ใครวะ!

อยู่ๆก็ได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลัง

พอหันไปเท่านั้นแหละ

แล้วพี่เขาก็เดินไปที่ฉาก

ฉันรีบวิ่งเอามือไปปิดปากมัน

ก่อนที่มันจะพูดอะไรมากกว่านี่

และฉันก็ปล่อยปากมัน

ฉันก้มไปกระซิบข้างหูมัน

ฉันเอามือไปแตะตัวมัน

เฮือกกกกก!

นี่มันอะไรกันนักหนาวะ

กูอยู่มหาลัยแล้ว

สมแล้วที่รู้จักกันมา 6 ปี

กูจะไปสบายได้ไงวะ

แชะ! 📸

Lowell : Talk

ผมไม่น่าเลือกไอนี่มาเป็นเดือนเลย

พอมันมาไอรีนก็ไม่สนใจผมอีกเลย

แถมยังคุยกันยังกับสนิทกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว

เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด

แชะ! 📸

เห้ย!!!

กูเห็นมือมึงนะ

โว้ยยยยย!

หงุดหงิด

และไอรีนก็หายเข้าไปในห้องแต่งตัวสักพักก็ออกมา

แชะ! 📸

มันจะใกล้กันเกินไปแล้ว!

แชะ! 📸

เห้ยยยย!!! เกินไป

แชะ! 📸

ทนดูต่อไม่ได้ละ

ผมย้ายมานั่งหน้าสตูดิโอแล้วนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย

เข้าไปดูรูปที่ลงไว้ดีกว่า

ผู้หญิงอะไรทำไมสวยขนาดนี้

...

พรึบ!

ผมรีบเก็บโทรศัพท์ทันที

ตกใจหมด

อยู่ๆก็โผล่มา

เกือบเก็บไม่ทัน

อ่าว

ในรถ

ร...ไร้สาระ?

เกิดมาพึ่งเจอผู้หญิงที่มองว่าไอจีไร้สาระ

อืมมมม...

ไปต่อไม่ถูกเลยกู

ถามไรวะกู

โดนปฏิเสธแน่ๆ

ตามใจ

ตามใจ

ตามใจ

โว้ยยยยยย

น้องไม่ปฏิเสธกูเว้ยยย

ผมจะเป็นตากล้องส่วนตัวให้น้องเลย

.

.

.

Irene : Talk

ห้าง Inner

ห้างมีตั้งเยอะแยะไม่ยอมไป มาทำอะไรที่ห้างนี้

ถึงแม้ว่าห้างส่วนใหญ่จะเป็นของฉันก็เถอะ

และฉันก็ลงจากรถ

ชิพหายหนักเลย

เล่นไรวะ

แล้วฉันก็เดินเข้ามาร้านชาบูชิ

ฉันสะกิดแขนหมอนี่

อีพนักงาน!!! วันนี้มึงโดนไล่ออกแน่

เดี๋ยวมึงเจอกู

คนยิ่งหิวๆอยู่

พอฉันเสียงดังก็มีพนักงานอีกคนนึงเข้ามา

ฉันไม่อยากตอบอะไรแล้ว

ไม่พูดซ้ำ

เบื่อ

เขาปฏิเสธคนที่มาใหม่

ก่อนจะหันไปพูดกับพนักงานคนเดิม

หืมมมมม

ตอบแบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย

แล้วชีก็เดินไป

ไปได้สักที

...

คิดได้ไง

และเราก็กินเสร็จ

โดยที่ไม่สั่งอะไรเพิ่ม

แค่อาหารที่เลื่อนมาตรงหน้าก็เยอะพอแล้ว

ยังจะให้สั่งอีก

เอ่ออออ...

ห้องแชท

ผู้จัดการห้าง Inner

จบการสนทนา

...

เวลาผ่านไป 20 นาที

ทำไมมันนานจังวะ

แค่เข้าไปคุยเอง

เดินไปดูสักหน่อยแล้วกัน

เสียงเอะอ่ะอะไรกันข้างใน

ยังไม่เสร็จอีกรึไงวะ

แอ๊ดดด~

แล้วเขาก็เปิดประตูออกมาหน้าตาเศร้าๆ

ก็กูนี่ไง

ก็อยากจะบอกแบบนี้

แอ๊ดดด~

และฉันก็เปิดประตูเข้ามาในห้องผู้จัดการโดยที่ไม่ได้เคาะ

ฉันไม่ตอบอะไรแต่ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่ายไปมา

ว่าละ

ถึงว่าทักไปไม่ตอบ

แถมยังไปปฏิเสธลูกค้าอีก

แอ๊ดดด~

ไม่รู้จะอ้างยังไงแล้ว

และเขาก็เข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง

พร้อมกับออกมาหน้าตาผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ

ยิ้มหน้าบานออกมาเชียว

ฉันพูดเสียงเบา

At Home Lowell 🏠

ทำไมเป็นแม่ที่ช่างโอ๋ลูกขนาดนี้

แต่ป้าแกก็เมินฉันไปเลยจ้า

และทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในห้องทานข้าว

ทิ้งให้ฉันยืนอยู่ที่เดิม

หมอนั้นก็ไม่ปฏิเสธแม่ตัวเองเลย

ขนาดกินมาแล้ว

คงมีแต่คุณลุงที่เห็นหัวฉัน

และฉันก็เดินขึ้นมาในห้อง

แล้วเปิดโน้ตบุ๊คทำงานเอกสารที่ยังค้าง

ฉันทำไม่ได้จริงๆ

ถ้าจะให้ฉันอยู่เฉยๆโดยที่ไม่ทำอะไรเลย

ถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปตรวจงานเองก็ขอตรวจงานจากโน้ตบุ๊คแทนก็ยังดี

ติ้ง!

คุณได้รับ 1 ข้อความ

ห้องแชท

Lowell

จะบอกว่าทำงานไม่ได้

จบการสนทนา

...

1 เดือนต่อมา

.

.

.

วันประกวดดาว-เดือน

และแล้ววันนี้ก็มาถึง

วันที่ฉันต้องมายืนต่อหน้าฝูงคนมากมาย

หืออออออ

ฉันรับไม่ได้!

แปะ แปะ แปะ

👏👏👏

...

มึงต้องไม่ตื่นเต้น

ฟู่ววววว

แปะ แปะ แปะ

👏👏👏

โชว์การแสดงของเราคือฉันเล่นเปียโนส่วนเซโร่ร้องเพลง

ที่ฉันเลือกเล่นเปียโนเพราะมันบังหน้าฉันได้ดีที่สุด

ทั้งที่เวลาฉันโดนการ์ดเกือบหมื่นคนจ้องยังไม่รู้สึกอะไรเท่าโดนคนหลายพันคนจ้องเลย

และแล้วการแสดงของเราทั้งคู่ก็จบลง

แปะ แปะ แปะ

👏👏👏

...

แปะ แปะ แปะ

👏👏👏

หมอนั่นเดินมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง

หมอนี่เป็นเดือนคณะหรอเนี่ย

และสาบานว่านี่คืออดีตดาวคณะ

ดูก็รู้ว่าตอแหล

คงจะโกรธที่ฉันเมินนาง

แปะ แปะ แปะ

👏👏👏

แปะ แปะ แปะ

👏👏👏

...

เฮ้ออออออออ

ในที่สุดก็จบสักที

น่าเบื่อเป็นบ้า

ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่ยื่นมือและแบตรงหน้าเขา

เขาส่งกุญแจรถให้ฉัน

ในรถ

ฉันเปิดแอร์และปรับเบาะนอนทันที

ไม่ไหวแล้วง่วงเกิน

ทำไมแค่ประกวดดาวมันถึงได้รู้สึกเหนื่อยขนาดนี้

แอ๊ด~

ฉันได้ยินเสียงเปิดประตูรถ

สงสัยจะมาแล้ว

แต่ตอนนี้ฉันลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ

กูได้ยินนะ!

ใครขี้เซา

กูเหนื่อย

กูแค่นอน

แต่กูยังไม่ได้หลับสนิท

เออ

อยากตอบไปแบบนี้แต่ไม่ไหว

ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้วที่ฉันไปอยู่บ้านหมอนี่

มันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่แต่ฉันก็ควรจะออกมาจากบ้านหลังนั้นสักที

งานของฉันก็ยังทำเหมือนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่ฉันไม่ได้เข้าไปดูงานเลย

ทุกวันนี้ฉันแค่ไปเรียน

เรียนเสร็จกลับมาทำงานในห้อง

ไม่ได้ไปไหนลย

หมอนี่ก็ชอบชวนไปนู้นไปนี่บ่อยๆแต่ฉันก็ปฏิเสธมาตลอด 1 เดือน

เพราะกลัวจะไปเจอคนรู้จัก

คนกำลังนอนอยู่ปลุกทำไม

ฉันลงจากรถและรีบเดินตรงเข้าบ้าน

ลืมบอกไป

ถึงจะผ่านมาเดือนนึงแต่แม่หมอนี่ก็ยังไม่ชอบฉันอยู่ดี

เจอหน้าฉันทีไรเป็นต้องจิกกัดทุกที

แรกๆก็โกรธนะ

แต่ตอนนี้ฉันชินไปแล้ว

ฉันสวัสดีเสร็จไม่สนใจรีบเดินขึ้นห้องทันที

คนยิ่งง่วงๆอยู่

ไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงหรอกนะ

เมื่อไหร่ชีวิตฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมสักที

ห้องแชท

Family (5)

...

อ่านแล้ว 4

จบการสนทนา

...