12
× 0
× 0
× 0
เหมือนเป็นคำที่คอยปลอบใจฉัน แต่ก็ถือว่าเป็นการปลอบใจที่ดีที่สุดแล้วในจุดนี้ ฉันมาในชุดนักศึกษาเพราะเลิกคลาสบ่ายก็มาที่บ้านพี่เดียร์กันเลย
เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังจะให้มีบ้านหลังเล็กก็คงจะผิดถนัด เมื่อรถเลี้ยวเข้ามาในซอยได้ยี่สิบเมตรก็พบกับรั้วบ้านขนาดใหญ่เมื่อมองลอดรั้วกั้นก็เห็นบ้านหลังใหญ่โตที่มีพื้นที่ขนาดกว้างขวาง ละแวกนี้มีแต่บ้านหลังใหญ่กันทั้งนั้น แต่คงไม่มีหลังไหนใหญ่เท่าบ้านเขาอีกแล้ว
มีระบบรักษาความปลอดภัยเป็นที่หนึ่ง ผู้ชายใส่ชุดสีดำทะมึนยืนเฝ้าประตูพร้อมกับชุดรักษาความปลอดภัยอีก ฉันเริ่มนั่งตัวเกร็งกว่าเดิมจนพี่เดียร์ต้องยื่นมือของเขามากุมมือที่ชื้นเหงื่อของฉันเอาไว้ เมื่อเข้ามาในโรงจอดรถของบ้านรถหลากหลายคันจอดเรียงรายแน่นขนัดโรงจอดรถและมีหลากหลายยี่ห้อเช่นกัน
ฉันก้าวขาลงจากรถพี่เดียร์และเดินตามพี่เดียร์ที่ตอนนี้คอยกุมมือฉันพาเดินเข้าไปในตัวบ้าน ตึกที่ตั้งตระหง่านตรงหน้านี่ฉันเรียกได้ว่าคฤหาสน์น่าจะดีกว่า ด้านหน้าเป็นเสาโรมันขนาดสูงใหญ่บรรยากาศร่มรื่นกว่าที่คิดและที่สำคัญมีแม่บ้านออกมารอต้อนรับด้วย
“กลับมาแล้วหรอคะคุณเดียร์ของนม”
“ครับแม่นม คิดถึงจังเลยครับ”
ก่อนเขาจะไม่สวมกอดคนที่เขาเรียกว่าแม่นม ก่อนท่านจะยิ้มให้ฉัน อย่างน้อยก็ทำให้ฉันพลอยอมยิ้มตามไปด้วย ท่าทางจะเป็นลูกรักของคุณนมเลยสินะ
“นมครับ นี่น้องกานดาแฟนเดียร์เอง”
“สวัสดีค่ะหนูกานดา นมอุ่นนะคะ”
“สวัสดีค่ะคุณนม”
รอยยิ้มของสาวสูงวัยที่บนหน้ามีแต่ร่องรอยความเหี่ยวย่นส่งผ่านมาให้ฉันนั้นเรียกความอบอุ่นในหัวใจได้อย่างดี จนคุณนมเชิญเข้าไปในบ้านตอนนี้พ่อแม่ของพี่เดียร์รอเราอยู่แล้ว
“ป๊าแม่หวัดดีฮะ”
ชายหญิงทั้งสองคนกำลังก้มอ่านหนังสือกันคนละเล่มที่นั่งอยู่โซฟาที่เอกขนกกลางห้องโถงขนาดใหญ่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันและพี่เดียร์ ก่อนจะกระชับรอยยิ้มบนใบหน้า
“สวัสดีค่ะ”
ฉันยกมือสวัสดีท่านทั้งสองคน อายุจากที่แอบอ่านในอินเทอร์เน็ตมาก็ย่างเข้าเลขห้ากันแล้วแต่ทั้งสองยังเหมือนวัยรุ่นอายุเพียงเลขสี่ต้น ๆ กันอยู่เลย
“นี่น้องกานดาใช่ไหมจ๊ะ” คำเอ่ยทักทายจากแม่พี่เดียร์ทำเอาใจฉันเต้นแรง
“ใช่ค่ะ คุณป้า”
“หื้ม คุณป้าอะไรกันจ๊ะ เรียกแม่สิลูก ตาเดียร์เรียกอะไรก็เรียกแบบนั้นสิลูก”
“ค่ะคุณแม่”
“มากันเหนื่อย ๆ มานั่งพักก่อนไหม รอพี่ดาลิ้งก่อนนะ เห็นว่ากำลังกลับมาบ้านแล้วล่ะ”
“ดาลิ้งจะมาถึงตอนไหนอะแม่ เดียร์หิวจะแย่แล้วนะ”
“ก่อนพี่ลิ้งจะมาถึงรอเจ้าเคนโด้ก่อนไหม”
“นี่ยังไม่กลับมาจากมหาลัยอีกหรอ ต้องให้เดียร์โทรตามมันไหมเนี่ย"
ฉันเห็นคนโมโหหิวเริ่มงอแงเพราะเห็นว่าตอนเที่ยงพี่ปีสี่ทุกคนต้องไปประชุมโปรเจคกัน ทำให้ไม่มีเวลาได้ทานข้าวเที่ยง ฉันถามแล้วเอาขนมไหมก็บ่นไม่เอาเดี๋ยวกล้ามหาย สมน้ำหน้าปล่อยให้หิวไปนั่นแหละ
ไม่นานพี่ดาลิ้งก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องขนมเยอะแยะไปหมด ก่อนแม่บ้านจะวิ่งมารับถุงในมือไป ฉันยกมือไหวพี่สาวของพี่เดียร์อาจจะไม่ตกใจเท่าไหร่ เพราะเราเคยเจอกันครั้งสองครั้งแล้ว
“กานดาทำไมมาเร็วจัง ว่าจะโทรหาเลยเนี่ย”
“พี่เดียร์ไปรับหลังจากที่เลิกคลาสค่ะพี่ลิ้ง”
“อ้าวเคยเจอกันแล้วหรอลูก” เสียงของแม่พี่เดียร์ถาม
“เจอกันครั้งสองครั้งแล้วแม่ เจอโดยบังเอิญ ไม่งั้นก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้นี่มันแอบมีแฟนเป็นเด็ก”
“เด็กแล้วไง อมตะ”
“ดูมันสิแม่ แบบนี้ลิ้งว่าให้น้องเลิกกับมันเลยดีไหม”
“อ้าว พี่ลิ้งทำไมพูดแบบนี้ นี่แฟนเดียร์นะ”
“ก็แกปากไม่ดีทำไม”
“พอแล้ว เลิกตีกันต่อหน้าน้องเลย ไม่เอาทั้งคู่”
“นั่นไง มันมานั่นแล้ว ไอ้เคนถือไรมาวะนั่น”
“มีคนให้มาอะไรก็ไม่รู้”
ฉันและเคนโด้เรียนปีเดียวกันคือขึ้นปีสองแล้ว แต่หมอนั่นเรียนวิศวะภาคอิเล็กฯ ไม่ค่อยได้เจอหน้าเท่าไหร่หรอก แต่เจอกันก็ทักทายกันตามปกติ
“นี่แฟนพี่เดียร์ เคนรู้จักกันยัง”
“เรียนปีเดียวกันครับแม่”
“งั้นก็ไปทานข้าวกันเถอะ มีคนโมโหหิวแล้วหนึ่งคน”
ฉันและพี่เดียร์เดินตามพ่อกับแม่มาที่ห้องอาหาร ตามด้วยพี่ดาลิ้งและเคนโด้ บ้านนี้จริง ๆ มีคุณปู่คุณย่าด้วยแต่ท่านไปเที่ยวต่างประเทศตามประสาคนแก่ ซึ่งคำนี้พี่เดียร์เป็นคนพูดนะ
มาที่บ้านของพี่เดียร์ก็เหมือนนั่งกินข้าวที่บ้านตัวเองเพราะบ้านฉันก็ครึกครื้นแบบนี้ จำนวนคนพอ ๆ กัน แต่บ้านฉันจะมีตากับยายเพิ่มมาอีก แต่บ้านก็อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกัน
ฉันถูกถามไถ่ชีวิตเล็กน้อย เรื่องครอบครัวฉันบ้าง แต่โดยรวมแล้วไม่มีอะไรที่น่ากดดัน ส่วนพี่ดาลิ้งก็ชวนไปเม้ามอยตามประสาผู้หญิงไม่ได้มีอะไรมาก จวบจนเวลาเกือบสองทุ่มพี่เดียร์ก็บอกต้องพาฉันกลับเพราะเขาต้องไปตรวจกิจการผับของเขา ซึ่งพ่อแม่ของเขาก็ไม่มีท่าทางตกใจ ก็คงรู้ว่าลูกชอบก็ให้ทำในสิ่งที่ชอบมักจะทำได้ดีนั่นแหละ
“ไว้พี่ไปรับที่คอนโด ไปคาเฟ่กันนะกานดา”
“ได้ค่ะพี่ดาลิ้ง โทรหาหนูได้ตลอดเลย”
“พี่ลิ้งนี่แฟนเดียร์ อย่าพาไปเที่ยวบ่อย ให้อยู่กับเดียร์บ้าง”
“ช่วงนี้แกทำโปรเจคไม่ใช่หรือไง ก็เร่งมือทำไปสิยะ ส่วนแฟนแกฉันจะดูแลเอง เนอะกานดา”
“ได้เลยค่ะพี่ลิ้ง”
โดนมองตาขวางใส่เหมือนเด็กที่ไม่พอใจเวลาโดนพ่อแม่ขัดใจก็แบบนี้เลย ฉันมีเวลาเยอะกว่าพี่เดียร์ที่เขาต้องทำโปรเจคของตัวเอง และฉันก็ว่างมากจนขอมาช่วยทำโปรเจคเขา ซึ่งทำอะไรไม่ได้มากหรอกมีช่วยจัดเรียงเล่มบ้าง จัดเนื้อหานิดหน่อย เพราะที่เหลือเขาทำเองไปหลายส่วนแล้ว
“อยากให้หนูมาที่นี่ทุกวันเลย”
“ทำไมคะ”
“ก็มาเป็นกำลังใจให้พี่ไง”
“แน่ใจหรอ”
“แน่สิ”
“หนูอาจจะมากวนพี่จนทำงานไม่เสร็จก็ได้นะ”
“ใครบอกหนูน่ะเป็นคนเร่งอยากให้พี่ทำโปรเจคให้เสร็จเร็ว ๆ มากกว่า”
“ก็จริง ไม่อยากเห็นพี่เดียร์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดนี่นา เดี๋ยวแก่เร็วนะ”
ระยะเวลาการทำโปรเจคกินระยะเวลาไปเป็นเทอม แน่นอนเราก็หาเวลามาเจอกันได้ตลอด ไม่หอบงานมาที่คอนโดฉัน ก็ทำอยู่คอนโดระดับเพนเฮ้าท์ของพี่เดียร์ โดยมีพี่มาร์คคอยมาส่งข้าวส่งน้ำรวมไปถึงขนมต่าง ๆ แม้แต่ซื้อของทำโปรเจคทำทุกอย่างจริง ๆ
