นิยายเรื่องนี้ สร้างจากจินตนาการของไรท์

เนื้อเรื่องเป็นเพียงเรื่องสมมุติ

ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับศิลปินแต่อย่างใด

ไรท์ไม่ได้มีเจตนาดูหมิ่นศิลปิน

เป็นเพียงการยืมรูปเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เนื้อหา18+โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน

::::

:::::

ภายใต้แสงดาวพร่างพราวบนท้องฟ้าในยามค่ำคืน คลื่นทะเลม้วนตัวเข้าหาฝั่งกระแทกหน้าผาสูง

ร่างสูงสง่าของนายใหญ่แห่งเกาะมายาวี "เตชิน มาร์คาล"

ยืนมองเรือเร็วที่กำลังวิ่งออกไปกลางทะเลแววตาคมแข็งกร้าวดุดัน

มือใหญ่กำปืนในมือแน่นอย่าโกรธแค้นที่ถูกหัวหน้าคนงานขโมยของล้ำค่าหนีไปอย่างลอยนวล

เสียงทรงอำนาจของเตชินดังขึ้นเหมือนประกาศิตชีวิตคนที่กล้ากับนายใหญ่แห่งเกาะมายาวี

ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับขนลุกด้วยความหวาดกลัว

พวกเขาได้แต่สงสารพวกที่กล้ามาปลุกพญามัจจุราชอย่าง เตชิน มาร์คาลให้ตื่น

เตชิน เชื่อว่าอีกสามวันต้องได้ตัวคนที่กล้าลบเหลี่ยมเขาแน่นอน

หลายปีที่เขามาอยู่ที่นี่เพื่อสานต่องานจากพ่อของเขาซึ่งเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ

ทนายของพ่อเขาก็เรียกตัวเขาให้มารับมรดกทั้งหมดของตระกูล

เสียงออดอ้อนมาแต่ไกลเดินเข้ามาสวมกอดร่างสูงจากด้านหลัง

ใบหน้าขาวนวลซบแผ่นหลังมือเรียวลูบไล้แผงอกอยู่ด้านหน้า

เตชิน ผ่อนลมหายใจออกดังพอจนทำให้เธอรู้สึกว่าเขารำคาญมากแค่ไหน

เรญ่าเลื่อนมือไปปลดกระดุมฝ่ามือนิ่มลูบไล้แผงอกไปมา กรามแข็งแรงนูนขึ้นเป็นสัน

เธอรู้ว่าอีกไม่นานบทรักร้อนแรงจะขับกล่อมอย่างเร่าร้อน

ทั้งสองร่วมรักอย่างร้อนแรง

::::

หลายปี เรญ่ายอมเป็นนางบำเรอให้เตชินเพียงเพราะอยากใกล้ชิดและใช้เสน่ห์มัดใจเขา ก็เพื่อให้เขาช่วยเหลือธุรกิจของพ่อเธอ

ไม่มีใครในวงการธุรกิจแถบเอเชียที่ไม่รู้จัก เขา เตชิน มาร์คาลเป็น นักธุระกิจ อสังหาริมทรัพย์ อัญมณี การท่องเที่ยว ธุระกิจของเขาล้วนประสบผลสำเร็จมากมาย

::::

:::::

ในจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทย พิมพ์ชนก หรือคุณครูพิมพ์ผู้ใจดีของเด็กๆ

ร่างโปร่งบางในชุดเดรสยาวเสมอเข่าสีน้ำตาลเข้มยืนรอรับลูกศิษย์ตัวน้อยที่ทยอยเดินเข้ามาในโรงเรียน

ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมโตสดใส จมูกโด่งเล็กน่ารักทำให้เธอน่ามองไปทั้งตัว

::::

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือใบเล็กดังขึ้น

พิมพ์ชนกไม่มีโอกาศรู้หรอกว่าได้เป็นเป้าสายตาของ บัญชาอยู่คนของเกาะมายาวี

หลังจากรู้เรื่องของพี่ชาย พิมพ์ชนก ก็ร้อนใจจึงขอลางานไปจัดการตามที่พี่ชายต้องการ

เสียงมอเตอร์ไซเข้าจอดข้างรั้วไม้เล็กๆสีขาว พิมพ์ชนกส่งหมวกกันน็อคส่งคืนให้คนขับและจ่ายค่าโดยสาร

้เท้าเล็กที่กำลังจะก้าวไปเปิดประตูชะงักทันทีที่เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ท่าทางไม่น่าไว้วางใจยืนอยู่ซุ้มไม้ประตูหน้าบ้าน

เธอพยายามดิ้นรนออกจากมือของลูกน้องเสื่ยหมู ร่างท้วมเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นหน้าไปสูดกลิ่นหอมกรุ่นใกล้ๆ

หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

ร่างสูงเพรียวของบัญชายืนพิงประตูรถมองอย่างเย้ยหยัน

พวกมันสี่คนตรงมาสวนหมัดเข้าให้ประเคนทั้งหมัดทั้งเท้าใส่ชายหนุ่มพร้อมๆกัน บัญชาสู้อย่างมีเชิง ไม่เคยหวั่นต่อศัตรูแม้จะมีมากกว่าสิบ

บัญชาสวนหมัดเข้าที่ใบหน้าพวกมันคนหนึ่งล้มลงหมุนตัวศอกกลับใส่อีกคนล้มตามส่งไป

อีก2คนปรี่มาโดนเท้าใหญ่เตะเสยปลายคางสลบไป ไอ้คนที่เหลือก็ใจฝ่อ

เสี่ยหมูเห็นท่าไม่ดี จึงหยิบปืนออกมา แต่ช้ากว่าปืนในมือของบัญชา

เปรี้ยง!!

ปืนของเสี่ยหมูกระเด็นกระดอนหลุดมือลูกปืนเจาะเข้ากลางฝ่ามืออย่างแม่นยำ

บัญชาหันหน้ากลับมาถามพิมพ์ชนกหลังจากไล่เสี่ยหมูกลับไปแล้ว

ร่างเล็กในชุดหมออนามัยประจำหมู่บ้านวิ่งเข้ามาจับมือบางของเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง

ลดา ขยับปากกระซิบใกล้ๆพอได้ยินกัน2คน

แต่ บัญชาก็ยังอุตสาห์ได้ยิน เลยโต้กลับมา

ว่าแล้วบัญชา ก็ก้าวขายาวข้ามไปอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถที่จอดอยู่ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

แล้วใครจะมาตามหาพี่ชายเธอกัน

::::

จบตอน