วันนี้ครบหนึ่งเดือนที่ไลลาออกมาจากการกักขังของกราเซียโน่ อนาวินพาเธอมาอยู่ที่ประเทศไต้หวัน ชีวิตของไลลาสงบสุขมาก อนาวินเองก็บินไปกลับไทยไต้หวันแบบนี้และเขาไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าสิ่งที่เขาทำอยู่กำลังมีใครตามดูอยู่ตลอด

 

สองอาทิตย์ก่อนหน้า

 

"นายท่านครับผมรู้แล้วว่าตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ไหน"

 

"มึงแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าไลลาอยู่ที่นั่นจริงๆ"

 

"ครับ"

 

อังเดรพูดก่อนจะวางซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะทำงานของกราเซียโน่ ภายในซองนั้นมีรูปถ่ายของไลลาและอนาวินอยู่ อังเดรรายงานให้กราเซียโน่ทราบเรื่องของอนาวินและไลลาเขาตามสืบจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาดก่อนจะมารายงานให้ผู้เป็นนายรับรู้

 

กราเซียโน่หยิบรูปขึ้นมาดู แต่ละรูปบ่งบอกถึงความสนิทสนมของไลลากับอนาวินเป็นอย่างดี กราเซียโน่ผุดยิ้มมุมปากออกมา รอยยิ้มนั้นถ้าใครได้เห็นคงมีขนลุกเกลียวกันบ้าง

 

"มึงเตรียมคนของเราให้พร้อม เกณฑ์คนของเราที่ไต้หวันเอาไว้ด้วยกูจะไปทวงของรักของกูคืน"

 

"ครับนายท่าน"

 

กราเซียโน่ก้มลงมองรูปในมืออีกครั้ง รอยยิ้มของไลลาที่ปรากฏในรูปนั้นทำให้เขาคับแค้นใจขึ้นมารอยยิ้มของไลลามันบ่งบอกว่าเธอเต็มใจไปจากเขาและเธอไม่ได้ถูกบังคับแต่อย่างใด

 

"อังเดรมึงไปสืบมาให้ดูหน่อยว่าไลลาใช้โทรศัพท์รึเปล่า"

 

"ครับนายท่าน"

 

อังเดรเดินออกไปจากห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านาย กราเซียโน่เองหลังจากที่ไลลาหายไปเขาก็ไม่ได้มีอะไรกับใครเลยเพราะมัวแต่ตามหาไลลาทั้งๆที่คนที่ชอบเรื่องบนเตียงอย่างเขานั้นไม่เคยห่างเรื่องนี้ได้นานเลย และวันนี้เขารู้แล้วว่าไลลาอยู่ที่ไหน การฉลองของเขาก็คือการเลือกสาวๆมาหลับนอนด้วยสักคน

 

@ไต้หวัน

 

"ไลลาวันนี้ออกไปทานข้าวข้างนอกกันนะ"

 

"ยอมพาไลลาออกไปแล้วเหรอคะ"

 

"ก็คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว ไม่น่าจะมีใครตามเจอแล้วล่ะ"

 

"ดีจังค่ะอยากออกไปไหนมาไหนตอนกลางคืนจะแย่แล้ว อยากออกไปเห็นแสงสีเสียงของไต้หวันตอนกลางคืนจะแย่แล้วค่ะอาวิน"

 

"งั้นคืนนี้เราไปตะลุยไต้หวันกันดีมั้ย"

 

"ดีค่ะ ดีมากๆเลย"

 

ไลลาเดินเข้าไปกอดคอนาวินเพื่อเป็นการขอบคุณ ตลอดหนึ่งเดือนที่เธออยู่ที่นี่ถึงเขาจะเทียวมาเทียวไปแต่เขาก็ดูแลเธอดีตลอด

 

"ขอบคุณนะคะอาวิน"

 

"แค่นี้เหรอ"

 

"แล้วจะเอาอะไรอีกล่ะคะ"

 

"เอาใจไงเริ่มจะใจอ่อนบ้างรึยังหื้ม"

 

"ยังค่ะ ไลลารักอาวินเหมือนอาวินเป็นอาของไลลาจริงๆ อาวินเลิกรอมั้ยคะ"

 

"นี่มันพึ่งเดือนเดียวเองนะอาไม่ถอดใจหรอก"

 

"ดื้อ"

 

"ใช่อาดื้ออายังไม่ยอมแพ้หรอกนะถ้าไลลายังไม่บอกว่าไลลามีคนในใจแล้ว"

 

"อาวินอยากฟังแบบนั้นเหรอคะ"

 

"ถามแบบนี้แสดงว่า...."

 

"ค่ะไลลามีคนที่ไลลาชอบแล้ว"

 

"อยากกลับไปเจ็บเหรอไลลา"

 

"ชอบก็ไม่ได้แปลว่าต้องกลับไปเจ็บนี่คะ ชอบก็คือชอบ ชอบที่แปลว่าตอนนี้มีแต่เขาในใจคนอื่นจะเข้ามาไลลาก้ไม่ได้คิดอะไรด้วย"

 

"เจ็บดีเหมือนกันอาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย"

 

"ไลลาขอโทษนะคะอาวินแต่ไลลาไม่อยากให้ความหวังอาวินไปมากกว่านี้แล้ว ไลลาคิดว่าอาวินมีคนที่ดีมากๆที่ไลลาคิดว่าอาวินควรไปดูแลเธอนะคะ"

 

"ไลลารู้?"

 

"ไลลาไม่ได้ตั้งใจจะก้าวก่ายนะคะแต่วันนั้นไลลาพังเอิญเดินไปได้ยินพอดี อาวินแต่งงานแล้วก็ควรจะดูแลภรรยาของอาวินมากกว่ามาดูแลไลลาแบบนี้นะคะ"

 

"อาไม่ได้รักเขา"

 

"ไลลาก็ไม่ได้รักอาเหมือนกัน"

 

"โอเคอายอมแพ้"

 

"เราสองคนเป็นแค่อากับหลานกันแบบนี้ดีแล้วนะคะอาวินอย่างน้อยๆความสัมพันธ์นี้มันก็ทำให้เรารักษาความสัมพันธ์นี้ได้นานด้วย"

 

"อื้ออาจะเชื่อไลลานะ ในเมื่อไลลาอยากให้เราเป็นแค่อากับหลานกันอาก็จะไม่พยายามยัดเยียดความสัมพันธ์อื่นให้"

 

"ขอบคุณนะคะอาวิน ไลลาโชคดีจังเลยค่ะที่ได้รู้จักอาวิน"

 

"อาดีใจนะที่ไลลาคิดว่าการที่ได้รู้จักอาเป็นความโชคดีอย่างนึง"

 

"งั้นคืนนี้เราไปฉลองให้กับความสัมพันธ์นี้ของเรากันดีกว่านะคะ"

 

"ได้สิ"

 

ทั้งไลลาและอนาวินต่างก็ยิ้มให้กัน หลังจากที่ไลลาได้พูดความรู้สึกของตัวเองออกไปตรงๆและได้บอกสถานะที่เธอต้องการไปอนาวินก็เหมือนว่าจะเห็นด้วยกับไลลา อย่างน้อยๆสถานะที่เธอให้มันก็ช่วยรักษาความรู้สึกดีๆที่มีให้กันไว้ได้แต่มันแค่ไม่ใช่ในฐานะคนรักแค่นั้นเอง

 

ทางฝั่งของกราเซียโน่นั้นหลังจากที่เขารู้ที่อยู่ของไลลาแล้วตอนนี้เขากำลังปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองกับนางแบบสาวชื่อดังที่ลูกน้องของเขานั้นจัดหามาให้

 

"อ๊ะ อ่าาาาาาาาาาาาส์ ดีจังเลยค่ะนายท่าน"

 

เสียงร้องของนางแบบสาวร้องบอกกราเซียโน่ที่กำลังกระแทกกระทั้นแกนกายเข้าไปในตัวของเธอ

 

"ซี๊ดดดดดดดด รูเธอฟิตชิบ"

 

"นายท่านคะ ขอแรงกว่านี้ ทำให้แรงได้ตามที่นายท่านต้องการ อ่าาาาาาาาาส์"

 

"อยากได้แรงๆก็มาทำเองสิ"

 

กราเซียโน่พูดก่อนจะเปลี่ยนมานอนราบไปกับเตียงส่วนนางแบบสาวนั้นก็ขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวของกราเซียโน่แทน

 

นางแบบสาวส่ายสะโพกบดไปกับแกนกายแกร่งของกราเซียโน่ก่อนจะขยับขึ้นลงอย่างชำนิชำนาญ หน้าอกขนาดใหญ่ของเธอกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะขยับมะโพกของเธอเอง

 

กราเซียโน่ยกมือขึ้นไปจับหน้าอกขนาดใหญ่ของนางแบบสาวก่อนจะบีบขยำแรงๆตามแรงอารมณ์ที่ตอนนี้มันเหมือนพายุที่ไม่อาจจะสงบลงได้ง่ายๆ

 

"เธอนี่เก่งชะมัด ซี๊ดดดดดดดดดดดดด"

 

"นายท่านชอบมั้ยคะ"

 

"ชอบสิ ลีลาเธอขนาดนี้ฉันจะไม่ชอบได้ยังไง"

 

"ถ้าชอบก็ให้วิกกี้เป็นคนโปรดของนายท่านสิคะ"

 

หลังจากจบประโยคนั้นกราเซียโน่ก็ขมวดคิ้วทันที เขารู้ว่าคนตรงหน้าหมายความว่าอะไร กราเซียโน่เปลี่ยนจากนอนให้คนบนร่างกระทำมาเดินเกมส์เองอีกครั้ง

 

"อ๊ะ โอ้ยยยยยย นายท่านคะวิกกี้เจ็บ"

 

กราเซียโน่รุนแรงจนนางแบบสาวร้องบอกด้วยสีหน้าทรมานจากการกระทำของกราเซียโน่ เขาทำไปซักพักก็ชักท่อนเอ็นใหญ่ของตัวเองออกก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมา

 

หลังจากที่เขาปลดปล่อยน้ำกามออกมาแล้วกราเซียโน่ก็ผละออกจากนางแบบสาวทันทีก่อนที่เขาจะพูดขึ้น

 

"ผู้หญิงแบบเธอมันก็เป็นได้แค่โสเภณีที่ซื้อได้ด้วยเงินเท่านั้นแหละอย่าฝันสูงอยากจะเป็นอย่างอื่นและอย่ามาร้องขออะไรจากฉัน"

 

เมื่อพูดจบกราเซียโน่ก็สวมใส่กางเกงของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องนี้ทันที วันนี้หลังจากที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองแล้วกราเซียโน่ก็ต้องบินไปไต้หวันเพื่อไปหาของรักของหวงของตัวเอง

 

@ลานจอดเครื่องบินเจ็ท

 

ภายในไพรเวทเจ็ทสุดหรูมีกราเซียโน่นั่งจิบไวน์อยู่อย่างสบายใจ ภายในเจ็ทลำนี้มีกราเซียโน่ลูกน้องคนสนิทสามคนและแอร์โฮสเตสหนึ่งคนคอยดูแล

 

"มึงเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วใช่มั้ยอังเดร"

 

"ครับนายท่าน ทุกอย่างพร้อมแล้วคนของเราที่นู้นก็พร้อมแล้วเหมือนกันครับ"

 

"มึงแน่ใจใช่มั้ยว่าฝั่งเราเยอะกว่า"

 

"ครับ ที่นู้นคนของฝั่งนั้นไม่เยอะมันจัดคนไว้แค่พอดูแลคุณหนูเท่านั้น"

 

"ดีมากแล้วไอ้เวรนั่นที่พาไลลาไปจากกูมันอยู่ด้วยใช่มั้ย"

 

"ครับ"

 

"ดี!!! กูจะได้สั่งสอนมันหน่อยว่าการที่มายุ่งกับของๆกูมันจะเป็นยังไง"

 

กราเซียโน่พูดแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ แค่เขาคิดว่าจะได้เจอไลลาอีกครั้งเขาก็ยิ้มออกมาแล้ว ช่วงที่เขารอให้ลูกน้องหาตัวหญิงสาวนั้นกราเซียโน่แทบจะคลั่งตาย ในทุกๆวันเขาเอาแต่ถามหาไลลา เขาเองก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่าการที่ไลลานั้นหายไปเขาจะกระวนกระวายขนาดนี้

 

ในระหว่างเวลาบินหลายชั่วโมงนั้น กราเซียโน่ก็เรียกใช้แอร์โฮสเตสมาบำเรปรนเปรอความสุขอให้เขาและแอร์โฮสเตสคนนั้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างไม่มีข้อบกพร่องใดๆเลยแม้แต่น้อย

 

@ไต้หวัน

 

เมื่อถึงจุดหมายปลายทางกราเซียโน่ก็ก้าวลงจากเครื่องบินเจ็ทอย่างสง่า ออร่าที่หน้าเกรงขามของกราเซียโน่นั้นทำให้คนที่มารับก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาอย่างอัตโนมัติ

 

กราเซียโน่เดินทางไปพักที่บ้านพักก่อนเพื่อรอเวลาไปหาไลลา กราเซียโน่วางแผนไว้หมดแล้วว่าเขาจะไปหาหญิงสาวช่วงเวลาไหน เบอร์โทรศัพท์ที่ไลลาใช้เขาก็ได้มาแล้วแต่เขายังไม่โทรหาเธอตอนนี้หรอก เขาปล่อยให้เธอใช้ชีวิตอย่างไม่ระมัดระวังตัวในขณะที่อยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วรอโทรหาเธอทีเดียวเมื่อเขาจะเข้าประชิดตัวเธอแล้วเพื่อไม่ให้ไลลานั้นตั้งตัวทัน

 

21:00น.

 

นี่เป็นอีกวันที่อนาวินพาไลลาออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกในเวลากลางคืน ในขณะที่ไลลานั้นออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกนั้นก็มีสายตาของใครคนนึงจับตาดูตลอด คนๆนั้นก็คือกราเซียโน่ เขาแทบอดใจไม่ไหวอยากจะพุ่งตัวไปลากเธอแต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้กราเซียโน่ได้แต่อดใจเอาไว้และรเวลาที่เหมาะสม และเวลานั้นก็มาถึงเมื่อไลลาปลีกตัวออกไปเข้าห้องน้ำ

 

Rrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr

 

โทรศัพท์ของไลลามีคนโทรเข้าและมันไม่โชว์เบอร์ใคร ไลลากดรับโทรศัพท์ก่อนที่จะได้ยินคำพูดแรกที่ทักทายเธอ

 

"ให้ฉันรอตั้งนานนะกว่าจะเดินออกมาได้"

 

"คะ.....คุณเป็นใคร"

 

ไลลาถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอรับรู้ถึงลางไม่ดีเกี่ยวกับตัวเธอเอง แวบเรีกที่ได้ยินเสียงเธอจำได้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร ที่เธอถามออกไปนั้นเพราะเธอภาวนาอย่าให้คนปลายสายอย่าเป็นคนที่เธอคิดเลย

 

"ฉันเป็นใครน่ะเหรอ ฉันคิดว่าเธอรู้ดีที่สุดนะไลลา"

 

"ฉะ....ฉันไม่รู้ ฉันขอวางสายนะคะฉันว่าคุณคงโทรผิด"

 

ไลลากดตัดสายทันที ห้องน้ำที่ไลลามาเข้านั้นมันห่างจากที่อนาวินอยู่พอสมควร เมื่อเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วไลลาก็รีบเดินออกจากห้องน้ำทันที และเมื่อเธอกำลังจะเดินออกใครคนนึงก็เดินมาดักหน้าเธอเอาไว้ก่อนและคนตรงหน้านี้ทำให้ไลลาช็อคจนทำอะไรไม่ถูก

 

"เซอร์ไพรส์!!!! เจอเธอจนได้นะเบบี๋ของฉันหึหึ"