บทที่ 26 ตัวต่อรอง
× 0
× 0
× 0
บทที่ 26 ตัวต่อรอง
ด้านจันทร์
ในระหว่างที่ทุกคนไปดูเรนกันหมดเหลือเพียงแค่จันทร์ คุณสโรชา และเด็กชายโจเซฟ วิเศษโยธาที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่แล้วมองตาแป๋วเมื่อดูดนมจนอิ่มแล้ว
“ว่าไงล่ะเรา อิ่มแล้วอารมณ์ดีรึยัง”
จันทร์เอ่ยล้อกับลูกน้อยของตน เด็กชายโจเซฟ ที่เป็นที่รักของทุกคนตั้งแต่ยังแบเบาะบทจะดื้อก็เอาแทบไม่อยู่ ตอนแรกจันทร์คิดว่าจะฝากลูกน้อยไว้ที่พยาบาลก่อนเพราะตนก็อยากไปให้กำลังใจเรนเช่นกัน แต่เจ้าหนูโจเซฟที่เหมือนรู้ว่าแม่จะไปดูน้องๆก็เกิดอาการหวงแม่ จากเด็กเลี้ยงง่ายน่ารักก็ร้องอาละวาดเสียลั่นโรงพยาบาลจนพยาบาลที่ตนฝากไว้ต้องรีบเอามาคืนแทบไม่ทัน
“ว่าไงฮึ ตัวแสบ ยิ้มแก้มบานเชียวนะ”
คุณสโรชาที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเอ่ยเหน็บหลานชายตัวเองแล้วหอมแก้มยุ้ยนั่นอย่างมันเขี้ยว เพราะเจอฤทธ์ของหลานชายวัยเพียงแค่เดือนเดียวเข้า เธอจึงอาสาอยู่เป็นเพื่อนลูกชายและหลานชายจอมแสบแทนการไปให้กำลังใจเรนที่กำลังจะคลอด
“จันทร์”
“ครับแม่”
“เดี๋ยวแม่ลงไปซื้อของที่ช็อปข้างล่างหน่อยนะ”
เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียงไม่น้อยของประเทศออสเตรีย จึงไม่แปลกที่จะมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันที่ชั้นสองของโรงพยาบาลที่เหมือนห้างสรรพสินค้าขนาดย่อมไว้สำหรับลูกค้า
“ครับแม่”
“เราจะเอาอะไรรึเปล่า”
“ไม่ครับแม่ ขอบคุณนะครับ”
“จ้า งั้นเดี๋ยวแม่มานะ”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับแม่ จันทร์อยู่ได้”
“จ้ะ”
จันทร์เอ่ยบอกมารดาเสียงใส ที่จริงตนก็ไม่อยากให้พ่อกลับแม่มาอยู่เฝ้าตนอย่างนี้หรอกเพราะพวกท่านอายุมากแล้วไหนๆมาถึงที่นี่แล้วก็น่าจะไปพักผ่อนเที่ยวชมความสวยงามของเมืองเสียบ้างแต่พวกท่านก็ยืนยันจะอยู่กับเขาก่อนพอหายดีแล้วค่อยไปด้วยกันเลย ส่วนเมฆินทร์ตนก็เป็นห่วงไม่น้อยเพราะพี่ชายถึงกลับทิ้งการทิ้งงานมาดูหน้าหลานแถมยังมีแววหลงหลานเสียอีก
“ลืมอะไรรึเปล่าครับ มะ ”
จันทร์ที่ได้ยินเสียงเปิดประตูเอ่ยถามออกไปเพราะคิดว่าผู้เป็นแม่ลืมอะไร แต่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคเสียงหวานก็ขาดหายไปกลางอากาศเมื่อเห็นหน้าคนที่เข้ามาในห้องของตน ร่างทั้งร่างนิ่งค้างราวกับต้องมนตร์ เรียวแขนเล็กกระชับลูกน้อยที่กำลังชูมือชูไม้อยู่เล่นอากาศอย่างอารมณ์ดี ผิดกับผู้เป็นแม่ที่ตอนนี้ความรู้สึกกลัวแล่นเข้ามาครอบงำหัวใจอย่างรวดเร็ว
“คะ คุณ”
เสียงหวานเค้นเรียกคนตรงหน้าอย่างสั่นเทา คนที่พยายามหนีมาโดยตลอดกลับมาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างนี้และตอนนี้สายตาคมสีฟ้าที่ลูกของตนถอดแบบมาก็กำลังมองมาที่พวกเขาสองคนแม่ลูกไม่วางตา
“หึ จำผัวตัวเองได้ใช่ไหม”
“ไม่ คุณมะ ไม่ใช่สามีของผม เราไม่เคยรู้จักกัน”
ร่างบางปฏิเสธเสียงแข็งและนึกเคืองลูกชายในใจที่ไปส่งยิ้มให้คนคนนั้น
“หลักฐานคาอกขนาดนี้ ยังปฏิเสธอีกเหรอ หืม”
คารอสเอ่ยเสียงนุ่มผิดกับคนเดิมจนร่างบางแปลกใจแต่ก็ไม่คิดเอามาใส่ใจนักถึงยังไงตนก็ยังเกลียดคนๆนี้อยู่ไม่เปลี่ยน ผิดกลับคารอสที่มองไปที่ทั้งสองด้วยสายตาลักใคร่ เด็กในอ้อมกอดของร่างบางที่กำลังมองมาที่เขาตาแป๋วแถมยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างอารมณ์ดีนั่นมองยังไงก็ถอดแบบมาจากเขาไม่มีผิด มาเฟียใหญ่ผู้น่าเกรงขามอย่างเขากลับใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างตื้นตัน ตอยนี้เขาได้เจอเมียที่หนีเขาไปแล้วยังมีกาวผสานใจตัวน้อยมาอีก คารอสรู้ดีว่าตนได้ทำผิดกับจันทร์ไว้มาก มากเสียจนตนยังเกลียดตัวเอง แต่ตอนนี้ทั้งสองคนตรงหน้าคือแก้วตาดวงใจของเขา ต่อให้เขาต้องตายก็จะทำให้จันทร์ยกโทษให้เขาให้ได้
“เขาเป็นลูกของผม”
“ใช่ เขาเป็นลูกของนาย”
“กับฉัน”
“ไม่ใช่!!”
จันทร์ปฏิเสธหัวชนฝา ความกลัวก่อนหน้านี้หายไปจนหมดสิ้น
“ยอมรับความจริงเถอะจันทร์ เขาเป็นลูกของฉันและเธอ เขาป็นลูกของเรา”
คารอสเอ่ยอย่างใจเย็น ตลอดเวลาที่จันทร์หายไป ตลอดเวลาที่เขาตาบอด มันทำให้เขาใจเย็นขึ้น และมันก็ทำให้เขามั่นใจด้วยว่าความรู้สึกที่มีต่อจันทร์คือความรักไม่ใช่เพียงความอยากได้อย่างที่เขาคิดในตอนแรก
“หึ แล้วยังไงครับ ในเมื่อเขาเกิดมาจากความไม่ได้ตั้งใจ เขาเกิดมาจากความแค้นของคุณ และตอนนี้ชีวิตผมก็พังสมใจคุณแล้ว คุณจะเอาอย่างไรกับผมอีก”
ร่างบางตะโกนถามร่างสูงอย่างอัดอั้น หยดน้ำใสที่เอ่อคลอหน่วยตาคู่สวยนั้น มันทำให้เขาอยากจะเข้าไปซับให้และดึงร่างเล็กมากอดปลอบประโลมยิ่งนัก ยิ่งลูกน้อยที่ตกใจจากเสียงตะโกนนั่นจนผู้เป็นแม่ต้องกอดปลอบให้ลูกหยุดร้อง มันก็ยิ่งบีบคั้นหัวใจเขายิ่งนัก เขาเพิ่งรู้ว่าการเห็นน้ำตาของจันทร์มันจะทำให้เขาเจ็บขนาดนี้ เจ็บกว่าการถูกยิงเสียอีก
“จันทร์ ฉัน ”
“... ”
“ขอโทษนะ”
“หึ สายไปไหมครับสำหรับคำคำนี้”
“ต้องทำยังไงจันทร์ เธอถึงจะยกโทษให้ฉัน”
“ออกไป”
“...”
“ออกไป จากชีวิตของพวกเราสิครับ”
“ไม่!”
ยังไม่ทันที่จันทร์จะพูดได้จบประโยค คารอสก็ปฏิเสธเสียงเข้มขึ้นมาเสียก่อน จันทร์จะให้เขาทำอะไรก็ได้แต่ทั้งจันทร์และลูกต้องอยู่กับเขา
“แอ๊ะ ”
โจเซฟที่ยังหยุดร้องมาพักหนึ่งแล้วส่งเสียงออกมาอย่างขัดใจ ราวกับบอกว่ายังมีตนอยู่ตรงนี้เรียกรอยยิ้มจากคารอสได้เป็นอย่างดี และไม่ทันให้จันทร์ได้ทันตั้งตัว ร่างสูงใหญ่ก็เข้าไปอุ้มเด็กน้อยจากมารดาอย่างถือวิสาสะ และคารอสก็อุ้มได้อย่างคล่องแคล่วไม่มีท่าทีเงอะงะใดๆเพราะตั้งแต่ที่ตนรู้เรื่องของจันทร์และลูกเขาก็ศึกษาทุกอย่างเกี่ยวกับการดูแลเด็ก ราวกับว่ามันเป็นข้อมูลสำคัญของบริษัทก็ไม่ปาน
“นี่คุณ เอาลูกผมคืนมานะ”
ร่างบางร้องอย่างตกใจที่ถูกชิงลูกไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ หากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะสู้แรงคารอสไม่ได้ ไหนจะกลัวลูกเป็นอันตรายอีก
“หึ อยากได้ลูกคืนก็ไปกับฉันสิ”
“มะ ไม่ไป”
คราวนี้จันทร์เอ่ยได้ไม่เต็มคำนัก เพราะความเป็นห่วงลูก แต่ก็ไม่อยากไปเจอกับขุมนรกขุมเดิมอีกแล้ว
“ก็ดี งั้นฉันจะเลี้ยงลูกของฉันเอง”
พูดจบก็ทำท่าจะอุ้มโจเซฟที่นอนสงบอยู่ในอ้อมอกแกร่งออกไปเพราะรู้ว่ายังไงจันทร์ก็ไม่มีทางยอมแน่ และเขาก็จะทำให้จันทร์ยอมไปกับเขาให้ได้แม้ว่าจะต้องใช้ลูกเป็นตัวต่อรองก็เถอะ
“ผมขอร้องเถอะนะ ปล่อยเราสองคนแม่ลูกไปเถอะ”
จันทร์เอ่ยวอนอย่างหมดหนทาง ซึ่งภาพนั้นก็ทำให้คารอสสะเทือนในใจไม่น้อย นี่ร่างบางเกลียดเขาขนาดนี้เชียวหรือ
“ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอกจันทร์”
“...”
“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอกับลูกไปจากฉันอีกแน่”
“ทำไม”
จันทร์เอ่ยถามเสียงแผ่วราวกับคนใกล้จะหมดแรงเต็มที ไม่เข้าใจว่าคารอสต้องการอะไรจากเขาอีก เพียงเท่านี้ยังไม่พออีกหรือ เพียงเท่านี้ชีวิตเขายังพังไม่พออีกหรือไง หากแต่คำตอบของคารอสกับทำให้ร่างบางนิ่งไปราวกับร่างกายไร้ความรู้สึก สมองเริ่มชาจนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
“เพราะฉันรักเธอเข้าแล้วไง"
หายไปนานเลย เขาขอโทษนะจ๊ะรีดทุกคน
จะไม่แก้ตัวใดๆ ขอยอมรับผิดไวแต่เพียงผู้เดียวจ้า
ลุ้นๆๆๆๆ มาถึงตอนนี้แล้วอยากให้ทุกคนเข้าใจว่าไรท์มีเซอร์ไพรส์ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น รอดูต่อไปจ้า
อิอิอิ
สิ่งที่คุณเห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริง 555+
