ไม่เคยรู้จัก
× 0
× 0
× 0
วายุ........
“คุณวาจะแวะที่ไหนก่อนมั๊ยครับ ลุงจะได้จอดให้”
คนขับรถที่น้าณีส่งให้ไปรับผมที่สนามบินเอ่ยถามผมในระหว่างขับรถกลับบ้าน
“ไม่ครับลุง กลับบ้านเลยครับ”
“ครับคุณวา”
ผมหลับตาลงเพื่อพักสายตา
“ข้างหน้าเหมือนจะมีรถเสียนะครับ”
คนขับรถเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อขับรถต่อมาได้ซักพัก
“ไม่ใช่อุบัติเหตุใช่มั๊ย”
ผมถามทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่
“ไม่ใช่ครับ เจ้าของรถเหมือนจะเป็นผู้หญิง”
ผมลืมตาขึ้นมองไปยังข้างทางข้างหน้า
“คุณวาจะให้ลุงจอดช่วยเธอมั๊ยครับ”
คนขับรถถามพร้อม ๆ กับชะลอความเร็วของรถลง
ร่างเล็กที่ยืนพิงประตูรถ ในขณะที่เธอเหมือนกำลังโทรหาใครซักคน
หัวใจของผมหล่นวูบ ผมดีดตัวขึ้นมานั่งตัวตรงพร้อมกับบอกคนขับรถให้จอดรถ
“จอดรถครับลุง”
“ครับคุณวา”
คนขับรถตีไฟเลี้ยวขับเลยไปจอดด้านหน้ารถคันที่จอดเสียอยู่
เมื่อรถจอดสนิท ผมรีบก้าวลงจาดรถเหมือนคนที่กำลังละเมอ
“แม่คะเกียร์อาจจะกลับช้าหน่อยนะคะ”
ผมได้ยินชัดเจนว่าเจ้าของรถบอกว่าเธอชื่อเกียร์
“พอดีว่ารถยางรั่วน่ะค่ะแม่ เกียร์โทรเรียกช่างมาแล้วค่ะ”
เธอบอกว่าเธอชื่อเกียร์อีกเป็นครั้งที่สอง
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ซ่อมรถเสร็จแล้วเกียร์จะรีบกลับค่ะ”
เธอบอกว่าเธอชื่อเกียร์อีกเป็นครั้งที่สาม
ผมเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของคนที่กำลังก้มดูยางรถของตัวเองอยู่
“เกียร์”
ร่างเล็กหันหลังกลับมาในทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกจากคนที่ไม่รู้จัก
“........”
“เกียร์จริง ๆ ด้วย”
เจ้าของชื่อถอยหลังไป จนหลังของเธอชนเข้ากับประตูรถ
“เราเคยรู้จักกันด้วยหรอคะ”
เสียงเล็กสั่นเครือในขณะที่เอ่ยถามผม
“จำฉันไม่ได้จริง ๆ งั้นหรอ”
“ค่ะ ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณ”
เธอจำผมได้ผมมั่นใจ
“งั้นหรอ”
“ค่ะ”
ผมก้มลงมองทะเบียนรถที่เธอเป็นเจ้าของ พร้อมกับเมมโมรี่เลขทะเบียนไว้ในหัว
“มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีฉันโทรเรียกช่างแล้ว อ้อช่างมาพอดีเลยค่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรให้ผมช่วยแล้ว งั้นผมขอตัวเลยนะครับ”
“เชิญค่ะ”
ผมเดินกลับไปที่รถด้วยความรู้สึกหน่วง ๆ
เธอลืมผมจริง ๆ หรือเธอแกล้งทำเป็นลืมผมกันแน่
แต่ความรู้สึกของผมมันบอกว่าเธอจำผมได้ ผมยังมั่นใจ
แต่ไม่เป็นไร ถ้าตอนนี้เธอไม่อยากรู้จักผม ผมก็จะไม่ฝืนใจเธอ
แต่หลังจากวันนี้ไป ผมจะไม่มีทางปล่อยเธอไปแบบนี้แน่ ผมสัญญา
เช้าวันต่อมา
@ศิริอัครวาณิชกรุ๊ป
ผมเข้ามาที่บริษัทในช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้น
เพราะโปรเจคใหม่ที่กำลังจะเริ่มก่อตั้งขึ้นที่สิงคโปร์ ทำให้ผมต้องทำงานอย่างหนักในช่วงนี้
“สวัสดีค่ะท่านประธาน”
หัวหน้าฝ่ายบุคคลเดินเข้ามาภายในห้องทำงานของผมพร้อมกับแฟ้มเอกสารในมือแฟ้มนึง
“เรื่องที่ผมให้จัดหา เรียบร้อยดีมั๊ยครับ”
“เรียบร้อยดีค่ะ นี่ค่ะประวัติเลขาของท่านประธานค่ะ”
เธอวางเอกสารไว้บนโต๊ะทำงานตรงหน้าผม
“แล้วเลขาคนใหม่สะดวกเริ่มงานวันไหนครับ”
“ดิฉันนัดเริ่มงานวันนี้ค่ะท่าน”
“ขอบคุณครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณไปทำงานต่อเถอะครับ”
“ค่ะท่านประธาน”
ผมไม่รู้หรอกว่าเลขาคนใหม่ของผมเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง
ผมสนใจแค่ว่าเลขาที่รับมา จะช่วยแบ่งเบางานของผมได้แค่นั้น
ผมหยิบแฟ้มประวัติมาเปิดดู อย่างน้อย ๆ ผมก็ควรรู้จักหน้าตาของคนที่จะมาทำงานกับผมไว้บ้าง
“หืม?”
รูปถ่ายสมัครงานที่เห็น ทำให้ผมครางออกมาด้วยความแปลกใจ
“มันจะบังเอิญเกินไปมั๊ย”
ผมไล่อ่านประวัติเลขาคนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ
แล้วผมก็ปิดแฟ้มลงเมื่ออ่านทุกอย่างในใบสมัครงานจนหมดทุกบรรทัด
“ฉันจะทำให้เธอจำฉัน จนลืมไม่ลงเลยกฤชญา....”
