อาร์ต
เมื่อตอนเข้าแถวผมได้ยินเสียงพ่อเรียกให้ตั้มไปคุยมันทำให้ผม
อยากรู้ว่าพ่อเรียกตั้มไปทำไมผมเลยถือวิสาสะเดินเข้าไปใน
ห้องพ่อแต่แล้วผมก็เห็นภาพบาดตาผมเห็นพ่อกับตั้มกำลัง
กระหนุงกระหนิงกันอยู่ หึ ไม่ได้ลูกกะจะเอาพ่อลูกสินะแรดจริง
นี้คงจะใช้มารยาหลอกพ่อผมแน่ๆ
"นี้พ่อกำตั้มทำอะไรกันนะ"
"ปะ เปล่าไม่ได้ทำอะไร"
อะไรกันนี่พ่อแก้ตัวให้ตั้มงั้นเหรอ คงจะใช้มารยาสาไถทำให้
พ่อหลงแน่เลยไม่งั้นพ่อคงไม่แก้ตังให้หรอกเพราะก่อนหน้านี้
พ่อดูไม่ชอบหน้าตั้มเพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ทีพ่อจะแก้ตัวให้
คนที่ตัวเองไม่ชอบ
"แต่ผมเห็นเต็มตาว่าพ่อกับตั้มไกล้ชิดกันขนาดนี้ถ้าไม่ทำอะ
ไรแล้วจะให้คิดยังไง"
"พ่อกับตั้มไม่ได้ทำอะไรจริงๆ"
นี้พ่อ! ก็ผมเห็นนะผมเห็นอย่าคิดว่าผมไม่มีตาถ้าพ่อนอกใจแม่
ละก็ได้เห็นดีกันแน่
ร่างสูงของอาร์ตที่ตอนนี้กำลังโกรธอยู่ได้หันไปมองร่างบาง
อย่างไม่กระพริบตาทำให้ร่างบางเกิดอาการสั่นไหวกับสายตา
ที่จ้องมองเขา
ร่างบางที่ตอนนี้กลัวจนไม่กล้ามองหน้าร่างสูงที่โกรธจัดได้แต่
ก้มหน้าและหลบข้างหลังผอ.เพราะเขารู้ว่าเวลาอาร์ตโกรธนั้น
โหดแค่ไหน
"แล้วเมื่อกี้ทำอะไร!"
"ตั้มก็แค่โกรธพ่อที่พ่อไปทำร้ายพ่อเขา"
โกรธเหรอไม่ใช้แค่โกรธหรอกแต่เกลียดมากเลยทำแบบนี้กับ
พ่อผมได้อย่างไรแค่นี้ยังน้อยไป
"แค่นี้ยังน้อยไปคุณสมควรโดนมากกว่านี้"
 ผมได้ยินเสียงที่ตั้มพูดเบามากเหมือนว่าไม่ต้องการให้ผมได้
ยินไหนจะเรื่องที่พ่อไปทำอะไรผิดกับพ่อตั้มอีกพ่อไปทำอะไรนะ
ทำไมช่วงนี้พ่อดูมีความลับกับผมจังทั้งที่ควรจะเกลียดตั้มแต่
กิริยากับดูเป็นก่วงเป็นใย
จะเอาใจใส่กันเกินไปแล้วนะ นี้ยังไม่เข็ดใช้มั้ยได้เดี๋ยวจะทำไห้
เข็ดกว่านี้
"มึงมานี้กับกูเลยเดี๋ยวกูจะพาไปขึ้นสวรรค์"

ตั้ม
พอพูดเสร็จเขาก็พาผมมาทีรถจับผมยัดใส่รถแถมขู่ว่าถ้าผม
หนีเขาจะเอาผมตรงนี้ซึงนี่มันโรงเรียนถึงจะเป็นโรงเรียนของ
พ่อเขาก็เถอะผมจึงต้องยัดตัวเองไปในรถแอบนึกน้อยใจไม่ได้
ว่าผมท้องลูกเขาอยู่แต่เขากลับไม่สนใจผมที่ท้องทำเหมือนผม
ยังตัวเพรียวทั้งที่เขาก็รู้
แถมยังเรื่องของเขากับพ่ออีกนี้มันอะไรกันนะกลับไปต้องถาม
ให้รู้เรื่องว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ผมเป็นลูกใครกันนะ
"ลงมาได้แล้วจะเหม่ออีกนานมั้ย"
"อ๊ะ นี้นายพาฉันมาที่ไหนเนี้ย?"
แถวนี้มันดูห่างไกลเมืองไม่ค่อยมากเพราะดูจากรถที่ขับผ่าน
แต่ก็ไกลจากในเมืองมากพอสมควรแล้วบ้านหลังนี้อีกบ้านใคร
มันดูไม่เล็กมากแต่สวยเพราะการตกแต่งและการจัดว่าข้าง
ของที่ดูเป็นระเบียบสวยงาม
"บ้านของฉันเอง"
"บ้านของนาย?"
ไม่ค่อยอย่ากจะเชื่อ
"ใช้ฉันขอพ่อซื้อ"
แลว้ก็เดินเข้าบ้านไปดูท่าจะภูมิใจมันน่าภูมิใจตรงไหนเบี้ยที่ซื้อ
ก็เป็นเบี้ยของพ่อ
พ่อเขาเดินเข้าบ้านไปแล้วผมก็เดินตามเข้ามาที่ในบ้านบ้านนี้
ดูสอาดเหมือนมีคนอยู่แต่เขาคงจะจ้างแม่บ้านมากวาดมาก
กว่า
"รู้มั้ยทำไมกูถึงพามึงมาที่นี้"
"จะไม่รู้ได้ไงเล่า"
"หึ กูพามึงมาเอา    แต่ไม่ต้องห่วงเหรอกกูยังไม่เอามึงตอนนี้"
นี้จะบ้าเหรอผมท้องอยู่นะยังจะทำอีกถ้าอยากมากก็ไปเอากับ
คนอื่นสิผมไม่ยอม!
"ฉันท้องอยู่นะนายก็รู้"
"จริงสิกูลืมไปว่ามึงท้องอยู่ แล้วท้องได้กี่เดือนแล้วละ หึม?"
ระหว่างที่เขาพูดมือของเขาก็บีบมือผมแน่นและยิ่งแน่นเหมือน
กับว่าเขาไม่เชื่อว่าผมท้องจริงๆแต่เขาก็เคยผู้จริงๆนันและว่า
ไม่เชื่อ
"ฉันท้องได้สามเดือนกล่าแล้ว"
"หึ ดีกูจะเอามึงจนแท้งลูกเลย"

ต่อ
"นิปล่อยนะอย่าทำอะไรบ้าๆนะ"
"ทำไมละกูกับมึงเคยทำเรื่องบ้าๆนี้ไม่ใช้เหรอจะทำอีกเป็นไร"
ทำไมผมต้องไปตกหลุมรักคนจิตใจด้านช้าคนนี้ด้วยนะทั้งๆที
เขาทำร้ายผมสารพัดแต่ผมก็ยังรักเขาทั้งที่เขามักจพูดกับผม
ด้วยถ้อยคำที่หยาบคายเป็นประจำและยังหลอกให้ผมตายใจว่า
เขารักผมทั้งๆทีมันคือการหลอกลวงแต่ผมก็หยุดรักเขาไม่ได้สักที      
แต่ถ้าเขาคิดจะทำร้ายลูกผมคงไม่ทนทั้งที่เด็กคนนี้เป็นลูกของ
เขาแท้ๆยังทำได้ลงจิตใจเขาทำด้วยอะไรกันต่อไปนี้จะมีแค่ผม
กับลูกส่วนเขาคงไม่สำคัญอีกต่อไป
"แล้วนายจะเสียใจกับสิ่งที่ทำกับฉันและลูกของนาย"
"หึ คนอย่างกูไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ทำไปแล้วหรอกนะโดย
เฉพาะกับมึงที่คิดจะจับกูกับพ่อแล้วไอเด็กบ้านี้อีกไม่มีจริงก็
เป็นลูกคนอื่น"
ต่ำ! จิตใจเขามันต่ำทรามดีแล้วที่พูดแบบนี้ผมจะได้ตัดใจจาก
เขาได้ง่ายขึ้น
"จำคำพูดของนายไว้ให้ดีแล้วกันถ้าวันใดที่นายรู้สึกผิดขึ้นมา
ฉันก็ไม่ให้อภัยนายง่ายๆเหมือนกัน"
"ฉันไม่มีวันรู้สึกผิด"
หึ นี้สินะทาสแท้ของคุณ
แล้วบทรักก็บรรเลงไปอย่างช้าแต่หนักหน่วงร่างบางที่เป็นผู้ถูก
กระทำต้องร้องไห้ออกมาเพราะความเจ็บปวดในใจและร่างกาย
'อย่าให้ลูกเป็นอะไรเลย'
.........................................................

มาครึ้งแรกก่อนนะคุณป้ารู้สึกว่ามันหน่วงๆตันๆยังไงไม่รู้

แต่ครึ้งหลังแซบตามชื่อเรื่องแน่นอน

มาแล้วคร้าาาาาช้วงนี้คุณป้ายุ้งรับน้องแต่รักคนอ่านนะ