พ่อกับแม่พูดเบามากทำให้ผมจับความไม่คอยจะได้แต่ก็พอจะ
รู้ได้ว่าพ่อเขาพูดถึงเรื่องพ่อกับใครอีกคนคนที่เคยทำร้ายพ่อ
เขาเป็นใครกันนะถึงทำให้พ่อของผมร้องไห้ได้
พอพ่อกับแม่พูดเรื่องส่วนตัวของเขาเสร็จก็กำลังจะขึ้นนอน
ผมเลยรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเข้านอน เขามีความลับอะไรกันนะ
ถึงบอกผมไม่ได้ 
"เฮยย"
"นอนนอนไอตั้มคิดถึงลูกบ้าง"
เมื่อนึกได้อย่างนั้นร่างบางก็รีบเข้านอนแต่ก็ไม่วายเอามือลูบ
ท้องตัวเองพลอยอดคิดนึกเรื่องของตัวที่หลงเชื่อใจผู้ชายคน
นั้นได้อย่างง่างดายแต่ต่อไปนี้เขาจะไม่เชื่อใครนอกจากตัวเอง
และครอบครัว
นอนได้แล้วนะตั้มเดียวลูกก็แกก็แทงพอดี
"แม่รักลูกนะ"
หวิวๆจัง นี่กูเป็นแม่คนจริงๆหรือ?
ร่างบางแอบดีใจเล็กๆแล้วผลอยหลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
เช้าวันจันทร์ผมตื่นขึ้นมาด้วยอะการงวนเงียเนื่องจากไม่อยาก
ไปโรงเรียนเพระาถ้าไปก็ต้องเจอผู้ชายคนนั้นอีกแถมตอนนี้
ผมก็ง่วงนอนมากๆด้วยแต่อาทิตย์หน้าก็สอบปลายภาคแล้ว
ผมจะหยุดเรียนไม่ได้โดนเฉพาะอาทิตย์สุดท้ายแล้วด้วย
ร่างบางลุกขึ้นมาอาบน้ำระหว่างที่ร่างบางอาบน้ำเขาลูบบริเวร
หน้าท้องมากเป็นพิเศษ พอร่างบางอาบน้ำแสร็จก็ออกมาแต่
ตัวแล้วลงไปด้านล้าง
"พ่อแม่มาแล้วครับ"
พ่อกับแม่หันมาหาผมแล้วยิ้มให้
"มากินข้าวลูก"
แม่ของผมพูดขึ้น
ในระหว่างผมกำลังทานข้าวอยู่นั้นพ่อก็พูดขึ้นมากลางวง
"ตั้มเดี๋ยววันนี้พ่อไปส่ง"
"ครับ"
วันนี้พ่ออาสาไปส่งผมที่โรงเรียนเองในระหว่างที่อยู่ในรถมีแต่
เพียงเสียงแพลงเบาๆให้พ่อได้ยินเพื่อทำลายความอึดอัดแต่
อยู่ๆพ่อก็พูดขึ้นมา
"ตั้มวันนี้ถ้าเลี่ยงสองพ่อลูกนั้นได้ลูกต้องเลี่ยงนะถ้าเขาทำร้าย
ลูกหลานพ่ออาจเป็นอันตรายได้"
"ครับ"
พอก่อนจะจะถึงโรงเรียนผมเห็นสีหน้าพ่อดูซีดลงและหน้าดู
หน้าเหมือนคนครุ้นคิดอะไรสักอย่างแต่ ก็ชั้งเถอะเอาตัวเองให้
รอดก่อนดีกว่า
"สวัสดิ์ดีครับ ผมไปก่อนนะครับ"
"ดูแลตัวเองด้วยละ"
ผมเดินเขาไปในโรงเรียนก็ที่จะกำลังย่างกาวเขาประตูผมเห็น
ผอ.หรือพ่อของเขากำลังยืนอยู่ผมทำเป็นเมินแต่ก็ไม่วายต้อง
เจอเรื่องแต่เช้า
"นายตั้ม!ไปหาผมที่ห้องด้วยก่อนคาบเรียน"
แล้วจะให้ผมทำไงละจะหันไปบอกว่าครับหรือทำเป็นไม่ได้ยินดี
และผมก็เลือกที่จะทำเมินผอ.แล้วเดินไปยังที่เพื่อนของผม
"ไอตั้มกูได้ข่าวว่าผอ.เรียก"
ข่าวไวจริงผมยังเดินไม่ถึงมันเลยแต่ข่าวถึงก่อน
"อื่ม"
แล้วผมก็นั้งตรงข้ามอาร์มเพื่อนรักของผม
"แต่เขาลือกันว่ามึงทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินมาเลยจริงเหรอ"
"อื่ม ก็ไม่มีอะไรจะพูดนิ"
ผมไม่รู้จริงๆว่าถ้าผมไปจะมีประโยชน์อะไรกับผมในเมือทั้งพ่อ
ทั้งลูกก็เห็นผมเป็นตัวปะหลาดแล้วที่เรียกไปก็อาจจะบอกให้
ผมออกหรือห้ามยุ่งกับลูกของเขาอีกซึ้งหลังจากสอบเสร็จผม
จะทำเรื่องลาออกอยู่แล้วส่วนอาร์ตผมคงจะไม่ยุ่งกับเขาอีก
แล้วแค่ผมกับลูกอยู่กันสองคนได้โดยไม่ต้องมีเขา
"แซบวะเพื่อนกูต้องอย่างนี้ดิถึงจะสมกับเป็นเพื่อนกู"
อ๊อด อ๊อด อ๊อด
"เข้าแถวแล้วไปกัน"
แล้วผมก็ลุกอย่างรวดเร็วจนลืมตัว จนอาร์มหันมาตำนิผม
นิดๆอย่างเป็นห่วงผมและหลานของมัน
"อย่างลุกเร็วดิเด๋ยวหลานกูหลุดพอดี"
"โทษทีกูลืมตัว"
แล้วมันก็คอยประคองผมซึ้งไม่รู้ว่าจะประคองทำไมไปที่แถว
ในขณะที่เข้าแถวนั้นผอ.ก็ขึ้นมาผูดแต่ประโยคสุดท้ายทำให้
ผมชาวาบไปทั้งตัว
"....และสุดท้ายผมขอให้นายตั้มชั้นม.5/1มาหาผมที่ห้องด้วย
หลังจากเข้าแถวผมมีธุระจะคุยถ้าไม่มาผมจะไล่ออกจาก
โรงเรียนหรือไม่ก็หักคะแนนพฤติกรรมหวังว่าคงเข้าใจ"
นี้แค่ผมมีความสัมพันธุกับลูกชายเขาถึงกับต้องเรียกกันหน้า
แถวบอกให้ทุกคนรู้เลยเหรอ
ทั้งที่ผมก็ไม่ได้ยุ่งกับผู้ชายคนนั้นแล้วแท้ๆหรือเขาจะให้ผมเอา
เด็กออกไมนะผมไม่เอาออกหรอกผมรักเขาเขาต้องได้เกิดมา
'แม่จะปกป้องลูกเอง'
ร่างบางเดินมาถึงหน้าห้องผอ.มือกำลังจะผลักเข้าไปแต่ใจ
เหม่อลอยกลัวว่าเขาจะทำร้าย
ร่างบางตัดสินใจเดินเขาไปกว่าจะทำใจได้แล้วเดินเข้าไปนั้น
นานพอสมควร
"ผอ.เรียกผมมัอะไรรึเปล่าครับ"
ผมแค่ถามไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องของเขา
"ฉันแค่อยากจะถามเธอเพื่อความแน่ใจ"
ถาม?แน่ใจ?เรื่องอะไรทั้งๆที่เขาก็น่ารู้อยู่แล้ว
"เรื่องอะไรละครับเรื่องผมท้องหรือเรื.."
ร่างบางยังพูดไม่จบประโยคผอ.ก็พูดแทรกขึ้นมา
"ไม่ใช้เรื่องนั้นเรื่องพ่อเธอ"
พ่อ?แล้วพ่อไปเกี่ยวอะไรเขารู้จักพ่อผมเหรอ
"พ่อ?ทำไมครับผมไม่เข้าใจ"
จริงนะผมไม่เข้าใจเขารู้จักพ่อผมได้ไงแล้วไปรู้จักกันตอนไหน
"ฉันรู้จักพ่อเธอตอนเรียนมัธยมฉันกับพ่อเธอเรามีความ
สัมพันธุกันจนเขาท้องแล้วหนีฉันไปพร้อมกับลูกแล้วเด็กคน

นั้นก็คือเธอตั้ม"
ผมคือลูกเขานี้เขาพูดอะไรผมไม่เข้าใจผมงงไปหมดแล้วนี้มัน
เรื่องอะไรผมต้องเป็นลูกพ่อกับแม่สิไม่ใช้ลูกเขาเพราะเขา
เกลียดผมเขาต้องโกหกผมแน่ๆเพื่อไม่ให้ผมยุ่งกับลูกของเขา
"นี่คุณพูดอะไรผมงงไปหมดอย่ามาโกหกผมนะผมไม่เล่น
ด้วยหรอก"
ร่างบางรู้สึกว่าตอนนี้มันปวดหัวไปหมดหน้าเขาคนนั้นก็ดูจะ
ไม่เล่นสะด้วยแต่ใครจะเชืออยู่ก็มาบอกมาเขาเป็นลูกหน้าตา
เชย
"พ่อพูดจริงพ่อเป็นพ่อของลูกนี่แม่ของลูกไม่เคยบอกอะไรเลย
เหรอ"
ไม่พ่อไม่ได้บอกอะไรกับผมเลยนี่ผมเป็นลูกเขาจริงๆเหรอผม
ไม่อยากจะเชื่องั้นแสดงว่าพ่อก็ต้องท้องได้แล้วทำไมพ่อไม่บอก
ผมเลยละแล้วทำไมอยู่ๆเขาถึงมาถามผมแล้วผมกับอาร์ตก็
เป็นพี่น้องกันสินะ
"แล้วคุณ..รู้เรื่องนี้นานแล้วยัง"
"วันที่แม่ไม่ใช้สิพ่อของเธอมาที่บ้านฉันมาอาลวาทเรื่องลูก
ฉันที่ทำร้ายเธอทำให้เธอเสียใจแถมยังมีเจ้าตัวเล็กหลานของ
ฉันอีกพ่อขอโทษนะที่บอกกับลูกไปแบบนั้นวันนั้นพ่อไม่ตั้งใจ
พ่อคิดว่าลูกมาเกาะเจ้าอาร์ต"
พ่อไปที่บ้านของเข้าไปตอนไหนผมไม่เห็นรู้เรื่อง
"ไม่เป็นอะไรหรอกครับลูกใครใครก็รักแล้วพ่อไปที่บ้านคุณวัน
ไหน"
พ่อไปหาเขาตอนไหนนะหรือาจจะเป็นวันนั้นที่พ่อออกไปข้าง
นอก
"วันเสาร์ที่แล้วนี่เอง"
จริงด้วยอย่าบอกนะว่าเขาทำให้พ่อร้องให้
"วันนั้นพ่อออกจากบ้านแต่เช้ากลับมาก็ค้ำแถมร้องให้นี่อย่า
บอกนะว่าคุณทำไห้พ่อร้องไห้นะคุณทำอะไรพ่อผมบอกมานะ"
ผมจำได้วันนั้นพ่อร้องไห้หนักมาแล้วพูดอะไรสักอย่างเขาเอง
ที่เป็นคนทำ
"พ่อแค่ข่มขืนเขา"
ห๊ะนี่เขาทำแบบนี้ได้ไงคนนิสัยไม่ดีเลวที่สุด
"คุณทำแบบนี้กับพ่อผมได้ยังไงคุณมันเลวที่ผ่านมามันยังไม่
พออีกเหรอไง"
ร่างบางที่ตอนนี้กำลังโกรธเอามือมาถุบอกร่างสูงอย่างแรง
"พอแล้วพ่อเจ็บนะ"
"ไม่พอ!คุณมันสมควรโดน"
ในขณะที่ทั้งสองกำลังทะเลอะกันอยู่นั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
ทำให้ทั้งสองหยุดการกระทำแล้วหันไปมองคนที่มาใหม่
"ลูก/อาร์ต"

...........................................................

กลับมาแล้วนะคะนักอ่านครั้งนี้กลับมายาวกว่าเดิม5555

ขอโทษด้วยที่หายไปนาน ตอนนี้ปมเริ่มคลายแล้วนะแต่!

ปัญหายังไม่จบ