SO-SPY 'Bad Romance [ LEO * YOGURT ] 1
episode 1 ของฝากจากพ่อ
‘ทุกคนไว้อาลัยแด่นักวิทยาศาสตร์อาวุโส’
‘....’
..เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยบอกผ่านไมโครโฟนทุกคนในงานศพต่างก้มหน้ากุมมือไว้อาลัยแด่ผู้ที่จากไปบรรยากาศในงานเป็นไปด้วยความโศกเศร้าของคนที่มาร่วมงานรวมถึงชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสูทดำเขามองไปหารูปถ่ายของพ่อข้างโลงศพที่ไม่ได้เจอกันเนิ่นนานหลายปี
‘เชิญลูกชายพูดอะไรหน่อยครับ’
‘....’
‘เอ่อ..เชิญลูกชายออกมาแสดงความเสียใจครั้งสุดท้ายครับ’
“แสดงความเสียใจ?” เลโอแสยะยิ้มเพียงเล็กน้อยผ่านมุมปาก และดึงไมโครโฟนจากพิธีกรไปถือ เขาปรายตามองทุกคนในงาน ล้วนไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่น้อง เพราะเขานั้นเป็นเพียงลูกชายคนเดียว ทว่าเป็นคนอื่นความรู้สึกสูญเสียพ่อที่เป็นหนึ่งเดียวในชีวิตคงเศร้าและร้องไห้ฟูมฟาย แต่นั่นไม่ใช่เลโอ
“วันนี้เป็นวันที่ดี อากาศสดใส และโคตรดีใจ”
‘ทำไมพูดแบบนั้น พ่อตายทั้งคน’ เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นหลังจากประโยคแรกหลุดออกจากปากเลโอ
“พ่อเป็นคนบ้างานฉิบหาย หมกมุ่นกับงานทดลองบ้าๆ เมียเลิก ลูกหนีออกจากบ้าน ก็เฉยๆ นั่นแหละพ่อกู”
“เลโอ อาขอสักวันเถอะ” เสียงกระซิบนั่นไม่ได้ทำให้เลโอเบาลง เขาดีดไมโครโฟนสองสามทีจนทุกคนต้องเอามือขึ้นมาปิดหู
“เคยได้ยินเวลามีใครตาย บอกว่าได้พักผ่อน ไปสบาย แล้วผมต้องร้องไห้หาพระแสงอะไรวะ ถ้าพ่อผมได้พักได้สบาย”
‘พูดตรงจนฉันขนลุกเลย นิสัยไม่เหมือนพ่อสักนิด ห่ามซะ’
‘ได้ยินว่าลูกชายเกลียดวิทยาศาตร์มาก แต่สมองเพรชเป็นพวกหัวโปรแกรมนะ’
‘คนละเส้นทางกับพ่อเลยหนิ’
“ไม่ใช่ไม่เสียใจที่พ่อตาย แต่..เสียใจแบบวิทยาศาตร์ไง ยึดหลักเหตุและผล” เลโอกระตุกยิ้มมุมปากและกระแทกไมโครโฟนลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกจากตรงนั้น และเสียงฝีเท้าของใครบางคนในงานก็วิ่งตามหลังไปแบบติดๆ..
“เลโอ อาขอคุยอะไรด้วยหน่อย”
“มีอะไร” น้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมแววตาที่ไม่สบอารมณ์สักเท่าไร ทำให้ใครต่อใครที่แอบมองตามหลังเป็นต้องรีบหันไปทางอื่น และซองจดหมายสีขาวเล็กๆก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเลโอ
“พ่อเขาฝากไว้ให้”
“....” เลโอหยิบซองจดหมายนั้นมาและเปิดออก สิ่งที่เขาเห็นคือคีย์การ์ดพร้อมรหัสผ่าน ยิ่งพาให้เขาหงุดหงิดและยัดมันใส่มือของเพื่อนร่วมงานพ่อ
“อยากจะเอาไปทำอะไรก็ทำ ไม่มีใครใช้ก็ทุบทิ้งไป”
“เดี๋ยวสิเลโอ จะไม่เข้าไปดูสักหน่อยเหรอ”
“ไม่ได้สนใจ”
“อย่างน้อยก็แวะไปดูหน่อย ถือว่าคำขอสุดท้ายของพ่อแล้วกัน” เพื่อนร่วมงานของพ่อตบบ่าเลโอเบาๆ และยื่นซองจดหมายคืนมา เขามองจดหมายในมือสักพักก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนเดินหนีขึ้นรถสปอร์ตคันหรูสีแดงแล้วขับออกไป..
ห้องปฏิบัติการ LL
ติ๊ด ติ๊ดๆ ฟืดดด…
..เสียงกดรหัสผ่านและคีย์การ์ดที่ยืนยันตัวตนทำให้ประตูเลื่อนเปิด เลโอก้าวขาเข้ามาในห้องทดลองของพ่อ สายตาดุๆมองไปรอบๆและคอยกดเครื่องมือต่างๆเวลาที่เดินผ่าน ไม่นานสักเท่าไรก็หยุดมองตู้กระจกขนาดใหญ่เท่ากับบ้านหนึ่งหลัง แต่ไม่สามารถมองเห็นด้านในเพราะมีฝ้าขาวเป็นหมอกปกคลุมกระจกไว้ จังหวะที่เลโอจะยื่นมือไปกดปุ่มเปิดตู้ ซองจดหมายในกระเป๋าเสื้อก็ร่วงหล่น ทำให้เขาต้องหยิบมันขึ้นมาและเปิดอ่าน
‘แกคงบังเอิญ ไม่ก็ ฝืนใจถึงยอมเปิดอ่านจดหมายพ่อ ที่ผ่านมาพ่อมัวแต่วุ่นวายกับงานทดลอง จนแม่แกต้องเลิกและทิ้งแกไปด้วย แต่พ่อมีเรื่องอยากขอให้ช่วยสักครั้ง จำเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ใช่ไหม ที่เพื่อนพ่อขอร้องให้สร้างขึ้นมาทดแทนลูกสาวที่ตายไป พ่อตั้งใจจะส่งให้เพื่อนไปเลี้ยงเมื่อเธอสมบูรณ์เต็มที่แต่เพื่อนพ่อก็มาเกิดอุบัติเหตุ ถึงตอนนี้แกคงรู้ว่าการโคลนนิ่งคน มันยังไม่เป็นที่ยอมรับ เหมือนคนไม่มีประวัติและที่มา เธอเติบโตในตู้กระจก ไม่เคยเจอโลกภายนอก ยังไงซะแกก็ช่วยให้เธอเรียนรู้ใช้ชีวิตเป็น แล้ววันนั้นจะปล่อยเธอไปใช้ชีวิตเองก็แล้วแต่แก ไอ้ลูกชาย จากพ่อ..’
“....”
..เลโอพับจดหมายของพ่อแล้วยื่นมือไปกดปุ่มเปิดทันทีก่อนที่ม่านหมอกสีขาวจะเปิดออกช้าๆ พร้อมหญิงสาวหน้าตาน่ารักสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวตัวใหญ่ เธอค่อยๆเดินมาหาเลโอที่อยู่ด้านนอกตู้กระจกและสบตาคู่นั้นอยู่นาน..
“เลโอ”
“....” น้ำเสียงเบาๆแต่พอได้ยินทำเลโอขมวดคิ้วยุ่งเมื่อหญิงสาวจำเขาได้และเรียกชื่อแต่แววตาเขาไม่อ่อนโยนกับเธอสักนิด
ปั่ก!!!
“....” เสียงมือหนาทุบกระจกด้วยความโมโห ทำเอาหญิงสาวตกใจและเดินถอยหลังออกห่าง หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงด้วยความกลัว ยิ่งเขาได้มองสีหน้าและแววตาไร้เดียงสาคู่นั้น ความโกรธในใจก็เริ่มลุกท่วม..
“เธอมันเกิดมาเพื่อเป็นความซวยของฉัน”
---------------------------
พาพี่เลโอคนห่ามและความซวยของเขามาเสิร์ฟ5555555
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ รักกกกก
WELCOME TO THE PARADISE !!!
9'SOBER
I love my readers
Thank you for always good support
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น