วันฝึกทหารอาสา

ลานกว้าง

ตอนนี้ลานกว้างถูกเปลี่ยนให้เป็นสนามฝึกทหารอาสา หลังจากที่ดูสถานที่แล้วก็คิดว่าที่นี่เหมาะที่สุด เพราะคนฝึกหลายๆคนมีลูกอ่อน รวมถึงผมที่เมียกำลังท้อง

ผมกับจ่าเข้มเดินไปดูยี่ที่ล้มตัวนั่งอยู่ที่พื้นหญ้าก็เห็นว่ายี่กำลังเอามือกุมข้อเท้าไว้

ห้องพยาบาล

หมวดยี่มีอาการฟึดฟัดหลังเข้ามาที่นี่ก่อนจะทิ้งตัวลงที่เตียงคนไข้

พอเพลงเดินออกไปฉันก็สวมถุงมือเดินตรงมาที่เตียงที่หมวดยี่นั่งอยู่ แต่ดูหมวดยี่จะไม่ค่อยให้ความรวมมือสักเท่าไหร่ เพราะเธอไม่ตอบอะไรฉันเลย

ฉันตอบหมวดยี่ด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเพื่อลดการกระทบกระทั่งกับเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่หยุด เธอคว้าแขนฉันไปจับไว้แน่นและทำหน้าไม่พอใจใส่ฉัน

ฉันสะบัดแขนออกก่อนที่จะเดินออกมาจากเตียงคนไข้แล้วตรงเข้าไปในห้องพักฟื้นเพื่อให้หาคนอื่นๆ

ห้องพักฟื้น

ห้องสังเกตอาการ

ม้าพยศสุดๆ 😏

จะมาทำไมนะ เกือบจะโดนแม่ตบสักฉากสองฉากอยู่แล้วเชียว

ดูเหมือนว่าลินจะไม่ไหวกับสิ่งที่พวกเราเถียงกัน จึงเปิดประตูออกมาจากห้องพักฟื้น แล้วมองมาที่พวกเราอย่างเหนื่อยใจ

ต้องเป็นต้องเป็นคนประเภทไหนกันนะถึงได้มีความคิดแบบนี้

หมวดยี่เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปพร้อมกับพี่ธันก่อนออกไปไม่ทันหันมามองหน้าฉันและยิ้มๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ก็พอดูออกว่าเขาไม่อยากให้ฉันทำแบบนั้นสักเท่าไหร่

จู่ๆลินก็มีสีหน้าที่ซีดเผือกขึ้นมาดื้อๆ ฉันเองก็ได้แต่เป็นห่วงเพราะว่าดูเหมือนลินจะไม่ค่อยแข็งแรงในเรื่องของการตั้งครรภ์นัก

ลานกว้าง

เมื่อผมมองดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆแล้วจริงๆคิดไปคิดมาก็อยากกลับไปดูลินเหมือนกันไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง

แมนตบบ่าผมเบาๆก่อนที่ผมจะเดินไปที่ห้องพยาบาล เพื่อไปดูลินว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

ห้องพยาบาล

เมื่อผมถามเรื่องยี่ทุกคนก็ทำเสียงอึกอัก ไม่มีใครตอบคำถามผมเลยสักคน แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงจะมีปัญหาแน่ๆ

บ้านพัก

เมื่อเดินเข้ามาถึงตัวบ้านผมก็วางปิ่นโตลงบนโต๊ะกับข้าวแล้วเรียกลินแต่ก็ไม่ได้เสียงตอบรับกลับมา จึงเดินขึ้นไปตามที่ชั้นสองของบ้าน ปรากฏว่าเธอก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องนอน

ไปไหนของเธอนะ พอมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเพื่อที่จะมองทะลุไปยังหลังบ้านก็ยังไม่พบเธอจึงตัดสินใจลงมาข้างล่างครั้ง

จังหวะที่เห็นไฟห้องน้ำเปิดอยู่จึงเดินเข้าไปดู แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นลินสลบล้มลงอยู่ที่พื้นหน้าห้องน้ำ เมื่อเห็นดังนั้นผมก็รีบเข้าไปประคองเธอขึ้นมาและเรียกเธอทันที

เธอลืมตาตื่นขึ้นมาเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรง แล้วพูดแต่ว่าเธอปวดท้องเมื่อได้ยินคำที่เธอบอกผมก็อุ้มเธอแล้วตรงไปที่ห้องพยาบาลทันที

เธอเอามือกุมท้องไว้อย่างแน่นแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดผมเองที่เห็นดังนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดทรมานมากไม่ต่างจากเธอเลย

ห้องพยาบาล

ยิ่งเห็นลินร้องเจ็บปวดทรมานจากอาการปวดท้อง ผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนคนไม่มีสติที่จะทำอะไรเลย แต่ก็พยายามจะดึงสติกลับมาตามที่หมอเบนเรียก พอรวบรวมสถิติได้ก็รีบวิ่งออกมาจากห้องพยาบาลเพื่อไปเอารถมารับเธอไปที่โรงพยาบาลทันที

โรงพยาบาล

1 ชั่วโมงผ่านไป

ห้องกึ่งวิกฤต

แบบนี้เองสินะเราถึงมีลูกยาก ทั้งๆที่ผมและลินก็ดูแข็งแรงกันทั้งคู่

ห้องพักฟื้น

เมื่อเดินเข้ามาถึงก็เห็นลินกำลังนอนตัวสั่นเหมือนกำลังร้องไห้อยู่

เธอเอาแต่หันหลังไม่พูดไม่จาเอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั่น

น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลออกมาอีกครั้งเพราะความกลัวเสียเธอและลูกไป

ผมโผล่เข้ากอดเธอไว้อย่างแน่น ลินเองก็เอาแต่ซุกอกแล้วปล่อยโฮออกมาไม่หยุด ทุกอย่างมันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียว ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วนนะ..

เธอผละผมออกก่อนจะพูดแซวออกมาทั้งๆที่เธอก็กำลังร้องไห้อยู่

เหตุการณ์ต่างๆรวมถึงเรื่องวันนี้ทำเอาผมไม่กล้าที่จะทำอะไรให้เธอเสียใจอีกเลย ผู้หญิงคนนี้ต้องอดทนมาไม่รู้จักกี่เรื่องต่อกี่เรื่อง ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธอและลูกเป็นอันขาด เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากที่สุดเท่านั้น

. . .

จบตอน