บทที่ 10 

 

 

" จะมาทั้งทีทำไมไม่มาแบบปกติ ต้องแฝงตัวเข้ามากับทีมงานนิตยสารด้วยเหรอวะ " เกรย์ถามแค่นยิ้ม   ระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งคุยกันที่เคาน์เตอร์บาร์ของรีสอร์ท 

" มีเรื่องต้องจัดการน่ะ " โซลบอกปัดๆยกขวดเบียร์ขึ้นจิบ ตั้งแต่มีอาการปวดกระเพาะเขาก็เริ่มเบากับการดื่ม เกรย์เอียงคอมองรอยแดงเป็นริ้วๆบนแก้มของอีกฝ่าย 

" เรื่องที่ว่าเกี่ยวกับนี่ด้วยล่ะสิ " เขาชี้ที่แก้มตัวเอง โซลยกคิ้ว เอาลิ้นดุนแก้มตัวเองช้างที่ถูกมิถุนาตบอัตโนมัติ  

" ก็ส่วนนึง " โซลว่า ก็จริงอย่างที่เกรย์สงสัยนั่นแหละเรื่องของมิถุนาเป็นเรื่องอันดับต้นที่เขาต้องมาจัดการหลังต้องบินไปกลับอเมริกาเป็นการด่วน แต่มันไม่ใช่เรื่องเดียวที่ทำให้เขาต้องถ่อมาถึงนี่ " ฉันพึ่งบินด่วนไปเมกามา " เขาบอกเกรย์  

" แล้ว-- " ท่าทีของเกรย์ไม่ใส่ใจ 

" ย่าเคทบอกว่าแกขายหุ้นทิลล์กรุ๊ปให้ย่า " โซลพูด เขาเอนหลังพิงไปกับพนักโซฟา " แกเอาเงินขนาดนั้นไปทำอะไร " สีหน้าของโซลขุ่นมัว เขาไม่ชอบใจเลยที่ต้องถูกเรียกให้บินกลับด่วนเพื่อไปถูกด่ากับเรื่องที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อเกรย์หลานรักของย่าเคทต่างหาก 

" ธุรกิจ " เกรย์ตอบพลางยกขวดเบียร์ขึ้นดื่มหลายอึก โซลพ่นลมฮึ 

" ธุรกิจ! กับเอสแอลกรุ๊ปอะนะ " โซลพูดเสียงดูถูก " ธุรกิจแบบไหนกัน "  

" โทษทีเงินฉัน ฉันจะทำอะไรต้องรายงานแกด้วยเหรอโซล " เกรย์ถาม สีหน้าไม่พอใจ คิ้วเข้มขมวดกันมองคู่สนทนาที่อยู่ตรงข้าม เขากับโซลอายุเท่ากันก็จริงแต่โซลกลับได้เปรียบกว่าเขาทุกอย่างไม่ว่าจะชาติกำเนิด การศึกษาฐานะ หรือแม้แต่เรื่องผู้หญิง โซลก็ชนะเขาหมด ทั้งหมดนี้โซลก็แค่โชคดีที่เกิดมาเป็นลูกของลุงลูเธอร์ก็เท่านั้นเอง 

คิ้วของโซลกระตุกเบาๆ ก่อนจะเหยียดยิ้ม " ใช่เงินแก ฉันไม่ยุ่ง แต่ที่ฉันต้องถามเพราะย่าเคทมาด่าฉันว่าฉันไม่ห้ามแกเรื่องขายหุ้นทิลล์ " โซลลุกขึ้นยืนเอามือล้วงกระเป๋า ปรายตามองเกรย์ที่นั่งอยู่ " แกจะเอาเงินที่ขายหุ้นได้ไปทำอะไรก็เรื่องของแก แต่อย่าหาเหาใส่ตัวเองก็แล้วกัน! " โซลเข่นเขี้ยวก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง เกรย์คำรามกรอดในคออย่างไม่พอใจ ในมือกำขวดเบียร์แน่น 

โซลเดินออกอาการหงุดหงิดมาตามโถงทางเดินจนเกือบจะชนเข้ากับมิถุนาที่เดินมาจากห้องอาหาร 

" เดินดูทางมั้งสิ ยัยบ๊องส์ " 

" ขอโทษค่ะ --- โซล! " มิถุนาขมวคิ้วแน่น มองเลยไปที่ด้านหลังไม่มีใคร " มาทำอะไรแถวนี้ " 

โซลเลิกคิ้วสูงเป็นเชิง " มาคุยกับไอ้เกรย์ แล้วเธอ มาทำอะไรที่ห้องอาหาร นอกจากมากินข้าว " โซลดักทางมิถุนา เธอพ่นลมฮึกอดไอแพดและสมุดโน๊ตไว้ 

" มาทำงานน่ะสิ -- ฉันไม่ได้ว่างเหมือนนายนิ จะได้เดินลอยชายไปไหนมาไหนได้ " 

" นี่แม่คุณ! ฉันถามแค่คำถามเดียว ไม่ต้องตอบยาวยืดประชดประชันแบบนั้นหรอกนะ " โซลว่ามองหน้าเชิดๆของมิถุนา " ว่างมั้ย ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อย " โซลไม่ได้ถามเพื่อต้องการคำตอบไม่ เขาจับแขนมิถุนาแล้วพาเธอเดินออกไปข้างนอก 

" ไม่ต้องลากก็ได้ โซล! -- ฉันเดินเองได้ " มิถุนาว่าเสียงกระเง้ากระงอดใส่อีกฝ่าย เขายอมปล่อยมือ ให้มิถุนาได้เดินข้างๆ ทีแรกเธอไปเดินตามหลังเขาจนเขาต้องเข้าไปดันหลังให้เธอมาเดินข้างกัน 

" เธอนี่บทจะงอแงก็ได้เรื่องเหมือนกันนะ " โซลว่า 

" จะพูดว่าฉันงี่เง่าก็พูดมาเถอะ " มิถุนาสวนกลับ " อย่างนายคงไม่พูดจาน่าฟังอะไรแบบนั้นกับฉันแน่ --- โอ๊ย!!! " มิถุนาร้องกรี๊ดเมื่อโซลหยิกเข้าที่แก้มของเธอ 

" ใช่! เธอนี่โคตรงี่เง่า เอาแต่ใจ วีนเหวี่ยงใส่ฉันได้ตลอดเวลาเลย " โซลว่า " ไหนยิ้มให้ฉันดีๆบ้างได้มั้ยเนี่ย " ไม่ถามเปล่าโซลยังหยิกแก้มอีกข้างของมิถุนา 

" งือ โซล -- ฉันเจ็บนะ " มิถุนาร้องเอามือข้างหนึ่งตีที่แขนโซล คนแกล้งยิ่งสนุกยิ่งเห็นอีกฝ่ายหน้านิ่วใส่ เขาฉวยหยิบเอาสมุดโน๊ตจากมือเธอมาเปิดดู 

" ตาบ้า! นายนี่ชอบแกล้งฉันแล้วยังเสียมารยาทอีกนะ!! " มิถุนากรีดเสียงใส่ อยากจะฟาดไอแพดใส่จริงๆสุดท้ายเธอก็ยอมให้โซลเปิดดูสมุดโน๊ตของเธอ มิถุนานั่งลงที่เก้าอี้นอนตรงสระน้ำของรีสอร์ท จากมุมนี้พวกเขาจะมองเห็นทะเลอ่าวไทยได้ชัดเจน 

" ชอบทำอาหารมากขนาดนี้ ทำไมไม่เป็นเชฟ ทำไมเลือกมาเป็นฟู้ดสไตลิสต์ " โซลถาม เขาเอนตัวลงนอนไปกับเก้าอี้ มือยังถือสมุดของมิถุนาเปิดดูทีละหน้า 

" ก็เคยคิดว่าจะเป็นเชฟเหมือนกัน " มิถุนาตอบ สบตากับโซล " ตอนเด็กฉันตามติดคุณน้าบุหลันเข้าครัวทุกวันตอนนั้นอยากรู้ว่าคุณน้าทำยังไงอาหารถึงอร่อยทุกอย่าง อยากจะเป็นแม่ครัวที่ทำอาหารได้เก่งๆ อยากจะทำอาหารที่ดูดีทั้งหน้าตาและรสชาติ ตอนมอปลายฉันก็เลยเริ่มถ่ายภาพอาหารที่คุณน้าบุหลันเป็นคนทำโพสลงโซเชียล เริ่มเขียนบรรยายนิดๆหน่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็อยากเป็นฟู้ดสไตลิสต์แล้วน่ะ " มิถุนายิ้มหวานออกมา ทำเอาคนที่ตั้งใจฟังใจเต้นแรงไปกับรอยยิ้มทั้งๆที่ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำได้มาก่อน 

" นี่ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย " มิถุนาโบกมือตรงหน้าโซล 

" ฟังอยู่สิ " โซลตอบรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เขาส่งสมุดคืน " คุณน้าบุหลันนี่เป็นคนสอนเธอทำอาหารล่ะสิ "  

" ไม่ใช่แค่สอนทำอาหารนะ แต่เป็นคนที่เลี้ยงฉันกับพี่ชายฉันสองคนมาตั้งแต่พวกเรายังเด็กด้วย " มิถุนาว่า  

" เป็นคนตั้งชื่อเชยๆ แบบนี้ให้เธอด้วยหรือเปล่าล่ะ " คนปากร้ายถามไม่คิด ทำเอาคิ้วของมิถุนากระตุก  

" แม่ฉันเป็นคนตั้งให้ก่อนแม่จะตายไปตอนที่ฉันยังอายุไม่ถึงหนึ่งขวบ " มิถุนาว่า " ใช่ แม่เป็นคนตั้งชื่อเชยๆแบบนี้ให้ฉันและพี่ชายฉันสองคนด้วย สิงหา ธันวา  นายมีปัญหาอะไรกับชื่ออีกหรือเปล่า " มิถุนาดุ จ้องตาเขียวใส่โซลชะงักไปนิดนึง 

" โทษที -- ฉันถามไม่คิดเอง " โซลว่า " อย่าโกรธฉันเลยนะ มิถุนา " โซลยกมือประสานกัน ส่งสายตาอ้อนวอนให้เธอ  

มิถุนาแลบลิ้นใส่  " มาพูดว่าชื่อคนอื่น ทำอย่างกับชื่อตัวเองดีกว่างั้นแหละ " มิถุนาทำเสียงค่อนขอด " โซลจิตวิญญาณเหรอ เดาว่าไม่พ่อหรือแม่นายคงอยากให้นายรู้สึกถึงจิตวิญญาณของตัวเองสินะ " มิถุนามองโซลที่กำลังมองเธออยู่ " เออ -- ฉันเผลอพูดอะไรไปหรือเปล่า พ่อแม่นายยังอยู่ใช่มั้ย " เธอถามไม่แน่ใจในสายตาคู่นั้น 

" พ่ออยู่ แม่จากไปตั้งแต่ฉันอายุเจ็ดขวบ "  

" ฉันขอโทษ " มิถุนาพูดน้ำเสียงรู้สึกผิด โซลโบกมือไปมา 

" ช่างมัน ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว " โซลว่าน้ำเสียงเรื่อยๆ " แต่เธอเป็นคนแรกเลยนะ ที่รู้ว่าชื่อฉันหมายถึงอะไร "  

มิถุนาทำหน้าฉงน " ทำไมล่ะ มันแปลอย่างอื่นได้ด้วยเหรอ " 

โซลหลุดขำกับสีหน้าและแววตางงงวยของคนตรงหน้า " ก็คนส่วนใหญ่เค้าจะคิดกันว่าชื่อฉันมาจากชื่อเมืองหลวงน่ะสิ " 

" จริงด้วย!! " มิถุนาร้องพลางหัวเราะออกมาเบาๆ " ฉันลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย แล้วจริงๆ มันไม่ได้มาจากชื่อเมืองหลวงใช่มั้ย " 

" แม่ฉันตั้งให้ตามความหมายที่เธอว่านั่นแหละ แม่บอกว่าชื่อฉันความหมายดีอีกอย่างก็เข้าคู่กับชื่อของพี่ชายฉันที่ตั้งตามสถานที่ที่แม่เจอกับพ่อ " โซลเล่า " พี่ชายชื่อโรม ฉันชื่อโซล คนเลยเข้าใจผิดคิดว่าเป็นชื่อเมือง " 

" แม่นายต้องเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ เลยนะ เข้าใจตั้งชื่อให้นายได้ทั้งสองความหมายเลย น่ารักดี " มิถุนาส่งยิ้มหวานให้  

" ฉัน แม่ หรือชื่อล่ะที่น่ารักดี " โซลยิ้มกริ่ม ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ มิถุนาหุบยิ้ม 

" แม่นายสิ! -- ฉันง่วงนอนแล้วกลับห้องดีกว่า " มิถุนาลุกขึ้นยืน โซลจับมือของเธอไว้  

" ฉันไปส่ง "  

มิถุนาไม่ได้มีโอกาสขัดขืนเมื่อมือของโซลกุมมือเธอไว้แน่น ถึงจะรู้สึกเขินแต่มิถุนาก็ปล่อยเลยตามเลยกับสัมผัสของโซล มือใหญ่ของเขาเกาะกุมส่งผ่านความอบอุ่นมาที่มือเธอ 

" ปล่อยมือได้แล้ว " มิถุนาบอกอุบอิบเมื่อมาถึงหน้าห้องพักของตัวเอง โซลอิดเอื้อนไม่อยากปล่อยมือเรียวบางที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนทำครัวนั่นเลย " โซล 

" 

" หืม " 

" ฉันจะเข้าห้องแล้ว " มิถุนาส่งสายตาอ้อนวอนยิ่งทำให้เขาอยากพาเธอกลับห้องพักเขามากกว่าอีก  

" ก็เข้าไปสิ "  

" นายจับมือฉันอยู่ ฉันจะเอามือที่ไหนหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าหลังล่ะ " มิถุนาร้องหน้าแดง 

" อ๋อ! เธอจะให้ฉันหยิบให้ " โซลแกล้งซื่อตีความหมายของมิถุนาไปอีกอย่าง เขาทำท่าจะหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงหลังของเธอจริงๆ 

" อย่านะ ตาบ้าโซล!! " มิถุนาเบี่ยงตัวหนีมือซุกซนของเขา เธอยัดไอแพดกับสมุดโน๊ตใส่มืออีกข้างของโซล " นายถือนี่! ฉันหยิบเอง " มิถุนามองค้อนใส่คนที่กำลังยิ้มร้ายใส่เธอ " ลามก! " เธอว่ารีบหยิบคีย์การ์ดออกมาเปิดประตูห้องพักตัวเอง  

" เอาของมานี่! แล้วก็ปล่อยมือได้แล้ว "  

โซลยื่นของส่งกลับไปให้มิถุนา เธอรับไปแต่โซลไม่ยอมปล่อยทั้งของทั้งมือ มิถุนายื้อยุดอยู่อึดใจก่อนจะถูกโซลออกแรงดึงเบาๆจนเธอตัวเอนเข้ามาหาเขา แล้วเป็นโซลที่ฉวยโอกาสทองกดปลายจมูกหอมไปที่ข้างแก้มฟอดใหญ่ 

" โซล! " หน้าของมิถุนาแดงจัด 

" ฝันดีนะ "  

 

******************************** 

สวัสดีค่าา รี้ดทุกคน 

กลับมาเจอกันอีกแล้วนะคะ ไรท์มาอัพให้แล้วน้า อย่าลืมเข้ามาเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ 

ขอบคุณทุกเม้น ทุกการจิดตามและทุกกำลังใจของรี้ดเป็นอย่างมากเลยค่ะ เห็นคอมเม้นและกำลังใจแล้วช่วยฮีลใจได้มากจริงๆ ^^