Sm-09 

[คืน] 

 

ครืดๆ 

 

โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบาๆ เรียกสายตาผมจากแผนผังตรงหน้า ไอ้เธียซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหลุบตามองตาม มันเลิกคิ้วนิดๆ คล้ายแปลกใจว่าใครกันที่ทักผมมาเวลานี้ 

 

ทุกคนต่างรู้กันดีว่าผมไม่เล่นโซเชี่ยล แม้แต่เบอร์โทรยังมีแค่คนในครอบครัวกับเพื่อนสนิทจริงๆ เท่านั้นที่รู้ ผมไม่เล่น Facebook IG Twitter ไม่มีบัญชีโซเชี่ยลใดๆ จะมีก็แต่ Line ที่ไอ้เสือพยัคฆ์มันบังคับให้ผมสมัครทิ้งไว้ เพราะมันมักจะส่งแชทหามากกว่าโทรคุย 

 

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดอ่านข้อความ รายชื่อผู้ติดต่อในบัญชีมีไม่ถึงสิบคน และเป็นคนในครอบครัวกับเพื่อนสนิททั้งนั้น ยกเว้นอยู่คนหนึ่งที่เพิ่งเพิ่มเข้ามาเมื่อวาน… 

  

 

Sayseo : วันนี้เฮียว่างไหมคะ? 

  

 

เป็นเธอคนนั้นตามที่ผมคาด… ผมจ้องหน้าจออย่างไม่ใส่ใจจะตอบกลับ ทว่าคิ้วเข้มกลับต้องขมวดเมื่อหลังจากอ่านข้อความนั้นได้ไม่ถึงยี่สิบวินาทีมันก็กลายเป็นถูกลบ 

 

เพิ่งรู้ว่าข้อความที่ส่งมาแล้วมันสามารถลบกันแบบนี้ได้ด้วย 

 

  

Sayseo : ขอโทษค่ะ ส่งผิด 

  

 

“…” 

 

ผมอ่านข้อความถัดมาของเธอด้วยความรู้สึกแปลกๆ เธอคิดว่าผมอ่านข้อความก่อนหน้าไม่ทันงั้นเหรอ? ฮึ… กำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ 

  

 

Singhakumram : มีไร? 

  

 

ผมพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆ ไอ้เธียเหลือบตามอง พอเห็นว่าผมตวัดสายตาจ้องกลับ มันรีบหันไปมองทางอื่นทันที ผมเลิกสนใจมันแล้วอ่านแชทบนหน้าจอต่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง 

  

 

Sayseo : ไม่มีค่ะ 

  

 

ฮึ… เป็นคนทักมาหาผมก่อน แต่บอกไม่มีอะไรเนี่ยนะ? 

  

 

Singhakumram : เสื้อ? 

  

 

ความเป็นไปได้อย่างเดียวที่เธอจะทักผมมา คงไม่พ้นเรื่องเสื้อแจ็คเก็ตที่ผมให้เธอยืมคลุมเมื่อวาน และเพราะเรื่องนั้นเธอถึงขอไลน์ผมไป ตอนแรกผมไม่คิดจะให้หรอก แต่เสื้อตัวนั้นเป็นตัวโปรดของผมนี่สิ 

  

 

Sayseo : ซักรีดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ จะให้ฉันเอาไปคืนเมื่อไหร่ดีคะ? 

  

 

ผมเหลือบมองนาฬิกาบนพนัง ใกล้เที่ยงแล้ว เธอน่าจะกำลังพักอยู่ ผมมองไอ้เธียที่กำลังก้มหน้าอ่านนิตยสารรถแข่งในมือ ท่าทางมันเหมือนไม่สนใจอะไร แต่ผมรู้นะว่าสองหูมันกำลังกระดิก สองตากำลังแอบชำเลืองมอง 

  

 

Singhakumram : ตอนนี้ ห้องปฏิบัติการ 4 ชั้น 3 ตึกวิศวะโยธา 

Sayseo : ตอนนี้เลยเหรอคะ?! 

  

 

ริมฝีปากหนายกขึ้นเล็กน้อยยามเห็นสติ้กเกอร์แมวตกใจของเธอ 

  

 

Singhakumram : จะมาไม่มา? 

Sayseo : ได้ๆ ขอ 5 นาทีค่ะ! 

Singhakumram : 1 นาที 

Sayseo : จะบ้าเหรอเฮีย! ตึกสถาปัตย์อยู่คนละฟากกับวิศวะเลยนะ! ต่อให้ฉันมีปีกก็บินไปไม่ทันหรอกค่ะ! 

Singhakumram : ฉันไม่ชอบรอ 

  

 

ผมพิมพ์ข้อความตอบโต้โดยไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังทำสีหน้าแบบไหน กระทั่งไอ้เธียขมวดคิ้วมอง ผมถึงตีหน้าเย็นชาตามเดิม 

  

 

Sayseo : 3 นาทีค่ะ! ฉันกำลังวิ่งไป!! 

Singhakumram : แค่ 2 นาที 

Sayseo : (สติ้กเกอร์แมวโกรธ) 

  

 

ผ้าม่านตรงหน้าต่างข้างกายถูกเปิดออก ตำแหน่งที่ผมนั่งอยู่ตรงกับทางเดินหน้าคณะพอดี ครู่ต่อมาบริเวณทางเดินจากคณะสถาปัตย์ปรากฏร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาทางนี้ เรือนผมสีเขียวอ่อนของเธอเด่นสะดุดตามาแต่ไกล เธอหยุดพักหอบหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างตรงที่ผมกำลังมองอยู่ ผ้าม่านถูกปิดลงทันที 

 

“ทำอะไรของมึงวะ?” ไอ้เธียเดินเข้ามาเปิดผ้าม่านบ้าง มันมองผมสีหน้างุนงง “แล้วนั่นแชทคุยกับใคร ปกติไม่เคยเห็นมึงแชทกับใครได้นานสองนานขนาดนี้นี่หว่า ไอ้เสือเหรอ?” 

 

“ไปเปิดประตูห้อง” 

 

“หะ?” 

 

“…” ผมปรายตามองมันนิ่งๆ ก่อนจะขยับปากพูดทีละคำ “เปิดประตู” 

 

ไอ้เธียเกาหัวแกรกๆ แต่ก็ยอมเดินไปเปิดประตูตามที่ผมสั่ง มันยังไม่ทันจะหันกลับมาก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหยุดยืนตรงหน้ามันพอดี เธอก้มหน้าหอบหายใจก่อนเงยหน้าขึ้นมองไอ้เธียแล้วมองเลยเข้ามาในห้อง พอเห็นหน้าผมเธอก็พรวดพราดเข้ามาทันที 

 

ตึง 

 

“นี่ค่ะ เสื้อของเฮีย” ถุงผ้าใบใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้า ผมปรายตามองมันเล็กน้อย ก่อนเลื่อนขึ้นมองเธอด้วยแววตาเรียบเฉย สายซอจ้องตาผมคล้ายไม่พอใจกัน ใบหน้าสวยเรื่อแดงหน่อยๆ เม็ดเหงื่อเกาะเต็มหน้าผาก บริเวณลำคอและเสื้อนักศึกษาชื้นเหงื่ออย่างเห็นได้ชัด ดูจากสภาพแล้วคงจะวิ่งมาตั้งแต่หน้าคณะตัวเองแน่ๆ 

 

“เธอสาย” ผมเหลือบมองนาฬิกาบนพนัง สายซอมาช้าไปเกือบนาที 

 

“เหอะ! คิดว่าระยะทางระหว่างฉันกับเฮียมันใกล้กันนักหรือไงคะ นี่ฉันก็รีบวิ่งมาสุดกำลังแล้วนะ จะช้าจะสายอะไรก็ช่าง ถือว่าฉันเอามาคืนให้แล้วนะคะ!” เธอโวยวายเสียงดัง สีหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ไอ้เธียที่ดูเหมือนจะยังงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เดินเข้ามามองผมสลับกับสายซอไปมา 

 

“มีเรื่องอะไรกันเหรอน้องซอ?” 

 

สายซอละสายตาอาฆาตจากผมไปมองไอ้เธีย สีหน้าเธออ่อนลงหลายส่วน มีความแตกต่างจากตอนมองผมสิ้นเชิง 

 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่เอาเสื้อมาคืนเฮียสิงห์” ดวงตาหวานปรายมองมาทางผมเล็กน้อย พอเห็นว่าผมกำลังมองเธออยู่เช่นกัน ใบหน้าสวยก็สะบัดไปอีกทางทันที “หมดธุระแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” 

 

ร่างบางเชิดหน้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามอง ไอ้เธียมองตามหลังเธอจนพ้นประตูจึงหันกลับมาหาผม สีหน้ามันเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม 

 

ผมหยิบเสื้อออกมาจากถุงผ้าเพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อย กลิ่นหอมอ่อนๆ จากน้ำยาปรับผ้านุ่มทำผมเบ้หน้าหน่อยๆ ผมไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมทุกชนิด แต่แปลกที่กลิ่นนี้มันกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป 

 

กลิ่นมันคล้ายกับ… เธอคนนั้น 

......... 

TALK 

โอ้ยเฮียยย อย่าแกล้งน้อนนน >< หยิกสักทีได้มั้ยเนี่ย ขี้แกล้งอ่ะ! 

เอ็นดูยัยน้องรีบวิ่งหน้าตื่นมาเลย 55 คู่นี้เขาน่ารักน่าหยิกดีนะคะ