ในห้องที่วุ่นวายของมหาวิทยาลัยได้เงียบสงบลงด้วยอาการท่าทางตกใจของฉันกับนักเรียนแลกเปลี่ยนและไอโกะ?!

ฉันได้โกหกพวกเธอไปปป! อ่าาาา! ก็เพราะว่าในจิตใต้สำนึกของฉันหรือไม่ก็ลางสังหรณ์ได้บอกไว้ว่า"อย่า"พูดเด็ดขาด แน่นอน! ว่าเกิดเรื่องวุ่นวายแน่นอนทางที่ดีที่สุดคือ เงียบเข้าไว้!

เฮ้อออ~~~ นึกว่าไม่รอดซะแล้ว แต่เรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยนทำไงดีว่ะ

เผลอๆ อาจเจอพวกเขาก็ได้ หน้าของฉันได้ซีดด้วยความใจหายของตัสเอง และ ความกังวลใจสูงสุดเลย เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่แย่ที่สุดเลยล่ะ โครตแย่...

เข้ามา!

ฉันพูดด้วยเสียงตกใจ

ชิบ*** แล้วมาอะไรที่คณะนี้ฟร่ะ! ฉันได้กล่าวในใจ ในขณะที่ใจของได้มีหัวใจที่เต้นแรงขึ้นแรงขึ้นตลอดทุกวินาที... หน้าของฉันเริ่มซีดขั้นสูงสุด ในใจได้แต่พูดว่าแย่แล้วแย่แล้ว!! เสียงในใจค่อยๆดังขึ้นในตัวของฉัน ขาสั่นมาไม่หยุดตลอดเวลา จนหายใจไม่ออก เหงื่อตกราวกับนั่งกลางแดดเป็นเวลานาน...

เย่! หัวใจที่ตอนนั้นเต้นแรงเริ่มเต้นตามปกติ เหงื่อที่คอยตกที่คอยบ่งบอกถึงความไม่สบายใจเริ่ม หายแห้งเป็นปลิงทิ้ง หน้าซีดเริ่มกลับเป็นหน้าปกติของฉัน เสียงในใจที่ส่งเสียงตลอดเวลาเริ่มจางหายไป กับเสียงที่ถอนหายใจ ด้วยความสบายใจ

ก็คุยจนลืมเวลาเลยน่ะ พวกหล่อน..

เสียงที่สดใส ของมายูนั่นทำให้คนทั้งห้องของยิ้มแก้มปริตามเธอไปด้วยล่ะ สมกับที่เป็นประธานนักเรียนเลยล่ะ! ฉันที่ได้คิดอยู่ในใจของฉัน...

นักเรียนของมหาวิทยาลัย สาขาที่1 ต้องดป็นคนที่เก่งมากๆเลยล่ะ

ทั้งการแข่งขันเข้าเรียนที่สูงกว่ามหาวิทยาลัยปกติ นักที่ต่างจบที่นั่นต่างมีภูมิฐานที่ดี ต่างได้งานที่ดีและมั่นคง ที่แน่ๆ สมัครที่งานไหนก็มีคนคอยต้อนรับอยู่เสมอ หรือ ไม่ก็มีธุรกิจส่วนตัวก็ไม่น้อยหน้าใครทั้งนั่น คงมีคนใช้บิการเยอะอยู่ตามปกติ ใครๆที่อยากที่ตะได้งานบริการที่ดีและปลอดภัยเป็นอันดับแรก!

. . . . . . . . . . . . . . . . .

หากรู้ไหมว่าการแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

－Ｅｎｄ Ｐａｒｔ Ｓｉｘ－