23.49 น.

...

แปะๆๆๆ

แปะๆๆ ซ่าๆๆๆ

รุ่นพี่ที่เป็นคนคุมน้องประกาศผ่านทางโทรโข่ง

แต่เขาคงลืมไปว่า...ฝนตกจนไม่ได้ยิน

ป้าบ!

เสียงพี่ผู้หญิงตบหัวพี่ที่ถือโทรโข่งคนนั้น

ตอนนี้ผมก็นั่งอยู่ที่เดิม หน้าแถวครับ

ในขณะที่ทุกๆคนอวดครวญว่ากลับบ้านไม่ได้บ้าง เปียกบ้าง ผมพึ่งไปทำมาบ้าง

พี่โทรโข่งเขาจับไมค์เรียบร้อยแล้วครับ หลังจากที่พี่ผู้หญิงวิ่งไปจัดการทุกอย่าง

คนดีจริงๆ

และปีหนึ่งทุกคนที่ได้ยินประโยคสุดท้าย ต่างก็รีบวิ่งกลับมานั่งที่เดิมกันทุกคนเลยครับ เพราะรู้ถึงกิตติมศักดิ์ความเอาจริงของแก

ผมเงยหน้าถามพี่ที่ยืนใกล้ผมที่สุด

ผมกรอกตามองบน ฟังพี่อีกคนเล่าเรื่องราวฆ่าเวลาตอนฝนตก

ยู่ปาก

ผมส่ายหัวเบาๆ รู้สึกเหมือนคออ่อนๆด้วย

Jaokun Part😏

คอพับคออ่อนเชียวนะมึง

บอกไอเจมส์ดีไหมวะ หมั่นไส้

มึงเอาไมค์ออกจากปากก่อนก็ได้ไหม น้องมองมาหมดแล้วเนี่ย

เจมส์มันพูดกับผมออกไมค์ แถมยังมีหน้าหันไปขอแนวร่วมกับน้องๆอีก

น้อง 1 : ว่าและเชียว คนอะไรหล่อขนาดนี้><

น้อง 2 : เธอไม่เคยเห็นพี่เจ้าคุณหรอ ต๊ายตาย ไปอยู่ไหนมา

และก็เสียงกระซิบกระซาบอีกมากมายที่ผมได้ยิน

เจมส์เล่าเรื่องราวต่ออย่างสนุกสนาน

โดยมีพี่คนอื่นๆมาแจมด้วย

.

00.23 น.

ตอนนี้ฝนก็ยังคงเทกระหน่ำลงมาไม่หยุด

แล้วมึงมาถามกูทำไม...

เมื่อไอเจมส์พูดประโยคนี้จบ ก็มีน้องหลายคนอยากกระถืบหน้ามันจริงๆ

เพราะแทนที่จะให้พี่แต่ละคนขับรถไปส่งตั้งนาน กลับต้องมานั่งฟังมันโม้เรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ย

ปีหนึ่ง : เย้!!!

นั่งยองๆสะกิดคนหลับ

ฝนปิดปากหาว

กางแขนออกแบบหมดเรี่ยวแรง

~~~~~