม่รู้เลยว่าพวกมันจะพาตังเมไปไหน " ธันวาร้อนใจจนนั่งไม่ติด เขายกมือเสยผมด้วยความหงุดหงิด
" อย่างที่สิงห์ว่าถูกแล้วนะ ธัน " ปริธัชเอ่ย " พี่ให้ตำรวจท้องที่ช่วยตั้งด่าน ตรวจสอบรถต้องสงสัยแล้ว และก็ตรวจสอบทุกที่ๆคิดว่าน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับปราณและก็อาร์ม น่าจะได้เรื่องเร็วๆนี้แหละ "
ธันวาที่ทนแรงกดดันกับการรรอคอยที่ไม่รู้ว่าปราณและอาร์มพาตังเมไปไหน คำรามออกมา " ผมต้องนั่งรอต่อไปอีกนานแค่ไหน ผมต้องทนนั่งรอข่าวของตังเมไปถึงเมื่อไหร่! "
*******
สวัสดีค่า รี้ด ที่รักทุกคน
มาส่งพี่ธันกับน้องตังเมให้ทุกคนได้อ่านก่อนนอนนะคะ ทุกคน บทสรุปของร้อยรักจะเป็นยังไง พี่ธันจะตามไปช่วยตังเมได้มั้ย อาร์มกับปราณจะมีบทสรุปของตัวเองยังไง แล้วสุดท้ายพี่ธันกับตังเมจะตัดสินใจเรื่องการไปเยอรมันยังไง คอยติดตามกันด้วยกันนะ ^^
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกข้อความ และทุกการติดตามมากๆนะคะ
ฝันดีนะคะ ทุกคน >___________<
