"ดี!!!! ดีมากอังเดรถ้ามึงเจอแล้วมึงฆ่าคนที่มันเอาตัวไลลาไปได้เลย กูจะทำให้มันรู้ว่าการที่มันเอาของรักของหวงไปจากกูมันต้องเจอกับอะไรบ้าง"

 

"ครับนายท่าน"

 

เมื่ออังเดรลูกน้องคนสนิทตอบรับคำกราเซียโน่ก็กดวางสายทันที กราเซียโน่ขับรถพร้อมกับมองซ้ายมองขวาหาคนที่หายไป

 

"ใครมันกล้ามาเอาตัวเธอไปจากฉันไลลาใครมันกล้าขนาดนี้"

 

กราเซียโน่พูดขึ้นมาใบหน้าของเขานั้นในตอนนี้ถ้ามีคนอยู่ด้วยคนๆนั้นก็ต้องไม่กล้ามองหน้าเขาอย่างแน่นอน แววตาฉายแววของความโกรธอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเขาโกรธเขาสามารถทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงได้ทุกอย่าง แต่กับไลลานั้นเขาแทบจะไม่ได้ทำอะไรเธอด้วยซ้ำ เวลาที่ไลลาดื้อรั้นและไม่ฟังเขาแทนที่เขาจะสั่งสอนให้เธอจำแต่เขาก็ทำได้แค่สงบสติอารมณ์ของตัวเอง

 

ทางด้านของไลลานั้นในตอนนี้อนาวินกำลังพาเธอไปที่สนามบินเพื่อขึ้นไพรเวทเจ็ทและเขาจะพาเธอไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ถ้าทางฝั่งของกราเซียโน่มาเจอเข้ามันคงไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ถ้าจะไปจากที่นี่ เขาไม่อยากปะทะอีกจึงรีบตัดสินใจออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

 

"อาวินจะพาไลลาไปหาพ่อกับพี่คินเลยมั้ยคะ"

 

"อายังพาไปตอนนี้ไม่ได้ ถ้ามันหาไลลาที่นี่ไม่เจอมันต้องไปตามเราจากสองคนนั้นแน่นอน อีกอย่างคินยังไม่ได้ติดต่ออามาเลยแล้วอาก็ไม่ได้ติดต่อคินไปด้วย"

 

"ทำไมล่ะคะ"

 

"คินติดต่อไม่ได้มาสักระยะนึงแล้ว"

 

"แล้วอารู้ได้ยังไงคะว่าไลลาอยู่ที่ไหน"

 

"อาก็เก่งไม่น้อยกว่าคนที่มันจับไลลาไว้นะ"

 

"เหรอคะ แบบนี้ไลลาก็สบายใจได้แล้วสิเพราะอาวินน่าจะปกป้องไลลาจากเขาได้แน่ๆ"

 

"อาไม่รับปากแค่เชื่อในตัวอาก็พอ"

 

"ไลลาจะเชื่อนะคะ"

 

ทั้งคู่คุยกันจนถึงสนามบิน อนาวินพาไลลาไปที่เครื่องบินเจ็ทให้เร็วที่สุดเพื่อให้รอดพ้นจากสายตาของลูกน้องกราเซียโน่ เขาคิดว่าคนอย่างกราเซียโน่ไม่ปล่อยให้ใครพาไลลาไปไหนได้ง่ายๆแน่ และที่นี่ก็น่าจะมีคนของกราเซียโน่อยู่ด้วย

 

"เดินให้เร็วกว่านี้หน่อยไลลา ที่นี่เราไว้ใจใครไม่ได้นะ"

 

"ไลลาเจ็บข้อเท้า ไลลาเดินเร็วกว่านี้ไม่ได้แล้วค่ะ"

 

ไลลาพูด เธอเจ็บข้อเท้าจริงๆอาการเจ็บนี้มันเกิดมาสักพักแล้วเพราะเธอถูกล่ามโซ่เอาไว้นาน รอบๆข้อเท้าของเธอนั้นเป็นรอยช้ำรอบทั้งข้อเท้าเล็ก อนาวินก้มลงไปดูก่อนจะลดความเร็วในการเดินของตัวเอง เขามองไปรอบๆบริเวณที่เดินไปด้วยเพื่อสำรวจว่าไม่มีใครเห็นหรือตามมาจริงๆ

 

"ทนอีกนิดนะไลลาจะถึงแล้ว"

 

"ค่ะ"

 

ทั้งคู่เดินต่อไปอีกสักพักก็มาถึงเครื่องบินเจ็ทลำนึง ทั้งไลลาและอนาวินต่างก็โล่งใจที่เดินมาถึงได้แบบไม่มีใครมาขัด

 

"อีกไม่กี่นาทีเครื่องจะออก สบายใจขึ้นมั้ยที่จะได้ออกไปจากที่นี่"

 

"ดีใจสิคะ ตอนนี้ไลลารู้สึกเป็นอิสระมากไปเลย"

 

"เจ็บมั้ย"

 

"คะ?"

 

"ที่เขาทำกับไลลาน่ะเจ็บมั้ย"

 

"ไม่ค่ะเขาไม่ได้ทำอะไรให้ไลลาเจ็บเลย"

 

"แน่ใจเหรอ"

 

"ค่ะเขาไม่ได้ทำอะไรเลย"

 

"อาไม่เข้าใจ มันจับไลลาขังไว้แบบนั้นมันจะไม่ทำให้ไลลาเจ็บได้ยังไง"

 

"ไลลาก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนแรกก็คิดว่ามันคงแย่มากๆแต่เอาเข้าจริงเขาไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำนอกจาก......"

 

"มันทำอะไร!!!"

 

"ไลลาขอให้เขาทำเอง"

 

คำตอบของไลลาถึงกับทำให้อนาวินขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีหลังจากที่ได้ฟัง เขาไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของหญิงสาวตรงหน้ากับกราเซียโน่ ที่เขาบอกว่าเขาอาจจะเอาชนะได้นี่เขาชักไม่แน่ใจกับผลลัพธ์นี้แล้ว

 

"อาวินไม่เข้าใจใช่มั้ยคะ"

 

"อื้ออาไม่เข้าใจ"

 

"ไม่ใช่อาวินคนเดียวหรอกค่ะที่ไม่เข้าใจไลลาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"

 

ไลลาพูดก่อนจะยิ้มออกมา รอยยิ้มของไลลานั้นคาดเดาอะไรไม่ได้เลย อนาวินเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

 

เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของอนาวินบินขึ้นลอยตัวบนท้องฟ้า ตอนนี้เธอกำลังจะได้เป็นอิสระจากคนที่เธอคิดอยากจะทำลายเขาแล้ว ไลลาทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ๆน้ำตาของเธอมันก็ไหลออกมาอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ อนาวินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ไลลาและตอนนั้นเองเธอถึงรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังร้องไห้อยู่

 

"เป็นอะไรรึเปล่าไลลา ร้องไห้ทำไมหื้ม"

 

"ไลลาไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

 

"ไม่ได้เป็นอะไรแล้วร้องไห้ทำไมหื้ม"

 

"ไลลาแค่ดีใจค่ะ ไลลาไม่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นอิสระจากเขาเร็วขนาดนี้"

 

"เรื่องนี้ยกความดีความชอบให้อาได้มั้ย"

 

"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะอาวิน"

 

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย"

 

"ตอนนี้ไลลาไม่มีอะไรจะให้หรอกค่ะ แต่ถ้าสิ่งที่อาอยากได้มันคือตัวของไลลาล่ะก็ไลลาขอผิดหวังได้มั้ยคะ"

 

"อาไม่ได้อยากได้ตัวของไลลานะ อาอยากได้....."

 

"อันนั้นก็ยังไม่ได้ค่ะ"

 

"ไม่คิดจะให้อาพูดให้จบก่อนเหรอไลลา"

 

"ไลลาพอรู้ว่าอาจะพูดอะไร"

 

"เก่งจริงๆนะเด็กคนนี้"

 

อนาวินพูดก่อนจะยิ้มออกมา จริงๆแล้วเขาเองก็รู้คำตอบของมันอยู่แล้วเพียงแค่ถามออกไปเพื่ออยากฟังคำตอบของเธอที่ออกจากปากของเธอตอนนี้เท่านั้น

 

สามวันผ่านไป

 

"อังเดรมึงตามตัวไลลาได้รึยัง มึงรู้รึยังว่าใครเป็นคนมาเอาตัวไลลาไป"

 

"ยังครับนายท่าน"

 

"ไม่ได้เรื่อง!!!!! นี่กูมีลูกน้องหรืออะไรทำไมมันทำงานไม่ได้เรื่อง มึงรู้มั้ยว่านี่มันกี่วันแล้วที่ไลลาหายไป มึงรู้มั้ย!!!!!"

 

"รู้ครับ"

 

"แล้วทำไมมึงยังหาตัวไลลาไม่เจอห๊ะ!!!!!"

 

"มันไม่ทิ้งรอยอะไรไว้เลยครับนายท่าน ผมขอเวลาอีกไม่นานผมสัญญาว่าผมจะพาตัวคุณหนูกลับมาหานายท่านให้ได้"

 

"ไม่นานของมึงนี่อีกนานแค่ไหนอังเดร นานพอที่จะทำให้กูโมโหจนฆ่ามึงได้มั้ย"

 

อังเดรไม่ตอบอะไรเพียงแต่ก้มหน้ายืนนิ่งให้คนที่เป็นนายต่อว่า กราเซียโน่ลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาอังเดรก่อนจะพูดขึ้น

 

"มึงตอบกูมาซิอังเดรว่าถ้าวันนั้นมึงไม่ออกไปเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นมั้ย"

 

"ไม่ครับ"

 

"ถ้าอย่างนั้นมึงก็จำเอาไว้ว่าถ้ามึงหาตัวไลลาไม่เจอมึงต้องเป็นคนรับผิดชอบ"

 

"ครับ"

 

"มึงออกไปได้แล้วอังเดร ไปทำหน้าที่ของมึงซะ"

 

"ครับนายท่าน"

 

อังเดรเดินออกไปจากห้องของผู้เป็นนาย หลังจากที่เขาออกไปเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากสายของตัวเองที่ได้ฝากให้เช็คกล้องวงจรปิดทั่วทั้งเมืองนิวยอร์ก

 

"ว่าไงได้เรื่องมั้ย"

 

"คนที่ให้ตามถูกพาตัวไปที่โกดังร้างแถบชานเมืองก่อนจะถูกพาตัวไปที่สนามบิน"

 

"แล้วเช็ครึยังว่าบินไปไหน"

 

"ข้อมูลไม่ถูกระบุต้องไปตามต่อเอาเอง"

 

"อือขอบใจมาก"

 

เมื่อพูดจบอังเดรก็กดวางสายทันที อังเดรรีบจัดการธุระต่อทันทีเพื่อหวังให้ตนเองตามตัวไลลามาให้กราเซียโน่ให้ได้เร็วที่สุด