บทที่ 26
× 0
× 0
× 0
บทที่ 26
" คุณมินคะ! แกงไหม้แล้วค่ะ " เสียงป้าเปรี้ยวร้องลั่นครัวหลังแกงขี้เหล็กที่อยู่บนเตากำลังปล่อยควันออกมา พร้อมกับกลิ่นไหม้ มิถุนาสะดุ้งโหยงรีบหันไปมองที่เตา อารามตกใจเธอรีบเข้าไปยกหูหม้อขึ้นไม่ทันได้ระวังว่าหม้อกำลังร้อนอยู่จนพลาดหลังมือไปโดน
" ว้าย! " มิถุนาปัดหม้อทิ้ง ยกมือขึ้นเป่าไล่ความร้อน
" คุณมินโดนลวกมั้ยคะ " ป้าเปรี้ยวรีบเข้ามาดู มิถุนาส่ายหน้า
" เกิดอะไรขึ้นน่ะ ป้าเปรี้ยว -- คุณมินเป็นอะไรไปคะ " บุหลันวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในครัว " เดี๋ยวไปทายาก่อนนะคะ ป้าเปรี้ยว แตง หวาน ช่วยกันเก็บทีนะจ๊ะ "
" ค่ะ คุณบุหลัน " ทั้งสามรับคำ
" นั่งตรงนี้ก่อนนะคะ คุณมิน " บุหลันพามิถุนานั่งลงที่โซฟา จากนั้นเธอก็ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาเปิดออกหยิบหลอดยาออกมาทาที่รอยแดงบนหลังมือของมิถุนา " ดีนะคะที่แค่ถากไปเท่านั้น ไม่เป็นอะไรมาก ทายาเดี๋ยวก็หาย "
" ถ้าแผลทุกที่มันแค่ทายาแล้วหายก็ดีน่ะซิคะ คุณน้า " มิถุนาพูดเสียงสั่น นัยน์ตาแดงก่ำพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา " มินอยากให้แผลที่หัวใจมันหายเร็วๆจังเลยค่ะ " มิถุนาร้องโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ตั้งแต่วันที่ออกจากคอนโดของโซลมาไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะไม่ร้องไห้ ความเจ็บปวดและขื่นขมมันกัดกินหัวใจของเธอ
" โถ่ คุณมินของน้า " บุหลันสวมกอดมิถุนาที่กำลังร้องไห้โฮ สามสี่วันหลังมิถุนากลับมาอยู่ที่เชียงใหม่เธอก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องนอนตัวเองร้องไห้ไม่ยอมออกไปไหน พึ่งมีวันนี้ที่เธอยอมออกจากห้องมาเพราะสิงหางัดไม้เด็ดออกมาทำทีเป็นว่าตุลาอยากกินแกงขี้เหล็กฝีมือมิถุนาและจะไม่ยอมกินอะไรจนกว่ามิถุนาจะเป็นคนทำ มิถุนาจึงยอมออกจากห้องมาแต่ดูเหมือนวิธีนี้จะใช้ไม่ได้ผลเพราะมิถุนาเอาแต่ยืนเหม่อจนแกงขี้เหล็กไหม้ บุหลันส่ายหัวกับความคิดของสิงหา
" ไม่เป็นไรแล้วนะคะ คุณมิน คนเก่งของน้า -- เดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองค่ะ " บุหลันกอดปลอบมิถุนา พูดประโลมลูกสาวคนเล็กของบ้านเรืองกิจเกษมด้วยความรัก มิถุนาเกิดมาได้ไม่เท่าไรก็เสียแม่แท้ๆของเธอไป บุหลันที่ช่วยเลี้ยงสิงหากับธันวามาตั้งแต่ต้นจึงต้องรับหน้าที่ดูแลมิถุนาไม่ต่างจากแม่อีกคนของเธอ เพราะด้วยความที่มิถุนาเป็นผู้หญิงและถูกบุหลันเลี้ยงดูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกจึงสนิทกับบุหลันมาก
" มินคิดไม่ออก มินสับสนไปหมดแล้วค่ะ มินไม่รู้ว่าทำไมโซลเป็นแบบนั้นไปได้ " มิถุนาร้องเสียงสะอื้น " มินเจ็บค่ะ คุณน้า "
" ใจเย็นๆนะคะ คุณมิน -- "
" มินไม่รู้ต้องทำยังไงต่อแล้วล่ะค่ะ มันแย่มาก มินเหมือนรู้สึกว่าตัวเองจะอยู่ต่อยังไง -- มินไม่คิดเลยว่าโซลจะพูดแบบนั้นกับมิน ไม่รู้ว่าเรื่องระหว่างเรามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง มินไม่เข้าใจโซลเลย ทำไมเขาใจร้ายกับมินแบบนี้คะ คุณน้า " มิถุนาพูดไปด้วยสะอึกสะอื้นไปด้วย
" ดูไม่เหมือนคุณโซลเลยนะคะ ทั้งๆที่เขาดูจะใจดีกับคุณมินของน้าแท้ๆ " บุหลันลูบหัวมิถุนาอย่างอ่อนโยน มิถุนาผงกหัวเงยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตามองแม่เลี้ยง " ถึงน้าจะเคยพูดคุยกับคุณโซลแค่ไม่กี่ประโยค แต่ก็พอมองออกนะคะว่าคุณโซลเธอแคร์คุณมินมากเลย วันที่คุณมินเคราะห์ไม่ดีเจอคนไม่ดีทำร้าย น้าเห็นท่าทางคุณโซลที่โรงพยาบาลก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เขามีต่อคุณมินว่ามันมากมายขนาดไหน และวันนั้นที่มากับคุณติณก็ถือว่าให้เกียรติคุณมินที่มาแนะนำตัวกับคุณตุลากับน้าถึงจะแกล้งมาในฐานะเออ เพื่อนแบบคุณเอ็มมี่ก็เถอะ " บุหลันพูดยิ้มๆ มิถุนามองรอยยิ้มอบอุ่นของแม่เลี้ยงที่เธอไม่เคยเรียกว่าแม่เลย
" คุณน้าดูออกเหรอคะ -- แล้วพ่อล่ะคะ " มิถุนาไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าจริงๆแล้วคนในครอบครัวน่ะรู้ว่าโซลไม่ใช่เกย์ตั้งแต่แรก บุหลันพยักหน้า
" น้าว่าคุณตุลาก็ดูออกค่ะ แต่แค่ไม่พูดเท่านั้นเอง "
มิถุนานิ่วหน้าทั้งๆที่ใบหน้ายังเปื้อนน้ำตา " แบบนี้พี่สิงห์ก็คงรู้ตั้งแต่วันแรกที่เจอโซลเลยสิคะเนี่ย "
" คุณพ่อกับคุณสิงห์เฝ้าดูคุณมินอยู่ห่างๆนะคะ -- เรื่องที่คุณมินคบกับคุณโซลทั้งคู่ก็รู้แต่ที่ไม่เข้าไปยุ่งเพราะคุณมินน่ะโตแล้วจะต้องรู้แน่ว่าใครที่รักและดูแลคุณมินได้ " บุหลันกระชับกอดแน่นขึ้น
" มันไม่สำคัญอีกแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้มินก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้รักมิน " มิถุนาพูดไปร้องไห้ บุหลันได้แต่นั่งปลอบมิถุนาอยู่แบบนั้นจนเธอสงบลง
" วันนี้คุณตุลาต้องกินแกงฝีมือน้าแทนแล้วล่ะ คุณมินไปพักผ่อนเถอะค่ะเดี๋ยวเรื่องในครัวน้าจัดการเองนะคะ " บุหลันว่า มิถุนาส่ายหน้า
" ให้มินเข้าไปอยู่ในครัวด้วยนะคะ ถ้าอยู่คนเดียวก็ต้องร้องไห้อีก " มิถุนาพูด ดวงตาบวมช้ำ " ร้องไห้จนเจ็บตาไปหมดแล้วค่ะ " คำพูดของมิถุนาทำเอาบุหลันยิ้มบางๆ เอ็นดูในความงอแงของลูกสาวคนเล็กของบ้านเรืองกิจเกษม
" ก็ได้ค่ะ "
มิถุนายกหลังมือปาดน้ำตาออกตามบุหลันเข้าไปในครัวเตรียมทำกับข้าวสำหรับมื้อเย็น ดูเหมือนมิถุนาจะคิดถูกเรื่องที่เข้ามาในครัวช่วยบุหลันทำอาหาร ในครัววุ่นวายและยุ่งเหยิงจนทำให้มิถุนาลืมเรื่องของโซลไปชั่วคราว ตอนนั้นเองที่หวานสาวรับใช้ในบ้านเดินเข้ามาหามิถุนาและบุหลัน
" มีอะไรเหรอ หวาน " บุหลันถาม
" คุณพะยูนมาหาคุณมินค่ะ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ "
" จริงเหรอหวาน! " มิถุนาร้องอย่างตื่นเต้น เธอแทบจะทิ้งมือที่กำลังหั่นหมูสามชั้นเพื่อเตรียมทำหมูหวานเลยเมื่อหวานบอก นับตั้งแต่เรื่องของปรายลดาครั้งนั้น เธอก็ลงไปทำงานที่กรุงเทพแล้วก็แทบไม่ได้กลับบ้านเลย เรื่องที่พะยูนแต่งงานกับพี่ติณก็เหมือนกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างฉุกละหุกจนเธอมาร่วมงานแต่งไม่ได้ ครั้งก่อนเองก็มีเวลาน้อยเกินไปที่จะได้เจอหน้ากัน " มินไปหาพะยูนได้มั้ยคะ คุณน้า " บุหลันพยักหน้ารับ
" หวานล้างมือให้สะอาด แล้วช่วยคุณมินหั่นหมูต่อทีนะจ๊ะ " บุหลันสั่งหวาน
" ค่ะ คุณบุหลัน " หวานรับคำ
" ขอบคุณนะคะ คุณน้า "
" ชวนทั้งสองคนทานข้าวด้วยกันที่นี่นะคะ คุณมิน "
" ค่ะ คุณน้า " มิถุนารับคำแล้วเดินไปหาพะยูนที่ห้องรับแขกทันที " พะยูน! " มิถุนาเรียกน้ำเสียงตื่นเต้น
" พี่มิน! " พะยูนหันมายิ้มกว้างให้ก่อนที่ทั้งสองจะสวมกอดกัน เพราะนิสัยคล้ายกันหลายอย่างของพะยูนทำให้มิถุนาเอ็นดูพะยูนเหมือนเป็นน้องสาวแท้ๆของตัวเอง
" ไม่เจอกันนานเลย ดูสิท้องใหญ่มากเลยนะเนี่ย " มิถุนายิ้มกว้างออกมาได้เป็นครั้งแรก เธอมองพะยูนก่อนจะแกล้งพูดแซว " โอ้โห พี่ติณนี่ธรรมดาซะที่ไหน ถึงกับขนาดได้ลูกแฝดเลยทีเดียว "
" นี่แน่ะ! แอบนินทาพี่เหรอ มิน " ติณณภพใช้ซองเอกสารตีหัวมิถุนาเบาๆ
" อ้าว พี่ติณก็มาด้วยเหรอคะเนี่ย " มิถุนาแกล้งทำท่าตกใจใส่ติณณภพที่เดินเข้ามาพร้อมกับสิงหา " วันนี้มาทำอะไรกันคะเนี่ย " มิถุนาเดินเข้าไปเอามือลูบท้องของพะยูนเบาๆ แล้วพูดยิ้มๆกับทุกคน " มาปลอบมินเหรอคะ " สิงหากับติณณภพมองหน้ากันเอง
" พาหลานมาทักทายพี่มินค่ะ " พะยูนว่า " พี่มินอยากไปเดินเล่นกับหลานหน่อยมั้ยคะ " มิถุนามองหน้าทุกคนก่อนพยักหน้ารับ ทั้งสองสาวเดินเล่นอยู่ที่สวนหน้าบ้านมีคนเป็นพี่กับคนเป็นสามีนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านมองดูเธอสองคน
" คงไม่ได้จะมาหว่านล้อมให้ยัยมินกลับไปคบกับพี่ชายเมียแกหรอกนะ " สิงหาถาม ติณณภพยักไหล่
" เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องมินกับคุณโซล เขาสองคนจะเลิกหรือจะคบมันก็เป็นตัดสินใจของเขาทั้งคู่มั้ย " ติณณภพว่าพลางยื่นซองเอกสารให้สิงหา ไม่สนใจสายตาอีกฝ่าย " ชายแดนส่งมาให้พะยูนเมื่อคืนน่ะ เรื่องของเอสแอลกรุ๊ป ภูผา ลักษณาธิการ " สิงหายกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งมองติณณภพก่อนจะหยิบซองเอกสารไปเปิดออก เขากวาดตามองอย่างรวดเร็ว
" พวกพี่เขาคุยอะไรกันอยู่น่ะ หน้าตาเคร่งเครียดเชียว " มิถุนาถามพลางพาพะยูนนั่งลงที่เก้าอี้ใต้ต้นมะม่วง
" คุยเรื่องงานอยู่มั้งคะ " พะยูนตอบแล้วชวนมิถุนาคุย " คดีไปถึงไหนแล้วเหรอคะ พี่มิน "
" จำนนด้วยหลักฐานน่ะ " มิถุนาตอบ " พี่ปั้นกับเพื่อนถูกจับครั้งนี้ดูเหมือนตำรวจจะยังขยายผลไปคดีอื่นได้ด้วยทั้งเรื่องยาเสพติด คดีทำร้ายร่างกาย อนาจาร แล้วก็ขู่กรรโชกทรัพย์ มีเจ้าทุกข์รายหลายมาชี้ตัว ตอนนี้ตำรวจก็รวบรวมพยานหลักฐานเตรียมส่งเรื่องไปที่ศาลเพื่อฝากขังแล้วล่ะ "
" น่ากลัวจังเลยนะคะ ผู้ชายคนนี้ " พะยูนย่นจมูก " ได้ยินมาว่าผู้ชายคนนี้ทำร้ายร่างกายแฟนตัวเองจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยใช่มั้ยคะ " มิถุนาพยักหน้า
" เห็นว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะ ฝ่ายนั้นเองก็พร้อมให้การกับตำรวจเพื่อให้พี่ปั้นได้รับโทษตามกฏหมาย "
พะยูนพยักหน้าบ้าง " พะยูนดีใจมากเลยนะคะ ที่พี่มินปลอดภัย "
" ขอบใจจ้ะ " มิถุนาส่งยิ้มกลับไปให้ก่อนจะถอนหายใจบางๆออกมา " พี่เองก็ไม่คิดเลยว่าคนที่เราเห็นว่าเขาเหมือนดีแต่กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นคนที่น่ากลัวคิดจะทำร้ายเราได้ " มิถุนาว่า " แต่กลับอีกคนพอเอาเข้าจริงๆ -- " มิถุนาคิดถึงโซลแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไร้ชีวิตชีวา " นึกว่าจะเข้าใจเขาแล้ว สุดท้ายก็ไม่เข้าใจเขาเลย "
" ไม่เห็นยากเลยนิคะ พี่มิน -- ก็แค่ตัดคำว่าไม่ออกไปเท่านั้นเอง ก็จะกลายเป็นเข้าใจแล้ว " พะยูนพูดน้ำเสียงร่าเริง เธอส่งยิ้มให้มิถุนา " เขาก็เป็นคนเข้าใจยากมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง เอาแต่ใจ ใจดำ แล้วก็ใจร้ายมากด้วย -- เอ๋ ยังมีอะไรอีกมั้ยน๊า "
" ชอบคิดเองเออเอง ปากร้าย เวลาที่ไม่ชอบหน้าใครก็พูดออกมาตรงๆ ไม่ไว้หน้าอินหน้าพรหม " มิถุนาต่อ แววตาทั้งเศร้าทั้งโกรธ " ชอบปาร์ตี้ คบสาวๆไม่เลือก ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่ากระดาษทิชชู่ " จิตใจที่หดหู่คล้ายเมฆหมอกบังเริ่มเบาบางลงเมื่อระบายความโกรธที่เก็บกักไว้ออกมา
" เป็นเขาที่ไม่มีดีสักอย่างเลยนะคะ " พะยูนชวนคุยไปเรื่อย มิถุนาไม่ได้พยักหน้า สายตาเหม่อมองไปที่ไร่ส้มของบ้านเรืองกิจเกษม
" แต่ว่านะกลับเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ รู้สึกว่าพึ่งพาได้ ทั้งๆที่ดูแข็งกร้าวขนาดนั้น จริงๆก็อ่อนแอเป็นเหมือนกัน " มิถุนาเอ่ย เธอนึกถึงอ้อมกอดของโซลที่กำลังสั่นตอนกอดเธอหลังเหตุการณ์ปฐพีทำร้าย " แถมยังเป็นคนใจดีแล้วอ่อนโยนกับคนที่รักมากด้วย " มิถุนาระบายยิ้มบางๆออกมา
" ใครเหรอคะ "
" ก็โซลไง -- พะยูนรู้มั้ยว่าหมอนั่นน่ะ -- " มิถุนาเม้มปากแน่น มองพะยูนที่กำลังอมยิ้ม แววตาซุกซน
" พูดต่อซิคะ พี่มิน ว่าเขาเป็นยังไง "
" ไม่พูดแล้ว " มิถุนาพ่นลมฮึออกมา เธอกอดอกเชิดหน้าขึ้น
" พูดเถอะค่ะ พี่มิน -- มีแค่พี่มินที่ได้เห็นเขาในด้านนั้น " พะยูนว่า " และเราก็ไม่ได้กำลังพูดถึงโซลนี่คะ จริงมั้ย พี่มิน "
มิถุนาเบิกตาโตใส่รอยยิ้มกว้างของพะยูน ก็รู้ว่าโดนอีกฝ่ายดัดหลังเข้าให้ เธอพ่นลมฮึ แกล้งหน้านิ่วใส่ " เรานี่เจ้าาเล่ห์นักนะ " มิถุนาตีไปที่แขนของพะยูนเบาๆ
" พี่มินยิ้มออกมาแล้ว " พะยูนร้องอย่างดีใจ มิถุนาพยักหน้ายิ้มกว้างมากขึ้น
" เมียแกนี่มีพรสวรรค์นะ ใครเศร้านี่ได้อยู่ใกล้กับเมียแกก็หายเศร้าได้เลย " สิงหามองน้องสาวที่กลับมาหัวเราะได้เหมือนเดิมทั้งๆที่ก่อนหน้าแค่ขอร้องให้ไม่ให้ร้องไห้ก็ยังยากเลย
" เขาเรียกพรสวรรค์ที่ไหน เขาเรียกของขวัญจากฟ้าต่างหากล่ะ " คำพูดของติณณภพทำเอาสิงหาทำท่าจะอ้วกออกมา ติณณภพไม่สนใจ
" ขอโทษค่ะ คุณสิงห์ " แตงสาวรับใช้อีกคนในบ้านเรืองกิจเกษมเดินเข้ามา
" มีอะไรเหรอครับ พี่แตง "
" นายเหมยค่ะ คุณสิงห์ ให้เด็กวิ่งมาบอกว่ามีคนมาสมัครงาน คุณสิงห์อยากจะคุยมั้ยคะ "
สิงหาถอนหายใจเฮือกใหญ่ " พี่แตงฝากบอกนายเหมยไปทีว่าปิดรับสมัครไปแล้วล่ะกันนะครับ " สิงหาว่า
" นายเหมยบอกว่าอยากให้คุณสิงห์ไปดูก่อนค่ะ คิดว่าคนนี้น่าจะดีกว่าคนที่ผ่านมาค่ะ " แตงว่า สิงหายกคิ้วสูงแล้วหันหน้ามามองติณณภพอย่างขอความเห็น
" เชิญครับ เพื่อนสิงห์ "
" งั้นเดี๋ยวผมตามไปครับ พี่แตง " สิงหาว่า แตงสาวใช้รีบเดินออกไปข้างนอกตามคำบอกของคนเป็นเจ้านาย สิงหาลุกขึ้นยืนมองไปที่มิถุนาที่กำลังคุยอย่างออกรสชาติกับพะยูนเห็นแบบนี้แล้วคนเป็นพี่อย่างเขาก็สบายใจ " อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ ไอ้ติณ จะได้ดื่มไปคุยไปแบบเบาๆ " สิงหาพูดดักทันทีก่อนที่ติณณภพจะพูดอะไรออกมา " ขอบใจเรื่องมิน ขอบใจเรื่องนี่ด้วย " สิงหาชูซอง " ไปล่ะ เย็นนี้เจอกัน "
" ขอบใจ พะยูนมากเลยนะ " มิถุนาหันมาบอกกับพะยูนอีกฝ่ายยิ้มให้
" ต้องขอบคุณเด็กสองคนนี้ค่ะที่ทำให้พะยูนมีข้ออ้างมาเจอพี่มิน " พะยูนลูบท้องตัวเองเบาๆ มิถุนาเห็นก็ได้ยิ้มตาม
" อืม ขอบคุณนะ ตัวเล็กทั้งสอง " มิถุนารับคำพลางลูบท้องด้วยสีหน้าอ่อนโยน
" พะยูนอยากให้พี่มินเป็นมากกว่าเพื่อนบ้านนะคะ "
มิถุนายกคิ้วสูงมองสีหน้ายิ้มๆของพะยูน ตอนนั้นเองที่มือถือของเธอดังขึ้น มิถุนาขมวดคิ้วมองเบอร์โทรที่โชว์บนหน้าจอก่อนกดรับ
" มิถุนาค่ะ "
" สวัสดีครับ คุณมิถุนา ผมขุนเขาเองนะครับ "
มิถุนายกคิ้วสูงหันไปมองหน้าพะยูน " เออค่ะ " เธอเดินเลี่ยงไปคุยอีกทาง
" ขอโทษนะครับที่โทรมาหาคุณโดยพลการแบบนี้ ไม่ทราบว่ารบกวนคุณมิถุนาอยู่หรือเปล่าครับ " ขุนเขาถาม มิถุนาที่ยังดูตกใจกับการติดต่อมาของขุนเขาได้แต่ตอบรับตะกุกตะกัก
" เออ ไม่ค่ะ ฉันอยู่บ้านน่ะค่ะ "
" ผมได้ยินเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นกับคุณมาน่ะครับ -- แย่มากเลยนะครับที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น " ขุนเขาว่า " คุณมิถุนาดีขึ้นบ้างหรือยังครับ "
" ค่ะ -- ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ คิดว่าวันสองวันนี้ก็จะกลับไปทำงานแล้วค่ะ " มิถุนาพูด " คุณขุนเขามีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ "
" ผมไม่มีอะไรให้คุณช่วยหรอกครับ " ขุนเขาพูดน้ำเสียงร่าเริงที่ชวนให้มิถุนารู้สึกขนลุกที่หลังคอ " ผมแค่โทรมาทักทายตามประสาคนรู้จักน่ะครับ -- แค่รู้ว่าคุณมิถุนาดีขึ้นแล้วผมก็เบาใจครับ "
" ขอบคุณมากค่ะ คุณขุนเขา "
" ครับ -- ถ้าอย่างนั้น -- "
" เดี๋ยวค่ะ คุณขุนเขา " มิถุนาร้องห้ามก่อนที่อีกฝ่ายจะวางสาย " เรื่องที่มินเคยคุยกับคุณขุนเขาไว้ มินยังสนใจอยู่นะคะ "
อีกฝ่ายได้ยินเสียงหวานรื่นหูของมิถุนาก็ผุดยิ้มพราย " ดีจังครับ " ขุนเขายิ้ม " ผมได้ยินมาว่าคุณเป็นฟู้ดสไตลิสต์ มีบล็อคเป็นของตัวเอง " ขุนเขาถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นมิถุนา " คุณมินสนใจจะมาทานข้าวกับผมสักมื้อมั้ยครับที่ร้านประจำของผม เผื่อว่าคุณจะได้ไอเดียไปเขียนคอลัมภ์ในหนังสือ "
******
" เอามาอีกแก้วดิ ไอ้ลม " โซลร้องบอกลมพลางส่งแก้วตัวเองให้
" ไม่เอาเว้ย มึงก็ชงเองสิวะ -- เอานี่ " ลมแฝดน้องของธาราที่วันนี้มากันครบทั้งพี่ทั้งน้อง เขาว่าแล้วส่งอุปกรณ์ให้ โซลทำเสียงจิ๊ในคอก่อนจะยอมชงเหล้าให้ตัวเอง
" เป็นอะไรของแก โซล ท่าทางแม่งยังกับคนอกหัก " แอลถามพลางมองหน้าเพื่อนในกลุ่ม ไคเป็นคนพูดขึ้น
" ไปทิ้งเขาแล้วมานั่งเศร้ากินเหล้าแบบนี้เรียกว่าอกหักได้มั้ย แอล "
แอลยกคิ้วสูง " นี่อย่าบอกนะว่าทิ้งผู้หญิงอีกแล้วน่ะ " ไคกับธาราพยักหน้า " โว้ว ~ เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ใช่คนที่น่ารักๆที่เจอกันที่โรงบาลใช่มั้ย "
" เจอกับคุณมินแล้วเหรอ " ไคถาม แอลพยักหน้า
" เจอกันที่โรงบาล ตอนไอ้โซลมันมีเรื่องกับนักเลงเจ้าถิ่นน่ะ " แอลว่า " แล้วก็ไม่ได้เจอแค่แฟนมัน แต่เจอทั้งตระกูลเลยด้วย " แอลกลั้นยิ้มหันไปมองทางลม
" ไม่ต้องเล่าต่อเลย ไอ้แอล " ลมคำรามใส่
" เกิดอะไรขึ้นวะ " ไคกับธาราถามพร้อมกัน ธาราแฝดพี่หันไปถามแฝดน้อง " มีเรื่องสนุกไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลยวะ "
" ก็แฟนไอ้โซลน่ะคงไม่อยากให้พี่ชายสองคนรู้ว่าคบกันเลยบอกว่าไอ้โซลเป็นเกย์แล้วแฟนของไอ้โซลน่ะเป็นไอ้ลม " แอลระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกับไคและธารา " พวกมึงต้องเห็นหน้าสองคนนี้ตอนแกล้งทำเป็นแฟนกัน กูนี่กลั้นขำแทบแย่ -- เฮ้ย! ทำอะไรของมึงวะ ลม! " แอลร้องเมื่อถูกลมปาน้ำแข็งใส่
" มึงหุบปากได้ล่ะ แอล -- จะพูดทำไมอีกวะ " ลมร้องหัวเสียแล้วหันไปสั่งเพื่อนกับพี่ชายฝาแฝดตัวเองให้หยุดหัวเราะได้แล้ว " ดูยังไงพี่ชายสองคนของแฟนมันก็ไม่เชื่อหรอก "
" แล้วนี่ยังไงทำไมเลิกกับคนนี้วะ ก็เห็นดูเหมือนมึงจะแคร์คนนี้นิไม่งั้นคงไม่ยอมเล่นละครตบตาพี่ชายให้ " แอลถาม
" ก็ -- " โซลอึกอัก " ไม่รู้ว่ะ " เขายกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มจนหมด เพื่อนในกลุ่มมองหน้ากันเอง
" อ้าวๆ คุณอชิระนี่เอง คิดว่าใครที่ไหน " ขุนเขาส่งเสียงทักทายมาจากอีกมุมหนึ่งของโต๊ะ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับเกรย์และเพื่อนอีกสองคน ขุนเขากวาดตามองไปรอบโต๊ะที่แค่พยักหน้าให้เป็นเชิงทักพอเป็นมารยาทก็หันไปพูดกับโซลต่อ " มาสังสรรค์กับเพื่อนเหรอครับ "
โซลยิ้มกระตุกมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นเยือก " ครับ แล้วคุณขุนเขาล่ะครับพาเพื่อนหรือเด็กรับใช้มาสังสรรค์ล่ะครับ " คำพูดร้ายกาจของโซลจงใจว่าเกรย์ทำเอาเจ้าตัวถลาเข้าไปกระชากคอเสื้อของโซล
" แก! " เกรย์คำรามใส่ เพื่อนในกลุ่มของโซลลุกขึ้นพรวดรีบเข้าไปห้าม
" เฮ้ย! ใจเย็นหน่อยดิวะ เกรย์ " ไคที่โตกว่าพวกเขาสองปีร้องบอก " แกก็รู้ว่าโซลมันปากหมาอ่ะ อย่าไปถือสามันเลย "
" ก็ถ้าไม่รีบผ่าหมาออกจากปากมัน ฉันจะเป็นคนผ่ามันออกมาเอง " เกรย์เข่นเขี้ยวใส่แล้วปล่อยมือออกจากคอเสื้อของโซล
" เป็นญาติที่ดูรักกันดีนะครับ " ขุนเขาว่ายิ้มๆ มองโซลที่จัดการกับคอเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อยแล้ว " ได้ข่าวว่าคุณอชิระสนใจทำธุรกิจกับคุณหลิวเหรอครับ " ขุนเขาถามอย่างอยากรู้
" จมูกไวจังนะครับ " โซลแค่นยิ้ม " ตามที่คุณได้กลิ่นนั่นแหละ " เขายืนเอามือล้วงกระเป๋า ส่งสายตาท้าทายอีกฝ่าย " ญาติของผมเค้าชอบเล่นกับขยะน่ะครับ ส่วนผมก็แค่ชอบเก็บขยะ " โซลว่า " เอาไว้เจอกันนะครับ คุณขุนเขา "
************************************
มาแล้วค่ะ ใครที่กำลังรอโซลมินอยู่ ไรท์กลับมาอัพให้อ่านกันแล้งนะคะ
บทที่แล้วรี้ดหลายคนเจอกับความร้ายกาจของโซลไปแล้วก็อย่าพึ่งเกลียดพี่เค้าเลยน๊าาา ครั้งนี้มินของเราก็ต้องเข้มแข็งอย่างมากด้วยเหมือนกัน
เอาใจช่วยให้พวกเขากันด้วยนะ
เลิฟรี้ดมากๆค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกการติดตาม และทุกข้อความมากเลยนะคะ ^^
