"พวกนายเป็นใคร จับฉันมาทำไม" นนท์ถามขึ้นภายใต้ผ้าคุมปิดตาเอาไว้

"เดี๋ยวถึงมึงก็รู้เอง" ใครสักคนบนรถพูดขึ้น นนท์ได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าขยับตัวเพราะพวกมันเอาปืนจ่อเอวไว้

เขาได้แต่ภาวนาให้วายุรีบตามมาช่วยเขาเร็วๆ เพราะตอนนี้เขารู้สึกกลัวมาก ไม่นานรถก็จอดนิ่งก่อนเครื่องยนต์จะดับ

"ลงไปได้แล้ว" ผู้ชายที่นั่งๆข้างๆพูดบอกพร้อมถอดผ้าปิดตาออกและผลักนนท์ให้ลงรถเบาๆ

"ที่นี้ที่ไหน" ไม่มีเสัยงตอบรับจากคำถามของนนท์ พวกมันลากนนท์เข้ามายังภายในโกดังแห่งหนึ่ง

"ไปบอกนาย ว่าฉันจับตัวมาได้แล้ว" ผู้ชายตัวใหญ่หน้ากลัวคนนึงพูดบอก

"ไม่ต้องถามมาก เดินไป" ผู้ชายคนนั้นบอกพร้อมเอาปืนจี้หลังให้นนท์เดินไป มันพานนท์เข้ามายังห้องๆนึง ก่อนจะผลักเขาเข้าไปและล็อคประตูจากด้านนอกเอาไว้

เมื่ออยู่คนเดียวนนท์ได้แต่ทรุดนั่งลงด้วยความอ่อนแรง ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาร่างบางซบหน้าลงกับฝ่ามือเข่าทั้งสองชันขึ้นรับกับหลังมือบาง และร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

"คุณวายุ ฮึก ช่วยผมด้วย ฮึก" นนท์สะอื้นไห้ออกมาเบาๆ ตอนนี้ในใจเขาในสมองของเขามีแต่วายุเท้านั้น

แกร็ก~~~~

เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้นนท์ต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาใหม่ก่อนที่เขาจะชะงักอึ้งไป

"คะ คินน์" นนท์เอ่ยออกมาเบาๆ มองคนตรงหน้าอย่างสับสน

"พี่นนท์" คินน์เอ่ยเรียกและเดินเข้ามาหานนท์

นนท์ที่ตั้งสติได้ก็รีบลุกขึ้นและถอยหลังหนี้คินน์ทันที

"นายหรอ เป็นนายหรอที่จับตัวฉันมา" นนท์พูดออกมาพร้อมส่งสายตาที่ผิดหวังไปให้คินน์

"ผมเปล่า ผมไม่ได้สั่ง" คินน์พูดบอกพร้อมพยายามเดินเข้ามาหานนท์ แต่นนท์ก็ถอยหลังหนี้

"พี่นนท์ ฟะ" คินน์กำลังจะพูดอธิบายแต่นนท์ไม่ยอมฟังอะไรเลย

"อย่ามาโกหก ถ้าไม่ใช่นายแล้วนายเข้ามาใคห้องนี้ได้ยังไง" นนท์พูดแทรกขึ้นอย่างโมโหที่คินน์ไม่ยอมรับ

"พี่นนท์ ผมจะช่วยพี่ออกไปเอง แต่พี่ใจเย็นๆนะ" คินน์บอกออกมาสายตาอ้อนวอนขอให้นนท์เชื่อ

"ไม่ต้องแกล้งมาทำดี ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง" นนท์พูดออกมาก่อนจะอ้อนวอนขอให้คินน์ปล่อยตัวเขา

"ไอ้คินน์คงปล่อยตัวน้องนนท์ไม่ได้หรอกนะครับ " ผู้ชายที่เข้ามาให้พูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามายืนข้างๆคินน์ ซึ่งนนท์ก็จำได้ว่าเป็นใคร

"พี่คชา พี่จับตัวพี่นนท์มาทำไม" คินน์หันไปถามคชา

"ฉันก็แค่ อยากได้ตัวนนท์ นนท์ก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับนนท์" คชาพูดกับคินน์ก่อนจะหันมาพูดกับนนท์

"แต่ผมเป็นผู้ชาย" นนท์พูดออกมา

"ไอ้วายุก็ผู้ชาย นนท์ยังชอบมันได้" คชาพูดออกมาอีกพร้อมจ้องหน้านนท์ คินน์เองก็หันมามองตาม

"ผมไม่ได้ชอบคุณวายุ" นนท์พูดบอกพร้อมยกยิ้มขึ้น

"แต่ผมรักเขาต่างหาก เขาคือคนที่ผมรัก และผมก็ไม่มีวันรักใครได้อีก" นนท์พูดบอกออกมาพร้อมจ้องหน้าคชากลับ ก่อนจะเบือนหน้าไปมองคินน์

"หึ แล้วถ้าไอ้วายุมันรู้ว่านนท์เป็นของพี่แล้วมันยังจะเอานนท์อยู่ไหมนะ" คชาหัวเราะออกมาก่อนจะพูดขึ้นและเดินเข้ามาหานนท์

"พี่คชา" คินน์พูดขึ้นพร้อมเดินมายืนบังนนท์เอาไว้และประจันหน้ากับพี่ชายตนเอง

"หึ ฉันไม่ทำอะไรคนที่ฉันชอบหรอกน่า ถ้าเขาไม่เต็มใจ" ชคาพูดออกมาพร้อมมองไปที่นนท์เ้วยสายตาแพรวพราว

"แกออกไปก่อนไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับนนท์" ชคาพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมมองหน้าน้องชายตัวเอง

"พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเขา" คินน์พูดบอก คชายกยิ้มนิดๆพร้อมพยักหน้ารับคำ คินน์จึงปล่อยให้นนท์อยู่กับพี่ชายตัวเองตามลำพัง

"คุณต้องการอะไรกันแน่" นนท์ถามขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน

"ต้องการตัวนนท์ และต้องการฆ่าไอ้วายุ ล้างโคตรเง้ามัน" ชคาพูดพร้อมเดินเข้ามาหานนท์

"เขาไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงต้องตามจองล้างจองพลานเขาขนาดนี้ห๊ะ" นนท์ตะคอกถามกลับมาอย่างเหลืออด

"หึ อยากรู้งั้นหรอว่าทำไม" คชาพูดขึ้นพร้อมเปลี่ยนเป็นสายตาที่โกธรแค้น

"ก็เพราะพ่อมัน ฆ่าพ่อฉัน ฆ่าแม่ฉันไง ครอบครัวมันทำให้ฉันกับน้องต้องหนีตายหัวสุกหัวสุนฉันแค่อยากให้พ่อมันรู้ว่าการที่พวกมันสูนเสียคนที่รักไปมันทรมานแค่ไหน" คชาตะคอกกลับมาอย่างโกธรแค้น นนท์ได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก

"คอยดูนะนนท์ ไอ้วายุและน้องชายของมันต้องตาย" คชาพูดแค่นั้นก่อนจะหันหลังกลับออกไป

 

50%

ต่องับบ

 

นนท์ฟุบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเองและทรุดนั่งอย่างอ่อนล้า จากตอนแรกที่อยากให้วายุมาช่วยกลับกลายเป็นว่าไม่อยากให้วายุมาแล้วซะอีก เขารู้สึกกลัวไปหมดเพราะเห็นสายตาที่จริงจังของคชาทำให้นนท์กลัวว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น

"ผมไม่อยากให้คุณมาแล้ว ฮึก อย่ามานะคุณวายุฮึก ฮื้ออ" นนท์พร่ำร้องออกมาเสียงอู้อี้ตัวสั่นระริก เขากลัวว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น กลัวไปหมดทุกอย่าง

....

ทางด้านของวายุ

"นายจะใช้เจ้ามาม่อนจริงๆหรอครับ" คมถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

"อืม ไปเตรียมตัวมันให้ด้วย" วายุพูดตอบออกมาเสียงเรียบ

"ครับ" คมพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินออกไปยังสวนหลังบ้านที่สุนัขตัวโปรดของวายุอยู่

"นายครับ" เคนเอ่ยเรียกวายุ

"ว่ายังไง รู้รึยังพวกมันอยู่ที่ไหน" วายุหันหน้ากลับมาถาม

"สายของเรารายงานมาว่าพวกมันอยู่ที่โกดังร้างของตระกูลมัน ด้านหน้ามีคนเฝ้าประมาณนึงครับ รอบๆข้าง ด้านหลังก็มี" เคนบอกออกมา เพราะวายุได้สั่งให้เคนไปสืบมาว่ากลุ่มของชคาอยู่ที่ไหน

"ดีมาก ไปเตรียมคนให้พร้อมเดี๋ยวผมออกไป" วายุพูดบอก เคนพยักหน้ารับและเดินออกไปพวกลูกน้องข้างนอกทันที

"วิท ฉันฝากวาโยด้วย" วายุเอ่ยบอกกับหมอวิทเพื่อนรักและหันหน้าไปมองวาโย

"ฉันไม่อยากให้คนที่ฉันรักตกไปอยู่ในอันตรายอีกคน" วายุเอ่ยขึ้นสายตาวูบไหวไปเล็กน้อย

"ไม่ ผมจะไปกับพี่ ผมเป็นห่วงทั้งพี่แล้วก็ไอ้นนท์" วาโยบอกออกมาเสียงจริงจัง วายุไม่ตอบแต่หันหน้าไปหาวิทแทน

"เอ่อก็ได้ มึงนิแม่ง" วิทสถบออกมาก่อนจะจับแขนวาโยไว้แน่น

"ปล่อยนะไอ้พี่หมอ ผมบอกให้ปล่อย" วาโยโวยวายออกมาไม่หยุด ลูกน้องของวายุจึงเข้ามาช่วยวิทและลากวาโยไปขังไว้ในห้อง

"เรียบร้อยแล้วครับนาย" เคนเดินเข้ามาบอก ซึ่งทางด้านของคมก็เสร็จเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน

"อืม ไปกันเถอะ" วายุพยักหน้ารับและเดินหน้านำเคนออกไป

....

"เอาถังน้ำมันมา ฉันจะล้อให้พวกมันมาติดกับดักและระเบิดพวกมันทิ้งให้สิ้นซากซะ" คชาพูดบอกกับลูกน้องตัวเองพร้อมยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"เรียบร้อยครับคุณคชา" ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกเมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"หึ แกต้องตายไอ้วายุ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คชาเอ่ยกับตัวเองแล้วหัวเราะออกมาอย่างพอใจ

....

"นายครับ สายของเรารายงานว่าพวกมันเตรียมถังน้ำมันไว้ข้าวในโกดังเพื่อที่จะล้อให้เราไปติดกับมันครับ" เคนเอ่ยขึ้นเมื่อสายที่เขาให้แฝงตัวเข้าไปส่งข้อความมาบอก

"หึ งั้นก็เข้าไปติดกับมัน" วายุเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

เมื่อถึงที่โกดัง วายุได้สั่งลูกน้องไปทำตามแผนที่วางไว้ โดยแยกไปจัดการพวกพี่เฝ้าด้านนอกให้หมด

"นายแน่ใจนะครับว่าจะทำแบบนี้" เคนถามออกมาอย่างนึกห่วงเจ้านายตัวเอง

"อืม บอกพี่คมพามาม่อนมาเถอะ" วายุพูดบอก เคนพยักหน้ารับและเดินไปหาคมทันที

"มาม่อนพร้อมแล้วครับนาย" คมพูดบอก

"พี่วายุ" เสียงเรียกดังขึ้นวายุชะงักนิ่งไปนิดเมื่อเห็นน้องชายตัวเอง

"แกมาได้ยังไง ฉันสั่งให้พวกนั้นเฝ้าแกไม่ใช่หรอ" วายุถามออกมา

"ฉันพามาเอง วาโยพูดถูกนี้ก็พี่ นั้นก็เพื่อน เขาก็เป็นห่วงของเขา" วิทพูดแทรกขึ้น

วายุได้แต่นิ่งเงียบเพราะเขาก็เข้าใจความรู้สึกที่เป็นห่วงคนที่เรารักดี

"งั้นไอ้หมอแกกับวาโยแล้วก็เคนอ้อมไปด้านหลัง เข้าไปช่วยนนท์" วายุพูดบอก เพราะสายรายงานมาบอกแล้วว่านนท์อยู่ห้องไหน ทั้งสามคนพยักหน้ารับก่อนจะรีบทำตามแผน ส่วนวายุและก็คมปล่อยมาม่อนเข้าไปในโกดังเผื่อที่จะจัดการกับพวกของคชา

...

ทางด้านของนนท์

แกร๊ก~~~~

"พี่นนท์" คินน์เอ่ยเรียกนนท์ที่ฟุบหน้าสะอื้นอยู่ นนท์เงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อยใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

"ช่วยพาฉันออกไปที ถ้านายไม่ได้เป็นเหมือนพี่นายช่วยปล่อยฉันไปที" นนท์พูดร้องขอพร้อมลุกขึ้นยืน

"ผมช่วยพี่แน่พี่นนท์ แต่ผู้ชายคนนั้นผมจะไม่ปล่อยเขาไว้ครอบครัวเขาทำร้ายครอบครัวผม" คินน์พูดบอก

"งั้นนายก็ฆ่าฉันเถอะ ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะมาช่วยฉัน ฆ่าฉันเลย" นนท์ตะโกนเสียงดังด้วยความโกธรพร้อมกู่เข้ามาหาคินน์

ปั่งง!!!!

เสียงประตูกระแทกกับผนังดังลั้น นนท์และคินน์หันกลับไปมองที่ต้นเสียงก่อนที่ดวงตาของนนท์จะเบิกกว้างขึ้น

"วาโย" นนท์เอ่ยเรียกเพื่อนรัก

"ถอยไป ถ้าไม่อยากตาย" วาโยยกปืนขึ้นพร้อมชี้ที่หน้าของคินน์ คินน์เองก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร

"คุณนนท์ครับ" เคนเอ่ยเรียก นนท์รีบวิ่งเข้าไปหาพวกของวาโยทันที คินน์ก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน เพราะใจเขาก็อยากให้นนท์หนีไปได้อยู่แล้ว

"คุณวายุล่ะ พี่เคน คุณวายุล่ะ" นนท์รีบถามขึ้นทันทีที่มาถึงตัวของพวกวาโย

"พี่ว่าพวกเรารีบไปกันก่อนดีกว่าก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว" หมอวิทพูดบอกก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้ารับและถอยหลังกลับไปยังทางเดินที่เข้ามาเพื่อไปหาพวกลูกน้องของวายุที่รออยู่ด้านนอก

...

"นายครับพวกของไอ้วายุจัดการลูกน้องของเราหมดแล้วครับ" ลูกน้องของคชาวิ่งตาตื่นเข้ามารายงานนายตัวเอง

"อะไรนะแล้วพวกแกทำอะไรอยู่ห๊ะไม่รีบไปจัดการมัน" คชาตะคอกกลับ ก่อนจะนึกถึงนนท์และเขาก็รีบวิ่งไปห้องที่ขังนนท์ไว้ทันที

"คินน์ นนท์่ล่ะ แกช่วยให้นนท์หนีได้ใช่ไหมห๊ะ" คชารีบกู่เข้ามาหาและตะคอกถามทันที

"พวกเขามาช่วยพี่นนท์ออกไปแล้ว ผมไม่ชอบที่พี่ทำแบบนี้ พี่จะฆ่าไอ้วายุและครอบครัวมันพี่ก็ทำไปแต่อย่ายุ่งกับพี่นนท์หรือเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย" คินน์บอกกลับยิ่งทำให้คชาโมโหมากยิ่งขึ้น

"ไอ้น้องเนรคุณ แกเห็นคนอื่นดีกว่าพี่ตัวเองงั้นหรอ" คชาชี้หน้าคินน์อย่างเหลืออด

"นายครับ พวกมันบุกเข้ามาแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิทวิ่งมาบอกให้ทั้งสองได้รู้

"ฉันจะไปฆ่ามันใหัหมด ส่วนแก ฉันจะให้คนพาแกออกไปฉันจะจัดการมันเอง" คชาพูดบอก

"ไม่ ทำไมผมต้องหนี พี่กลัวว่าจะแพ้พวกนั้นหรอ" คินน์ปฏิเสธเสียงแข็ง

"ฉันไม่ได้กลัวแพ้ แต่ฉันมีน้องชายคนเดียว พาคินน์ไปที่เซฟเฮ้าส์ เดี๋ยวฉันจัดการทางนี้แล้วจะตามไป" คชาพูดกับน้องตัวเอง ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องคนสนิท

"ไปกันเถอะครับคุณคินน์" คินน์พยายามรั้งตัวไว้แต่ก็สู้แรงของลูกน้องของคชาไม่ได้จนสุดท้ายต้องยอมไปด้วย

"พี่ต้องกลับไปหาผมนะพี่คชา" คินน์พพูดบอกก่อนจะยอมไปกับลูกน้องของคชา คชาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกมายังจุดที่วายุอยู่

"ออกมาสิไอ้หมารอบกัด" วายุตะโกนลั้นโกดังแข่งกับเสียงปืนที่สาดกระสุนใส่กันไปมา และมีเสียงเห่าของเจ้ามาม่อนที่เข้าไปตะปปกลุ่มลูกน้องของคชาอย่างกระหาย

"คุณวายุครับ เคนโทรมาบอกว่าช่วยคุณนนท์ออกไปได้แล้วนะครับ" คมเข้ามากระซิบบอก วายุพยักหน้ารับและส่งสัญญาณให้ลูกน้องของตัวเองถอยกลับออกมา

คชาที่เห็นลูกน้องของวายุถอยกลับออกไปยกยิ้มขึ้นอย่างคนเจ้าเลห์ก่อนจะสั่งลูกน้องไปทำตามแผนที่วางไว้

"แกจะหนีไปไหนล่ะไอ้วายุ ฉันออกมาแล้วนี้ไง" คชาพูดขึ้นเสียงดังพร้อมเดินออกมาประจันหน้ากับวายุ

"ถ้าฉันจะคิดหนี ฉันคงไม่มาหานายถึงที่แบบนี้ ถ้าไม่อยากตายก็อย่ามายุ่งกับพวกฉันอีก" วายุพูดบอกออกมาทำให้คชาหัวเราะลั่นอย่างนึกขำ

"กูเคยกลัวมึงรึไงไอ้วายุ วันนี้มึงต้องตาย" คชาพูดขึ้นก่อนจะยกปืนขึ้นและยิงใส่วายุทันที แต่ด้วยความที่ไหวพริบดีทำให้เขาหลบได้ทันและทำการสาดกระสุนใส่กันไปมา ลูกน้องของคชาล้มตายไปจำนวนมากลูกน้องของวายุก็มีบาดเจ็บแต่ไม่มีใครถึงตาย ส่วนมาม่อนตอนนี้คมได้ให้ภพพากลับออกไปที่ด้านนอกเพราะสุนัขตัวนี้ได้จัดการคนของคชาไปเยอะแล้วกลัวมันจะคลั่งไปมากกว่านี้ ทำให้ตอนนี้ในโกดังเหลือแค่วายุกับลูกน้องของเขาอีกไม่กี่คน รวมถึงคมด้วย

"แกต้องตายไอ้วายุ" คชาวิ่งออกมาพร้อมยิงมาที่วายุอีกรอบก่อนจะโดนแขนซ้ายเข้าอย่างจัง

ปั่ง!!!

"คุณวายุ" คมเอ่ยเรียกก่อนจะหันไปยิงใส่คชาซึ่งคชาก็หลบไม่ทันทำให้โดนท้องเข้าเต็มๆ

ตามมาด้วยวายุที่สาดกระสุนใส่ไม่ยั้งเหมือนกันจนทำให้คชาทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างทรมาน

"แก ไม่ มี วัน ชนะฉัน ไอ้วายุ หึ" คชาพูดเสียงกระท่อนกระแท่นก่อนจะยกปืนขึ้นและยิงไปที่ถังน้ำมันที่ลูกน้องของคชาได้เตรียมไว้ คมที่เห็นแบบนั้นก็รีบพาวายุออกมาแต่คชาก็ได้สั่งให้ลูกน้องปิดโกดังด้านหน้าเอาไว้แล้ว ทำให้วายุและคมออกมาไม่ได้

...

ด้านของนนท์ หลังจากที่ออกมาได้ก็ถามหาแต่วายุ รั้นจะเข้าไปช่วยวายุให้ได้แต่ก็โดนทั้งสามคนรั้งเอาไว้

ตู้มมมมม!!!

เสียงระเบิดดังลั่นโกดัง นนท์ตาโตเมื่อเห็นสิ้งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา

"คุณวายุล่ะ คุณวายุออกมารึยัง" นนท์ร้องถามหาพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย

"ภพ นายล่ะ พี่คมล่ะ" เคนถามภพขึ้นเมื่อเห็นภพพามาม่อนออกมาแต่ไม่เห็นเจ้านายและพี่ชายตัวเอง

"คุณวายุกับพี่คมอยู่ข้างใน" ภพเอ่ยเสียงแผ่ว นนท์ที่ได้ถยินถึงกับทรุด เคนเองก็จะวิ่งเข้าไปหาแต่ถูกภพและลูกน้องอีกหลายคนดึงไว้

"ไม่ คุณวายุ ไม่ ไม่จริงใช่ไหม ฮื้อออ ออกมา ฮึก ฮือ " นนท์ตะโกนลั่นน้ำตาไหลนอง วาโยเองก็ทรุดไม่แพ้กันได้แต่เข้ามาปลอบ

"พี่วายุจะไม่เป็นอะไรนนท์ เชื่อกู" วาโยพูดปลอบแต่ในใจก็รู้สึกโหวงๆ

"ปล่อยภพ กูจะเข้าไปช่วยนายกับพี่คม" เคนตะโกนร้องลั่น"

"ถ้ามึงเข้าไปมึงก็ตาย ไม่เห็นรึไงมันระเบิดขนาดนั้นเคน" ภพดึงแขนเพื่อนตัวเองไว้อย่างสุดกำลัง

"แต่นั้นพี่ชายกู นายกูนะเว้ย" เคนตะคอกกลับ

"กูรู้ กูก็รักพวกเขา ถ้าตายแทนได้กูก็ยอม แต่ตอนนี้มันไม่ทันแล้วเคน รออยู้ข้างนอกเถอะ กูเชื่อพระต้องคุ้มครองทั้งสอง" ภพพูดบอก แต่ในใจก็ไหววูบ

"ไปดูคุณนนท์เถอะ" ภพพูดบอกอีกครั้ง เคนได้แต่ยืนนิ่งๆสักพักก่อนจะยอมพยักหน้าและเดินเข้าไปหานนท์

"พี่เคน ผมจะไปหาคุณวายุ พี่เคน ฮือ ฮึก" นนท์พูดไปน้ำตาไหลไปสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

"คุณนนท์ครับ" เคนเอ่ยเรียกเสียงเบา นนท์เองที่รู้ว่าเคนช่วยอะไรไม่ได้ก็ได้แต่นั้งร้องไห้ตะโกนเรียกวายุไปจนสลบลงในที่สุด

 

เอาแค่นี้ไปก่อนนะงับ ขอโทษจริงๆที่หายไปนานเลย อย่าโกธรกันนะ อย่าหายไปไหนนะคะคนอ่านที่น่ารักทั้งหลาย

ปล. ไรท์แต่งแนวบู้ๆำไม่ค่อยเก่งขอโทษด้วยนะงับที่อาจจะแปลกๆ555

ยังไม่ตรวจคำผิดนะคะ🥰