ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะความรู้สึกกระหายน้ำและเจ็บปวดตามเนื้อตัวเกินกว่าจะนอนต่อได้ ลมหายใจร้อนผ่าวบ่งบอกว่าผมกำลังเป็นไข้อย่างไม่ต้องสงสัย ผมพยายามขยับตัวอย่างยากลำบาก ร่างกายท่อนล่างเหมือนเป็นอัมพาตไปแล้วเพราะความเจ็บปวด 

เมื่อคืนนี้คุณภามไม่ได้ถนอมผมเลยสักนิด ทั้งๆที่เป็นครั้งแรกของผมแต่เขากับตักตวงจากผมจนร่างกายผมรับแทบไม่ไหว โชคดีที่ผมเป็นคนค่อนข้างแข็งแรง ไม่ได้บอบบางอะไรนัก ตอนนี้ผมเลยยังพอฝืนลุกขึ้นเดินโซเซเข้าห้องน้ำได้

คุณภามไม่อยู่แล้ว ผมดูนาฬิกาก็ปาเข้าไปเที่ยงครึ่ง จริงๆผมควรจะนอนต่อเพราะความปวดตัวและเป็นไข้ แต่ตอนนี้ผมหิวมาก หลังจากพยายามฝืนสังขารไปอาบน้ำแล้วก็ใส่เสื้อยืดกับบอกเซอร์ง่ายๆโซเซออกมาหาอะไรกิน

พอเปิดประตูออกมาก็พบว่าผมไม่ได้อยู่ลำพัง มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บริเวณเก้าอี้รับแขก บนตักเขามีแม็กบุ๊คเครื่องบาง เจ้าตัวกำลังพิมพ์อะไรรัวๆเหมือนกำลังจมจ่อมอยู่กับการทำงาน แต่พอผมเดินเข้าไปใกล้เขาก็หันกลับมาทันที

ผมมองผู้ชายคนนี้อย่างพิจารณา เขาหน้าตาดูดีทีเดียวดูแล้วน่าจะรุ่นๆเดียวกับคุณภาม ผิวขาวตาชั้นเดียวแต่เรียวยาว ใส่แว่นกรอบบาง เขาใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงแสล็คอย่างสุภาพ ข้างๆตัวเขามีเสื้อสูทวางอยู่ ดูเป็นทางการมากๆเลย

"คุณกัน ตื่นแล้วเหรอครับ"

เขาเรียกชื่อผมเหมือนรู้จักดี แถมยังลุกมาหาด้วยท่าทางสุภาพ ผมเองก็ได้แต่ยืนอึ้ง ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใครและทำไมมาอยู่ที่นี่ 

"ไม่ต้องตกใจนะครับ ผมชื่อภพ เป็นเลขาคุณภาม ผมมารอพบคุณตามคำสั่งคุณภามครับ" 

ผมอยากจะพูดอะไรกับเขาสักคำแต่เจ็บคอมาก แค่ยืนยังจะล้ม ผมเลยแค่พยักหน้าให้เขาแล้วค่อยๆเดินลากขาจะไปนั่งบนเก้าอี้ในครัว 

"ท่าทางคุณไม่ดีเลย เอ่อ ขอโทษนะครับ" 

ผมรู้ว่าเขาเห็นสภาพผมก็ต้องเดาได้ว่าผมโดนอะไรมา เป็นเลขาคุณภามน่าจะเห็นแบบนี้จนชินด้วยซ้ำ แต่ที่น่าตกใจคือเขาเดินเข้ามาใกล้แล้วช้อนตัวผมขึ้นอุ้มโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้โวยวายผมก็โดนพามานั่งที่โซฟารับแขกแล้ว เขาปล่อยผมลงอย่างรวดเร็วไม่มีท่าทีจาบจ้วงแม้แต่น้อย

"คุณมีไข้นี่นา เอางี้คุณนอนรอตรงนี้ก่อนเดี๋ยวผมไปหาข้าวหายาให้" 

เขาดูเป็นมืออาชีพมากๆ และก็สุภาพมากๆจนผมรู้สึกวางใจ คนคนนี้ให้ความรู้สึกสงบและทำให้ผมวางใจได้ง่ายๆ พอเขาลุกขึ้นเดินออกไปผมเลยล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาว ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์เบาๆแต่ผมฟังไม่รู้เรื่องนัก แต่เพราะวางใจว่าเขาคงจะหาอะไรให้ผมกินผมเลยหลับตาลงแล้วเคลิ้มหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย รู้สึกตัวอีกทีเพราะโดยแตะแขนเบาๆ

"คุณกัน ตื่นก่อนครับ" ผมลืมตามองเขาพยายามตั้งสติ แล้วค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง

"ทานโจ๊กนะครับ แล้วก็นี่ยา เรียบร้อยแล้วเราค่อยคุยกัน"

ผมมองดูโจ๊กชามโตควันฉุยด้วยน้ำลายท่วมปาก พยักหน้าให้เขาเบาๆแล้วจัดการกินโจ๊กจนหมดในเวลารวดเร็ว จากนั้นหยิบยามากินอย่างว่าง่าย มียาลดไข้ แก้ปวด แก้อักเสบ มียาทาเฉพาะที่ด้วยเห็นแล้วเล่นเอาผมอายอย่างบอกไม่ถูก แต่คุณภพกลับทำท่าปกติมากๆจนผมรู้สึกสงบใจขึ้น ยาทาคงต้องใช้จริงๆ มีคู่มือให้อีกต่างหาก โคตรน่าอายเลย

"เสร็จแล้วครับ" หลังจากกลืนยาเสร็จผมก็บอกเขาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งน่าเกลียด ก็คืนก่อนเล่นครางจนแทบหมดเสียง คุณภามยังกระตุ้นให้ร้องดังๆอีก ตอนนี้เลยหมดสภาพเสียงแหบเป็นเป็ดน่าเกลียดโคตรๆ

"โอเคครับ ผมมาวันนี้มาดูแลคุณตามคำสั่งคุณภาม และก็มีสัญญามาให้เซ็นต์ เอ่อ คุณอ่านเองดีกว่า ถ้ามีอะไรสงสัยค่อยถามนะครับ" เขาส่งสัญญาปึกใหญ่ให้ผมอ่าน ตัวเขาเองก็หลบไปนั่งทำงานรอผมเงียบๆ

ทีแรกผมก็งงว่าสัญญาอะไร แต่พอเปิดมาก็เข้าใจ มันก็คล้ายๆสัญญาขายตัวนั่นแหละ มีข้อความระบุชัดเจน ผมต้องตรวจเลือดทุกเดือน ต้องสะอาด ห้ามมีคนอื่น ต้องพร้อมบริการตลอดเวลาที่ถูกเรียก แต่ให้มานอนที่คอนโดนี้แค่ทุกวันศุกร์กับเสาร์ น้อยดีนะ อาทิตย์ละแค่สองวัน ผมมีรายได้เดือนละ 20,000 บาท ก็ถือว่าไม่เยอะไม่น้อย แต่ที่สำคัญเขาจะหักหนี้ได้ผมขั้นแรก 50 ล้านทันทีที่ผมเซ็นต์สัญญา ผมรู้มันเหมือนค่าเปิดซิงนั่นแหละ เห็นตัวเลขแล้วก็ค่อนข้างพอใจเพราะผมโดนไปจนสลบขนาดนั้นผมก็ควรได้ค่าตอบแทนบ้าง

ต่อมาคือตราบใดที่ผมยังขายตัวให้เขาผมจะได้ลดหนี้เดือนละ 5 ล้านบาท แต่สัญญามีอายุแค่ปีต่อปี หมายความว่าผมจะลดหนี้ได้ปีละ 60 ล้าน จากหนี้ที่เหลือ 150 ล้าน ถ้าเขายอมต่อสัญญาแปลว่าผมต้องขายตัวให้เขาอีกสองปีกว่าถึงจะหมดหนี้...ก็ประมาณเวลาที่ผมเรียนจบพอดี 

เอาจริงๆถึงมันจะเป็นสัญญาขายตัวที่ค่อนข้างเอาเปรียบเพราะไอ้คำพูดแบบที่ผมต้องยอมเขาที่ไหน เมื่อไหร่ก็ได้ ห้ามขัดขืน ห้ามมีคนอื่น และเขาจะสั่งให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่พอเทียบกับค่าตอบแทนที่เขาให้มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก

"ผมต่อรองได้ไหม" ผมถามเขาไปเบาๆหลังจากอ่านทุกอย่างจบ

"ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณภามไม่อนุญาตให้ผมเจรจาอะไรกับคุณ แต่ถ้าคุณไม่เซ็นต์ก็ได้เพียงแต่คุณจะได้ลดหนี้ 50 ล้านบาท และต้องหาเงินมาใช้หนี้ 150 ล้านบาททันที เอ่อ ถ้าคุณหามาได้ก็ไม่ต้องเซ็นต์ครับ" คุณภพตอบมาอย่างสุภาพ 

ผมมองสัญญานั่นอย่างเจ็บปวด สุดท้ายก็เซนต์ลงไปโดยดี ความจริงที่ผมเจ็บเพราะเขาตั้งใจทิ้งผมไม่กี่ปีจากนี้ น่าขำที่ผมเสียใจที่เขาให้ผมมากเกินไป แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยผมก็ได้มีสองปีกับเขา จากนั้นผมกับพี่กันก็จะได้เป็นอิสระจากหนี้สินบ้าๆนี่เสียที

"เรียบร้อยแล้วครับ นี่คือคีย์การ์ดคอนโดนะครับคืนวันศุกร์คุณก็มารอที่นี่ได้เลย แล้วก็นี่โทรศัพท์เครื่องใหม่ในนี้มีเบอร์ผมอยู่ ผมจะส่งสถานที่กับแชร์โลเคชั่นให้ถ้ามีงานที่คุณภามเรียกคุณข้างนอก เสื้อผ้าคุณไม่ต้องขนมานะครับเดี๋ยวผมจัดการซื้อมาให้ ที่นี่จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกวัน คุณไม่ต้องกังวล แล้วก็คุณภามสั่งให้คุณนอนที่ห้องเก่าของคุณนะครับ ยกเว้นคุณภามเรียกคุณถึงไปนอนห้องใหญ่ได้ มีอะไรสงสัยไหมครับ" คุณภพถามผมอย่างสุภาพเป็นงานเป็นการแถมยังยื่นถุงใส่ของให้ผมหนึ่งถุง ผมก็รับมาโดยดี 

"มี คือ ผมยังเรียนต่อได้ใช่ไหม"

"ได้แน่นอนครับ แต่ผมแนะนำว่างานพิเศษที่คุณทำอยู่ให้ยกเลิกไป เพราะคุณภามอาจเรียกใช้คุณในเวลาที่ไม่แน่นอน ผมว่าเงินเดือนสองหมื่นน่าจะชดเชยรายได้ที่หายไปได้ ส่วนค่าเทอมคุณภามจะรับผิดชอบให้ครับ" ผมฟังคุณภพอย่างอึ้งๆ กังวลใจเล็กน้อยหากต้องหยุดทำงาน เพราะพี่นายที่่เป็นเจ้าของร้านที่ผมทำงานอยู่เคยช่วยเหลือผมหลายอย่าง แถมผมยังเป็นบาริสต้าให้เขามาหลายปีจนมีลูกค้าติดผมค่อนข้างเยอะ ผมกลัวถ้าผมหยุดทำงานแล้วเขาจะลำบาก...แต่ผมคงไม่มีทางเลือกอื่น

"ผมเข้าใจ...แล้วผมมีเบอร์คุณภามได้หรือเปล่า" ในฐานะเด็กเลี้ยงของเขา ผมอยากรู้ว่าจะมีสิทธิ์โทรหาเขาบ้างได้ไหม

"อย่าดีกว่าครับ มีอะไรคุณสามารถติดต่อผมได้โดยตรง หรือถ้าผมไม่ว่างผมมีเบอร์คุณสุชาเป็นผู้ช่วยผม มีปัญหาอะไรคุณติดต่อเธอได้ตลอดเวลา ผมเมมเบอร์ไว้แล้วด้วย" ไม่ได้สินะ...ผมกับเขานอกจากเรื่องบนเตียงแล้วคงไม่มีความจำเป็นต้องคุยกัน

"งั้นก็ขอบคุณครับ แล้ว..คืนนี้" 

 "ก็เริ่มทำตามสัญญาได้เลยครับ วันนี้วันเสาร์คืนนี้คุณก็ค้างนี่ก่อน สักครู่แม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดแล้วก็ทำมื้อเย็นให้ด้วย เอาละครับ ผมต้องรีบไปก่อน บ่ายผมมีประชุมด้วย"

 "ได้ครับ ขอบคุณมาก"

จัดการธุระเสร็จ คุณภพก็ขอตัวกลับ ผมเองก็ยังอ่อนเพลียเลยเดินโซเซเข้าห้องนอนตัวเอง ก็อย่างที่เขาบอก ห้องนอนใหญ่ถ้าเขาไม่เรียกผมก็ห้ามไปเสนอหน้า

ผมจัดการทายาทุกส่วนที่บอบช้ำ แล้วล้มตัวลงนอน ในใจเฝ้าแต่คิดถึงคุณภามกับฉากรักดุเดือดเมื่อคืนนี้ มันเจ็บปวดเจียนตายแต่ก็สุขสมแทบบ้า เขารุนแรงเหมือนสัตว์ป่า ทั่วตัวผมไม่มีจุดไหนเลยที่เขาไม่ได้ฝากรอยดูดรอยฟันไว้...ยกเว้นที่ปาก เขาไม่ได้จูบผม ไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้สึกไม่ดีเลย

 

ผมกินยาแล้วก็หลับไป ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็รู้สึกดีขึ้นมาก ผมดูเวลาแล้วก็ตกใจ สองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ผมนอนยาวนานไปถึงเจ็ดชั่วโมง ไม่แปลกใจเลยที่ไม่ว่าอาการไข้หรือความเจ็บปวดร่างกายก็ดีขึ้น ยาของคุณภพดีมากจริงๆ บริเวณช่องทางด้านหลังถึงจะยังเจ็บแต่ก็ไม่มีอาการบวมแล้ว 

ผมล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกมาข้างนอก คืนวันเสาร์ผมต้องอยู่ที่นี่ตามสัญญา แต่ก็ไม่มีวี่แววของคุณภามเลย ผมอยากให้เขามาแต่ก็ไม่กล้าโทรถามคุณภพว่าเขาจะมาไหม ผมเลยเดินออกไปอุ่นอาหารที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้แล้วกินยา จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการบริการเขา ไม่ว่าเขาจะมาหรือไม่ตอนนี้ผมก็ถือว่าเป็นเด็กขายตัวมืออาชีพไปแล้ว ต้องพร้อมบริการเสมอ

เพราะอยู่ห้องตัวเองผมเลยอาบน้ำโดยใช้สบู่ในห้องกับแป้งเด็กที่มีอยู่เท่านั้น คืนนี้ผมจะเป็นตัวเอง ไม่จำเป็นต้องใช้กลิ่นของพี่กายล่อหลอกเขาแล้ว เพราะเขาตกลงรับผมไว้ในที่สุด ก็ได้แต่หวังว่าตัวผมที่ไม่ได้ฉาบด้วยกลิ่นของพี่จะไม่ทำให้เขาหมดอารมณ์

ผมหยิบโทรศัพท์ที่คุณภพให้มา ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดแบบที่แพงที่สุดซะด้วย หึ เขาทุ่มเทกับเด็กเลี้ยงเหมือนกันนะ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะตอนที่เขาเลี้ยงพี่ผมทั้งคอนโดทั้งรถ ค่าเทอม ทุกอย่างเขาก็ดูแลให้หมด

สี่ทุ่มแล้ว...แต่ผมอยากรอเขา ผมเลยออกไปนอนรอที่โซฟานอกห้องเหมือนเคย ระหว่างรอก็เอามือถือมาถ่ายโอนโปรแกรมทุกอย่างจากเครื่องเก่า ไลน์ของผมเต็มไปด้วยข้อความจากเพื่อนๆที่เป็นห่วงเพราะผมหายไปเลยตั้งแต่วันศุกร์ ผมเลยไลน์ไปทิ้งไว้ในกลุ่มว่ากลับมาค้างกับพี่ชาย...สามีพี่ชายน่ะ ละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจ ส่วนที่เขานอนกับผมก็ไม่ต้องไปประกาศให้ใครรู้หรอก

จากนั้นผมก็ล็อกอินเข้าแอพทวิตเตอร์ โพสต์ข้อความลงไปสั้นๆ

"Everything's Gonna Be Alright" 

จากนั้นผมก็กดปิด นอนมองไปที่ประตูเหมือนเมื่อวาน แต่คืนนี้ใจผมสงบลงมากแล้ว ไม่ต้องหวาดผวาว่าเขาจะส่งผมไปบาร์โฮส หรือต้องกังวลว่าเขาจะไม่ต้องการผม...ผมหลับตาลง อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้ผมหลับไปอีกครั้ง

 

รู้สึกตัวอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงประตูปิด ผมผลุดลุกขึ้นมองไปรอบๆห้องแต่ไม่มีวี่แววของคุณภาม ไม่แน่ใจว่าผมหูฝาดหรือยังไง เพราะถ้าคุณภามมาแล้วเขาน่าจะปลุกผม...หรืออาจจะไม่ 

ผมค่อยๆเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ เอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงแต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น แต่เพื่อความแน่ใจผมเลยเปิดประตูเข้าไป ไฟในห้องนอนเปิดอยู่และเหมือนจะมีคนอยู่ในห้องน้ำ ผมลังเลไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อเขาไม่ปลุกผมก็เหมือนกับว่าเขาไม่ต้องการผม ผมน่าจะออกไป...แต่สุดท้ายหัวใจโง่งมก็บอกให้ผมนั่งรอ

กึก...เสียงประตูเปิดออก คุณภามในสภาพผ้าขนหนูพันเอวหมิ่นๆ หยาดน้ำที่ถูกเช็ดหมาดเกาะไปตามลำตัวแกร่ง เขาเห็นผมแล้ว แต่ก็มองผ่านไปทันที 

เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าคงกำลังจะแต่งตัว เพราะเขาไม่พูดและทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุผมเลยทำตัวไม่ถูก 

"เข้ามาทำไม" ในที่สุดเขาก็พูด ฟังจากคำถามก็รู้ว่า เขาเห็นผมแล้วแต่ตั้งใจไม่เรียกผม...คืนนี้เขาไม่ต้องการผม

"ขอโทษครับ ผมแค่เข้ามาดู เผื่อว่าคุณจะ.."

"ติดใจหรือไง เมื่อคืนยังไม่ถึงใจเหรอ" คุณภามตัดบทอย่างเยาะๆเล่นเอาใจผมเจ็บแปลบ

"ปะ..เปล่าครับ งั้นผม..ออกไปดีกว่า" ผมรีบลนลานลุกขึ้น กำลังจะเดินออกไปแต่ก็ต้องตกใจเพราะโดนกระชากแขนอย่างแรงแล้วถูกผลักกลับมานอนลงบนเตียง

"หึ ไหนๆก็มาเสนอถึงที่แล้วนี่ อยากให้ฉันเอามากขนาดนี้ ฉันก็จะจัดให้ก็ได้ แต่ถ้าพรุ่งนี้เดินไม่ไหวก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน" 

เขาพูดแล้วดึงผ้าเช็ดตัวออกจนร่างเปลือยเปล่า ผมได้แต่ตะลึงมองเขาอย่างโง่งม ผมสับสนว่าผมควรทำยังไงกันแน่ จริงๆแล้วผมไม่ได้ต้องการเรื่องอย่างว่าหรอก ผมเข้ามาเพียงเพราะต้องการอยู่ใกล้เขา

แต่ถ้ามีเพียงเรื่องเซ็กซ์ที่ทำให้เราได้ใกล้กัน ผมก็พร้อมยอมรับมัน แม้มันจะทำให้เขาดูถูกผมว่าผมร่าน ว่าผมอยากได้เซ็กซ์จากเขา

ผมคลานเข้าไปหาเขาช้าๆเหมือนหมาที่กำลังคลานไปหาเจ้าของ มองร่างกายเปลือยเปล่าสมบูรณ์แบบของเขาอย่างลุ่มหลง มันก็จริงที่ผมชอบเซ็กซ์ของเขา มันเร่าร้อนรุนแรงทั้งเจ็บปวดทรมานทั้งสุขสมจนแทบแยกจากกันไม่ออก แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นมันก็เหมือนลูกอมอาบยาพิษ แสนหวานแต่ทรมานถึงตาย แล้วผมก็เต็มใจที่จะตายเพราะมัน

คุณภามยืนนิ่งมองผมที่กำลังค่อยๆลูบไล้แกนกายที่มันกำลังแสดงความต้องการอย่างโจ่งแจ้งเบาๆ อย่างน้อยร่างกายเขาก็ไม่ปฏิเสธผม ผมค่อยๆลดปากลงไปแต่ก็ต้องชะงัก

"ถอดเสื้อผ้าออก" เขาไม่ได้รอให้ผมทำรักให้เขาด้วยปากแต่กลับให้ผมถอดเสื้อผ้า 

ผมถอยตัวออกมาจากเขาอย่างว่าง่ายแล้วลงมือถอดเสื้อยืดกับกางเกงบอกเซอร์ที่อยู่บนตัวออก พอร่างกายเปลือยเปล่าผมก็รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา วันนี้ในห้องเปิดไฟสว่าง แล้วผมเองก็รู้สึกอายรูปร่างและทุกๆอย่างที่เป็นตัวผม เพราะมันไม่ได้ดูอ่อนนุ่มน่ารักเหมือนรูปร่างพี่กาย ตัวผมมีความเป็นผู้ชายมากเกินไป เพราะคิดแบบนั้นผมเลยเผลอเอามือปิดบังร่างกายตัวเองไว้อย่างลืมตัว

"หึ อายอะไรกัน เห็นมาหมดแล้ว" 

คุณภามเห็นสภาพผมก็หัวเราะออกมาอย่างเยาะๆ ตัวเขาตามขึ้นมาบนเตียงแล้วนอนพิงหัวเตียงด้วยท่าทีสบายๆ ไม่มีท่าทีเขินอายรูปร่างหรือแม้กระทั่งท่อนเอ็นของเขาที่กำลังตั้งชันขึ้นมาอย่างโจ่งแจ้ง

"วันนี้ฉันเหนื่อย อยากให้ฉันเอาก็จัดการเอง" เขาพูดแล้วมองตาผมอย่างท้าทาย 

ผมมองเขาอย่างอึ้งๆ สมองกำลังประมวลผลคำว่าจัดการเองอย่างกระอักกระอ่วน ตัวเขาเองก็ไม่ได้รอเฉยๆ เอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์จำเป็นมาโยนให้ผมบนเตียง ผมมองกล่องถุงยางกับเจลหล่อลื่นก็เข้าใจ กลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบากแล้วจัดการฉีกซองถุงยางออก ค่อยๆรูดลงไปตามท่อนเนื้อแข็งขึงของคุณภามอย่างว่าง่าย...ผมจำได้ว่า ตอนที่เขานอนกับพี่กายเขาไม่ใส่มันด้วยซ้ำ แต่กับผมมันไม่เหมือนกันสินะ

ผมพยายามหยุดคิดฟุ้งซ่าน รูดถุงยางใส่ให้เขาจนสุดปลายโคน จากนั้นก็บีบเจลหล่อลื่นใส่นิ้วกลั้นใจแยงเข้าไปในตัวเองเพื่อเตรียมความพร้อม อา..มันยังเจ็บอยู่ แม้มันจะไม่บวมแล้วแต่มันก็ยังเจ็บ ผมฝืนข่มความรู้สึกเพิ่มนิ้วเข้าไปมากขึ้นกัดฟันกลั้นเสียงครางเพราะความเจ็บระคนเสียวแปลกๆ ไม่นานผมก็หยุดทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมหรือยังด้วยซ้ำ 

ผ่านขั้นตอนทั้งหมดผมถึงกล้าเงยหน้ามองคุณภาม เขายังมองที่ผมนิ่ง แต่แววตาเขากำลังมืดดำด้วยความใคร่ ผมสังเกตเห็นเหงื่อที่ไหลซึมออกมาตามแผงอก ร่างกายเขาเกร็งเล็กน้อยเหมือนกำลังหักห้ามใจ ในใจผมลิงโลดเล็กน้อยเพราะดูจากปฏิกิริยาตอบสนองทางกายของเขา ร่างกายเขาก็ต้องการผม แค่นั้นก็ยังดี

ผมบีบเจลอีกครั้งชโลมไปตามท่อนลำใหญ่โตเกินมาตรฐานชายไทยไปมากโข เจ้าสิ่งนี้แหละที่ทรมานผมแทบตายเมื่อวานนี้ ผมชโลมจนมั่นใจว่ามันลื่นพอแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวลงให้ร่างกายกลืนกินส่วนปลายหัวหยักที่ขนาดไม่ได้เอื้ออำนวยให้ทำแบบนี้เลย 

ฮึก...ทีละมิลละมิลที่ท่อนเอ็นอุ่นร้อนแต่แข็งราวกับหนังหุ้มเหล็กแทรกเข้าไปในร่างกาย ความเจ็บร้าวก็เล่นงานจนผมแทบอยากจะหยุด ขาผมสั่นระริก..แต่ผมทำไม่ได้ ผมเป็นเด็กที่เขาเลี้ยงไว้เพราะเซ็กซ์ดังนั้นการขึ้นให้เขามันควรเป็นสิ่งที่ผมทำได้ดีและทำเป็นประจำด้วยซ้ำ

ผมค่อยๆกดตัวเองลงไปช้าๆ ได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของคุณภามดังขึ้นเหมือนกำลังข่มใจ แต่เขาก็ยังฝืนนอนนิ่งไม่ขยับ 

ฟึ่บ...ในที่สุดผมก็นั่งลงไปจนสุด ตอนนี้ร่างกายผมเหมือนโดนแยกออกจากกัน แกนกายทั้งยาวใหญ่ในตัวผมคับแน่นอึดอัดเหมือนมันจะแทงทะลุร่าง น่าแปลกใจที่ร่างกายผมสามารถรับมันได้หมด

ตัวผมสั่น เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าเพราะความจุกระคนเจ็บ พยายามนั่งพักปรับลมหายใจเงยหน้ามองเขา คุณภามกัดฟันกรอดเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว

"แดม! ขยับเสียที ให้ตายเถอะ" เขาสบถออกมาอย่างเหลืออดแล้วตรึงสะโพกผมไว้จากนั้นยกตัวผมขึ้นลงอย่างรุนแรงเหมือนคนฟิลขาด

"อ๊า...อะ อะ อะ ซี๊ด..มัน ลึก..อ๊ะ" ผมร้องครวญครางออกไปทันที ทั้งเจ็บทั้งเสียวจนแทบคลั่ง

"ขยับเอง เร็ว แสดงฝีมือหน่อย" คุณภามส่งเสียงลอดไรฟันแล้วปล่อยมือที่กุมสะโพกผมเปลี่ยนมาเล่นกับจุกนมผมแทน ทั้งบีบทั้งบี้จนผมเสียวจี๊ดไปหมด ร่างกายผมรุ่มร้อนทรมานส่วนล่างขาดช่วงไปเพราะเขาหยุดขยับ

เพราะความต้องการถูกปลุกเร้าผมเองเลยจัดการยกตัวขึ้นลงเองเป็นจังหวะเร็วแรง ควบขี่เขาอย่างลืมอาย เจ็บไม่เจ็บไม่รู้ รู้แต่เสียวมาก ยิ่งขย่มยิ่งเสียว ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ การเคลื่อนไหวของผมส่งผลให้ร่างกายกระทบกันเป็นเสียงหยาบโลนแต่เร้าอารมณ์สุดๆ คุณภามเองก็ดูจะถูกใจมากขนาดใจดีเลื่อนมือมาชักรูดแกนกายให้ผม จนผมทนแทบไม่ไหวความเสียวซ่านทั้งหน้าหลังทำเอาผมแทบจะร้องกรี๊ดออกมา ตัวผมสั่นกระตุกขมิบรัดท่อนเนื้อแข็งเกร็งนั่นไว้จนคุณภามสูดปากแล้วคำรามออกมาเสียงดัง

"ซี๊ด แน่นชิบ ฟัค.. ตอดเก่งฉิบหาย" เสียงพึมพำหยาบโลนดังมาไม่ขาดสาย

"แดม บิซ แรงอีก..ซี๊ด..." ยิ่งเขาหลุดคำพูดหยาบคายออกมาเท่าไหร่ผมก็ยิ่งขยับแรงขึ้นแถมจงใจขมิบรัดเขาจนเราสองคนแทบคลุ้มคลั่ง ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ แรงอีก เร็วอีก...อ๊า..จนร่างกายผมเหนี่ยวรั้งต่อไปไม่ไหวรีบส่งเสียงบอกเขาไปทันที

"ฮ๊า..จะเสร็จ..ฮึก" แต่พูดไม่ทันจบผมก็ปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องแกร่งพร้อมๆกับที่ภายในร่างกายรู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนที่พุ่งออกมากระทบถุงยางในเวลาเดียวกัน

อา...สุดสุดไปเลย โคตรรู้สึกดีเลย 

ผมฝืนขยับตัวอีกสองสามครั้งจนรู้สึกหมดแรงทรงตัวไม่อยู่ทรุดตัวลงแนบกับอ้อมอกกว้าง ตอนนี้เสียงหัวใจเขาเต้นกระหน่ำรุนแรงเหมือนคนเพิ่งผ่านการออกกำลังกายหนักๆ

ผมเกลือกหน้าลงบนแผ่นอกเขาอย่างอ้อนๆ แอบจูบตรงตำแหน่งหัวใจเขาเบาๆ อยากเป่ามนต์ให้เขารักผมบ้าง สักนิดก็ยังดี 

เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เราต่างกอดกันอย่างเงียบๆ ร่างกายเรายังคงเชื่อมประสาน แต่ผมก็ยังไม่อยากจะยกตัวเองออก ผมชอบที่ร่างกายเราแนบสนิทกันแบบนี้ ถึงจะอึดอัดแต่ผมก็ไม่สน 

ช่วงเวลาหลังการปลดปล่อยมันน่าอัศจรรย์ ความสุขสมทางเพศที่มากล้นอาจจะทำให้เขาหลงลืม ลืมว่าผมเป็นใคร ลืมว่าเขาเกลียดผมแค่ไหน และลืมจนเผลอมอบความอ่อนโยนอย่างหาได้ยากให้ผม เขาไม่ได้ผลักผมออก แต่ลูบไล้แผ่นหลังสลับกับบีบก้นผมเบาๆ เหมือนเป็นรางวัลปลอบใจที่ผมทำให้เขามีความสุข

ผมหลับตาลงดื่มด่ำกับช่วงเวลานี้...

Everything's gonna be alright

ผมบอกตัวเองซ้ำๆแบบนั้น

 

-TBC-

เมาส์มอยนิยาย

Twitter: @MamamonOfficial

FB:MAMAMON