ผ่านไปได้เกือบอาทิตย์ นนท์ก็ยังโดนวายุทำรุนแรงด้วยตลอด เพราะแพนยังมาหานนท์ที่ทำงานเสมอไม่ลดละเพราะหญิงสาวอยากจะคืนดีกับนนท์ วายุเองก็ไม่ฟังเหตุผลของนนท์เลย 

"อึก อื้ออ ผมเจ็บ" นนท์ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร  

"กูบอกมึงว่าไง มึงเคยจำมั้ยห๊ะ อื้มม" วายุพูดเสียงเหี้ยมพร้อมทั้งกระแทกเข้ามาไม่กลัวว่าคนใต้ร่างจะเจ็บ  

"ผม อื้ออ มะ อ๊ะ อ่า ผมไม่รู้" วายุไม่สนใจคำตอบจับร่างบางพลิกให้หันหลังแล้วยกสะโพกขึ้นโดยที่ร่างกายยังเชื่อมกันอยู่ เขาไม่สนใจคำร้องขอของคนใต้ร่าง กระแทกเข้าอย่างรุนแรงและหนักหน่วงอย่างเดียว 

"อ๊ะ อ่า อ่า อื้ออ" นนท์ครางออกมาเกินสุดจะทนเพราะท่านี้มันลึกและเสียวสุด 

"ซี๊ดด อื้มม ลึก พะ...พอแล้ว อื้อ" เสียงครางดังระงมไปทั่วห้อง เขาโดนวายุทำโทษตั้งแต่บ่ายที่กลับมาจนถึงตอนนี้จะสองทุ่มแล้วไม่มีท่าทีว่าร่างสูงจะหยุดการกระทำเลย 

"อ๊ะ อะ อื้อ มะ...ไม่ไหวแล้ว" นนท์เอื้อมมือไปจับแก่นกายของตัวเองและรูดรั้งไปตามแรงกระแทกที่วายุถ่าโถมเข้ามา น้ำใสๆเริ่มปริ่มตรงส่วนปลายบ่งบอกว่าใกล้จะปลดปล่อยเต็มที  

"ซี๊ด อื้อ รัดแน่นขนาดนี้กูจะทนไงไหววะ" ร่างสูงกระแทกเข้ามาไม่หยุดเขาเองก็ต้องการจะปลดปล่อยออกมาเช่นกัน  

"อ๊ะ อ๊ะ อ่าาา" นนท์กระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มมือบางและเตียง ร่างบางแทบหมดแรงกับการกระทำอันป่าเถื่อนของคนที่อยู่ด้านหลัง  

"ซี๊ด อื้มมม" วายุขยับอีกสองสามครั้งก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาเช่นกัน ร่างบางรู้สึกอุ่นในท้องเป็นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งของวันนี้ วายุไม่คิดจะป้องกันเลย  

วายุกดย้ำๆเน้นๆอีกสองสามทีก็ถอนแก่นกายออกและปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ เมื่อวายุปล่อยมือออกนนท์ก็พุบลงกับที่นอนพร้อมตาจะปิดทันที 

"จำไว้ มึงเป็นของกู ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น หรือกับใคร ต่อไปคนที่เดือดร้อนจะไม่ใช่มึง" วายุกระซิบข้างหูของนนท์ น้ำเสียงและสายตาบ่งบอกว่าเขาโกรธแค่ไหน 

"ผะ..ผม ผมจะหนีจากคุณให้ได้" นนท์ว่าออกมาอย่างไม่เกรงกลัว 

"อ๊ะ เจ็บ" วายุกระชากกลุ่มผมดำเพื่อให้นนท์หันมามองหน้าตนเอง สายตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ร่างบางที่นอนอยู่ไม่คิดจะฟังเลย 

"อยากลองดีกับกูก็เชิญ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่มึงหนีไปแล้วกูตามไปเจอ มึงได้ตายคาตีนกูแน่" วายุว่าออกมาพร้อมทั้งปล่อยมือออกจากผมของนนท์ก่อนเดินเข้าไปอาบน้ำ 

"คุณมันเลว ฮึก" น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาอีกครั้ง เขารู้สึกอ่อนแอไปหมด  

หลังจากที่วายุอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาพร้อมแต่งตัวและออกจากห้องไปโดยไม่ได้สนใจร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงอีกเลย วันนี้เขาต้องออกไปส่งของเองเพราะคู่ค้าของเขาจะแนะนำคู่ค้าอีกรายให้ได้รู้จัก 

วายุสั่งภพ ว่าถ้านนท์อยากออกไปไหนให้พาไปแต่อย่าให้คลาดสายตาเด็ดขาด เพราะพลาดขึ้นมาคนที่จะซวยคือคนที่พานนท์ออกไป 

ณ โกงดังร้างแห่งหนึ่ง 

"สวัสดีครับคุณ วายุภัคน์" ชายสูงวัยเอ่ยขึ้นทักทายวายุที่เดินเข้ามาในโกดัง 

"สวัสดีครับ คุณบรรลือ" ร่างสูงทักทายกลับไปก่อนจะนั่งลงตรงหน้าของคู่ค้าของตน 

"ผมว่าเราเริ่มคุยธุระกิจของเรากันเถอะครับ" วายุว่าออกมาเสียงเรียบ 

"ครับ แต่เดี๋ยวอีกสักพักเพื่อนผมก็คงจะมา เรามาคุยธุระกิจชองเรากันก่อนแล้วกัน" ชายสูงวัยบอก 

"ครับ เคนเอาของมาได้แล้ว"วายุตอบบรรลือก่อนจะหันมาบอกลูกน้องตัวเอง 

.. 

.. 

"ผมหวังว่าเราคงได้ร่วมธุระกิจกันไปนานๆนะครับ" วายุเอ่ยบอกชายสูงวัยทั้งสองพร้อมยิ้มออกมานิดๆ 

"ครับ ผมก็หวังว่าสินค้าของคุณจะดีกว่าเจ้าอื่น" นายบรรลือพูดพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆเหมือนกัน 

"ผมเองก็พึ่งจะเปลี่ยนเจ้า ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ" 

หลังจากร่ำรากับคู่ค้าธุระกิจเสร็จร่างสูงก็ตรงไปยังบ่อนเพราะเขาเองก็ไม่ค่อยได้เข้าไปดูเลย  

ทางด้านนนท์ 

หลังจากที่วายุออกไป นนท์ลืมตาตื่นมาช้าๆก่อนจะหันไปมองรอบๆเมื่อไม่เห็นวายุนนท์รีบเข้าไปอาบน้ำทันที เมื่ออาบน้ำเสร็จนนท์หยิบกระเป๋าตังและของจำเป็นนิดหน่อยและเดินลงมาข้างล่างทันที 

"คุณนนท์จะไปไหนหรอครับ" พี ที่เดินออกมาเจอนนท์พอดีถามขี้น ร่างบางสะดุ้งไปนิด 

"คือ ผมจะออกไปหาเพื่อนน่ะครับ" นนท์จำใจโกหกออกมา 

"เดี๋ยวผมพาไปนะครับ เพราะคุณวายุสั่งไว้ว่าถ้าคุณนนท์จะออกไปไหนให้พาไป 

"เอ่อ ก็ได้ครับ" ร่างบางอึกอักเล็กน้อยแต่ก็ยอมตกลง 

"คุณนนท์จะไปหาเพื่อนที่ไหนหรอครับ" พีถามขึ้นก่อนจะเคลื่อนรถออกจากบ้าน 

"หมู่บ้าน xxxx รู้จักไหมครับ" นนท์บอกออกไป ตอนแรกเขากะจะออกมาคนเดียวแล้วรีบไปสนามบินเลย แต่เมื่อพีมาด้วยแบบนี้เขาต้องหาวิธีเอาตัวรอดให้ได้ 

"ครับ" พีตอบรับก่อนจะขับรถไปยังหมู่บ้านที่นนท์บอก 

"รอผมตรงนี้แหละครับ ผมคุยกับเพื่อนไม่นาน" นนท์บอกเมื่อพีทำท่าจะเดินตามเข้ามาในบ้าน 

"เอ่อ ครับ" พีพูดบอก เมื่อนนท์เข้าไปในบ้านเพื่อนแล้วพีก็โทรรายงานเคนทันที 

"มึงมีอะไรรึป่าววะนนท์เห็นลนๆนะมึง" เก้า เพื่อนอีกคนที่เรียนด้วยกันมาแต่ไม่สนิทเท่าวาโย 

"มึง กูขอใช้หลังบ้านมึงหนีได้ไหมวะ พอดีมีคนคนนึงตามกูอยู่" นนท์พูดบอกออกมาสีหน้าตื่นๆ 

"เหี้ย เกิดอะไรขึ้นมึงเล่ามาดิ" เก้าถามขึ้น เขาไม่เคยเห็นเพื่อนเขาเป็นแบบนี้เพราะตั้งแต่รู้จักกับนนท์มาเขาไม่เคยเห็นนนท์มีเรื่องกับใครเลย 

"เอาไว้ค่อยคุยนะมึง กูต้องรีบไปก่อน เอ่อ แต่ถ้าพวกมันมาถามมึง มึงก็บอกไปเลยนะว่ากูหนีออกไปทางหลังบ้านของมึง มึงจะได้ไม่เดือดร้อน" นนท์บอกก่อนจะรีบเดินไปหลังบ้านของเพื่อนและปีนกำแพงออกไป ถึงแม้จะเจ็บช่องทางด้านหลังอยู่บ้างก็ตาม 

"เอ่อๆ มึงระวังตัวด้วยก็แล้วกัน" เก้าอดที่จะเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้พูดขึ้นเบาๆ 

"ขอบใจเว้ยมึง" นนท์พูดบอกก่อนจะกระโดดกำลังแพงลงไป 

"ซี๊ดด เจ็บชะมัด" นนท์สถบออกมา เพราะตอนกระโดดลงมามันทำให้สะเทือนไปถึงช่องทางด้านหลัง 

"เมื่อไหร่รถจะมาเนี่ย" นนท์ที่เดินไกลออกมาจากบ้านเพื่อนกระวนกระวายใจทั้งๆที่เขาเป็นคนใจเย็น แต่ทำไมวันนี้ถึงใจร้อนอย่างบอกไม่ถูก 

เดินมาได้ไม่นานรถแท็กซี่ก็มา นนท์รีบมายังสนามบินทันที 

ทางด้านวายุ 

วายุนั่งดูเอกสารบนโต๊ะไปเรื่อยๆ จนเคนเดินเข้ามาบอกว่านนท์ให้พีพาออกไปหาเพื่อนหมู่บ้าน xxxx ร่างสูงพยักหน้ารับคำก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออกไปยังปลายสาย เขารู้สึกหงุดหงิดและตะหงิดใจว่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ก่อนที่เคนจะเดินเข้ามาบอกอีกรอบว่านนท์หนีออกไปทางด้านหลังบ้านของเพื่อนแล้ว 

"ไปบ้านเพื่อนมัน" วายุบอกเคนด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่แฝงไปด้วยความหน้ากลัว 

"ครับ" เคนรับคำก่อนจะขับไปยังหมู่บ้านที่พีบอก  

เพี๊ยะ!!! 

"ผมบอกพวกคุณว่ายังไงห๊ะ ถ้าไอ้นนท์หายไปคนที่ซวยคือคนที่พามันออกมา" วายุตบหน้าพีฉาดใหญ่ก่อนที่โลหะบางอย่างจะขึ้นไปจ่อบนหัว 

"นะ..นายครับ ผะ..ผมจะตามคุณนนท์เข้าไป แต่เขาบังคับให้ผมอยู่ด้านนอก" พีบอกออกมาเสียงสั่นและกลัว เขาทำงานกับวายุมานานเขาไม่เคยเห็นวายุใช้ปืนจ่อใครถ้าไม่โกรธหรือโมโหจริงๆ 

"นายครับ ปล่อยมันไปเถอะ อย่างน้อยเราก็รู้ว่าคุณนนท์มาที่นี่นะครับ" เคนพูดช่วยออกมา วายุลดปืนลงก่อนจะเก็บไว้ที่เดิม 

"มึงกลับไปบอกพวกที่บ้านให้ตามหามันให้เจอ ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาให้เจอ มึงเข้าใจไหม" วายุว่าออกมาเสียงเหี้ยม 

"คะ..ครับนาย" พีก้มหัวรับคำอย่างโล่งอกแล้วรีบขับรถออกไปบอกคนที่บ้านทันที 

"นายจะเอายังไงกับเพื่อนคุณนนท์ครับ" เคนถามออกไปเขารู้ใจเจ้านายเขาดีและก็รู้ด้วยว่าตอนนี้วายุกำลังเดือดแค่ไหน 

"ฆ่ามัน" วายุพูดขึ้นมาเสียงเหี้ยมก่อนจะเปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้าไป 

"พวกมึงเป็นใครอีกวะ ก็บอกแล้วไงว่าไอ้นนท์มันออกไปข้างหลังแต่มันไปไหนนั้นกูไม่รู้" เก้าพูดออกมาอย่างไม่เกรงกลัว 

"ไอ้นนท์มันไปที่ไหน" วายุว่าออกมาเสียงเหี้ยมดวงตาวาวโรจน์ เก้าได้แต่ยืนลูบแคนตัวเองไปเพราะรู้สึกขนลุกกับน้ำเสียงของวายุ 

"ไม่รู้เว้ย มันไม่ได้บอก มันบอกแค่ว่ามีคนตามล่ามันมันเลยจะมาขอหลบหนีไปทางหลังบ้านก็แค่นั้น" เก้าบอกออกมา 

แกร็ก! 

"กูถามว่ามันไปไหน" เสียงปืนปลดแม็กพร้อมจะยิงจ่ออยู่ที่หัวของเก้า เก้าสะดุ้งหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด 

"กะ..กูไม่รู้ มันไม่ได้บอกจริงๆกูสาบานได้" เก้ามาออกมาเสียงตะกุกตะกักเพราะความกลัวสุดขีด 

"นายครับมันคงไม่รู้จริงๆ ผมว่าเรากลับไปตั้งหลักกันที่บ้านก่อนดีกว่านะครับ" เคนช่วยพูดออกมาเพราะดูท่าแล้วเก้าคงจะไม่รู้จริงๆ 

วายุสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างระงับอารมณ์เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่รู้ว่านนท์ไปไหน แต่เพราะเขาโกรธ โกรธจนแทบจะยับยั้งสติของเขาไว้ได้ ยังดีที่เคนคอยช่วยเตือนสติไม่งั้นเขาคงฆ่าคนตายไปแล้วถึงสองคน  

วายุลดปืนลงก่อนจะยิงเฉียดหัวเก้าออกไปทางด้านหลัง ร่างบางของเก้าได้แต่นั่งตัวสั่นระริกด้วยความกลัว 

"กลับ" วายุพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากบ้านของเก้าเพื่อตรงกลับบ้านของตน 

ทางด้านนนท์เมื่อมาถึงสนามบินนนท์ได้ไปติดต่อจองเที่ยวบินทันที และโชคดีที่เขาได้เที่ยวบินที่กำลังจะออกภายในยี่สิบนาทีนี้ 

"ไอ้นนท์" นนท์ชะงักกึกตกใจหน้าถอดสีทันที เพราะเขาไม่คิดว่าจะมาเจอใครที่นี้ 

"มึงจะเดินหนีกูทำไมเนี่ย" เสียงนั้นวิ่งตามมาก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปดักหน้าของนนท์ทันที 

"วาโย กูตกใจหมดนึกว่าใคร" นนท์พูดออกมาอย่างโล่งอก 

"ห่า จำเสียงเพื่อนก็ไม่ได้มัวแต่คิดไรของมึงวะ" วาโยว่าออกมาพร้อมทั้งยิ้มขำไปนิด 

"เออ กูขอโทษ กูนึกว่าเป็นคนที่กูกำลังหนีอยู่" นนท์ว่าออกมาพร้อมคิดถึงใบหน้าของอีกคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อาละวาดบ้านแตกไปรึยัง 

"ใครวะ มึงหนีใคร" วาโยถามอย่างสงสัย นนท์หลุบตาลงนิดๆก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ 

"ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี้มึงจะไปไหน" นนท์เลี้ยงที่จะตอบคำถามเพื่อนรักและหันมาถามแทนว่าจะไปไหน 

"กูจะกลับเชียงใหม่ คิดถึงพ่อกับแม่ว่ะ555" วาโยตอบออกมาอย่างเขินๆ 

"แล้วมึงอ่ะ จะไปไหน" วาโยถามกลับนนท์นิ่งไปนิด 

"เชียงใหม่"นนท์เอ่ยออกมาเสียงเแผ่วๆ 

"เห้ย ดีเลยงั้นมึงก็ไปพักที่บ้านกูสิแม่กูก็บ่นคิดถึงมึงเหมือนกัน" วาโยว่าออกมาโดยไม่คิดอะไร นนท์ได้แต่ยืนนิ่งสักพักก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนที่มองมาอย่างรอฟังคำตอบเหมือนกัน 

"แล้วกูกับมึงไม่อยู่แบบนี้บริษัทเราล่ะ"นนท์ถามออกมาอย่างนึกห่วงบริษัท แต่ก็อยากหนีไปไกลๆวายุ 

"ไม่เป็นไร กูฝากพี่ฝนไว้แล้ว มึงเองก็พักผ่อนด้วยก็ดีเห็นสภาพมึงดูไม่ดีเลย" วาโยพูดออกมาพร้อมทั้งเป็นห่วงเพื่อน 

"อืม ก็ได้ แต่มึงอย่าบอกใครนะว่ากูพักอยู่กับมึง พี่หมอของมึง พี่ชายของมึง และใครก็ตาม" นนท์ว่าออกมา วาโยพยักหน้ารับพร้อมกับทำท่างงๆไปด้วยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา 

"เออ แล้วมึงได้เที่ยวบินไหนวะ" วาโยถามออกมาพร้อมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา 

"อีก20นาทีนี้แหละ"ทนนท์ตอบออกมาพร้อมยกนาฬิกาขึ้นดูเหมือนกัน 

"หรอวะ เที่ยวบินเดียวกัน งั้นเข้าไปเถอะจะถึงเวลาละ"วายโยว่าออกมา นนท์พยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินเข้าไปในเกท  

ทางด้านวายุ เมื่อกลับมาถึงบ้านก็สั่งให้ทุกคนไปตามหานนท์ ทั้งคอนโดวาโย ที่ทำงาน หรือคอนโดของนนท์เอง ตามหายังไงก็หาไม่เจอ อารมณ์ของวายุตอนนี้เดือดมากถึงขั้นมากที่สุด เขาพร้อมที่จะฆ่าคนให้ตายได้อย่างไม่สนใจใคร 

"โถ่ โว๊ยยย" วายุสถบออกมาพร้อมปัดข้าวของในห้องนอนกระจัดกระจายเพื่อระบายอารมณ์โกรธ 

"อย่าให้กูเจอมึงนะไอ้นนท์" วายุว่าออกมาเสียงเหี้ยม ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกโกรธขนาดนี้ที่นนท์หนีไป 

 

 

กลับมาแล้วนะคะ หายไปนานเลยแฮร่ๆ  

เม้นให้กำลังใจกันด้วยน๊าา