ตอนนี้ลินยืนขึ้นนิ่งๆแล้วมองมาที่ผมอย่างไม่กระพริบตา ราวกับไม่เชื่อว่าเป็นผมจริงๆอย่างไงอย่างงั้น

ไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบเธอก็วิ่งเข้ามากอดอย่างไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัว

ผมเอามือลูบหัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็ไม่ทีทีท่าว่าจะหยุด ก่อนหน้านี้เธอคงเจ็บปวดมากเลยสินะ แต่ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพราะผมเองก็คิดถึงเธอแทบใจจะขาด..

ไม่ทันที่ผมจะได้ระวังลินก็ตีมาทีแผลของผมเข้าอย่างจังจนต้องร้องอุทานออกมา

ลินค่อยๆเอามือจับไปที่แผลของผมอย่างตกใจ เพราะเป็นแผลที่ถูกกระสุนปืนยิงจากที่ไปทำภารกิจก่อนหน้านี้มา เมื่อเธอเป็นแบบนั้นก็รีบวิ่งไปเอาอุปกรณ์ทำแผลทันที

เพราะเธอเป็นเธอแบบนี้สินะ..

5นาทีผ่านไป

เสียงของสาวๆห้องพยาบาลและพวกไอ้ธัญดังขึ้นมาจากหน้าประตู เมื่อหันไปมองก็เห็นทุกๆคนกำลังยืนยิ้มอยู่

สาวๆห้องพยายาลตอบขึ้นพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย ทำเอาผมอดยิ้มในความซัพพ็อตเพื่อนแบบนี้ไม่ได้เลย ก่อนที่จะจับมือลินแล้วมองเธอที่กำลังแก้มแดงอยู่

ทุกคนยิ้มแล้วพยักหน้าตอบ เมื่อเห็นอย่างงั้นผมก็จูงมือลินออกมาจากห้องพยาบาลแล้วตรงมาที่บ้านพักผมทันที

บ้านพัก

ลินพูดในขณะที่เอาของออกจากกระเป๋าเป้ที่ผมเอาโดยที่ไม่มองหน้าผม ผมจึงเอนตัวลงหนอนที่ตักเธอแล้วมองหน้าเธอแทน

เธอพลักผมออกจากตักของเธอแล้วยืนขึ้นเหมือนคุณแม่ที่กำลังดุลูกที่ไม่ยอมไปอาบน้ำเลยก็ว่าได้

จุ้บ

ผมรีบวิ่งลงมาด้านล่างทันทีเมื่อเห็นเธอกำลังวิ่งตามหลังลงมา แต่ก็หยุดมองผมอยู่ที่หน้าประตู ผมหันไปยิ้มให้เธอแล้วรีบเข้าไปอาบน้ำทันที

15 นาทีต่อมา

นี่ผมอาบน้ำนานไปหรอ?

ผมเดินบ่นพรึมพรัมอย่างเสียดายที่ไม่ได้เล่าเรื่องที่อยากเล่าให้เธอฟัง แม้จะอยากปลุกแต่ก็รู้ว่าวันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วจึงปล่อยให้เธอหลับต่อ

🛏

ผมค่อยๆเอามือลูบหัวเธออย่างแผวเบา แล้วมองหน้าเธออยู่แบบนั้นไม่ได้ละสายตาไปไหน

จู่ๆลินก็ลืมตาขึ้นมามองผม ทำเอาผมถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียย

เธอหัวเราะคิกคักออกมาแล้วพยายามจะลุกขึ้น ผมเลยรีบลุกไปคว้าตัวที่มากอดไว้ก่แนที่เราจะล้มลงบนที่นอน

ผมคลายกอดเธออย่างหลวมๆประครองหน้าเธอเข้ามาจูบช้าๆ เธอเองก็ไม่ไดเมีที่ท่าว่าจะขัดขื่นอะไรมาก เพียงแต่จะมีตกใจในช่วงแรกบ้าง

เธอหายใจหอบถี่ขึ้นเหมือนคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ผมเองที่เห็นแบบนั้นก็เลยหยุดแล้วค่อยๆลุกเธออย่างอ่อนโยน

รอบนี้ผมค่อยๆจูบเธออย่างช้าๆ ให้จังหวะเธอหายใจมากขึ้น เธอเองก็ดูเหมือนจะผ่อนคลายมากขึ้นอีกด้วย

ผมตัดสินใจอดกลั้นไม่ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการเพราะอยากให้ทุกคนมองเธออย่างสง่างาม ลินเองตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าเธอประหม่าเรื่องนี้อยู่พอสมควร ผมคิดว่าเธอคงยังไม่พร้อมกับเรื่องแบบนี้

. . .

07:00

ฉันเดินไปคว้าไม้แขวนเสื้อที่ตู้เสื้อผ้ามายืนถือไว้ทันทีที่เห็นส่าใครบางคนกำลังอู่งาน

เพรี๊ยะ !

พี่แทนสะดุ้งขึ้นมานั่งพร้อมกับเอามือลูบไปที่แขนข้างที่โดนตีด้วยสีหน้าที่ยู้ยี้เหมือนเด็กก่อนมองมาที่ฉัน

อยู่ๆเขาก็คว้าเอวฉันเข้าไปกอดไว้หลวมๆ แล้วบ่นพรึมพรำอยู่ในลำคอว่าไม่อยากไป

12:00

ป่าชายแดน

ผู้กองธันที่วันนี้เป็นเวรออกลาดตะเวรด้วยพูดทักขึ้นเมื่อได้ยินว่าเพื่อนรักของเขามีนิสัยที่เปลี่ยนไป

เมื่อทหารที่มาลาดตะเวรได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะลั่นออกมา เมื่อรู้ว่าผู้กองที่ตอนฝึกดุเหมือนเสือป่านั้นกลับมีนิสัยขี้อ้อนเหมือนคนอื่นๆด้วย

พรึบ !

พรึบ !

พี่แทนสั่งทำโทษเหล่าทหารที่มาลาดตะเวรทุกคนด้วยท่าแทงปลาไหล ถ้าฉันเดาก็คงเรื่องที่หัวเราะเมื่อกี้แน่ๆ

15นาทีต่อมา

เมื่อครบกำหนด พี่แทนก็สั่งทหารพักทันที เป็นช่วงที่ใกล้ถึงจุดพักของเราปกติ ก่อนที่จะกลับไปทีค่าย หลายๆคนเลยแยกกันไปทำภารกิจส่วนตัวที่ไม่ไกลกันมาก เหลือฉันกลับพี่แทนที่ยืนๆอยู่ไม่ไกลลำธาร และดูเหมือนเขาจะมีอาการงอนฉันด้วย

เขาตอบฉันแบบหลบสายตา ก็คงจะงอนฉันจริงๆนั้นแหละ

พี่แทนยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยให้ผู้กองธัน จนผู้กองธันรีบเดินออกไปเรียกทหารรอในจุดพักทันที แม้ตอนนี้จะอยู่ด้วยกันสองคน เขาก็ไม่ยอมคุยกับฉันสักที

🤦🏻‍♀️

ดูออกแหละว่างอน 🤦🏻‍♀️

ทันทีที่ฉันจะเดินไปหาพี่แทน จู่ๆพี่แทนก็สั่งให้ฉันไม่ขยับตัวไปไหน สายตาเขามองไปที่ด้านหลังของฉันอยู่ ถ้าได้ยินจากก็คงเป็นสัตว์อะไรักอย่างแน่ๆ

ฉันทำตามที่พี่แทนบอก พี่แทนเองก็ขยับตัวช้าลงค่อยๆเอามือหยิบมีดพกที่กระเป๋าคาดเอวออกมาเตรียมที่จะปาใส่งูอย่างช้าๆ ทำเอาใจฉันเต้นแรงเอามากๆ

ปัก ! 🐍🗡

ฉันล้มตัวลงทันทีที่สิ้นเสียงนับของพี่แทนก่อนจะเงยหน้ามาเจองูเห่าที่ถูกมีดปักอยู่ที่หัวกองอยู่ที่พื้นไม่ใกล้จากฉันมาก ใจฉันตอนนี้เต้นแรงมากๆเพราะไม่ค่อยเจอสัตว์มีพิษแบบนี้สักเท่าไหร่ที่มาลาดตะเวน

พี่แทนพยุงตัวฉันลุกขึ้นก่อนจะคว้าตัวไปกอดแล้วลูบหัวฉันอย่างแผวเบา จนฉันรู้สึกอบอุ่นสะเหลือเกิน

คำพูดของเขาทำเอาฉันหลุดไปในภวังค์เป็นอย่างมาก เพราะฉันไม่เคยได้รับคำนี้จากใครมาก่อน มีแต่ฉันที่คอยบอกคนอื่นว่าอย่าทิ้งฉันไปไหน

. . .

จบตอน