จอมเจ้าเล่ห์
× 0
× 0
× 0
ผมเงยหน้าขึ้นจากอกอวบ จากนั้นก็จัดการกับเสื้อผ้าที่ผมเป็นคนทำให้มันหลุดลุ่ยกลับเข้าที่
มือข้างนึงล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก่อนจะกดรับสาย
ส่วนมือข้างที่ยังว่างอยู่สอดเข้าไปเกี่ยวเอวเล็กเข้ามากอดเอาไว้
กฤชญา..........
“คุณ”
“ชู่.....”
เค้าส่งสัญญาณให้ฉันเงียบ เพราะกำลังฟังปลายสายอยู่
“.......”
ฉันได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ฟังบนสนทนาระหว่างเค้ากับลูกค้าชาวต่างชาติ อยู่อย่างนั้นจนเค้าวางสาย
“ปล่อยเกียร์ได้หรือยังคะ”
ฉันถามเค้าเสียงเขียว พร้อมกับการแกะมือปลาหมึกของเค้าออกจากเอวของฉัน
แต่เค้ากลับยอมปล่อยฉันเองง่าย ๆ โดยที่ฉันยังไม่ทันได้ออกแรงใด ๆ เลย
พร้อมกับการกลับเข้าสู่โหมดของเจ้านายกับลูกน้องอีกครั้ง
“พรุ่งนี้จองที่พักที่หัวหินให้ผมด้วยนะครับ”
“ค่ะ แล้วจะให้จองกี่วันคะ”
“สองคืน สามวัน”
“ได้ค่ะ”
ฉันแอบดีใจนะที่เค้าจะไม่อยู่กวนใจฉันตั้งสามวันแน่ะ
“แล้วก็ ช่วยเตรียมเอกสารเกี่ยวกับโครงการที่หัวหินไว้ให้ผมด้วย”
“ต้องการอะไรเพิ่มอีกมั๊ยคะ”
“แค่นี้แหละ คุณไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเถอะ”
“ค่ะ”
ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานของเค้าด้วยความรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก
ฉันต้องขอบคุณสายที่โทรเข้ามาเมื่อครู่นี้ ที่ทำให้ฉันรอดมาจากเงื้อมือเค้าได้
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ฉันก็ยังคงลืมสัมผัสของเค้าไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
แต่ฉันจะหลงไปกับราคะที่เค้ามอบให้ไม่ได้ เพราะมันไม่ถูกต้อง
‘Rrrrrrrrrrrrrr’
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของฉันดังขึ้น
มันเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันกดจองโรงแรมเสร็จสิ้นพอดี
“ค่ะ”
[ผมลืมบอกไป]
“ลืมบอกอะไรคะ?”
[เลขาต้องติดตามเจ้านายไปด้วยนะครับ]
“ฮ๊ะ?”
ฉันมองเข้าไปภายในห้องทำงาน ก็เห็นเค้ามองมาที่ฉันก่อนแล้ว
[พรุ่งนี้กรุณาเตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะครับ]
“.......”
ปลายสายที่นั่งมองฉันอยู่ในห้องวางสายไปโดยไม่ให้ฉันได้พูดอะไรต่อ
นี่ฉันมีเจ้านายเอาแต่ใจขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนแรกนะ”
ฉันว่าคนที่นั่งยิ้มมุมปากอยู่ในห้องกับตัวเอง
“แล้วฉันจะเอายังไงกับห้องพักล่ะทีนี้”
ก็เพราะโรงแรมที่ฉันจอง มันเป็นโรงแรมสุดท้ายที่เหลือห้องว่าง
แล้วมันก็ยังเป็นโรงแรมที่เหลือห้องสุดท้ายแล้วยังไงล่ะ
ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เจ้าเล่ห์จริง ๆ ”
ฉันว่าเค้าอีกครั้ง ก่อนจะหันไปเตรียมเอกสารสำหรับงานที่หัวหินในวันพรุ่งนี้
วายุ.......
ผมนั่งมองใบหน้างอง้ำของเลขาที่นั่งอยู่ด้านหน้าห้องด้วยความเอ็นดู
อารมณ์ผมมันค้างขนาดนี้ ผมคงไม่มีทางปล่อยเธอไว้
แล้วไปทนนอนคิดถึงร่างหอมกรุ่นที่หัวหินคนเดียวหรอกนะ
ผมไม่สนหรอก ว่าเธอจะเคยการแต่งการ และผ่านการมีลูกมาแล้ว
ที่ผมสนคือผมต้องการเธอ ไม่ว่าห้าปีที่ผ่านมา ชีวิตเธอจะพบเจออะไรมาบ้าง ผมไม่แคร์
แต่หลังจากนี้ไป ผมจะไม่ยอมให้เธอหลุดมือไปอีกเด็ดขาด
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ผมก็ไม่เกี่ยง
@9CluB
21:00 น.
“ลมอะไรหอบมาครับคุณวายุ”
เมฆาเอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม
“คิดถึงมั้ง”
“เอาดี ๆ ครับเพื่อนวา อย่ากวนตีน”
“กูเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วว่ะ”
“ผู้หญิงที่ทำให้มึงเมาเหมือนหมาอ่ะนะ”
“อื้ม”
“เจอแล้วมึงจะเศร้าทำไมวะ มึงต้องดีใจดิ”
“นั่นซินะ”
“นอกซะจากว่าผู้หญิงคนนั้นมีครอบครัวแล้ว”
“......”
การเงียบของผม มันคือคำตอบที่ดีที่สุด
“กูว่าแล้วไง”
“แต่กูไม่สนหรอกนะ เพราะกูจะเอา”
“ถ้ามึงจะเอาเค้าให้ได้ มึงจะเคลียดทำไมวะ เจ้าเล่ห์อย่างมึง ไม่พลาดอยู่แล้ว”
“หึหึ ขอบใจสำหรับคำชมนะ”
วันนี้ผมไม่ได้จะมาดื่มเพื่อลืมเธอเหมือนวันนั้นหรอกนะ ผมแค่อยากมานั่งฟังเพลงแค่นั้น
“เฮียลดาตามหาตั้งนานมานั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง”
เสียงแหลมเล็กของน้องสาวเมฆาดังขึ้นจากทางด้านหลังของผม
นานกี่ปีแล้วไม่รู้ ที่ผมไม่ได้เจอน้องสาวของมัน
“มีอะไรลดา เฮียคุยกับเพื่อนอยู่”
“เฮียมีเพื่อนกับเค้าด้วยหรอ”
“เอ๊าไอ้น้องคนนี้”
“ไหนลดาขอดูหน้าเพื่อนเฮียหน่อยซิ”
น้องสาวของเมฆาเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ เมฆาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผม
“วายุไง จำมันได้รึเปล่า”
“...........”
