นานจน(เกือบ)ลืมเธอ

ตอนที่ 2

 

 

ฝนตกที่กระหน่ำลงมาหนักกว่าเมื่อตอนหัวค่ำ ศิรสาเดินฝ่าสายฝนอย่างอ่อนล้าแข้งขาเริ่มอ่อนแรง น้ำตาที่ไหลออกมาถูกน้ำฝนชะล้างออกจากใบหน้าจนหมดสิ้น บรรยากาศในตอนนี้ทำให้เธอนึกไปถึงเมื่อสี่ปีที่แล้ว ในวันที่มีผู้คนมากมายเข้ามารื้อค้นบ้านเธอ แล้วผู้ชายคนนั้นก็พาพ่อเธอจากไป ตลอดกาล

 

ทำไมช่างเหมือนวันนั้นเหลือเกิน?

 

ทั้งความรู้สึกในใจที่เหมือนโดนหักหลังอย่างรุนแรง ทั้งบรรยากาศรอบข้างที่มีฝนตก ฝนฟ้าคะนองก็ช่างเหมือนกันจริงๆ

 

เ ป รี้ ย ง ง ! !

 

ฟ้าผ่าลงมาอย่างแรงทำให้ศิรสาที่เดินหนาวสั่นไม่ทันได้ตั้งตัว เธอตกใจสุดขีดจนหมดสติล้มลงไปนอนกองกับพื้น แต่ก่อนที่สติจะดับวูบลง สายตาที่พร่ามัวของเธอมองผ่านสายฝนไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหา เธอเห็นผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง คนใจร้ายที่พาพ่อจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

 

เธอพร่ำพูดคล้ายคนละเมอ ส่ายหน้าไปมาทั้งที่ยังหลับตา

 

"ไม่.. อย่านะ ..ออกไป"

 

"จะมาทำไม?"

 

"จะกลับมาอีกทำไม?"

 

ศิรสาผวาลืมตาสะดุ้งตกใจตื่นจากฝัน มันช่างเป็น ฝันร้ายชัดๆ เธอไม่เคยนึกถึงผู้ชายคนนั้นมานานแล้ว

 

ทำไมยังจะฝันถึงเขาอีก?

 

หญิงสาวมองไปรอบห้องอย่างไม่คุ้นเคย ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่มีอุปกรณ์การแพทย์ระโยงระยางรอบเตียงเธอ

 

"ที่นี่ที่ไหนกัน?"

 

เธอพึมพำแล้วมองอย่างหวาดระแวง พยายามยันตัวเองลุกนั่งแล้วลงจากเตียง

 

"คุณรสายังลงจากเตียงไม่ได้นะคะ"

 

ศิรสาสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ เรียกชื่อเธอ หันไปมองเห็นพยาบาลสาวสวยนั่งบนโซฟาแล้วยิ้มให้

 

"ที่นี่ที่ไหนหรอคะ?" เธอถามเสียงเบาจนแทบเป็นกระซิบ

 

"โรงพยาบาลแซนวู้ดฮอสพิทอลค่ะ อย่าเพิ่งลุกนะคะ คุณยังไม่แข็งแรง ขออนุญาตแนะนำตัวนะคะ กุ้งค่ะ เป็นพยาบาลส่วนตัวของคุณรสา"

 

พยาบาลคนสวยลุกจากโซฟาเดินมาประคองเธอให้นั่งลงที่เตียงอีกครั้ง ก่อนจะหยิบรีโมทปรับเตียงให้พนักพิงสูงขึ้น

 

"พยาบาลส่วนตัวหรอคะ? แล้วทำไมรสามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ?"

 

"คุณรสานอนหมดสติแล้วบอสนาธานไปพบเข้า ท่านเลยพามาที่นี่ค่ะ"

 

"บอสนาธาน..ใครหรอคะ?" หญิงสาวถามอย่างสับสน เพราะไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้มาก่อน

 

"อ๋อ บอสเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ค่ะ ชื่อว่า มิสเตอร์นาธาน แซนวู้ด"

 

"แต่รสาไม่รู้จักมิสเตอร์นาธานเลยนะคะ คงจะเข้าใจอะไรผิดกันแน่ ช่วยทำเรื่องออกจากที่นี่ให้ได้ไหมคะ? คือตอนนี้รสาไม่มีตังค์จ่ายค่าหมอหรอกค่ะ"

 

หญิงสาวถามพยาบาลกุ้งอย่างเป็นกังวล ซึ่งเธอกลับยิ้มสดใสให้ แล้วบอกว่า "ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายนะคะ บอสนาธานจัดการให้หมดแล้ว ท่านสั่งไว้ว่าให้เช็คร่างกายคุณรสาให้ละเอียดด้วยค่ะ"

 

"แต่รสาอยู่ไม่ได้จริงๆ ค่ะ คือรสายังมีพี่สาวที่ร่างกายไม่แข็งแรงรออยู่ที่บ้าน ยังไงคงต้องขอออกจากที่นี่ได้ไหมคะ?"

 

ศิรสาอ้อนวอนพยาบาลกุ้ง จนเธอใจอ่อนยอมโทรศัพท์ไปถามคุณหมอดลวิทย์ โภคินทรรศเจ้าของไข้ ซึ่งก็อนุญาตให้เธอกลับบ้านได้เพราะได้ตรวจร่างกายครบทุกขั้นตอนแล้ว

 

หญิงสาวขอบคุณพยาบาลกุ้งที่ดูแลเธออย่างดี แม้จะรู้ว่าไม่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลแต่ก่อนกลับเธอได้แวะไปฝ่ายการเงินเพื่อสอบถามค่าใช่จ่ายของเธอ ตั้งใจว่าจะพยายามเก็บเงินเอามาคืนมิสเตอร์นาธานให้ได้ แต่ก็ต้องอึ้งไปเมื่อการเงินบอกราคามาว่า เจ็ดหมื่น

 

ทำไมแพงจัง? นอนคืนเดียวเองนะ

 

ต้องแพงซิรสา ก็ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชน แถมเช็คร่างกายละเอียดขนาดนั้น

 

ศิรสายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเครียด เธอคงไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนเขาแน่ ด้วยเงินเดือนหมื่นแปดของเธอก็ใช้แบบเดือนชนเดือนแล้ว ต้องเก็บเงินอีกกี่ปีกันนะ กว่าจะได้ครบเจ็ดหมื่น

 

 

 

☆☆☆☆☆☆☆

บอสนาธานใจดีจุง

ถ้าชอบขอคนละคอมเม้นท์น้าา