ep1. เหมือนเราเคยพบกัน
-
EPISODE 1
-
❤️เหมือนเราเคยพบกัน❤️
-
..........
-
-
คุณเคยเบื่อหน่ายกับชีวิตเหมือนผมบ้างไหม?
-
แม่
คุณเอาอีกแล้วใช่ไหม!!
-
เบื่อกับเรื่องเดิมๆ
-
พ่อเลี้ยง
ปล่อย!!!
-
แม่
ทำอะไรเห็นแก่หน้าฉันบ้างไหม!!
-
เบื่อทุกสิ่งอย่าง
-
พ่อเลี้ยง
ทำไม!!!
-
พ่อเลี้ยง
คุณจะทำไม!!
-
บางความรู้สึก แม่งก็เกลียดชิบหาย!
-
แม่
คุณนอกใจฉันอีกแล้วใช่ไหม!
-
พ่อเลี้ยง
ทำไม!!
-
เกลียดชีวิตตัวเอง ที่ไม่รู้จะเกิดมาทำไม
-
แม่
คุณทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง
-
พ่อเลี้ยง
แล้วยังไง!
-
พ่อเลี้ยง
ทนไม่ได้ ก็ออกไป!
-
เกลียดครอบครัวที่มีแต่ความร้าวฉาน
-
พ่อเลี้ยง
ปล่อย!!
-
เกลียดพ่อแม่ที่ทะเลาะกันทุกวัน
-
แม่
ฉันถามว่าคุณทำอย่างนี้กับได้ยังไง!
-
แม่
ห่ะ!
-
ใช่!
-
ภาพเหตุการณ์ตรงหน้า คือพ่อเลี้ยงกับแม่แท้ๆของผมเอง ถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ผมก็ได้รู้จักเขาตั้งแต่ลืมตาดูโลก
-
และเหตุการณ์ตรงหน้า มันคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ กับครอบครัวเราเท่าที่ผมจำความได้เช่นกัน
-
พ่อเลี้ยง
ปล่อยสิเว้ย!
-
แม่
คุณทำได้ยังไง!
-
พ่อเลี้ยง
โธ่เว้ย!!
-
เพี๊ยะ!
-
แม่
อ๊ะ!!!
-
โซ่
แม่!!
-
ผมเปล่งเสียงออกไปทันทีที่แม่ร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด หลังจากที่แอบดูเหตุการณ์จากหน้าประตูพักใหญ่
-
ใช่ครับ! พ่อเลี้ยงทำร้ายร่างกายแม่อีกแล้ว และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อทำอย่างนี้
-
โซ่
นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะพ่อเลี้ยง
-
แม่
โซ่!
-
โซ่
แม่เป็นไงบ้าง!
-
ผมรีบวิ่งไปประคองตัวแม่ที่คว่ำกับพื้นด้วยความห่วงใย
-
แม่
แม่ไม่ได้เป็นอะไร!
-
แต่แม่เลือกที่จะปัดแขนผมทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ใบหน้าช้ำเป็นรอย ไหนจะตามแขนที่เขียวช้ำอีก
-
พ่อเลี้ยง
กลับมาแล้วเหรอ ไอ้ตัวดี!
-
พ่อเลี้ยง
นึกว่าลืมบ้านลืมช่องตัวเองแล้วเสียอีก
-
โซ่
พ่อเลี้ยงทำกับแม่อย่างนี้ได้ไง
-
พ่อเลี้ยง
ฉันทำอะไร!
-
โซ่
หลักฐานเห็นอยู่ตำตา
-
พ่อเลี้ยง
น่ารำคาญเหมือนแม่แกไม่มีผิด!
-
โซ่
ถ้าพ่อเลี้ยง รู้จักที่จะให้เกียรติแม่ผมมากกว่านี้
-
โซ่
ปัญหาพวกนี้คงไม่เกิด
-
พ่อเลี้ยง
นี่แกกำลังสั่งสอนฉันเหรอห่ะ!
-
พ่อเลี้ยง
ไอ้โซ่!
-
แม่
พอได้แล้ว โซ่!
-
แม่
ขอโทษพ่อแกซ่ะ!
-
ทำไมวะ!
-
ทำไมมันต้องจบแบบนี้ทุกครั้งไปด้วยว่ะ!!
-
โซ่
นี่ผมผิดเหรอ
-
แม่
ไอ้โซ่!
-
ทำไมแม่ต้องยอมให้พ่อเลี้ยงข่มเหงรังแกทุกครั้งไปด้วย ผมไม่เข้าใจ
-
โซ่
ก็ได้!
-
โซ่
ผมขอโทษ
-
พ่อเลี้ยง
ดี!
-
พ่อเลี้ยง
เธอก็หัดสั่งสอนมันให้ดีๆหน่อย
-
พ่อเลี้ยง
อย่าเอาสันดานพ่อมันมาใช้ที่นี่
-
มันจะมากเกินไปแล้ว!!
-
พูดไปชี้หน้าแม่ไป ก่อนจะก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ทิ้งให้ผมกับแม่อยู่กับความรู้สึกต่างๆนาๆ
-
แม่
แกกลับมาทำไม!
-
จริงๆแล้ววันนี้ คือวันเกิดผม
-
แม่
จะมาหาทำไมไม่โทรบอกก่อน
-
โซ่
ผมเป็นห่วงแม่
-
แม่
กลับมาเงินไม่พอใช้
-
แม่
หรือว่ายังไง?
-
แม่
อาทิตย์ก่อนฉันเพิ่งจะโอนไปให้แกตั้งสามแสน
-
โซ่
นี่ใช่ไหมครับ
-
โซ่
เหตุผลที่แม่ทนอยู่กับคนแบบพ่อ
-
แม่
แกจะพูดอะไร!
-
แม่
แกหักสำนึกบุญคุณที่พ่อแกให้แกบ้าง
-
แม่
ที่แกมีกิน มีใช้ สุขสบายทุกวันนี้เพราะใคร
-
แม่
หัดจำใส่สมองของแกด้วย
-
ท้ายที่สุด ก็หนีไม่พ้นเรื่องบุญคุณข้าวแดงแกงร้อน ที่ท่วมหัวผมอยู่ตอนนี้
-
บทสนทนาระหว่างผมกับแม่มีเพียงไม่กี่ประโยค และมันก็ไม่เคยจบโดยราบรื่นสักครั้ง
-
สุดท้ายแม่ก็ไล่ให้ผมกลับไปอยู่คอนโดเช่นเคย
-
จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ผมก็ไม่อาจที่จะเข้าใจแม่อยู่ดี
-
ว่าเพราะอะไร แม่ยังคงทนอยู่คนอย่างพ่อเลี้ยง
-
ทั้งๆอยู่ต่อไป แม่ก็มีแต่เจ็บช้ำกายใจไม่จบไม่สิ้น
-
..
-
.........,
-
Athit
-
Athit
ไหนว่ะ
-
Athit
หายทั้งวัน
-
Athitไม่มีการตอบรับ
-
โซ่
ว่างเหรอว่ะ ถึงมาจุกจิกกวนตรีนกูได้
-
Athit
ปาร์ตี้ห้องกูป่ะ
-
Athit
คืนนี้
-
โซ่
เนื่องในโอกาส?
-
Athit
วันเกิดลูกหมา
-
โซ่
เชี้ย!
-
แม่ง! มันกวนตีน
-
Athit
5555+
-
Athit
มานะเว้ย เหล้าเบียร์พร้อม
-
Athit
HBDน่ะเว้ย
-
แต่ก็ยังโชคดีที่เพื่อนยังจำวันเกิดเราได้
-
โซ่
เอ่อ
-
โซ่
ขอบใจ
-
Athit
เอ่อโซ่
-
Athit
ถามไรหน่อยดิว่ะ
-
โซ่
เอ่อว่าไง
-
Athit
น้องไอทีชื่ออะไรนะ
-
โซ่
น้องเมย์
-
โซ่
ทำไม?
-
Athit
ใช่ๆ
-
Athit
นั่นแหละ
-
Athit
น้องเขาแสดงออกมาชัดเจนน่ะเว้ย
-
Athit
ว่ามีใจให้มึง
-
Athit
มึงไม่คิดจะมีใจ
-
Athit
รับรัก
-
Athit
น้องเค้าเลยเกรอ
-
Athit
น้องเค้า โคตรน่ารักเลยน่ะเว้ย
-
โซ่
ใช่
-
โซ่
น้องน่ารักมาก
-
โซ่
แต่กูไม่คิดกับน้องมากกว่าพี่น้อง
-
Athit
มึงพูดจริงนะ
-
โซ่
มึงชอบน้องเค้าอ่ะดิ
-
Athit
เอ่อ
-
Athit
มีแต่มึงนี่แหละ ตาไม่ถึง
-
Athit
สาวๆสวยๆเข้ามา
-
Athit
มึงปฎิเสธไปแล้วเท่าไหร่
-
Athit
นี่ถ้ากูไม่ได้รู้จักมึงมานาน
-
Athit
กูว่ามึงต้องใช้แน่นอน
-
โซ่
ใช่ไรของมึง
-
โซ่
เอ่อแค่นี้นะ
-
โซ่
ขับรถ
-
โซ่
เจอกัน
-
โซ่
เย็นนี้เข้าไป
-
หลังจากสนทนากับอาทิตย์เสร็จ ผมก็รีบขับรถมุ่งหน้าเพื่อจะกลับคอนโดตัวเอง พลางคิดอะไรต่างๆนาๆ
-
จริงๆแล้ว ไอ้อาทิตย์มันจะคิดยังงั้น มันก็ไม่แปลก
-
ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา ในขณะที่มันเปลี่ยนสาวไปแล้วกี่ราย ส่วนตัวผมก็ยังไม่เคยคิดจะมีแฟนกับเขาสักครา
-
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเปิดใจ
-
ไม่รู้สิ ผมคิดว่าว่ามันยังไม่ใช่สำหรับผม
-
หรือเป็นเพราะผมยังไม่พร้อมที่จะมีใคร
-
ผมคิดอยู่เสมอ ถ้าเมื่อไหร่ผมเจอที่ใช้
-
ความรู้สึกมันจะเกิดขึ้นเอง โดยที่เราไม่ต้องพยายาม
-
เอี๊ยดดดดดดด
-
โครมมมมม!!!
-
เสียงเบรครถดังเอี๊ยด ครึกโครมไปทั่วบริเวณทันที เมื่ออยู่ๆก็มีร่างคน ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน วิ่งเข้ามาตัดมารถแล้วเฉียวชนกระแทกเข้ากับหน้ารถผมอย่างจัง
-
โซ่
เชี้ย!!!
-
โซ่
ตายไม่ว่ะ!!
-
ผมตั้งสติครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมสติ ตัดสินใจดับเครื่องยนต์ แล้วลงจากรถทันที พร้อมกับกดเบอร์มือถือเพื่อจะเรียกรถพยาบาล จากแรงกระแทกแล้ว ผมมั่นใจว่าต้องบาดเจ็บแน่นอน
-
?
1669 สวัสดีค่ะ
-
โซ่
ครับ ตอนนี้เกิดอุบัติเหตุรถชน มีผู้ได้รับบาดเจ็บครับ
-
โซ่
ที่ถนน y ซอย S ใกล้กับโกดังร้างครับ
-
โซ่
ตอนนี้ผมกำลังจะดูผู้บาดเจ็บอยู่...
-
อะไรวะเนี่ย!!
-
โซ่
หายไปไหนวะ!!
-
อยู่ๆมันก็หายไปแล้ว ทั้งๆตอนชนผมเห็นอยู่เลยจะๆ ผมกดว่างสายก่อนจะมองหาใต้ท้องรถ แต่ก็ว่างเปล่า
-
ทั้งข้างทาง รอบๆรถ แต่กลับไร้ร่างคนแต่อย่างใด มีเพียงรอยคราบเลือดที่เปื้อนไฟหน้ารถเล็กน้อย ชี้ให้เห็นว่ามีการชนร่างคนจริงๆ ผมไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเอง
-
โซ่
แล้วคนหายไปไหน!
-
โซ่
นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!
-
ผีเหรอวะ!
-
กลางวันแสกๆเนี่ยนะ?
-
แต่เดี๋ยวนะ?
-
โซ่
นาฬิกา?
-
ผมก้มลงหยิบนาฬิกาข้อมือที่ตกอยู่ข้างทางขึ้นมาดู ยิ่งสร้างความมั่นใจให้กับผมมากยิ่งขึ้นว่าผมได้ขับรถชนกับคนจริงๆ เพราะนาฬิกาข้อมือที่อยู่ในมือผมตอนนี้ ผมสัมผัสได้ว่ามันยังอุ่นอยู่เลย ราวกับเพิ่งหลุดออกมาจากร่างกายมนุษย์เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นเอง
-
ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ แล้วเจ้าของหล่ะ เจ้าของนาฬิกาข้อมือเรือนนี้ หายไปไหน?
-
ผมก้มลงมองเข็มนาฬิกาที่หมุนเวียนไปช้าๆ พลางครุ่นคิดกับเหตุการณ์ครั้งนี้ แวบเดียวผมจำได้ว่าผมมีกล้องหน้ารถ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากนาฬิกาแล้วหันหลังกลับไปยังหารถตัวเอง
-
แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมต้องชะงักไป เมื่อบริเวณรอบๆกลับกลายเป็นมืดสลัวราวกับเป็นช่วงเวลากลางคืนทั้งๆไม่กี่วินาทีก่อนหน้าแสงแดดยังสาดส่องตัวผมอยู่เลย และรถผมที่จอดทิ้งห่างจากผมไม่กี่ก้าวตอนนี้มันได้หายไปแล้ว
-
หายไปอย่างไร้ร่องรอย หายไปราวกับไม่มีรถจอดอยู่ตรงนี้เลยตั้งแต่แรก
-
และสิ่งที่ผมกล่าวมาข้างต้นเมื่อกี้ มันไม่ได้ทำให้ผมช็อคแทบทรุดเท่ากับร่างผู้ชายที่นอนคดตัวมือกุมหน้าท้องอย่างทรมานจมกองเลือดตรงหน้า ณ.ตอนนี้
-
ผมค่อยๆก้าวเท้าเดินไปหาอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้มองร่างชัดๆอีกครั้ง แสงสลัวๆจากหลอดไฟข้างถนนที่อยู่ไม่ไกลเผยให้เห็นใบหน้าของเขา และเขาก็คงเห็นตัวผมแล้วเช่นกัน และคนตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน
-
เขาคือผู้ชายที่วิ่งตัดหน้ารถผมเองก่อนหน้านี้เอง ผมจำเสื้อเขาได้
-
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ผมกำลังฝันไปใข่ไหม?
-
?
ช่วยด้วย!!
-
?
ช่วยฉันด้วย!
-
เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นแผ่วเบา ใบหน้าหล่อที่นอนกุมแผลขมวดคิ้วหันหน้ามาหาผมร้องขออย่างเจ็บปวด
-
โซ่
นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ
-
ผมพยายามจะคิดว่าทั้งหมดนี้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่ภาพตรงหน้ามันชัดเกินกว่าที่จะเป็นแค่ฝัน
-
สายตาที่เขามองมาร้องขอ รอยเลือดที่เปื้อนเสื้อผ้านั่น ทั้งเสียงแผ่วเบาที่พยายามจะขอความช่วยเหลือ ทุกอย่างมันเหมือนจริงไปหมด ดูสมจริงเกินกว่าจะเป็นเพียงความฝัน
-
?
ขอ...ร้อง
-
?
ช่วย...ฉันด้วย!
-
ผมควรจะทำไงดี? ถ้าผมตัดสินใจหนีไปตอนนี้ แกล้งทำเป็นไม่เห็น ผมอาจจะรู้สึกผิดและตกนรกทั้งเป็นไปตลอดชีวิตแน่นอน
-
โซ่
เอาวะ!
-
โซ่
เป็นไงเป็นกัน!
-
ตัดสินใจได้อย่างนั้น ผมรีบเข้าไปประชิดตัวร่างสูงใหญ่ที่นอนราบกับพื้นเพื่อที่จะปฐมพยาบาลเบื้องต้นทันที
-
โชคดีที่เพื่อนผมเป็นหน่วยกู้ภัย และตัวผมก็เคยเป็นอาสาสมัครกู้ภัยตามมันหลายต่อหลายครั้ง จึงมีความรู้พอที่จะปฐมพยาบาลเบื้องต้นได้
-
โซ่
ใจเย็นๆไว้นะ
-
ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาในส่วนที่มันรัดร่างกายให้เปิดออก ก่อนจะฉีกเสื้อกล้ามบริเวณหน้าท้องที่ตอนนี้เปียกชื้นเต็มไปด้วยเลือดเพื่อที่มองเห็นแผลชัดๆ จะได้ปฐมพยาบาลให้ถูกวิธี
-
จากบาดแผลฉกรรจ์ที่ปรากฏตรงหน้า พอจะสันนิษฐานได้ว่าเขาได้โดนของมีคมแทงเข้าไปมากกว่าจะโดนผมขับชนแนน่อน ผมมั่นใจ
-
โซ่
เฮ้ย...อย่าหลับดิ
-
?
อ๊ากกกก
-
ผมใช้ฝ่ามือตบหน้าเขาเบาๆเพื่อเรียกสติกลับมา ก่อนผมตัดสินใจถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองออก
-
แล้วกดบริเวณแผลด้วยตรง ทำให้เจ้าตัวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ขืนปล่อยไว้มีหวังเสียเลือดช็อคหมดสติแน่
-
?
โท..$€£¢$£$
-
โซ่
คุณว่าอะไรนะ
-
โซ่
ผมไม่ได้ยิน
-
ผมถามเขาไปแล้วโน้มใบหน้าเพื่อฟังประโยคที่เขาจะสื่อสารอีกครั้ง
-
?
โท ระ สับ
-
โซ่
โทรศัพท์!
-
นั่นสิ! ทำไมผมถึงคิดไม่ได้นะ ผมต้องรีบโทรตามรถโรงพยาบาลให้มารับเขาให้เร็วที่สุด คิดได้อย่างนั้นผมรีบกดสายด่วนฉุกเฉินทันที แต่ทว่ากลับไม่มีสัญญาณแม้แต่คลื่นเดี่ยวให้ติดต่อได้
-
โซ่
บ้าเอ๊ย!!
-
ใช่!
-
โซ่
คุณมีมือถือติดตัวใช่ไหม
-
ผมไม่รอคำตอบ รีบล้วงกระเป๋ากระเป๋ากางเกงทันที พอดีกับมีสายเรียกเข้าที่ดังเข้ามาจากมือถือของเขา ไม่รีบรอช้า ผมตัดสินใจรับสายทันที
-
?
อาเธอร์!
-
?
นายปลอดภัยดีใช่ไหม
-
?
ผมกำลังตามไป
-
โซ่
คือ...ผมไม่ใช่อาเธอร์
-
?
คุณเป็นใคร!!
-
โซ่
ตอนนี้เพื่อนคุณบาดเจ็บ
-
โซ่
เสียเลือดมาก
-
?
โธ่เว้ย!!
-
โซ่
ช่วยตามรถพยาบาลให้ที
-
?
ฟารัม แกเรียกหน่วยแพทย์ตามไปด้วย
-
?
ฉันจะขับรถมุ่งหน้าไปก่อน
-
?
ส่วนแกไอ้สิง ไปลากคอมันมาให้ได้
-
ยังไม่ทันที่ผมจะได้แจ้งที่อยู่ที่เกิดเหตุให้เลย ปลายสายก็กดวางสายผมไปก่อนอย่างดื้อๆ แต่ฟังจากประโยคที่เขาสนทนาแล้ว ก็พอจะเดาได้ว่าเพื่อนเขาคงจะรู้ตำแหน่งที่อยู่เรียบร้อยแล้ว
-
เวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง สักพักก็มีรถสปอร์ตหรูสีดำ พร้อมกับรถพยาบาลที่ตามมาติดๆ ก่อนที่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งจะช่วยประคับประคองร่างผู้บาดเจ็บหามส่งโรงพยาบาลทันที
-
พร้อมกับตัวผมที่ถูกชายฉกรรจ์ลากไปด้วย โดยที่ผมเองก็ไม่ได้เต็มใจนัก ถ้าเดาไม่ผิดไอ้หมอนี่ก็คงจะเป็นเพื่อนกับนายอาเธอร์คนที่ถูกแทงแน่นอน
-
โซ่
ทำไมต้องลากฉันไปด้วย
-
โซ่
ไม่คิดเหรอ ว่าฉันมีธุระต้องทำ
-
บรรยากาศในรถสปอร์ตหรูเงียบขรึมไปด้วยความเครียด แม้ผมพยายามตั้งคำถามต่างๆนาๆ แต่ก็ไร้คำตอบใดๆจากชายกลุ่มพวกนี้
-
ผมสังเกตุเห็นไอ้คนขับรถส่งซิกบ้างอย่างให้กับผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆผม ก่อนที่ของแข็งบางอย่างจะฟาดเข้าไปบริเวณท้ายทอยอย่างรุนแรง แล้วภาพทุกอย่างก็ดับวูบทันที
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น