บทที่ 34
× 0
× 0
× 0
บทที่ 34
" เสาร์นี้จะกลับมานอนค้างเหรอคะ " บุหลันทวนประโยคของธันวาวนซ้ำอีกรอบด้วยความดีใจ นับตั้งแต่ที่ธันวากลับมาจากลำปางจนถึงตอนที่ถูกยิงเขาก็ไม่ได้กลับเข้าไปที่บ้านไร่เรืองกิจเกษมเลย
" ใช่ครับ คุณน้า " ธันวารับคำผ่านทางมือถือ " ดีใจหรือเปล่าครับ "
" โถ่ คุณธัน ทั้งดีใจทั้งคิดถึงจะแย่อยู่แล้วล่ะค่ะ -- แบบนี้น้าต้องให้หวานกับแตงช่วยกันทำความสะอาดห้องคุณธันซะแล้ว " บุหลันน้ำเสียงตื่นเต้น " คุณธันอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ เดี๋ยวน้าเตรียมไว้ให้ "
" อะไรก็ได้ครับ คุณน้า ผมทานได้หมด เดี๋ยวผมจะพาผู้ช่วยไปช่วยคุณน้าทำอาหารด้วยครับ " ธันวาพูดยิ้มๆ
" ฮั่นแน่! ทำทีว่าจะกลับมาค้างที่บ้าน ทำทีพูดว่าจะพาผู้ช่วยมาช่วยน้าทำอาหาร คิดอะไรอยู่คะ คุณธัน " บุหลันถามอย่างรู้ทัน ธันวาหัวเราะออกมาเบาๆ
" สมเป็นคุณน้าเลยครับ ผมอยากให้คุณน้ากับคุณพ่อช่วยผมหน่อยน่ะครับ " ธันวาพูด " ผมจะพาครอบครัวตังเมไปทานข้าวที่บ้านเราครับ " ธันวาได้ยินเสียงบุหลันร้องกรี๊ดออกมา แถมยังหันไปคุยกับตุลาเป็นฉากๆก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาซะอีก
" คุณน้าครับ คุณน้า ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอครับ ผมแค่จะพาพ่อแป้น แม่จุกไปทานข้าวที่บ้านเราเองนะครับ "
" ไม่ใช่แค่แล้วค่ะ -- นี่คุณตุลย์คะ เราควรทำยังไงดีคะ จะพูดเรื่องสู่ขอหนูตังเมให้คุณธันเลยมั้ยคะ แล้วเราจะเกริ่นยังไงให้ไม่น่าเกลียด คุณธันคงร้อนใจอยากแต่งกับหนูตังเมจะแย่แล้ว " บุหลันตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะคิกคักทำเอาธันวาหน้าร้อนวูบ
" คุณน้าครับ ผมยังไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะให้ช่วยเรื่องนี้ " ธันวาพูดไม่ใส่ใจแต่หัวใจกำลังต้องการมาก
" มาขนาดนี้แล้วยังจะวางฟอร์มอยู่อีกเหรอคะ ถ้าอยากแต่งงานก็พูดมาตรงๆเถอะค่ะ ขืนมัวชักช้า ปากแข็งอยู่แบบนี้ หนูตังเมเค้าไม่อยากแต่งจะทำยังไงคะ " บุหลันว่า " ไม่ต้องห่วงนะคะ ทางนี้น้ากับคุณพ่อจะช่วยเอง "
" คุณน้าพูดแบบนี้แล้วผมจะหาทางเอาตัวรอดได้ยังไงล่ะครับ " ธันวาขยี้ผมตัวเอง ออกอาการเก้อเขินแม้ไม่มีใครอยู่ในห้อง เขาลุกขึ้นไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะทำงานตัวเองหยิบเอากล่องกำมะหยี่สีดำใบเล็กออกมาแล้วเปิดประตูแง้มออกแอบมองตังเมที่กำลังเตรียมอาหารเช้าให้เขาอยู่ มุมปากของเขายกขึ้น " คุณน้าชอบลูกสะใภ้คนนี้หรือเปล่าครับ"
" ถ้าเป็นคนอื่นน้าจะเอาไม้เรียวฟาดคุณธันให้ตัวลายเลยค่ะ "
ธันวายิ้มกว้างและรับคำบุหลันเรื่องที่จะไปงานแต่งของติณณภพและพะยูน เขาเก็บกล่องเข้าที่เดิมก่อนจะเดินออกจากห้องไปในสภาพครึ่งบนเปลือย เขาเดินเข้ามากอดตังเมจากด้านหลัง
" ตื่นแล้วเหรอคะ อาหารเช้าเสร็จพอดีเลยค่ะ " ตังเมเอียงคอส่งยิ้มหวาน ธันวาหอมที่แก้มเธอ
" พวกเราเหมือนสามีภรรยาเลยว่างั้นมั้ย " คำพูดของธันวาทำเอาตังเมหน้าร้อนวูบ แก้มแดงจัด เขาจับเธอหันมาสายตาทอดมองด้วยความรัก เขาโอบเอวเธอไว้ " อยากอยู่แบบนี้ไปตลอดต้องทำไงน้า ~ " ธันวากดจมูกหอมไปที่แก้มของตังเมอีกฟอดใหญ่
" ตังเมจะรู้ได้ไงคะ พี่ธัน " ตังเมยิ้มอายๆเฉออกนอกเรื่อง " วันนี้ตังเมกลับไปนอนบ้านนะคะ พี่ธัน ตังเมพึ่งคุยกับแม่ว่ามีลูกค้าสั่งขนมไว้สำหรับทำบุญขึ้นบ้านใหม่มา ตังเมเลยจะกลับไปช่วย "
" ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน " ธันวาว่า " แต่ก่อนเข้าบ้านพี่พาตังเมไปเลือกชุดก่อนนะ "
" ชุดอะไรเหรอคะ "
" ชุดไปงานแต่งพะยูนกับพี่ติณน่ะ จัดขึ้นแบบฉุกละหุกน่ะศุกร์นี้แล้ว " ธันวาตอบ " เสร็จงานแต่งพะยูน ตังเมก็นอนค้างที่บ้านพี่เลย แล้วเดี๋ยวเช้าวันเสาร์พี่ขับรถมารับพ่อแป้นกับแม่จุก แล้วก็ข้าวตูมากินข้าวที่บ้านพี่นะ "
ตังเมพยักหน้ารับรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่ธันของเธอแบบนี้ ตอนนี้ทุกอย่างราบรื่นและมีความสุขจนเธอไม่อยากไปไหนอีกแล้ว มันจะน่าเศร้าแค่ไหนถ้าต้องไปไกลจากอ้อมกอดนี้
" คิดอะไรอยู่ ตังเม " ธันวาถามขึ้นขณะที่พวกเขาอยู่ในร้านหนังสือ ธันวาเดินเข้ามาเห็นตังเมยืนถือหนังสือเล่มเดิมในมือมานานเกือบสิบนาทีแล้ว " ยังตัดสินใจไม่ได้เหรอ ว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อ "
" เปล่าค่ะ พี่ธัน " ตังเมส่ายหน้าเก็บหนังสือเข้าชั้น " พอดีตังเมคิดอะไรเพลินไปหน่อย -- เข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้วเหรอคะ "
ธันวาพยักหน้า " หิวหรือยัง กินอะไรก่อนกลับมั้ย จะได้แวะซื้ออาหารไปฝากพ่อแป้นกับแม่จุกด้วย "
" หิวแล้วค่ะ เราไปกันเถอะ " ตังเมว่าแล้วเดินนำออกจากร้านไป ธันวามองไปที่หนังสือเล่มที่ตังเมเก็บเข้าชั้นไป'เยอรมัน'
" อยากไปเยอรมันเหรอ " ธันวาถามขึ้นระหว่างทานอาหาร ตังเมเงยหน้ามองธันวา นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม
" ก็ไม่เชิงค่ะ พี่ธัน " ตังเมตอบ " พอดีอ่านหนังสือของคุณแม๊กซ์ที่ให้มา มันมีหลายอย่างน่าสนใจแล้วในนั้นก็พูดถึงเยอรมัน พอมาเจอหนังสือในร้านก็แค่หยิบขึ้นมาอ่านเล่นน่ะค่ะ "
" แสดงว่าอยากไป " ธันวาพูดเรื่อยๆ " ที่เยอรมันก็มีงานภูมิสถาปัตย์ที่น่าสนใจอยู่เยอะเหมือนกันนะ เท่าที่ได้ยินมาหลายบริษัทก็มีรับสมัครงานด้านนี้อยู่ "
" ใช่มั้ยคะ พี่ธัน คุณแม๊กซ์เองก็เล่าว่างานที่นั่นทั้งสนุก ทั้งเหนื่อยและก็หนักมาก แต่ก็ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะไปหมด " ตังเมมีอาการตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เธอแทบไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนธันวาหลอกถาม " แต่ถ้าจะไปคงต้องเก็บเงินให้ได้มากกว่านี้แล้วล่ะค่ะ ค่าตั๋วเครื่องบินแพงขนาดนั้น " ตังเมว่า
" พี่ออกค่าตั๋วให้ "
" อุ๊ย! ไม่เอาหรอกค่ะ ค่าตั๋วตั้งหลายหมื่น กว่าตังเมจะใช้พี่ธันหมดสงสัยเกษียณพอดี "
" งั้นตังเมก็ไม่ต้องใช้ค่าตั๋วให้พี่ มาใช้ชีวิตร่วมกับพี่แทนแล้วกัน " ธันวาส่งสายตาหวานเชื่อมให้คนฟังที่ไม่กล้าสบตาเพราะความเขินอาย แกล้งเฉมองไปทางอื่น ใบหน้าของทั้งคู่แดงจัดพอๆกัน ตังเมเม้มปากแน่นไม่กล้าพูดอะไรได้แต่ฟังเสียงหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะของตัวเอง
********
ในงานแต่งของพะยูนและติณณภพ ธันวาพาตังเมไปร่วมงานด้วยแต่ทั้งคู่กลับมึนตึงใส่กันเพราะความบังเอิญที่แม๊กซ์ดันไปโผล่ที่บ้านของลุงบุญป้านิด สองสามีภรรยาวัยเกษียณที่อยู่ข้างบ้านตังเม ธันวาที่เข้ามาเห็นทั้งคู่กำลังคุยกันก็ออกอาการหงุดหงิดหัวเสียใส่
" มันจะอะไรกันนักหนา ต้องตามมาเจอกันถึงที่บ้านหรือไง " ธันวาถามน้ำเสียงไม่พอใจ ระหว่างที่พวกเขาเดินทางไปไร่จิรประชาภา
" ตังเมบอกพี่ธันแล้วว่าคุณแม๊กซ์เค้าเป็นหลานของป้านิด และตังเมก็พึ่งรู้ว่าพวกเขาเป็นญาติกัน และตังเมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้เจอคุณแม๊กซ์ที่นี่ "
" ก็นั่นแหละ ไม่เข้าใจทำไมต้องไปคุยกับมันแบบสนิทสนมด้วย "
" สนิทสนม!? สนิทสนมยังไงคะ พี่ธัน " ตังเมย้อนถาม คิ้วของเธอขมวดกัน " ตังเมกับคุณแม๊กซ์เราคุยกันปกติ คุยกันเรื่องทั่วไป ตังเมกับคุณแม๊กซ์เองก็ไม่ได้คุยกันในที่ลับตาคน อีกอย่างคุณแม๊กซ์ไม่ได้มาคนเดียวเขาพาภรรยาของเขามาด้วย "
ธันวาอึกอักหลังถูกตังเมสวนกลับมาแบบนั้น " แต่พี่ก็ยังไม่ชอบให้ตังเมคุยกับมันอยู่ดี " ตังเมมองตาขุ่นใส่ธันวา
" แล้วแต่พี่ธันเถอะค่ะ ตังเมบริสุทธิ์ใจเพราะตังเมไม่ได้คิดอะไรกับคุณแม๊กซ์ ที่เราคุยกันก็แค่เรื่องสายงานที่เราทำก็เท่านั้น "
" เชอะ! ดีจังนะที่เจอคนเรียนภูมิสถาปัตย์เหมือนกันน่ะ " ธันวาค่อนขอด
" พี่ธัน! " ตังเมกรีดเสียงแหลมใส่ ธันวาหันกลับมามองคนตัวเล็กของเขาที่กำลังฟาดดวงตากราดเกรี้ยวใส่เขาปากสีสวยของเธอกำลังเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง นัยน์ตาคู่สวยรื้นน้ำเธอสะบัดหน้าหนีเขา " ตังเมขอโทษที่เรียนภูมิสถาปัตย์แทนที่จะเรียนสถาปัตย์แบบพี่ธัน ไม่งั้นตังเมจะได้คุยกับพี่ธันแค่คนเดียว! "
ธันวากลายเป็นฝ่ายเม้มปากตัวเองแทนรู้สึกจุกอยู่ที่อกกับความผิดของตัวเอง ตลอดการเดินทางมาถึงที่ไร่จิรประชาภาตังเมไม่ยอมพูดอะไรกับเขาเลย แถมตอนถึงที่งานตังเมก็ลงจากรถก่อนที่เขาจะลงจากรถด้วยซ้ำ
" ตังเม " ธันวาจอดรถเสร็จก็เดินตามไปจับแขนไว้ " พี่-- "
" ไอ้ธัน! ทางนี้ " ธีรเมธส่งเสียงเรียกโบกมือมาจากอีกด้านหนึ่งของงาน ธันวาพยักหน้าแล้วพาตังเมเดินไปรวมกลุ่มที่โต๊ะ ตังเมยกมือไหว้เกือบจะรอบโต๊ะเพราะมีแค่เธอกับพะยูนเจ้าสาวเท่านั้นที่อายุน้อยสุดในกลุ่ม
" เรื่องมายคอนเรียบร้อยดีแล้วใช่มั้ย ไอ้ธัน " ธีรเมธถาม
" มายคอนเรียบร้อยดีครับ ยังไงผมฝากขอบคุณพี่ธัชด้วยนะครับที่ช่วยเรื่องคดี "
" ยังจับไม่ได้เลยใช่มั้ย "
" ครับ "
" เอาน่า ถึงมือพี่ธัชล่ะ เดี๋ยวก็จับได้ "
" ไง! ไอ้ธันมาถึงนานยัง " ติณณภพเดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกับพะยูนเจ้าสาวของเขา ทั้งคู่นั่งลง
" ก็สักพักแล้วล่ะครับ พี่ติณ -- นี่ตังเมครับ พี่ติณ "
ตังเมยกมือไหว้ " สวัสดีค่ะ ยินดีด้วยนะคะ งานแต่งน่ารักมากเลยค่ะ " ตังเมว่าหันไปทางพะยูน " ดีใจด้วยนะคะคุณพะยูน ทั้งเรื่องงานวันนี้กับเออ -- " ตังเมเอ่ยสีหน้ายิ้มแย้ม " น้องในท้องน่ะค่ะ "
" ขอบคุณมากนะคะ คุณตังเม "
" พูดอะไรของเธอ น้องในท้อง " ธันวาแหวใส่คนข้างตัวสีหน้าขึงขัง " น้องในท้องที่ไหน ลูกต่างหากล่ะ "
" น้องในท้องแค่คำเปรียบเปรยค่ะ บอส " ตังเมว่าพลางพ่นลมฮึใส่ เปลี่ยนสรรพนามจากพี่เป็นบอส " เอาแต่ว่าตังเม ตังเมไม่อยากคุยกับบอสแล้ว -- ขอโทษนะคะ คุณติณ คุณพะยูน ตังเมขอตัวไปเดินเล่นหน่อยนะคะ "
" ค่ะ " พะยูนตอบรับมองตังเมที่ลุกออกจากเก้าอี้ไป เธอหันมาทางธันวาที่มีสีหน้าหงุดหงิดไม่น้อย " เกิดอะไรขึ้นคะ บอส แกล้งอะไรคุณตังเมเขาอีก "
" ผมไม่ได้แกล้งเขาสักหน่อย " ธันวาตอบกลับน้ำเสียงเกือบหงุดหงิด แต่พอเจอสายตาติณณภพเขาก็เบาน้ำเสียงกับพะยูน " โทษทีครับ ผมกับยัยนั่นเราทะเลาะกันนิดหน่อยก่อนจะมาที่นี่ "
" ทะเลาะอะไรกัน " ธีรเมธถาม
" มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้ไปที่บ้านของตังเมครับ " ธันวาตอบน้ำเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตาใคร พะยูนสบตากับติณณภพก่อนจะยิ้มออกมา
" หึงว่างั้น " ติณณภพว่า
" ผมไม่ได้หึงนะครับ พี่ติณ " ธันวาว่ามองคนนั้นทีคนนี้ที
" ตามไปคุยกับคุณตังเมเถอะค่ะ บอส " พะยูนบอกพลางยิ้มกริ่ม
" นี่ผมเห็นแก่เจ้าสาววันนี้นะครับ ไม่งั้นผมไม่ไปตามยัยตังเมเหนียวหนึบนั่นแน่ " ธันวาทำน้ำเสียงขึงขังใส่แล้วลุกออกจากโต๊ะไป เดินลิ่วๆสายตามองหาคนที่หายไป แล้วก็ไปเห็นเธอยืนอยู่ตรงโต๊ะเครื่องดื่ม เขาเข้าไปคว้าแก้วในมือของตังเมออก
" ทำอะไรคะ พี่ธัน! "
" คออ่อนอย่างเธอกินไม่ได้หรอก เดี๋ยวก็ได้เมาไม่รู้เรื่องกันพอดี " ธันวายกแก้วที่แย่งมาขึ้นดื่ม " น้ำพันช์!? "
" ค่ะ น้ำพั้นช์ " ตังเมตอบ แล้วเดินหนีไปอีกทาง
" ยังไงน้ำพั้นช์นี่ก็ผสมแอลกฮอลล์ กินเพลินๆก็เมาได้นั่นแหละ " ธันวาเดินตาม
" เรื่องของตังเม "
" ตังเม! " ธันวาดึงแขนของตังเมเบาๆ " อย่าเอาแต่ใจสิ ตังเม! "
" คนที่เอาแต่ใจน่ะ พี่ธันต่างหาก! " ตังเมแหวใส่ " ตั้งแต่ออกจากบ้านตังเมมาพี่ธันก็เอาแต่พูดจาเอาแต่ใจตัวเองตังเมอธิบายอะไรไปพี่ธันก็ไม่ฟัง ถ้าพี่ธันยังงี่เง่าอยู่แบบนี้ ตังเมก็จะไม่คุยกับพี่ธันอีก! " ตังเมสะบัดข้อมือของตัวเองออกแล้วเดินหนีไปอีกทาง ธันวาเอาลิ้นดุนแก้มตัวเองอย่างไม่ชอบใจ แล้ววิ่งตามไปคว้าแขนของตังเมพลางกึ่งเดินกึ่งฉุดให้เดินตามเขากลับไปที่รถ
" พี่ธันจะพาตังเมไปไหนคะ! " ตังเมถามระหว่างที่รถของธันวากำลังวิ่งไปทางไร่เรืองกิจเกษม ธันวาไม่ตอบแล้วเลี้ยวรถเข้ามาในไร่ของตัวเอง
" ทำไมเราไม่รอกลับพร้อมกับคุณลุงคุณน้าตอนงานเลิกล่ะคะ พี่ธัน " ตังเมถามอย่างไม่แน่ใจเมื่อรถจอดลงที่หน้าบ้านไร่หลังใหญ่
" กลับตอนนี้กับกลับพร้อมกันตอนงานเลิกก็เหมือนกัน ยังไงเธอก็ต้องนั่งรถฉันอยู่ดี " ธันวาว่า เขาลงจากรถแล้วเดินไปประตูให้ตังเม " จะลงเองหรือจะให้ฉันอุ้มลง "
" ลงเองค่ะ! " ตังเมตอบเสียงสะบัด กดปลดล็อคสายเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลงจากรถแต่เพราะส้นสูงที่เธอใส่มันรัดเท้าจนรู้สึกเจ็บ ไอ้ที่ทนใส่มาตลอดก็เริ่มออกอาการระบม เธอนิ่วหน้า
" รองเท้ากัดเหรอ " ธันวาถามย่อตัวลง
" ไม่เป็นไรค่ะ พี่ธัน -- เดี๋ยวก็หาย " ตังเมจับไหล่ของธันวาไว้
" นั่งสิ เดี๋ยวพี่ดูให้ " น้ำเสียงกับท่าทีที่อ่อนโยนของธันวาทำให้ตังเมยอมกลับไปนั่งที่เบาะรถ ธันวาขยับเข้ามาช่วยถอดรองเท้าของเธอออก รอยแดงเป็นทางยาวอยู่รอบหน้าเท้าและหลังข้อเท้า ธันวาจุ๊ปาก " เจ็บขนาดนี้ทำไมไม่บอกพี่ทนใส่อยู่ทำไม " เขามองตังเมที่ไม่ยอมตอบอะไร " เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวพี่ทายาให้ "
" ตังเมเดินเองได้ค่ะ พี่ธัน " ตังเมร้องบอกธันวาที่อุ้มเธอออกมาจากรถ " ถ้าใครมาเห็นมันจะไม่ดีนะคะ "
" ใครสน! " ธันวาอุ้มตังเมเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะพาเดินขึ้นชั้นสองไปที่ห้องนอนของตัวเอง ธันวาวางตังเมลงบนเตียงพร้อมกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของตังเม " อาบน้ำก่อนก็แล้วกัน และเดี๋ยวออกมาพี่ทายาที่เท้าให้ " ธันวาขยับเข้าไปจะหอมแก้มตังเมแต่เจ้าตัวเบี่ยงหลบ
" ตังเมยังโกรธพี่ธันอยู่นะ "
ธันวาถอนหายใจ " ก็ได้ อาบน้ำเถอะ " ตังเมมองธันวาเดินออกจากห้องไปก่อนที่ตัวเองจะลุกไปอาบน้ำตามที่ธันวาบอก ไม่นานเธอก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยอารมณ์ขุ่นมัวจางหายไปแล้วกลายเป็นความเคอะเขินแทน ตังเมมองไปรอบๆห้องนอนธันวาที่ครั้งนี้จะต่างจากครั้งที่แล้วเพราะเธอต้องนอนค้างในห้องนี้ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มองเห็นความเป็นธันวาอยู่เต็มห้อง โต๊ะทำงาน ชั้นหนังสือที่มีแต่หนังสือเกี่ยวสถาปัตยกรรม แบบบ้าน ม้วนกระดาษ
ตังเมมองกล่องเหล็กที่คุ้นตาบนชั้นเธอเอื้อมมือหยิบออกมาจากชั้นแล้วเปิดมันออกรอยยิ้มน้อยๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานที่ไร้การแต่งแต้ม เธอหยิบรูปถ่ายในนั้นออกมาดูมันยังเหมือนเมื่อครั้งที่เธอบังเอิญมาเห็นเป็นครั้งแรกและตอนนั้นเองที่เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของธันวาที่มีต่อเธอ ตังเมสะดุ้งน้อยๆตอยที่ธันวาเดินเข้ามากอดเอวเธอจากด้านหลัง
" กลิ่นของพี่บนตัวตังเมนี่หอมจังครับ " ธันวาว่าพลางกดจมูกไปที่ข้างขมับของตังเม
" พี่ธัน! " ตังเมร้อง เอียงหน้ามามองให้ธันวาได้เห็นแก้มแดงระเรื่อของเธอ
" หายโกรธพี่หรือยังครับ " ธันวาถามส่งสายตาอ้อน
" แล้วพี่ธันขอโทษตังเมหรือยังล่ะคะ " ตังเมถามกลับหน้ากระเง้ากระงอด ธันวายิ้มฮึแล้วกระชับวงแขนแน่นขึ้นเขาหอมแก้มเธอ
" พี่ธันขอโทษนะคร้าบ ที่หวงที่รักมากไปหน่อย ทำตัวงี่เง่าใส่แล้วก็ยังพูดจาไม่ดีใส่ด้วย -- ตังเมยกโทษให้พี่ได้มั้ย"
" อรัาย พี่ธันอย่าทำแบบนี้มันจั๊กกะจี้นะคะ " ตังเมร้องกรี๊ดหนีมือของธันวาที่กำลังจี้เอวเธออยู่ " ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ธัน ไม่เอานะ กรี๊ด พี่ธัน " ธันวายกตังเมวางลงบนเตียงแล้วจั๊กกะจี้เอวเธอไปด้วย คนตัวเล็กหัวเราะกรี๊ดไม่หยุดจนสำลักน้ำลายตัวเองไอค่อกแค่กออกมา
" เป็นไงบ้าง " ธันวาช่วยประคองตังเมให้ลุกขึ้นนั่ง มือใหญ่หนาลูบหลังเธอเบาๆพลางเกลี่ยผมที่ระอยู่บนใบหน้าของตังเมออก
" ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ พี่ธัน " ตังเมยิ้มให้ แก้มของเธอแดงจัดเพราะหัวเราะมากไป
" ยกโทษให้พี่ได้แล้วหรือยังครับ " ธันวาถาม ตังเมมองตาของธันวาก่อนจะพยักหน้ารับ ธันวายิ้มกว้างดึงตังเมเข้ามากอดไว้ ทั้งคู่นั่งกอดกันเงียบๆอยู่บนเตียงแบบนั้นตังเมนั่งพิงตัวของธันวาไว้ปล่อยให้ธันวาจับมือเธอเล่นไปมา
" พี่ธันง่วงแล้วยังคะ " ตังเมหันมาถาม
" ยังค่ะ " ธันวาตอบพลางจูบที่ปากของตังเม " ตังเมง่วงแล้วเหรอ " ตังเมส่ายหน้า
" ตังเมเห็นพี่ธันเงียบเลยคิดว่าพี่ธันง่วงแล้ว " ตังเมตอบมองนัยน์ตาเรียบนิ่งของธันวา มันเป็นแววตาที่บอกให้รู้ว่าพี่ธันของเธอกำลังคิดอะไรอยู่ " คิดอะไรอยู่เหรอคะ พี่ธัน "
ธันวามองแววตาสงสัยของคนถาม ความรู้สึกหนักอึ้งในใจทำให้จุกจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา เขากระชับกอดเธอแน่นขึ้น
" พี่ธันกอดแน่นจังค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ "
" อยากไปเยอรมันใช่มั้ย ตังเม "
*********
งู้ยยยยยยย ไรท์กลับมาแล้วน้า
ให้พี่ธันกับน้องตังเมมาส่งรี้ดทุกคนเข้านอน หลับฝันดีกันนะทู้กกกคน อิอิ
แล้วเจอกันค่า
