"เซอร์ไพรส์!!!! เจอเธอจนได้นะเบบี๋ของฉันหึหึ"

 

กราเซียโน่พูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ไลลามากขึ้นเรื่อยๆ ไลลาเองก็ก้าวถอยหลังเมื่อกราเซียโน่เริ่มเข้ามาใกล้เธอมากกว่าเดิม

 

"ถอยหนีฉันทำไมไลลา"

 

"ฉันไม่อยากอยู่ใกล้คุณ อย่สเข้ามาใกล้ฉัน"

 

"หึ ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไงกันเธอรู้อะไรมั้ยตอนที่เธอไม่อยู่ตอนที่เธอหายไปแรกๆฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน ฉันจะคลั่งตายอยู่แล้วไลลา"

 

"แล้วคุณรู้มั้ยว่าตอนที่ฉันไม่ได้อยู่กับคุณ ตอนที่ฉันไม่ต้องอยู่ในห้องมืดๆนั้นแล้วฉันมีฉันมีความสุขมากแค่ไหน"

 

ไลลาพูดออกมาและนั่นมันทำให้กราเซียโน่หยุดเดิน กราเซียโน่มองหน้าไลลาเหมือนต้องการอยากจะหาคำตอบว่าสิ่งที่เธอพูดออกมานั้นมันเป็นความจริงหรือว่าเธอแค่โกหกกันแน่

 

"มีความสุขงั้นเหรอ?"

 

"ใช่ฉันมีความสุขมาก"

 

"แต่ตอนที่เธออยู่กับฉันเธอก็มีความสุขนี่ฉันเห็นเธอร้องครางด้วยความสุขตั้งหลายรอบ"

 

"ความสุขแบบนั้นไม่จำเป็นต้องทำกับคุณคนเดียวรึเปล่า ความสุขแบบนั้นฉันให้คนอื่นปรนเปรอให้ก็ได้"

 

"ไลลา!!!!!"

 

"ทำไมคะขึ้นเสียงกับฉันทำไม โกรธฉันเหรอที่ฉันพูดแบบนั้น"

 

"เอาล่ะฉันไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับเธอแล้ว ไปกับฉันไลลา"

 

"ฉันไม่ไป"

 

"เธอต้องไปฉันมีเรื่องอยากจะบอกเธอและเรื่องนี้เธอต้องรู้"

 

"มีเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องรู้อีกล่ะ ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันเกลียดคุณฉันไปอยากไปกับคุณ"

 

"เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะไลลา เธอจะเกลียดฉันในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำไม่ได้"

 

"งั้นคุณก็พูดออกมาเลยสิว่าฉันเข้าใจอะไรคุณผิดไป"

 

"ฉันพูดอะไรตอนนี้ไม่ได้ ฉันพูดอะไรไปตอนนี้เธอจะเชื่อฉันรึไงไลลาเธอต้องไปฟังและดูหลักฐานด้วยตาของเธอเอง"

 

"คุณกำลังจะหลอกอะไรฉันอีก ที่คุณไม่ยอมบอกเพราะคุณแค่หลอกให้ฉันไปกับคุณใช่มั้ย"

 

"ไม่ไลลาฉันไม่ได้หลอกเธอ"

 

ใช่!!! กราเซียโน่ไม่ได้หลอกอะไรไลลา ระหว่างเขารอลูกน้องหาตัวของไลลาเขาก็ตามสืบเรื่องครอบครัวของไลลาไปด้วยจนรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับครอบครัวของไลลา และตอนนี้กราเซียโน่รู้แล้วว่าทำไมไลลาถึงเกลียดตัวเอง

 

"ไปกับฉันไลลา ถ้าเธอไปฉันจะไม่ทำอะไรมัน"

 

"ฉันไม่ไป คุณคิดว่าอาวินเขากลัวคุณเหรอถ้าเขากลัวเขาจะไปเอาตัวฉันมาจากคุณได้ยังไง"

 

"วันนั้นฉันไม่ทันได้ระวัง แต่วันนี้มันไม่เหมือนกันไลลาวันนี้ฉันพร้อมเธอจะลองดูมั้ยว่าฉันทำอะไรมันได้บ้าง"

 

"ดีแต่ขู่"

 

"รอบนี้ฉันไม่ได้ขู่เพราะมันไม่ใช่เธอ"

 

"แล้วมันต่างอะไรกัน"

 

"เธอรู้ว่าฉันขู่เธอแต่ฉันไม่ทำอะไรเธอแน่ๆเธอเลยกล้ากับฉัน แต่สำหรับมันคนที่กล้ามาพรากเธอไปจากฉันฉันไม่ได้ดีแต่ขู่แน่ๆไลลา"

 

กราเซียโน่ใช้น้ำเสียงและแววตาที่จริงจังเป็นการบอกไลลาเป็นนัยๆว่ารอบนี้เขาเอาจริงอย่างที่เขาพูด ไลลาชินที่เขานั้นไม่กล้าทำอะไรเธอแต่สำหรับอนาวินนั้นกราเซียโน่พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อสั่งสอนให้อนาวินนั้นรู้ว่าอย่าคิดที่จะมาพรากของรักของหวงที่สุดไปจากเขาอีก

 

"แล้วถ้าฉันยังยืนยันที่จะไม่ไปล่ะ"

 

"ฉันมีเหตุผลที่อยากให้เธอไปกับฉันไลลาและเธอเองก็ควรจะไปกับฉันดีๆแล้วฉันจะให้เธอเจอคนที่เธออยากเจอ"

 

อีกหนึ่งเหตุผลที่กราเซียโน่อยากให้ไปกับเขาก็เพราะว่าเขาได้ไปคุยและเจอกับใครคนนึงที่สำคัญกับไลลามากๆมาแล้วและตอนนี้เขาคนนั้นถูกดูแลอย่างดี

 

"ฉันเชื่อคุณได้แค่ไหน"

 

"เชื่อได้เท่าที่เธออยากจะเชื่อและตอนไหนที่ถึงเวลาเธอจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้โกหก"

 

ไลลามองหน้าคนตรงหน้านิ่งๆ เท่าที่เธอเคยสัมผัสกับเขามาเขาไม่เคยโกหกเธอเลยและตอนนี้ไลลาก็เริ่มจะใจอ่อนยอมเชื่อกราเซียโน่แล้ว

 

"โอเคตกลงฉันจะไปกับคุณก็ได้แล้วอาวินล่ะ"

 

"ฉันให้คนจัดการแล้ว"

 

"คุณทำอะไรเขา!!! ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทำอะไรเขาไงถ้าฉันไปกับคุณ"

 

"อย่าขึ้นเสียงใส่ฉันสิสาวน้อย ฉันก็แค่ให้คนไปบอกมันว่าเธอจะไปกับฉันก็แค่นั้น"

 

"แน่ใจใช่มั้ยว่าไม่ได้ทำอะไรเขา"

 

"ก็อยากจะทำนิดหน่อย"

 

"ถ้าคุณทำฉันจะเปลี่ยนใจ"

 

"รู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งใครนอกจากพ่อของฉัน แต่กับเธอฉันเชื่อเธอก็ได้ไลลา ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันทำฉันก็จะไม่ทำ"

 

กราเซียโน่พูดและนั่นมันทำให้ไลลารู้สึกแปลกขึ้นมาภายในใจ หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นจนสัมผัสได้และหน้าของเธอก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมานิดๆแล้ว

 

"จะยอมไปกับฉันดีๆได้รึยังหื้มไลลา"

 

"ก็ไปสิ"

 

กราเซียโน่ยิ้มออกมาเขาเดินเข้าไปใกล้ไลลาก่อนจะโอบไหล่ของคนที่ตัวเล็กกว่าแล้วเดินไปพร้อมกัน ไลลาเองก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เขาทำแบบนั้นเพราะเธอไม่ได้อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเขาอีก

 

@ประเทศไทย

 

ณ สนามบินสุวรรณภูมิไลลาก้าวเท้าเดินออกมาจากประตูเธอไม่คิดว่าการที่เธอนั้นได้กลับบ้านมันจะทำให้เธอมีความสุขขนาดนี้ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้กลับมาอย่างอิสระก็ตาม

 

"คุณจะพาฉันไปไหน"

 

"กลับบ้าน"

 

"แต่พ่อของฉันไม่อยู่ที่นั่นแล้วพี่ชายของฉันก็ไม่อยู่ ฉันอยากเจอพ่อคุณรู้รึเปล่าว่าพ่อของฉันอยู่ไหน"

 

"รู้"

 

"ถ้างั้นคุณพอฉันไปหาพ่อของฉันทีนะฉันอยากเจอ"

 

"จะพากลับบ้าน"

 

"แด๊ดดี๊ไลลาอยากไปหาพ่อพาไลลาไปหาพ่อเถอะนะคะ"

 

"อย่าพูดมากไลลาฉันบอกว่าจะพาเธอกลับบ้าน"

 

กราเซียโน่พูดจบก็เดินจูงมือไลลาไปที่รถ ไลลาเองมีความอารมณ์หลากหลายอารมณ์ในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าจะกลับไปบ้านหลังนั้นทำไมในเมื่อพ่อกับพี่ชายของเธอไม่อยู่และที่นั่นก็เป็นที่ๆเธอฝังใจจากเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนด้วย แต่อีกใจนึงเธอก็รู้สึกว่าที่นั้นมันเป็นบ้านของเธอถึงตอนนี้มันจะไม่ใช่แล้วแต่เธอก็อยากกลับไปดูมันอีกครั้งนึงเหมือนกัน

 

"ไลลาร้องไห้ทำไม"

 

กราเซียโน่เอ่ยถามขึ้นเมื่อหันไปเห็นไลลานั้นร้องไห้ ไลลาเองก็ไม่รู้ว่าน้ำตาของเขานั้นมันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

 

"บ้านหลังนั้นมันไม่ใช่บ้านของฉันแล้ว ภาพที่คุณให้คนไปไล่พ่อฉันออกมันยังติดตาฉันอยู่เลย ทำไมคุณถึงใจร้ายกับครอบครัวฉันได้ขนาดนี้"

 

กราเซียโน่ไม่ตอบอะไรเพราะยังไงซะเมื่อทั้งเขาและเธอไปถึงบ้านหลังนั้นทุกอย่างมันก็จะเป็นคำตอบให้เธออยู่แล้ว

 

กราเซียโน่และไลลาใช้เวลาเดินทางจากสนามบินจนถึงบ้านประมาณชั่วโมงครึ่งเพราะรถติด กรุงเทพมีปัญหาเรื่องรถติดมาตลอดไม่ว่าจะเป็นติดจากการจราจรช่วงคนเลิกงานหรือจะติดเพราะโดนปิดถนนก็ตาม ถ้าการเมืองประเทศเฮงซวยนี้ดีปัญหานี้ก็จะลดลงไม่มากก็น้อย

 

กราเซียโน่และไลลาเดินเข้ามาในบ้าน และทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องรับแขกไลลาก็ถึงกลับตกใจและดีใจจนเธอนั้นทำอะไรไม่ถูก

 

"พ่อ"

 

ไลลาร้องเรียกบุคคลที่นั่งรออยู่ข้างหน้าเธอ ไลลารีบวิ่งไปสวมกอดผู้เป็นพ่อด้วยความคิดถึง ใช่กราเซียโน่รู้ว่าพ่อของไลลานั้นอย่างที่ไหน เขารู้มาตั้งแต่วันแรกที่เขาให้พ่อของไลลานั้นออกจากบ้านหลังนี้และเขาเองนี่แหละที่เป็นคนหาที่อยู่ใหม่ให้พ่อของไลลา ผู้เป็นพ่อได้กลับมาอยู่ในบ้านหลังนี้อีกครั้งเมื่อกราเซียโน่บินมาหาเพราะอยากจะเคลียร์และคุยเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นและเขาได้รู้ความจริงบางอย่างว่าอาคินนั้นไม่ใช่พี่ชายแท้ไปของไลลาและไลลาเองก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย