ตอนที่ 6 เฮียลู่ผู้น่าสงสาร

.

20:19 p.m.

เสียงร้องของเจ้าถั่วดังขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เจ้าตัวกระโจนลงจากเตียงนอนก่อนจะวิ่งเข้ามาอ้อนอย่างรวดเร็ว

อ้อนจนพอใจเจ้าถั่วก็ผละออกไปนั่งมองประตูอย่างรอคอยบางคน

สองแฝดไปหาลู่ที่ร้านครับ อ้อ! ลู่เป็นเพื่อนสนิทผมรู้จักกันตอนเข้าเรียน ม.ต้น นิสัยออกจะบ้าบอไปหน่อยแต่ก็เป็นคนดี มีเกเรบ้างจนผมต้องตามไปจิกหัวให้กลับมาเรียน นับตั้งแต่นั้นเพื่อนในห้องก็แซวว่าผมเป็นเมียมัน

จำได้เลยว่าตอนเรื่องนี้ไปถึงหูเจ้าแฝดก็งอนตุ๊บป่อง พอเจอกันก็กางเล็บแยกเขี้ยวขู่ แต่นานๆไปก็เหมือนจะเริ่มเข้าใจหนำซ้ำทุกวันนี้ยังชอบไปหาลู่ที่ร้านอีก...

.

22:35 p.m.

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินเช็ดผมที่เปียกชื้นมานั่งที่เตียง จนป่านนี้สองแสบก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เดินไปหยิบหนังสือแล้วขึ้นไปนอนอ่านบนเตียง เปิดไปหน้าที่คั่นไว้แล้วเพลิดเพลินไปกับเนื้อหาของหนังสือ...

.

01:02 p.m.

ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~

เสียงเรียกเข้าของสมาร์ทโฟนดังขึ้นเรียกความสนใจได้เป็นอย่างดี ผมหันไปมองนาฬิกามันบอกว่าตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว จนป่านนี้ใครโทรมา?

เอื้อมมือไปคว้ามาบนหน้าจอก็โชว์ชื่อให้ได้เห็น ติ๊ด~ ติ๊ด~ >>ลู่<<

น้ำเสียงออดอ้อนดังขึ้นจากปลายสาย ทำเอาคิ้วขมวดในทันที โทรมากลางดึกในวันที่เจ้าแฝดไปหาอยู่ร้านดูยังไงก็ไม่ปกติ

ตอบไม่เต็มเสียงแบบนี้อย่าบอกนะว่า...

ว่าแล้วเชียว!

บ่นไปตอนนี้ก็เท่านั้น สงสัยคงต้องไปเตือนความจำถึงร้านหน่อยแล้วล่ะ

อย่ามาทำดีล้างความผิด

ติ๊ด!

ตัดสายไปพร้อมกับคว้าเอากุญแจรถ ไปมันทั้งชุดนอนเนี่ยแหละ! ผมเป็นคนใจเย็นมีเหตุผล แต่ความผิดซ้ำซากยกโทษให้ไม่ได้

.

VIP Pub

จอดมันหน้าร้านเนี่ยแหละอารมณ์ไม่ดี! อยากมีเรื่องกับเจ้าของร้าน... ทันทีที่ก้าวลงจากรถผู้คนก็หันมามองอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะพากันซุบซิบแล้วหัวเราะคิกคัก ก็เข้าใจแหละอยู่ๆมีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ใส่ชุดนอนลายกระต่ายสีฟ้ามาเที่ยวผับ ใครเห็นก็ต้องขำเป็นธรรมดา

แต่ประเด็นคือไอ้บ้าคนนี้ไม่ได้อยากมาเที่ยวโว้ย! ผมควรจะได้นอนหลับบนเตียงอันนุ่มฟู่แสนสบายไม่ใช่มาเดินในสถานที่มืดมัวมีแต่กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่แบบนี้!

การ์ดชุดดำหน้าประตูทางเข้าเรียกผมเอาไว้ ทั้งสองมองดูชุดพร้อมกับทำหน้าเหี้ยมอย่างไม่พอใจ มองไล่ขึ้นมาจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเพ่งมองสักพักก่อนจะทำหน้าตกใจแล้วค่อมตัวเคารพ

ผมเดินตามหลังพี่การ์ดที่ทำหน้าที่กันผู้คนออกให้ พี่การ์ดพาตรงไปที่เค้าเตอร์บาร์เทนเดอร์ซึ่งตลอดทางที่เดินก็เป็นจุดสนใจพอควร

ร่างสูงที่กำลังจะพุ่งเข้ามากอดผมอย่างเคยชินเป็นอันต้องทำหน้าเศร้าเมื่อผมพูดไปอย่างนั้น แผ่นหลังอันคุ้นตาที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นก็คือเจ้าแฝด คงจะเมาหนักน่าดูถึงขนาดไม่รู้ว่าผมอยู่ข้างหลัง

ผมเคยคัดค้านที่เจ้าตัวจะเปิดผับ ผมมองว่ามันเป็นสถานที่ไม่ดีนัก จนวันนึ่งก็เกิดเรื่องขึ้นจริงๆวัยรุ่นตีกันในร้านแล้วส่วนมากเป็นเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ผมจึงบ่นไปหลายยกเจ้าตัวจึงสัญญาว่าจะตรวจเข้มไม่ให้เด็กเข้าร้าน

ผมไม่ได้โกรธที่สองแฝดมาดื่มที่นี่เพราะทุกครั้งจะแค่มาดื่มก่อนจะเมาลู่ก็ไล่กลับตลอด แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่การที่มีเด็กมานั่งเมาอยู่กลางร้านแบบนี้หากเจ้าหน้าที่เข้าตรวจคนที่เดือนร้อนก็คือเจ้าตัวเองบอกตามตรงผมเป็นห่วงเพื่อน

พอได้คำตอบผมก็ยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ

หมัดฮุกของผมต่อยเข้าตรงท้องทำเอาคนตัวโตทรุดลงตรงหน้า ผู้คนที่มองดูเหตุการณ์ต่างตกใจแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาใกล้ พี่การ์ดสองคนทำหน้าเจ็บปวดตามนายจ้าง แบบนี้เขาเรียกมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ

ผมได้แต่ถอนหายใจสุดท้ายก็ต้องเข้าไปพยุงคนตัวโตอยู่ดี

พี่แกเรียกเพื่อนมาช่วยพยุงแต่ดูเหมือนเจ้าสองแฝดจะยังไม่ยอมกลับหนำซ้ำยังตั้งท่าจะโวยวายอีกด้วย

ป๋อดูจะมีสติขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าผม เจ้าตัวรีบลุกเข้ามาหาแล้วกอดแขนผมไว้ อย่ามาอ้อนเสียให้ยาก

แลกกุญแจกับเจ้าเด็กแสบแล้วก็หันไปบอกพี่การ์ด

แฝดพี่เดินออกไปแล้ว ส่วนอีกคนเหมือนจะยังไม่รู้ตัว

เจ้าแสบพยายามเพ่งมองหน้าผมก่อนจะยืนตรงพร้อมกับหน้าตกใจสุดขีด

เรียกเสียงหวานไม่แพ้ลู่ แต่ขอบอกมันไม่ได้ผลครับ

แล้วเจ้าแสบก็รีบเดินออกไปไม่รอพี่การ์ดแม้แต่นิด

ผมพูดพร้อมกับยื่นกุญแจรถไปให้แต่คนตัวโตก็ยังคงทำหน้างอเป็นเด็กๆ

ร่างบางในชุดนอนเดินออกไปแล้ว ก่อนที่บาร์เทนเดอร์หนุ่มจะค่อยๆเดินเข้ามาหานายจ้าง

คนเจ็บถลกชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยช้ำเป็นวงใหญ่ เจียงทำหน้าสยองทันทีที่ได้เห็น

ยิ่งพูดยิ่งเจ็บ พอ! ไม่ทำงานมันแล้วโว้ยกลับไปนอนดีกว่า

แล้วนับจากวันนี้เป็นต้นไปข้อห้ามอันเด็ดขาดที่พนักงานในร้านจะต้องช่วยกันดูแลก็คือห้ามเด็กแฝดเมา เริ่ม!!

TBC.