บทที่25 มารยา(100%)
× 0
× 0
× 0
บทที่25 มารยา
“ฉันเป็นผัวเรน!”
โรเบิร์ตเอ่ยอย่างแน่วแน่ ยังไงเขาก็จะเข้าไปดูเมียกับลูกๆของเขาให้ได้
ผลั่ว
และทันทีที่เสียงกระทบเนื้อดังสนั่น ทุกคนต่างก็ตกใจกลับการกระทำอันอุกอาจของชายชุดดำทั้งสองที่ชักปืนมาจ่อศรีษะของวิคเตอร์ที่กล้าทำร้ายเจ้านายของพวกเขา
“ว้าย ตายแล้ว!”
คุณแอนนาแทบจะเป็นลมล้มพับไปเมื่อเห็นลูกชายสุดที่รักถูกปืนจี้อยู่อย่างนี้ ดีที่คุณไมเคิลช่วยประคองไว้
“คุณหมอคะ ข้างในพร้อมแล้วค่ะ”
พยาบาลที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเอ่ยเชิญหมอเมื่อทุกอย่างเตตรียมพร้อมแล้วโดยไม่สังเกตเลยว่าตอนนี้บรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินมาคุเพียงใด
“เอาล่ะครับที่นี่โรงพยาบาลไม่ใช่สนามซ้อมปืน กรุณาเก็บปืนของพวกคุณด้วย ผมขอตัวก่อนนะครับ”
หมอแม็คซ์เอ่ยเสียงเฉียบขาด แล้วหันไปบอกบรรดาพ่อแม่ทั้งสามเสียงอ่อนน้อม แม้จะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่น้อย แต่ก็ยังสามารถควบคุมสติได้ดีตามสัญชาตญาณของคนเป็นหมอ
“ผมเข้าไปด้วย”
“ไม่ได้”
แต่พอจะก้าวเดินโรเบิร์ตก็รีบเดินตามไปพร้อมกับวิคเตอร์ที่ค้านขึ้นในทันที
“เอาล่ะครับ จะไม่มีใครได้เข้าไปทั้งนั้นนอกจากหมอ และผมขอให้ทุกคนรอคอยอย่างสงบด้วยนะครับไม่อย่างนั้นผมจะให้การ์ดของโรงพยาบาลลาก
พวกคุณออกไปกัดกันข้างนอก!”
เอ่ยอย่างเหลืออดกับผู้ชายตัวโตสองคนที่กัดกันอย่างกับสัตว์ 4 ขา จากนั้นก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไปในทันที ทิ้งให้โรเบิร์ตและวิคเตอร์อึ้งที่ถูกคุณหมอหน้าอ่อนด่าเหน็บเข้าให้
“หึ หยุดกันได้แล้วสินะ”
คุณไมเคิลที่แอบชอบใจหมอหนุ่มในใจเอ่ยขึ้นอย่างขันๆไม่ต่างจากคุณแอนนาที่พอเห็นแบบนก็ี้แอบเชียร์หมอหนุ่มในเรื่องบางเรื่อง
“เอาล่ะ ตอนนี้ห่วงเรนกันก่อนเถอะ”
คุณนิพนธ์ที่เงียบมานานเอ่ยเตือนทุกคน ถึงแม้จะยังไม่วางใจโรเบิร์ตก็เถอะแต่วินาทีนี้พวกเขาควรช่วยกันส่งกำลังใจให้เรนและลูกๆปลอดภัยมากกว่า
“นายบอกมาตรงๆดีกว่าว่านายเป็นใคร”
วิคเตอร์ยังคงไม่ยอมปล่อยผ่านในสิ่งที่ตัวเองสงสัย ซักถามโรเบิร์ตราวกับนักโทษ แต่แทนที่โรเบิร์ตจะไม่พอใจกลับชอบใจเสียอีกเพราะโอกาสมาหาเขาแล้วนี่
“ก่อนอื่นต้องสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ และพวกคุณด้วยนะครับผมโรเบิร์ต หรือจะเรียกร็อบก็ได้”
การแนะนำตัวของโรเบิร์ตอ่อนน้อมผิดปกติจนลูกน้องลอบมองหน้าอย่างรู้กันว่าเจ้านายของตนต้องมีแผนอะไรแน่ ซึ่งผู้ใหญ่ทั้งสามก็ให้การตอบรับอย่างดีเพราะชอบใจมารยาทของโรเบิร์ตโดยหารู้ไม่ว่าที่พวกเขาเห็นนั้นหลอกลวงทั้งเพ!
จะมีเพียงเมฆินทร์และวิคเตอร์ที่ยังคงลอบสังเกตท่าทางอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ สำหรับวิคเตอร์นั้นเรนเปรียบเหมือนน้องแท้ๆที่เขารักเพราะเขาไม่มีพี่น้อง ตั้บแต่ที่พ่อและแม่ของเขารับเรนเป็นลูกบุญธรรมพวกเขาก็เปิดใจคุยกันจนสนิทมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่แปลกที่พวกเขาจะรักกันในระยะเวลาสั้นๆ วิคเตอร์รู้สึกว่าสายตาของคนตรงหน้านี้เหมือนซ่อนอะไรบางอย่างไว้ บางอย่างที่เขาไม่ไว้ใจสักนิด
สำหรับเมฆินทร์ก็ไม่ต่างกันนัก เขารักเรนเหมือนน้องชายแท้ๆไม่ต่างจากจันทร์
และตอนนี้ต่อมหวงน้องของพี่ชายจอมโหดก็เริ่มเต้นตะหงิดๆแล้ว!
“ผมเป็นสามีของเรนครับ”
<<<< ต่อ >>>>
“งั้นแกก็เป็นคนที่จับตัวเรนกับจันทร์ไปสินะ ไอสารเลวเอ๊ย”
ผลั่ว!
“ว้าย ตายแล้ว”
คุณแอนนาตกใจที่คราวนี้เป็นลูกชายของตนที่โดนกำปั้นหนักๆเข้าเสียเอง เพราะโรเบิร์ตหลบทันและสวนกลับอย่างรวดเร็วมือขวาคนสนิทของมาเฟียใหญ่อย่างเขาไม่มีวันยอมเป็นครั้งที่ 2 แน่
“ใจเย็นๆก่อนสิวิคเตอร์ เมฆินทร์ ยังไงเราก็ครอบครัวเดียวกัน”
โรเบิร์ตเอ่ยอย่างใจเย็นแต่มันดูยียวนในสายตาของทั้งวิคเตอร์และเมฆินทร์เสียจน อยากจะเข้าไปตั๊นใบหน้าหล่อเข้มที่ท้าทายพวกเขาอยู่เหลือเกิน
“เอาล่ะ เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว ก็มาพูดกันดีๆ”
คุณนิพนธ์ที่เริ่มเวียนหัวกับสงครามประสาทที่ชายหนุ่มทั้งสามก่อขึ้น จึงรีบยุติก่อนที่จะเกิดเรื่องใหญ่โตไปมากกว่านี้
“ใช่ อย่ามาทะเลาะกันเป็นเด็กอย่างนี้”
คุณไมเคิลก็เห็นไม่ต่างกัน เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลและอีกอย่างเรนก็กำลังคลอดหลานแฝดของพวกเขาอยู่ด้วย
“ร็อบใช่ไหมจ๊ะ”
“ครับคุณแม่”
โรเบิร์ตขานตอบคุณแอนนา เจอคำนี้เข้าไปวิคเตอร์ก็แทบจะของขึ้นอีกรอบ ดีที่คุณไมเคิลและคุณนิพนธ์คอยปรามอยู่เลยทำได้เพียงแค่แสดงอาการไม่พอใจเท่านั้น
“เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังหน่อยสิว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร”
คุณแอนนาถามอย่างจริงจัง ตนก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าหากโรเบิร์ตเป็นพ่อของเจ้าแฝดแล้วก็ดูว่าจะรักเรนมากเสียขนาดนี้ แต่ทำไมถึงปล่อยให้เรนหนีมาตั้งนาน ทำไมถึงไม่ตามหาตั้งแต่แรก
“ผมกับเรนเรารักกันครับ แต่เรนเข้าใจผิดผมเลยหนีมา”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงพึ่งมาวะ”
วิคเตอร์เอ่ยขัดโรเบิร์ตที่กำลังตีหน้าเศร้าใส่พวกเขาอยู่ แต่คำถามนี้ก็โดนใจใครหลายคน
“เจ้านายของผมประสบอุบัติเหตุจนตาบอดครับ และผมก็พยายามตามหาเรนนี่แล้วถึงแม้จะมีเริื่องยุ่งแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยเจอ”
โรเบิร์ตนึกขอโทษคารอสในใจที่เอามาพาดพิงอย่างนี้ และสีหน้าเศร้าๆที่เจ้าตัวแสดงออกมาก็เรียกคะแนนสงสารจากคุณแอนนาได้เป็นอย่างดี
“เฮอะ โกหกรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ตาวิค”
เอ่ยปรามลูกชายเสียงเข้ม
“ก็มันจริงนี่ครับคุณแม่ ที่พูดมาจะเชื่อได้รึเปล่าก็ไม่รู้”
“เอาเป็นว่าจะเชื่อได้หรือไม่ได้ก็ต้องแล้วแต่เรนแลเวกัน”
“คุณแม่ให้โอกาสผมใช่ไหมครับ”
“จ้า”
คุณแอนนาตอบรับพร้อมยิ้มอ่อนๆไปให้ นางก็ไม่รู้หรอกว่าที่โรเบิร์ตพูดมานั้นจริงรึเปล่า แต่นางจะให้เรนเป็นคนตัดสินใจเอง
“แล้วคุณพ่อกับคุณลุงล่ะครับ”
โรเบิร์ตหันไปถามคุณไมเคิลและคุณนิพนธ์เพื่อหาแนวร่วมเพิ่ม
“ในเมื่อคุณแอนให้โอกาสนายฉันก็ไม่ขัด”
“อืม แต่หากนายทำให้หนูเรนเสียใจรู้ใช่ไหมว่านายจะไม่ได้อยู่อย่างสงบแน่”
เจอคำขู่ของสองคุณพ่อเข้าไป มือขวามาเฟียที่ไม่เคยกลัวอะไรกลับเกรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“แต่ ”
เมฆินทร์ที่กำลังจะเอ่ยแย้งแต่ก็ต้องชะงักไปเสียก่อนเพราะ
“แว้ๆๆ”
“อุแว้ๆๆ”
มาแล้วค่ะ ตอนนี้รู้สึกมึนๆนะ ไรท์นี่สมองมึน แต่อิตาร็อบของเราอ้ะหน้ามึน! 55+ ขอบคุณรีดๆที่รอนะคะแล้วก็ขอโทษที่ให้รอนานไรท์ปลีกมาไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้มาละ เต็มที่เลยจ้าๆ !!!!
