@ บ้าน’พรีม 22:35น.

Line

ถุงแป้ง_ผู้หิวโหย

Read

จบการสนทนา

ชั้นเดินร้องตั้งแต่รู้เรื่องจากถุงแป้งจนตอนนี้ถึงบ้านแล้ว ชั้นก็ยังคงร้องให้เงียบๆอยู่คนเดียว

เวลามันเลยผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เค้ายังไม่คิดจะติดต่อชั้นมาเลยหรอ ถ้าชั้นไม่รู้เรื่องจากถุงแป้ง ชั้นคงเป็นคนน่าโง่ที่เชื่อเค้าแล้วนั่งรออยู่ที่มหาลัยจนถึงตอนนี้

. . . Line 03:34

ชั้นตกใจสะดุ้งตื่นจากการร้องไห้จนหลับไป

เพราะเสียงไลน์ที่ดังรัวๆติดกันมาสักระยะ

Read

ชั้นกลับมาร้องไห้อีกครั้ง ชั้นไม่ได้เสียใจที่โดนเค้าหลอกให้รอแต่ที่ชั้นเสียใจขนาดนี้คือทำไมชั้นยังรักเค้าเหมือนเดิมทั้งที่เค้าทำชั้นเจ็บขนาดนี้

. . . . . 6.30น.

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเรียกของแม่ทำให้ชั้นตื่นจากผวังแห่งความเสียใจ

ชั้นมี่พึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จยืนดูตัวเองในกระจก แล้วบอกกับตัวเองว่า ชั้นต้องสู้ ชั้นจะไม่ยอมแพ้ ชั้นจะอดทน ขอแค่ได้ยืนข้างเค้า เค้าจะมีใครต่อใครชั้นก็จะทน

ชั้นกล่าวทักชายหนุ่มที่นั่นรออยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ของบ้าน ชั้นทำเหมือนเมื่อคืนไม่มีอะเกิดขึ้น เหมือนชั้นไม่เคยรับรู้มาก่อน

ระหว่างทาง ไม่มีเสียงสนทนาใดๆออกจากปากของเราทั้งคู่ มีแต่เพลงที่คนขับเปิดฟังอย่างอารมณ์ดี ต่างจากชั้นที่ยิ่งฟังน้ำตาก็พาลจะไหลให้ได้

รถสปอร์ตคนหรูเคลื่อนตัวมาจอดหน้าตึกคณะแพทย์

ชั้นจบบทสนทนาไว้แค่นั้นแล้วรีบเดินออกมา

ก่อนที่น้ำตาจะไหลต่อหน้าเค้า

ระหว่างนั้นถุงแป้งก็มาพอดี

ชั้นพยักหน้าแล้วเช็ดน้ำที่ไหลอาบแก้ม ก่อนเตรียมตัวเข้าเรียน

คลาสเรียน

ชั้นนั่งฟังอาจารย์อธิายเรื่องโครงสร้างของเนื้อเยื่อหลังการผ่าตัดหัวใจอะไรสักอย่าง ที่มันเหมือนอากาศ เข้าหูซ้ายออกหูขวา

ก่อนที่เพื่อนจะสกิดให้ชั้นมอกไปนอกหน้าต่างที่มองลงไปด้านล่างจะเห็นโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้หน้าคณะที่นักศึกษาชอบมานั่งเล่น

แต่สิ่งที่ให้ทำให้ใจชั้นปวดหนึบไปหมด ชั้นเห็นผู้ชายหน้าตาคุ้นๆรอยยิ้มคุ้ยๆ ทรงผมคุ้นๆ กับผู้หญิงสวยสุดเซ็กซี่ในชุดนักศึกษารัดรูปกำลังนั่งหยอกล้อ โอบกอดกันต่อหน้าต่อตา

ชั้นได้แต่ฝืนยิ้มให้ถุงแป้ง

และแล้วก็ถึงเวลาพักกลางวัน

@โรงอาหาร

. . . TungPang ‘Part

ชั้นได้แต่บ่นๆกับตัวเอง ที่เห็นเพื่อนรักเป็นแบบนี้

เพราะงี้ไงชั้นถึงไม่มองผู้ชายคนไหนเลย ตั้งใจเรียน ทำงาน เก็ยเงินไว้เลี้ยงดูตัวเองตอนแก่ดีกว่า

ชั้นโวยวายเมื่อมีคนมาดึงแขนชั้น

ชั้นบ่นอุบให้กับคนที่พึ่งจะดึงแขนชั้นไว้

ปากไวกว่าความคิด ชั้นพูดไปตามความจริง

ไม่ทันที่เค้าจะพูดจบ ชั้นก็หันไปแว๊ดๆใส่ทันที

แล้วชั้นก็เดินสบัดบ๊อบไปเข้าคิวซื้อข้าว

ขึ้นเลย...แบบนี้ ได้ๆๆๆ อยากจ่ายใช่มั้ย

TungPang ‘part . . จบ

ชั้นได้แต่พึมพำกับตัวเองระหว่างรอเพื่อนและ คนที่ชั้นรัก

ชั้นกระบอกเพื่อนสนิท อย่างหยอกล้อ 555

หน้ามันค่อยๆแดงขึ้นมายันหูเลยละ555 ปากแข็งจริงๆยัยแป้งเอ๊ย

เวลาผ่านไป. . . .

ชั้นไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

. . . . . ติดตามตอนต่อไป