ตอนที่เก้า จุดอ่อนของนางเอก

 

“ผู้เผชิญทัพล้วนเรียงรายอยู่เบื้องหน้า ก้าวต่อไปอย่าได้ถอยหนี” ปางมือเก้าคำศักดิ์สิทธิ์ คือการลดรูปของสิบสองนักษัตร

จากสิบสองปางมือ ลดรูปเหลือเก้าปางมือ

และแน่นอนผมอยากจะให้มีจำนวนมากขึ้นเพื่อให้ดูซับซ้อนมากขึ้น แต่ตามมุกแบบนี้มันมักจะมาพร้อมกับคำพูดว่า “เคล็ดวิชาสั้นๆตีความลึกล้ำ ตัดส่วนที่ไม่จำเป็นออก คงเหลือไว้แต่แก่นแของวิชา”

 

ที่ปางมือจริงๆจะมีห้าร้อยกว่าปางมือ แต่เหลือแค่สำคัญๆแค่เก้าปางมือเท่านั้น

ที่ผมจำปางมือได้เพราะการประสานอินจากเรื่องนารุโตะ

และด้วยความช่วยเหลือของลมปราณที่กระตุ้นความทรงจำที่เลอะเลือนไปแล้วให้ดีขึ้นหลังจากการฝึกลมปราณ

พอผมสอนการวางปางมือ ประกอบรูปร่างต่างๆไป

คุณเธอก็สามารถทำตามได้ทันที

เหวอ

ทันใดนั้นก็มีของเหลวดำคล้ำ ไหลออกมาจากร่างกายของเธอทันทีเมื่อผมให้เธอทำปางมือเก้าคำศักดิ์สิทธิ์ ผสานกับวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็นขยับท่าทางต่างๆที่ผมจำได้

ผมแปลภาษาจูนิเบียวในการเดินลมปราณไม่ค่อยจะเก่ง

แต่ท่าทางความสามารถแบบนี้เธอจะเก่งกว่าผมมาก

เธอรวบรวมสองวิชาเป็นการเดินลมปราณแบบเดียวได้อย่างไม่ขัดเขินติดขัดแต่ประการใด

ราวกับพระเอกของนิยายแนวปราณยุทธก็ไม่ปาน

ที่หากคนอื่นทำแบบพระเอกทำบ้าง”หากผู้อื่นทำเช่นนั้น ไม่ตายก็พิการ ทรมานแสนสาหัส ขวัญวิญญาณแตกสลายออกจากร่าง”

และมีการขับของเสียสีดำที่ไม่น่าเป็นไปได้ในทางวิทยาศาสตร์ที่ผมรู้ออกมาจากร่างกาย

ทั้งที่เธอเก่งเว่อหลายอย่างแบบนี้

ทำไมถึงเย็บปักถักร้อยไม่เก่ง จัดดอกไม้ หรือทำอาหารไม่เก่ง ตามที่คนเขียนบรรยายในเนื้อเรื่องนะ?

คนเขียนพยายามสร้างให้คนอ่านรู้สึกผูกพันกับตัวละครนางเอกที่ไม่เก่งเรื่องทั่วไป ของกุลสตรีที่สังคมคาดหวังอย่าง ทำงานบ้าน เย็บปักถักร้อย ทำอาหาร

แบบเดียวกับที่สาวยุคปัจจุบันก็ไม่เก่งพวกของพื้นฐานอย่างนั้นแล้ว

วิชาที่ไมได้รับการถ่ายทอดก็จะขาดหายไปเป็นเรื่องธรรมดา แม้แต่ในปัจจุบันนี้ก็ตามไม่ต้องพูดถึงอดีตกาลเช่นนี้

การที่ไม่เก่งเรื่องทั่วไปของ กุลสตรี เพื่อให้มีฉากเปิ่นๆ ในวังหลวง

ไม่ให้เธอฝึกการเย็บปักถักร้อยหรือทำอาหารได้ดีเพื่อจะได้โดนแม่สามีและนางอิจฉาต่างๆด่าและดูถูก

แต่คนเขียนให้เธอไปเก่งอย่างอื่นแทน

อย่างสกิลการต่อสู้ การออกสงคราม ธุรกิจ วางแผนการรบ

มันคือ”ข้อด้อย”ของนางเอกที่ไม่เป็น”ข้อด้อย”สักเท่าไร

แบบเดียวกับ”ข้อด้อย”ของซุเปอร์แมนที่แพ้คริปโตไนท์นั่นล่ะ

หากคนเขียนไม่มันมือให้แม้แต่โจรมุมตึกก็ยังมีคริปโตไนท์ ก็หาใครในจักรวาลที่จะเอาซุเปอร์แมนลงยาก

ผมดูอย่างสะท้านใจที่เห็นเธอเปลี่ยนปางมืออย่างรวดเร็วราวกับนินจาในนารุโตะและผสานท่าเดินลมปราณของวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็น

ที่ในโลกเก่าผมจำได้เพราะซื้อมาจากที่วัดเส้าหลินขายทางออนไลน์

ซึ่งก็ช่วยในการยืดเส้นสายได้พอสมควร

แต่ที่แน่ๆ การทำตามลมปราณเปลี่ยนเส้นเอ็นในโลกเก่า ไม่ได้ทำให้เกิดของเหลวสีดำจำนวนเรียกว่ามหาศาลไหลออกมาจากร่างกายอย่างที่เห็นนี้แต่ประการใด

ทำให้ได้อย่างมากก็แค่ผมเหงื่อธรรมดาออก ไม่ใช่ของเหลวสีดำไหลออกมาตามรูขุมขน

และยิ่งร่ายรำกระบวนท่าก็ยิ่งเร็วขึ้นและแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ

แขนของเธอที่เคลื่อนไหวไปมาด้วยความเร็วปรกติ กลายเป็นเหมือนภาพคนเต้นรำที่เร่งความเร็วขึ้นในวีดีโอ

การเคลื่อนไหวของมนุษย์ไม่น่าจะทำอย่างนั้นได้เลย

ผมพยายามจะจดกระบวนท่าของเธอลงกระดาษด้วยความรวดเร็วแต่ก็ทำไม่ทันกับที่เธอเหมือนกับไม่รู้สึกตัวและเดินลมปราณอย่างไม่หยุดยั้ง

ผ่านไปกว่าชั่วโมงเธอก็หยุดการเคลื่อนไหวของเธอลงและได้มีลมปราณเป็นไอน้ำพุ่งออกมาจากหัวและราวกับมีรัศมีสีขาวพุ่งออกมาจากร่างกาย

 

เธอพ่นไอสีดำออกมาจากปาก

สายตากลายเป็นสีน้ำเงินฟ้าจ้องมาที่ผม

และคุกเข่าลงคารวะโคกศีรษะเก้าครั้งอย่างดังจนพื้นสนามแตกหัก

โป๊ก โป๊ก โป๊ก

“ขอบคุณท่านพี่ที่ชี้แนะ เคล็ดวิชาที่ลึกล้ำค่ะ”

ผมเหม่อมองที่ท้องฟ้าอันห่างไกล

“เคล็ดวิชาอันลึกล้ำ? ยังห่างไกลนัก พวกเราก็เหมือนกับกบน้อยก้นบ่อ ไม่รู้ว่าท้องฟ้ากว้างเพียงใด” ผมจ้องมองท้องฟ้าราวกับมันมีอะไรน่าสนใจให้มอง

“ไม่ต้องขอบคุณ เจ้ายังต้องเดินทางอีกไกลบนเส้นทางสายนี้ เพื่อเผชิญกับโชคชะตาฟ้าที่ไม่แน่นอน”

“ทุกคำกล่าวและคำสั่งสอนของท่านพี่ อี้จิงจะจดจำไม่ลืมเลือน”

มิน่านิสัยอย่างนี้ ถึงไม่ยอมลืมแม้ความแค้นจะเล็กน้อยแค่ไหน

“ขอเพียงเจ้าเป็นคนดีมีเมตตาธรรมไว้ ก็ถือว่าตอบแทนพี่แล้ว”

มีเมตตาแปลว่าอย่างน้อยก็น่าจะอภัยโทษประหารให้ล่ะนะ โทษเนรเทศก็ถือว่าเหมาะเลยไปนอกด่านไม่กลับแดนจงหยวนอีก

“ว่าแต่พี่ลองจดใส่กระดาษไว้แล้วในกระบวนท่าของเจ้าที่ร่ายรำกระบวนท่าออกมา

เจ้าลองบอกความคิดและเหตุผลของกระบวนท่าต่างๆที่เจ้าได้ร่ายรำไป เส้นทางการเดินลมปราณ เพื่อพวกเราทั้งสองจะได้วิเคราะห์และพัฒนาเคล็ดวิชาให้ลึกล้ำมากขึ้น”

และเพื่ออธิบายให้ผมฟังด้วยว่าไอ้การขับของดำๆจากร่างกายนั่นมันทำได้อีท่าไหน

..