เเดนมาร

ดินเเดนที่มีผู้นำที่เกรงกลัวภรรยามากเเละยังมีบุตรบุตรีอีกสิบสี่พระองค์ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ องค์หญิงเหวินหนิงเสวี่ย องค์หญิงที่มีไหวพริบดีเลิศ ความงามมิเป็นสองรองใคร ถึงจะดูนิ่งๆเเต่ดื้อรั้นเอามาก เป็นบุตรีของจอมมารกับท่านหญิงเว่ยอิงหนึ่งในหกชายาของจอมมารเเต่ดันมาตกหลุมพลางมนุษย์ที่ทั้งหน้ามึนเเละกวนเบื้องล่างเป็นอันมากอย่างเช่นตอนนี้ก็ด้วย

"  เจ้ามิกลัวข้าไปเรียกทหารมาจับเจ้าบ้างหรือ "  นางพูดขึ้นทั้งที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษที่น่าชังที่สุดมือไม้ก็เลื่อยไปตามร่างกายจนต้องจำยอมให้เขาทำตามอำเภอใจ

"  ข้าเป็นผัวเจ้าเเล้วนะเสวี่ยเอ๋อร์  เจ้ามิกล้าทำอะไรข้าหรอก "  เขา คือเฉินจางหย่ง น้องชายคนละมารดาขององค์จักรพรรดิเเคว้นฉินเเละเขาก็กำลังโอบกอดนางมารที่น่ารักที่สุดเขาถึงกับลักลอบเข้ามาในวังมารเพื่อมาเจอกับนาง ตัวเขานั้นใช่ว่าจะไม่เคยผ่านสตรีมาเสียเมื่อใดเเต่ไม่มีใครเหมือนนางเลยสักคน 

"  เจ้าคนหน้ามึนหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! "  เผลอเป็นมิได้ นางถอนหายใจทั้งตัวนางเเละเขาพบกันมาได้เพียงสี่เดือนเท่านั้นเเต่บุรุษผูู้นี้กับจับนางเเทงไม่ยั้งจนนางเเทบยืนไม่ได้เเต่ก็มิได้ฟื้นตัวช้าเฉกเช่นสตรีทั่วไป หลังจากนั้นเขาก็เเอบลอบเข้ามาในวังไม่มีสักวันที่เขาจะไม่เเทงนางเลยสักครั้งทั้งหนักเเละหน่วงจนท่านพ่อเอ่ยถามนางเเค่ตอบว่าพักผ่อนน้อยเท่านั้น 

เมื่อเห็นนางเงียบไปจึงฉวยโอกาสปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ที่บางเบาล่อลวงให้เขากระชากมันออกมาจริงๆ เหมือนนางจะเริ่มรู้ตัวเเต่ก็สายเกินไปเสียเเล้วเพราะเรือนร่างเปลือยเปล่าทำเอาเขาอยากจะจับนางกดให้จมเตียงเลยจริงเชียว

"  เจ้าไม่เหนื่อยบ้างหรืออย่างไรทำกันทุกวันเช่นนี้ "  นางเหนื่อยเเสนเหนื่อยทำทุกวันเเละทุกครั้งที่นางเผลอจนบ้างที่นางก็กลัวว่าจะตั้งครรภ์ขึ้นมาถึงนางจะดื่มยาห้ามตั้งครรภ์เเต่มันก็กลัวอยู่ดี 

"  ข้ามิเคยเหนื่อยเเละไม่เคยเบื่อเจ้าเลย "  เเต่กลับกันยิ่งโหยหานางมาขึ้นเรื่อยๆเเต่นางเหมือนไม่ยอมรับเขาเลยจึงต้องยัดเยียดตนเองให้นางเเบบนี้จึงเป็นสาเหตุที่เขาจับนางกินเเทบตลอดเวลาที่มีโอกาส 

"  เเล้วเมื่อไรจะเบื่อข้าเล่า "  

"  จงจำไว้เสวี่ยเอ๋อร์ข้าจะมิมีวันเบื่อเจ้า "  

"  เเต่...อุ๊ป! "  เพื่อไม่ให้นางพูดอะไรอีกจึงจูบปิดปากนางซะเลย

เขาจับนางให้นอนลงบนเตียงก่อนที่จะทาบทับกับร่างน้อยๆของนางใช้มือบีบนวดอกงามก่อนที่จะดูดดึงมันราวกับเด็กทารกก็มิปาน เหวินหนิงเสวี่ยได้เเต่ครางออกมาอย่างเเผ่วเบามิอยากให้เสียงเล็ดลอดออกไปเเม้เเต่นิดเดียวจนทำให้เขาจับขานางอ้าออกมาเเละใช้ลิ้นร้อนดูดดื่มน้ำของนางราวกับว่าเป็นน้ำหวานอย่างไงอย่างงั้น

"  อ๊ะๆ....อย่าเเทงเข้าไปลึกสิ "  เเค่ลงลิ้นธรรมดานางก็จะไม่ไหวอยู่เเล้วนี้เล่นเเทงลิ้นเข้าไปนางจะไม่เเตกเลยหรือ 

เเผล่บ เเผล่บ 

"  อืมมม  ไม่ไหวก็ปล่อยออกมาเลยเสวี่ยเอ๋อร์ "  เขาลงลิ้นถี่ขี้นเรื่อยจนนางอดกลั้นไม่ไหวปลดปล่อยออกมาก่อนหอบหายใจกับสิ่งที่ทำก่อนหน้านี้ใบหน้าเเดงซ่านของนางทำเอาเขาอดที่จะหอดเเก้มนุ่มนิ่มนั้นไม่ไหว

"  พอเเค่นี้ได้หรือไม่ "  นางไม่ไหวเเล้วจริงๆเขานะไปเอาพละกำลังมาจากที่ใดกันไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเเละไม่รู้จักพอเสียที่

"  ขอเเค่ครั้งเดียวพอ "  ในเมื่อนางเหนื่อยวันนี้เขาก็จะทำเเค่นี้พอด้วยความที่เคี่ยวกรำนางมาหลายวันจนนางมิได้พักผ่อนเขาจะปล่อยนางสักวันก็เเล้วกัน 

"  เเค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ "  

"  อืมครั้งเดียว เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ "  นางไม่เชื่อก็ไม่เเปลกนักเพราะครั้งเดียวของเขาคือยันฟ้าสว่างจนนางยังเอือมระอา

"  ไม่ เจ้ามันหน้าหนา หน้ามึนเป็นที่สุด "  

"  งั้นข้าใส่เข้าไปเลยนะ "  

สวบ

"  อ่ะ!....เจ้าบ้าใส่มาได้ "  บอกได้คำเดียวว่าจุก อยากจะย่อขนาดของเจ้านั้นของเขาให้มันเล็กลงเสียจริงๆชอบทำให้นางจุกดีนัก 

"  รีบทำจะได้รีบนอนไง...อืมม "  ร่องรักของนางตอดท่อนเอ็นเเน่นจนขยับมิได้ทั้งที่เขาจ้วงเเทงนางเเทบจะตลอดเวลา

ตับ ตับๆ 

เสียงเนื้อกระทบกันดังอย่างต่อเนื่อง ร่างทั้งสองร่างเต็มไปด้วยเหงื่อเเละตามเเผงอกของเขามันช่างเป็ยภาพที่ปลุกเร่าอารมณ์ในกายนางเสียเหลือเกิน

"  อ๊ะ...อ๊ะๆ...ไม่ไหว ข้าไม่ไหวเเล้ว "  

เมื่อนางไม่ไหวเเล้วเขาจึงกระเเทกเเกนกายหนักหน่วงเเละถี่ขึ้นเพื่อให้นางเเละเขาไปถึงจุดหมาย ไม่นานทั้งสองก็เกร็งกระตุกเขาปล่อยน้ำเชื้อเข้าไปจนนางร้อนท้องวาบ

เพี๊ยะ!

"  เจ้าปล่อยเข้าไปในตัวข้าอีกเเล้วนะ รู้หรือไม่มันไม่สบายตัวเลยสักนิด "  หน้างามที่ตอนนี้บึงตึงเเต่กับคนที่มองอยู่นั้นรู้สึกว่าเป็นท่าทางที่น่ารักเหลือเกิน

"  โอ๊ย! เสวี่ยเอ๋อร์เจ้ากล้าตีสามีที่หล่อเหล่าอย่างข้าได้เช่นไรกัน "  ที่จริงมันไม่เจ็บเลยสักนิดเพราะมือของเสวี่ยเอ๋อร์เบามากนางเหมือนมิได้ตั้งใจตีเขาเพียงเเค่เล่นๆเท่านั้น 

"  เจ้าคนหน้าหนาใครสามีข้ากัน ข้ามิมีสามีเสียหน่อย "   ใครเป็นภรรยาเขากันเเล้วใครอยากได้เขาเป็นสามีกัน

"  ทำกันถึงขั้นนี้ไม่ให้เรียกสามีต้องเรียกอะไรเล่า  เเต่ถ้าเจ้ายังไม่ยอมรับข้าจะให้เจ้าปู้ยี่ปู้ยำข้าอีกสักหนเเล้วกัน "  เขาดึงผ้าที่คลุมร่างกายออกจนเห็นท่อนเอ็นที่กำลังเเข็งพร้อมใช้งานทำเอานางจนใจกับคนหื่นกามเช่นเขาเเล้ว

"  ชิมข้าสักหน่อยดีหรือไม่  "  เขานอนตะเเคงให้เห็นรูปร่างอันสมบูรณ์เเบบที่สวรรค์ให้มาเพื่อให้ท่าภรรยาผู้ไม่ยอมรับเขาเป็นสามีเสียที มันช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก

"  ไม่ ข้าเบื่อมันเสียเเล้วเพราะว่าข้ากินมันทุกวันเลย "  ทำไมชอบมายั่วยวนนางนัก 

"  ข้ามิอร่อยหรือเจ้าจึงเบื่อ มิเป็นไรสามีจะทำให้มันน่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่าเดิม "  

"  เจ้าจะทำอะไร "  นางมิได้สนใจหรอกนะเเต่เเค่อยากรู้เพียงเท่านั้น 

"  ข้าก็จะพาเจ้าไปสำรวจวังดีหรือไม่เปลี่ยนสถานที่คงจะดีไม่น้อย เจ้าว่าไหมเสวี่ยเอ๋อร์ "  เปลี่ยนที่บ้างก็ดีเพื่อนางจะได้ติดใจรสรักของเขาจนกินไม่รู้เบื่อเเค่คิดก็อารมณ์ดีเเล้ว

"  หยุดคิดเลยเจ้าคนหื่นกามคิดเเต่เรื่องพันธ์นี้น่าจับตอนเสียจริงๆ "  อยู่ในตำหนักของตนเองก็กลัวจะเเย่อยู่เเล้วขืนออกไปข้างนอกล่ะก็เขามิตายดีเเน่เพราะทหารของที่นี่ตาดีเป็นที่หนึ่งถึงนางจะซ่อนเก่งเเต่นี้ทำกันขนาดนั้นต้องมีเสียงเล็ดลอดบ้างเเหละ

"  ถ้ามิมีท่อนเอ็นของข้าใครเล่าจะปรนเปรอเจ้าได้ดีไปมากกว่าข้ากัน "  นางเหนื่อยเหลือเกินที่จะพูดกันคนหื่นกาม หน้าหนา  

"  ข้าขี้เกียจพูดกับเจ้าเเล้วจางหย่งคนหน้าหนา "  

ว่าเเล้วนางจึงนอนหันหลังให้เขาเเต่มิวายถูกเเขนทาบทับโอบกอดนางไว้ก่อนกดจูบที่แก้มนุ่มอย่างรักใคร่ ใครมิเป็นเขามิรู้หรอกเขาหลงเสน่ห์นางมารน้อยผู้นี้จนโงหัวมิขึ้นเสียเเล้ว

 

 

 

เฉินจางหย่ง คนขี้อ่อย

 

 

 

 

เหนิงหนิงเสวี่ย คนขี้เบื่อ

 

*มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยนะคะ