บทที่ 37 

 

 

 

   

" ดูนั่น! โซล เสือมันกำลังหาวด้วยล่ะ " มิถุนาทำท่าอ้าปากกว้างหาวตามเสือ ทำเอาโซลขำพรืดออกมา  

" อย่างกับเด็กๆเลยนะเธอเนี่ย " โซลว่ามองมิถุนาที่ดูตื่นเต้นกับการมาเที่ยวสวนสัตว์ " ไม่เคยเห็นหรือไง "  

" เคยเห็นสิยะ " มิถุนาแหวใส่ " แต่มันตื่นเต้นนิหน่า ฉันไม่ได้มาเที่ยวสวนสัตว์นานมากแล้วนะ ตั้งแต่ขึ้นมอต้นได้มั้ง "  

" นานขนาดนั้นเลย " โซลว่ายิ้มๆ " งั้นวันนี้ก็ดูให้หายอยากเลยดีมั้ย " มิถุนาส่ายหน้า 

" ไม่ได้สิ วันนี้เป็นวันของนายนะจะมาตามใจฉันได้ไงกัน "  

" ไม่เป็นไรนิ วันของฉันก็เหมือนกับวันของเธอ ตามใจเธอเลย อยากไปที่ไหนฉันจะไปด้วย " โซลยิ้ม เขาปล่อยให้วันนี้เป็นวันของมิถุนาที่เธออยากจะไปไหนอยากทำอะไรเขายอมให้เธอทุกอย่าง  

" อะไรกัน ฉันบอกให้เธอไปที่ไหนก็ได้ที่เธออยากไปแต่เธอกลับมาที่นี่เนี่ยนะ " โซลขยับแว่นตาดำลงเล็กน้อยมองทางขึ้นไปดอยสุเทพ  

" ไหนบอกตามใจฉันไงล่ะ " มิถุนาปลดสายคาดเข็มขัดนิรภัย 

" ก็ใช่ แต่เธอเป็นคนที่นี่นะ ทำไมถึงอยากจะมาที่นี่อีกล่ะ -- ไม่เบื่อหรือไง " โซลถาม เขาปลดสายคาดเข็มขัดนิรภัยบ้าง 

" ไม่เบื่อ ฉันอยากมาเพราะอยากพานายมาทำบุญไหว้พระ วันเกิดทั้งทีก็ต้องทำบุญสักหน่อย มาเถอะ อย่าบ่นเลยน่า "  

" ครับๆ คุณมิถุนา " โซลว่าเดินตามมิถุนาขึ้นบันไดไป โซลรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยกับการมาไหว้พระในวันเกิดของตัวเอง ส่วนใหญ่เขามักจะใช้เวลาอยู่กับงานและก็ปาร์ตี้ตอนกลางคืนกับเพื่อนกับสาวๆ แต่ปีนี้กลับเปลี่ยนไปตั้งแต่มาเจอกับมิถุนา ตอนแรกก็แค่หวังแกล้งปั่นหัวเธอเล่นเพราะมิถุนาเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่สนใจเขาเหมือนกับผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตเขา แต่กลายเป็นว่าเขากลับหลงรักมิถุนาแบบที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวและตอนนี้เขาก็ไม่อยากเสียเธอไปเลย  

โซลมองมิถุนาที่กำลังชี้ชวนให้เขาดูวิวเชียงใหม่ เขาอยากเก็บรอยยิ้มและสีหน้ามีความสุขของมิถุนาไว้กับเขาตลอดไป  

" โซลดูนั่น! ตรงนั้นไร่เรืองกิจเกษมยังไงล่ะ " โซลละสายตาจากมิถุนามองไปตามที่เธอชี้ชวน นึกขำความเพ้อเจ้อของมิถุนาเบาๆจากตรงนี้จะไปเห็นไร่เรืองกิจเกษมได้ไงกัน 

" โห ฉันเห็นแล้ว จริงด้วย -- " โซลแกล้งร้องน้ำเสียงตื่นเต้น " นั่นไง คุณพ่อของเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้าน ส่วนคุณน้ากำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว พี่ชายเธอกำลังเอาปืนไล่ยิงคนงานอยู่ "  

" ตาบ้าโซล! เดี๋ยวเหอะ!! " มิถุนาเผลอกรี๊ดใส่ ทำเอาคนรอบตัวหันมามอง " ขอโทษค่ะ " เธอพูดแล้วหันมามองฟาดดวงตาเขียวใส่คนที่กำลังกลั้นหัวเราะ เธอฟาดมือลงไปที่ไหล่เขาอย่างแรง 

" ชู่ว์ เบาสิเธอ เราอยู่ในเขตวัดสำรวจหน่อย " โซลแกล้งดุใส่ มิถุนาพ่นลมฮึทำอะไรไม่ได้เลยเดินหนีลงมา 

" โอ๋ โอ๋ คนดีไม่โกรธน้า " โซลทำเสียงอ้อนมิถุนาเมื่อพวกเขาลงมาที่รถแล้ว " ให้ตีคืนก็ได้อะ " โซลจับมือมิถุนาขึ้นมาตีตัวเอง 

" ตีแบบนี้ไม่เจ็บหรอก มันต้องแบบนี้ " มิถุนาดีดที่หน้าผากของโซลสุดแรงของเธอจนดังป็อก โซลร้องลั่นทำเอาคนแถวนั้นหันมามอง มิถุนารีบหนีขึ้นรถก่อนทิ้งให้โซลรับหน้าหน้าขอโทษแบบที่เมื่อกี้เธอโดน พอขึ้นรถมาได้โซลยื่นมือไปหยิกที่แก้มของมิถุนาเบาๆ 

" นี่แน่ะ มาดีดหน้าผากฉันซะเจ็บเลยนะ มิถุนา "  

" ก็นายทำฉันก่อนนี่หน่า " มิถุนาแลบลิ้นใส่ โซลหัวเราะเบาๆ เขาปล่อยมือออกแล้วโน้มใบหน้าจูบที่ปากของมิถุนาไม่ทันให้เธอได้ระวังตัว  

" เป็นการไถ่โทษที่ดีดหน้าผากฉัน " คนชอบเอาเปรียบยิ้มเจ้าเล่ห์ มิถุนาเมินหน้าที่แดงระเรื่อออกไปอีกด้าน 

" จะไปไหนต่อล่ะ " เธอถาม 

" อยากกินอาหารฝีมือเธอ ทำให้กินหน่อยได้มั้ย " มิถุนาหันกลับมามอง วันนี้ท่าทางของโซลดูแปลกไปจากทุกทีเขายอมตามใจเธอทุกอย่างทั้งๆที่เป็นวันเกิดของเขา แถมยังชอบส่งสายตาแบบที่เธออ่านไม่ออกเลยว่ามันคืออะไร มิถุนาพยักหน้ารับ 

สุดท้ายอาหารค่ำที่มิถุนาทำก็จบลงในถังขยะหลังจากที่โซลพยายามเข้ามาช่วยเธอทำสเต็กแล้วทำให้มันไหม้คาเตามิถุนาเลยต้องโทรสั่งอาหารมาฉลองวันเกิดของโซลแทน 

" เสียดายชะมัด ฉันเลยอดกินอาหารฝีมือเธอเลย " โซลบ่นอุบหลังต้องกินไก่ทอดกับไวน์แทนสเต็กเนื้อ 

" ก็ใครกันล่ะที่ทำให้เราต้องเปลี่ยนเมนูน่ะ " มิถุนามองตาค้อนใส่  

" ช่างเหอะ อย่างน้อยก็ได้กินข้าวกับเธอในวันเกิดของฉัน " โซลปัดเรื่องที่ต้องกินอาหารเดลิเวอรี่ไป เขายกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม 

" เอาไว้คราวหน้า ฉันทำให้กินนะ " มิถุนาเอียงคอส่งยิ้มให้ โซลพยักหน้าพลางมองออกไปที่วิวยามค่ำคืนจากระเบียงคอนโดของเขา มิถุนาปล่อยให้โซลนั่งอยู่ตรงนั้นตามลำพังก่อนที่เธอจะเดินกลับไปในครัวเตรียมของบางอย่างให้กับโซล มิถุนาเปิดตู้เย็นหยิบกล่องเค้กที่เธอแอบซื้อมาออกมาปักเทียนและจุดไฟ จากนั้นเธอก็ปิดไฟในห้องทั้งหมด 

" มินอยู่ไหนน่ะ ไฟดับนะ " โซลลุกขึ้นยืนกวาดตามองไปรอบๆความมืด 

" ฉันอยู่ในครัวนี่ โซลมาหาฉันหน่อยได้มั้ย "  

โซลเดินไปตามแสงไฟที่ฉายออกจากมือถือ แล้วเสียงหวานของมิถุนาก็ดังขึ้นเธอร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ให้เขาโซลสอดส่ายสายตาไปในความมืดมองไม่เห็นตัวคนร้อง เค้กก้อนเล็กวางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว แสงเทียนกำลังวูบไหว 

" แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทูยู " เธอร้องเพลงจบ " อธิษฐานแล้วเป่าเลย "  

โซลยิ้มที่มุมปากก่อนจะทำตามที่มิถุนาบอก เขาหลับตาลงอธิษฐานให้ได้อยู่กับมิถุนาแบบนี้ตลอดไปก่อนจะเป่าเทียน แสงไฟในห้องเปิดวาบขึ้นอีกครั้ง โซลหรี่ตาลงสู้แสงไฟ ที่ด้านหลังของเขาสัมผัสได้ถึงอ้อมแขนเรียวเล็กที่กอดเขาอยู่ 

" สุขสันต์วันเกิดนะ โซล " มิถุนาเอ่ยเสียงหวาน เธอเอียงคอน้อยๆยิ้มหวานให้เขา " นี่! ของขวัญสำหรับนาย " เธอส่งถุงกระดาษใบย่อมให้โซลที่รับไปเปิดออก   

" ชอบมั้ย ฉันเลือกสุดฝีมือเลยนะ คิดว่ายังไงก็ต้องเหมาะกับโซลแน่ๆ " โซลมองนาฬิกาข้อมือเรือนสีเมทัลรมดำหน้าปัดดำ แล้วสลับมองหน้ามิถุนาที่กำลังยิ้ม ดวงตาคู่หวานของเธอเป็นประกายวิบวับ 

" ชอบสิ ชอบมากด้วย " โซลตอบแล้วกดจูบที่แก้มของมิถุนา 

" ดีใจจังที่โซลชอบ " มิถุนายิ้มเขินตอบรับสัมผัสจูบของโซลริมฝีปากรูปหยักประกบแนบชิดริมฝีปากสีชมพูหวานอย่างนุ่มนวล โซลค่อยๆบรรจงลิ้มชิมความหอมหวานในปากของมิถุนาที่ไม่เคยจืดจาง เขาผ่อนจูบหนักเบาพอให้มิถุนาได้หายใจบ้าง เขายิ้มฮึกับอาการหายใจไม่ทันของอีกฝ่ายเมื่อเขายอมถอนจูบจากเธอ มิถุนามองตาค้อนใส่รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว โซลปล่อยให้มิถุนาพักหายใจได้แค่ชั่วครู่ เขาก็ย้ำจูบเธออีกครั้งมือใหญ่ประคองหัวด้านหลังของมิถุนาไว้ไม่ให้ริมฝีปากเลื่อนหลุดออกจากกัน ขณะที่มืออีกข้างลูบไล้เข้าไปด้านในเสื้อสัมผัสผิวเนียนอย่างซุกซน มิถุนาดิ้นขลุกขลักเมื่อโซลปลดกระดุมเสื้อของเธอออกและกำลังจะปลดกระดุมกางเกงยีนส์เธอออกด้วย 

" โซล " เธอเรียกเสียงพร่า นัยน์ตาหวานฉ่ำเยิ้มกับรสจูบ มิถุนาพยายามห้ามไม่ให้โซลรุกรานเธอมากกว่านี้ถึงสมองจะสั่งแบบนั้นแต่ร่างกายกลับไม่เป็นไปตามที่คิด 

" คืนนี้อยู่กับฉันนะ มิน " โซลไม่รอให้มิถุนาตอบรับ เขายกช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้วพาไปที่ห้องนอนวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือแล้วจูบเธออีกครั้ง เขาไม่สนใจแล้วมิถุนาจะหายใจทันมั้ย จูบที่หนักหน่วงแต่อ่อนหวานทำเอามิถุนาอ่อนระทวย เขาจูบกดเธอลงนอนราบไปกับเตียงจัดการปลดเสื้อผ้าชิ้นบนของเธอออก แล้วริมฝีปากกับมือที่ร้ายกาจของโซลก็เริ่มทำงานประสานกันจนเธอหลุดร้องครางออกมา 

" อือ ~ โซล " มิถุนาขยุ้มเส้นผมที่นุ่มลื่นของโซลเมื่อเขากำลังซุกไซ้ไปทั่วซอกคอ เขาจูบแล้วขบเม้มผิวอย่างหื่นกระหาย ในหัวของเธอตอนนี้ขาวโพลนไปหมด เลือดในตัวมิถุนากำลังพลุ่งพล่านกับสัมผัสที่โซลมอบให้ 

โซลดึงตัวเองกายที่หอมกรุ่นขึ้นมาถอดเสื้อของตัวเองออก ถอดเข็มขัดปลดตะขอกางเกงตัวเองออก แล้วกลับไปจมอยู่กับร่างกายของมิถุนาที่เหลือเพียงแค่บราเซียและแพนตี้ 

สัมผัสกายที่แนบชิดกันอย่างละมุนระคนเคล้าเคลียเสียงร่ำร้องอย่างโหยหาทำให้เป็นค่ำคืนที่แสนหวานของทั้งคู่ โซลประคองร่างบางที่หายใจหอบนอนลงบนเตียงอย่างเบามือ ใบหน้าหวานดูอ่อนเพลียหลังจากยอมให้เขาทำเกือบจะทั้งคืนเห็นแล้วก็สงสาร เขาหยิบเสื้อมาใส่ให้มิถุนา 

" ขอบคุณ " มิถุนาตอบเสียงแผ่วใบหน้าแดงซ่าน เธอทั้งเหนื่อยแล้วก็เพลียแต่เธอกลับมีความสุข มิถุนาขยับเข้าไปนอนกอดโซลซบหน้าลงบนอกของเขา 

" ตอนเป่าเค้กอธิษฐานว่าอะไรเหรอ " มิถุนาเงยหน้ามองโซล โซลยิ้มเจ้าเล่ห์ 

" ไม่บอก "  

" โซล! " มิถุนาตีเบาๆที่หน้าอกของเขา โซลหัวเราะออกมาเบาๆ จับมือมิถุนามาหอม " ทำเป็นความลับไปได้ " 

" ต้องเป็นความลับซิ ฉันอยากให้คำอธิษฐานเป็นจริง " โซลว่านอนมองเพดานห้องนอน สีหน้าและแววตาฉายความเศร้าปรากฏชัด " ไม่รู้นานแค่ไหนฉันถึงจะได้มาอยู่กับเธอแบบนี้อีกนะ มิน "  

โซลไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากมิถุนา เขาขยับตัวเบาๆเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตื่น โซลมองมิถุนาที่กำลังนอนหายใจอย่างสม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่าเธอกำลังหลับสนิท เขามองเธออยู่แบบนั้นพักหนึ่งก่อนจะลุกออกจากเตียงไปแต่งตัวด้วยใจที่เศร้าหมองก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง โซลนั่งลงที่ข้างเตียงมิถุนาก็ยังไม่รู้สึกตัวคงเหนื่อยและเพลียจริงๆนั่นแหละ แต่ว่าก็ดีแล้วเขาไม่อยากมองหน้าและบอกลาเธอเลย กลัวว่าตัวเองคงห้ามใจไว้ไม่ได้แน่ๆ  

โซลหยิบกล่องบุกำมะหยีสีน้ำเงินกล่องเล็กออกมาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง " คำอธิษฐานของฉันก็คือขอให้ฉันได้อยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไปยังไงล่ะ " โซลใช้นิ้วโป้งวนลูบแก้มชองมิถุนาเบาๆ " ฉันต้องไปแล้วนะ มิน " โซลพูดออกมาอย่างยากลำบาก เขาก้มลงหอมแก้มมิถุนาด้วยความอาลัยในกลิ่นกายที่เขาคงจะถวิลหาเธออย่างแน่นอน จากนั้นเขาก็ลุกแล้วเดินออกจากห้องไป 

" ผมฝากดูมินด้วยนะครับ ป้าขิม " โซลบอก นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ ป้าขิมเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้เธอยกมือลูบแขนคนเป็นนายน้อยอย่างอ่อนโยน 

" ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณโซล -- ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ " 

" ขอบคุณครับ " โซลสวมกอดป้าขิมก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันหลังมามองอีก 

 

 

 

**** 

 

 

' ตอนที่เธอกำลังฟังเสียงฉันอยู่ ฉันคงอยู่ระหว่างการเดินทางไปเมกา คิดว่าเธอคงต้องโกรธฉันมากแน่ๆที่ทำแบบนี้กับเธอ -- ฉันขอโทษนะ มิน ฉันเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย แต่มันเป็นทางเดียวที่ฉันคิดออกตอนนี้จริงๆ ฉันผิดเองที่กดดันเรื่องของเราทั้งการแต่งงาน ทั้งเรื่องที่จะให้เธอย้ายมาอยู่ที่เมกากับฉัน ฉันรู้ว่ามันค่อนข้างยากสำหรับเธอ จะให้เธอทิ้งทุกคนที่นี่ไปอยู่กับฉันในที่ๆไกลมันคงเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากแน่ๆ และฉันก็คงไม่มีความสุขถ้าเธอไม่มีความสุขนะ -- พอคิดได้แบบนี้ฉันเลยตัดสินใจว่าฉันจะรีบมาทำงานที่นี่ให้เสร็จเร็วที่สุด ฉันจะยอมอดทนที่จะอยู่ห่างจากเธอเพื่อให้ได้กลับไปอยู่กับเธออีกครั้ง เพราะอย่างนั้นช่วยเก็บแหวนวงนั้นและรอฉันกลับไปจะได้มั้ย มิน -- ฉันสัญญาว่าฉันจะกลับไปหาเธอให้เร็วที่สุด ' 

มิถุนานั่งกอดเข่าตัวเองฟังเสียงของโซลที่เขาส่งมาทิ้งไว้ให้เธอหลังเจ้าตัวบินกลับอเมริกาไปโดยไม่บอกซ้ำแล้วไม่รู้กี่รอบ เช้าวันนั้นเธอร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าเธอจะไม่ได้เจอหน้าโซลอีก โซลทิ้งข้อความเสียงกับกล่องแหวนเอาไว้ให้แล้วยังขอให้ป้าขิมมาอยู่ที่ห้องเป็นเพื่อนเธอตอนที่เธอยังหลับอยู่ รวมถึงให้สิงหามารับเธอกลับบ้านไร่ในตอนเช้าด้วย 

หยดน้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะออกมาทั้งๆที่เธอพยายามจะไม่ให้มันไหลแต่หัวใจกลับไม่ยอมหยุดร่ำร้องหาคนที่จากไปแล้วเลย มิถุนายกหลังมือเช็ดมันออกก่อนจะใช้นิ้วดีดกล่องแหวนให้ตกจากระเบียงหน้าบ้าน 

" อยากไปไหนก็ไปเลย คนใจร้ายแบบนาย ใครจะไปรอกัน! " มิถุนาพูดออกมาแล้วก้มหน้าซุกกับท่อนแขนของตัวเอง 

" ไม่อยากได้ก็โยนทิ้งไปเลยดีมั้ย เดี๋ยวพี่โยนทิ้งให้ " สิงหาเดินเข้ามาทำท่าจะปากล่องแหวนทิ้ง 

" อย่านะพี่สิงห์ !! " มิถุนารีบผุดลุกขึ้นไปดึงเอากล่องแหวนออกจากมือของพี่ชาย เธอหน้านิ่วใส่สิงหา " มินจะเอาไปทิ้งเอง "  

สิงหายกคิ้วข้างหนึ่งมอง " ฮึ! จะเอาไปทิ้งเอง " เขาทวนคำ " พี่เห็นเธอเอาไปทิ้งแล้วก็เก็บขึ้นมาใหม่ ทำแบบนี้มาจะสิบรอบแล้วไม่เห็นจะทิ้งได้ลงจริงๆซักทีเลย " คนเป็นพี่ค่อนขอด  

" เรื่องของมิน " มิถุนาแหวใส่ " เดี๋ยวก็ทิ้งได้เองแหละ " 

" ให้จริงเถอะ " สิงหานั่งลงมองน้องสาวยืนกำกล่องแหวนไว้แน่น ยืนกำซะขนาดนี้ไม่ทิ้งง่ายๆหรอก " เท่าไรแล้ว "  

" จะเดือนนึงแล้ว "  

" รู้เหรอว่าพี่หมายถึงอะไร " สิงหาพูดยวนน้องสาว มิถุนาทำตาขึงใส่ 

" พี่สิงห์! -- มินไม่คุยกับพี่สิงห์แล้ว! คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่จะมาพูดยั่วทำไม " มิถุนากรี๊ดใส่พี่ชาย สิงหาหัวเราะเบาๆ  

" ขอโทษๆ -- มานั่งนี่ซิ คุยกันหน่อย "  

มิถุนามองตาค้อนใส่พี่ชายก่อนจะยอมนั่งลง " พี่สิงห์มีอะไรจะคุยกับมินก็พูดมาเลยค่ะ "  

" เธอยังรักหมอนั่นอยู่ใช่มั้ย "  

มิถุนาพ่นลมฮึ เธอเชิดหน้าขึ้น " ผู้ชายแบบโซลใครจะยังรักได้อยู่อีก "  

" ไม่ใช้อารมณ์นะ มิน " สิงหาส่งเสียงปรามน้องสาว มิถุนามองแววตาจริงจังของสิงหา เธอเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้ารับ 

" โซลไปจากมินอีกแล้วค่ะ พี่สิงห์ -- เขาไม่ถามมินสักคำว่ามินโอเคกับเรื่องนี้มั้ย มินไม่โอเคเลยนะพี่สิงห์ที่ต้องอยู่ห่างกันแบบนี้ มินแค่ขอเวลาตัดสินใจเท่านั้นเอง โซลไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย "  

" งั้นมินจะให้เขาทำยังไง " สิงหาถาม มิถุนาส่ายหน้า 

" มินก็ไม่รู้ค่ะ "  

สิงหาถอนหายใจ " มินขอเวลาก็ไม่ต่างอะไรกับการให้เขารอหรือเปล่ามิน -- เรื่องนี้ที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อมินนะ เขารู้ว่ามินไม่อยากจากพ่อจากคุณน้าไปเลยยอมที่จะไปที่นั่นคนเดียวเพื่อรอวันได้กลับมาหามินอีกครั้ง " สิงหามองตาน้องสาว " เอาจริง ก็ต้องยอมใจหมอนั่นนะไม่คิดว่าจะตัดสินใจทำแบบนี้เลือกความสุขของเธอก่อน แต่จริงๆแล้วน้องพี่อยากไปอยู่ด้วยจะแย่อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ " สิงหายิ้มแซว 

" พี่สิงห์ " มิถุนาร้อง เธอพยักหน้ารับ " มินไม่อยากอยู่ห่างจากโซลค่ะ พี่สิงห์ แต่พอคิดว่าจะไม่ได้อยู่ใกล้พ่อใกล้คุณน้า พี่สิงห์ พี่ธันแล้วมันก็ใจหาย มินต้องคิดถึงทุกคน คิดถึงที่นี่มากแน่ๆค่ะ " 

" คิดถึงก็โทรหากันแค่นั้นเอง " สิงหาพูดน้ำเสียงเรื่อยๆ 

" ใช่ค่ะ คุณมิน คิดถึงก็โทรหากัน " บุหลันเดินเข้ามาพร้อมกับตุลา เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน " ถ้าอยากมากอดก็บินมาหา คุณโซลคงไม่ใจร้ายกักขังคุณมินไว้ไม่ให้มาหาพวกเราแน่ค่ะ "  

" คุณน้า " มิถุนายกหลังมือเช็ดน้ำตาออก   

" ทำตามหัวใจของลูกเถอะ มิน -- ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อกับคุณน้าบุหลันนะ พ่อกับน้าเราดูแลกันเองได้ อีกอย่างพี่เราสองคนก็ยังอยู่ ไปทำตามใจลูกเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ มิน " ตุลาสวมกอดลูกสาวแน่น " พวกเราอยากเห็นมินมีความสุขนะ "  

" ขอบคุณค่ะ พ่อ -- ขอบคุณค่ะ คุณน้า -- ขอบคุณค่ะ พี่สิงห์ "  

 

 

 

**** 

 

 

 

" Hey! Tills still working! "  

" Yep "  

" Tonight , we're having a party. Do you want to join with us? " 

" I'm afraid I won't be able to come, Sorry "  

" That' s fine , see you Monday "  

โซลวางปากกาแล้วเอนหัวพิงไปด้านหลัง เขาถอนหายใจออกมาพลางใช้ข้อนิ้วนวดตรงหัวตาเบาๆ เขาหลับตาลงนึกถึงคนที่อยู่อีกซีกของโลก โซลก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวแทนจากคนที่อยู่ไกล ป่านนี้เธอจะตื่นหรือยังนะ มิน โซลหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูมันยังคงไม่มีข้อความของมิถุนาปรากฏให้เห็น นี่ก็เดือนนึงแล้วนะ ใจคอเธอยังจะโกรธฉันอยู่อีกเหรอ โซลคิดอย่างเศร้าๆก่อนจะตัดสินใจวางงานที่ทำลงแล้วออกจากออฟฟิศ 

เมืองใหญ่ที่คาคั่งไปด้วยผู้คนหนาแน่นไปทุกตารางนิ้วแต่โซลกลับรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนไม่มีมิถุนาอยู่ข้างๆ ตั้งแต่มาถึงที่นิวยอร์กเขาก็เอาแต่ทำงานเพื่อให้ลืมเวลาและระยะทางที่ห่างไกลกับมิถุนา แต่ว่าหัวใจของเขาเอาแต่เรียกหาเธอ โซลยืนมองวิวแม่น้ำฮัดสันมันกลายเป็นที่ประจำที่เขาชอบมาหลังเลิกงาน โซลยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มลมหนาวที่พัดมาทำเอาสะท้านไปทั้งตัวและหัวใจ  

" Excuse me, could you tell me where I can find the man " 

โซลที่ยืนเหม่ออยู่หันกลับไปมองคนถาม 

" Who are you looking for? "  

" The man who is a bad guy , headstrong , impatient but sometime he is very gentle, smart and kind. He makes me cry, smile and safe when I stay with him " คนพูดมองหน้าโซลด้วยแววตาอ่อนโยน " He made the promise to me. We will be together -- could you tell me where I can find him. I want to him put the ring on my finger " 

โซลยิ้มฮึก่อนจะเดินเข้าไปคว้าคนที่ยืนถามมากอดไว้แนบกาย ดวงตาของเขาร้อนผ่าว 

" คิดถึงมั้ย " มิถุนาถาม โซลพูดอะไรไม่ออกเขาพยักหน้ากระชับกอดแน่นขึ้น " ก็รู้อยู่ กอดแน่นขนาดนี้คงคิดถึงมากเลยล่ะสิ " มิถุนาออกปากแซวเลียนแบบโซลในตอนนั้น โซลคลายกอดมองมิถุนาให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไป มือเย็นเฉียบประคองแก้มที่อุ่นนุ่มของเธอ 

" ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย ฉันไม่ได้ทำงานหนักจนคิดไปเองว่าเธอมาหาฉันที่นี่ใช่มั้ย มิน "  

มิถุนาส่ายหน้ายิ้มๆ " จะจูบพิสูจน์ก็ได้นะ " โซลมองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นก่อนจะกดจูบตามที่อีกฝ่ายพูด ใช่ หอมหวานแบบนี้แหละมีแค่มิถุนาคนเดียว โซลกวาดลิ้มชิมรสหวานในปากอย่างโหยหา เขาดึงและขบเม้มริมฝีปากของมิถุนาอยู่เนิ่นนานจนมันแดงเห่อ 

" เธอมาหาฉันจริงๆ มิน " โซลออกอาการดีใจจนพูดไม่ออก ได้แต่มองตาของมิถุนาที่ส่องประกายวิบวับ 

มิถุนาพยักหน้า เธอส่งกล่องผ้ากำมะหยีสีน้ำเงินให้โซล " ฉันมาเพราะอยากให้นายเป็นคนสวมมันให้ฉัน ได้มั้ยโซล "  

โซลรับกล่องที่มิถุนายื่นให้มาเปิดออกหยิบแหวนทองคำขาวประดับเพชร เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ  

" โซล! ทำอะไรน่ะ อายเค้านะ " มิถุนาที่ไม่คาดคิดว่าโซลจะทำแบบนี้รีบดึงแขนของเขาให้ลุกขึ้นมา สายตาของคนแถวนั้นเริ่มจับจ้องมาที่พวกเขา 

" ก็ขอเธอแต่งงานไง " โซลว่า ชอบใจที่เห็นอาการเลิ่กลั่กของมิถุนา 

" ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ แค่พูดขอเฉยๆก็พอ ฉันก็ตอบตกลงแล้ว " มิถุนาร้องใบหน้าแดงซ่าน โซลยิ้มกว้างมากขึ้นอีกยอมลุกตามที่มิถุนาขอ เขาดึงเอวเธอมากอดไว้ 

" เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ "  

" พูดว่าอะไร " มิถุนาแกล้งเฉ " ไม่ได้พูดอะไรเลย "  

" มิน! " โซลเอาหน้าผากตัวเองแตะกดกับหน้าผากของมิถุนา " จะยอมพูดดีๆหรือจะให้ฉันทำแบบเมื่อกี้ "  

" ก็ได้ๆ " มิถุนารีบห้าม มองตาขุ่นใส่โซล " นายก็พูดก่อนสิ ไม่งั้นฉันจะตอบตกลงได้ไงกัน "  

" แต่งงานกับฉันนะ มิน "  

" ค่ะ "  

โซลยิ้มกว้างบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้มิถุนาก่อนจะจูบที่มือของเธออย่างแผ่วเบา แล้วเงยหน้ามาจูบที่ปากของเธออีกครั้ง 

" ฉันสัญญาว่าจะรักและดูแลเธอไปตลอดจนลมหายใจสุดท้ายของฉันนะ มิน " 

" ฉันก็สัญญาว่าจะรักและดูแลโซลไปตลอดลมหายใจสุดท้ายของฉันเหมือนกัน "  

 

   

 

-- End --  

 

 

****************** 

เราเดินทางมาถึงบทสรุปของคู่นี้กันแล้วนะคะ เย้ๆ ^^ 

ขอบคุณรี้ดทุกคนมากมายมหาศาลเลยนะคะ ที่ติดตามกันมาถึงตรงนี้ 

ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกข้อความ และทุกการติดตามมากเลยค่ะ 

รี้ดเป็นกำลังใจและน้ำหล่อเลี้ยงที่จะให้ไรท์คงอยู่ได้จริงๆนะ >_____________< 

ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ 

 

ปอลอ. ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์ของคู่พี่สิงห์และเดซี่นะคะ ^^ แต่จะบอกว่าไรท์เตรียมคู่ของพี่สิงห์ไว้แล้ว รอติดตามกันนะคะ