[บันทึก:คิมหันต์&พลับเภา]
ห้องทำงาน คิมหันต์
“นี่มันอะไร?”
“แฟ้มดูตัวของคุณค่ะ”
“เอาออกไป”
“แต่คุณท่านสั่งให้คุณเปิดดูให้ได้ค่ะ”
คิมหันต์เอือมระอากับสิ่งที่ผู้เป็นปู่ยัดเยียดให้กับตนเพียงเพราะท่านรู้เกี่ยวกับการกระทำผิดของเขาและตอนนี้เขากลับต้องมาโดนคุมประพฤติราวกับเป็นนักเรียนมัธยมปลาย
“แค่ดูใช่ไหม”
“ให้คุณเลือกมาหนึ่งท่านค่ะแล้วดิฉันจะทำการนัดดูตัวให้”
“นี่คุณปู่เห็นว่าฉันเป็นเด็กหรือไง”
“ตอนนี้บอร์ดบริหารหมดความเชื่อมั่นในตัวคุณแล้วนะคะจะมีการพิจารณาตำแหน่งของคุณใหม่อีกครั้ง”
“หึ”
“ทางออกที่ดีก็คือคุณต้องหาภรรยาที่เหมาะสมกับคุณและทำให้ฐานะการบริหารมั่นคงกว่าเดิมค่ะ”
“มั่นคง หึ ต้องพิสูจน์ให้กับคนอื่นดูน่ะเหรอนี่มันโรงพยาบาลของครอบครัวผมนะ”
“แต่บอร์ดบริหารสำคัญก็สามารถไล่เจ้าของโรงพยาบาลอย่างคุณออกไปได้นะคะ”
“หึ”
ชายหนุ่มมองรูปผู้หญิงที่มีฐานะเท่าเทียมกับเขาด้วยความเบื่อหน่าย ทำไมเขาต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้เพียงเพราะคำฟ้องของผู้หญิงคนเดียวด้วยนะ ยัยบ้านั้นบังอาจเหลือเกินที่ทำให้เขาต้องลำบากแบบนี้
เวลา 15:00 น.
“ทำไมเวรเภาถึงเปลี่ยนมาเป็นตอนกลางคืนล่ะคะ”
“ฉันจะรู้เหรอ ก็ไปถามฝ่ายจัดเวรเองสิ”
เสียงเหวี่ยงวีนของปิ่นทำให้พลับเภาไม่กล้าพูดอะไรต่อเพราะหล่อนไม่อยากมีปัญหากับคนที่ทำงานด้วย ใช่ว่าหล่อนจะเกี่ยงงานแต่การทำงานในช่วงกลางคือแบบกระทันหันทำให้หล่อนยังคงปรับตัวยาก
“เภาๆ”
“คะพี่พัด”
ร่างบางหันไปมองพัดหัวหน้าพยาบาลพิเศษที่เรียกเธอด้วยความรีบร้อน
“มีคนไข้วีไอพีต้องการให้เธอไปเป็นพยาบาลประจำตัว”
“อะไรนะ?! ทำไมเด็กใหม่ถึงได้เป็นพยาบาลพิเศษ”
“เธอก็ไปถามท่านประธานเองสิ”
“ถ้าทำงานพลาดจะทำยังไง!”
“ฉันไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินใจนะ งานนี้ท่านเรียกระบุชื่อ”
พลับเภาได้แต่หลบสายตาปิ่นที่ดูจะไม่พอใจที่หล่อนได้งานที่ปกติแล้วปิ่นจะครองเอาไว้ทำคนเดียวโดยไม่แบ่งให้กับพยาบาลคนอื่นๆ ร่างบางเดินตามพยาบาลพัดไปที่ชั้นวีไอพีก่อนจะเตรียมอุปกรณ์ตามหมอเจ้าของไข้เข้าไปในห้อง
“มาแล้วเหรอหมอ”
“ครับท่าน”
“เอ๊ะ?! คุณตา”
“เสียมารยาท! นี่ท่านเมธีเจอของโรงพยาบาลนี้นะ”
“ขะ ขอโทษค่ะ!!!”
พลับเพลาได้แต่เอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่ทำตัวเสมอคนสำคัญของโรงพยาบาล
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรตอนนี้ที่นี่เป็นของคิมหันต์หลานชายของฉันไปแล้ว”
“ท่านครับ”
“หนูวาไม่อยู่ฉันก็ยังคิดว่าใครกันจะทำงานได้ดีเทียบเท่า แต่ก็เจอหนูเภาฉันเลยหายห่วง”
“พลับเภาเป็นพยาบาลจบใหม่อาจจะไม่รู้งานเท่าพยาบาลคนอื่นๆนะครับท่าน”
“ฉันต้องการคนนี้แหละ”
“ครับ”
“ตรวจเถอะฉันรีบไปจัดการธุระสำคัญ”
หมอโค้งให้ท่านเมธีก่อนจะเดินเข้าไปทำการตรวจสุขภาพให้กับท่าน
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
“ฉันดีใจนะที่เห็นหนูทำงานดีแบบนี้”
“ท่านชมเกินไปแล้วค่ะ”
“มีแฟนหรือยังแม่หนู”
“คะ?!”
พลับเภาตกใจเมื่อได้ยินคำถามของท่านเมธีก่อนจะก้มหน้าด้วยความสับสน
“อย่าหาว่าฉันเป็นตาแก่หัวงูเลยนะ”
“เภาไม่ได้คิดแบบนั้นเลยค่ะท่าน”
“หลานชายของฉันมันต้องการคนดีๆแบหนูมาดูแล ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากให้หนูเภาทำความรู้จักกับคิมหันต์เอาไว้”
“ทะ ท่านคะ”
“ฉันจริงจังนะ ฉันอยากให้หนูเภามาเป็นหลานสะใภ้ให้กับฉัน”
พลับเภาแทบจะไม่เชื่อหูของตนเองและยังคงเข็นรถเข็นไปที่รถตู้คันหรูโดยไม่พูดอะไรอีก หล่อนน่ะเหรอที่ท่านอยากจะให้แต่งงานกับคุณคิมหันต์คนที่ทั้งหน้ากลัวและดูโมโหร้ายแบบนั้นคงได้หงุดหงิดจนฆ่าหล่อนทุกวัน
วันต่อมา
โรงพยาบาล
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีเภาอยู่เวรดึกเหรอวันนี้”
“ค่ะพี่พัด”
หญิงสาวทักทายพยาบาลรุ่นพี่ที่ห้องแต่งตัวก่อนจะเดินเข้าไปข้างในสุดของแถวตู้ล็อกเกอร์พร้อมกับเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าของหล่อนเพื่อการทำงานของวันนี้เนื่องด้วยวันนี้หล่อนมีเวรอยู่ดึกพยาบาลที่เฝ้าแต่ละแผนกจึงเหลือไม่กี่คนทำให้ตอนนี้ทั้งเงียบและไร้เสียงของผู้คน
กึก
“หืม?”
หญิงสาวหันไปมองประตูที่ถูกเปิดออกผ่านช่องของล็อกเกอร์หญิงสาวจึงรีบสวมชุดพยาบาลแล้วติดกระดุม
“สวัสดี”
“กรี๊ด!! อุ๊บ!!”
ร่างบางร้องได้ไม่เท่าไหร่หล่อนก็ถูกมือหนาปิดปากเอาไว้ก่อนจะกดตัวพลับเภาลงไปที่เบาะนั่งกลางห้อง
“หึ”
“อืออ!!”
แสงจากด้านนอกทำให้หล่อนได้เห็นว่าใครคือคนที่ทำการอุกอาจเช่นนี้กับหล่อนก่อนจะดึงเสื้อของหล่อนที่ยังไม่ได้ติดกระดุมครบออกจนเผยให้เห็นบราเซียลูกไม้สีขาวที่ปกปิดหน้าอกอิ่มของหล่อน
“อย่าน่า!”
“อะไรวะ”
“เดี๋ยวนายก็เก็บมึงหรอก ท่านสั่งไว้ว่ายังไง”
“เออๆ”
คนร้ายที่เข้ามาเตือนเพื่อนรีบปิดตาและปากของหล่อนเอาไว้ก่อนจะอุ้มตัวหล่อนออกไปจากห้องแต่งตัวทันที
“อือออ!!”
“เอาตัวเข้าไปในบ้าน”
เวลาผ่านเลยไปจนหลายนาทีแต่พลับเภายังไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้หล่อนถูกลักพาตัวมาที่ไหนสองโจรอุ้มหล่อนลงจากรถก่อนจะวางหล่อนลงที่ไหนสักแห่งของตัวบ้าน
“แก้มัดแล้วออกไป”
“ครับนาย”
เสียงคุ้นหูทำให้พลับเภาถึงกับสะอึกและเมื่อผ้าปิดตาถูกเปิดออกนั้นยิ่งทำให้หล่อนต้องอึ้งกับคนตรงหน้าที่นั่งถือแก้วบรั่นดีด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย
“ขะ คุณคิมหันต์!”
พลับเภาหวาดกลัวคนตรงหน้าและได้แต่พยายามขยับหนีคนตัวสูงที่เดินเข้ามาใกล้นี่เขาคิดจะทำอะไรกับหล่อนกันแน่ ทำไมถึงได้จับตัวหล่อนมาในที่ลับตาคนเช่นนี้
[จบบันทึก:คิมหันต์&พลับเภา]
ห้องลองเสื้อร้านลลิน
“เจ้าสาวสวยมากๆเลยค่ะถ้าวันงานค้องสง่าที่สุดแน่ๆ”
ร่างบางมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกสับสนในหัวใจคนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวกลับจิตใจไม่อยู่กับตัว เพราะการแต่งงานในครั้งนี้ไม่ได้มีความเต็มใจของเจ้าบ่าวเลยแม้แต่น้อย
“คุณทิวาชอบชุดไหมคะ”
“ชุดสวยมากๆเลยค่ะคุณลลิน”
“วันนี้ลองชุดราตรีไปแล้วเดี๋ยวอีกสองวันลินเอาชุดไทยมาให้นะคะ”
“ค่ะ”
“เสร็จหรือยังครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องลองเสื้อแล้วมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาตะลึง ร่างบางในชุดแต่งงานสีขาวดูเหมาะและสวยราวกับเจ้าหญิง มันยิ่งทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากว่าที่เจ้าสาวของเขาไปได้เลย
“เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปร้านอื่นต่อกัน”
“ค่ะ”
หญิงสาวเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่ชายหนุ่มสั่งก่อนจะเดินออกมาหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่เพื่อไม่ให้เขารอนาน
“มานี่”
ชายหนุ่มดึงมือของทิวาให้ออกมาจากห้องลองเสื้อพร้อมกับพาเดินไปยังตัวห้างสรรพสินค้าท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายกำลังจับจ้องเขาและหล่อนอยู่อย่างไม่วางตา
“ทำไมทุกคนถึงมองมาที่เรากันคะ”
“เธอคงแปลกในสายตาคนอื่นมั้ง”
“คุณธาร”
“เธอชอบร้านไหนเข้าเลยนะฉันจะจัดการเรื่องจ่ายเงินเอง”
“คะ?!”
“วันนี้ฉันจะตามใจเธอหนึ่งวัน”
“วาไม่ได้อยากได้อะไรค่ะ”
“ถ้าไม่เลือกเสื้อผ้าหรือของอื่นๆ กลับไปฉันจะลงโทษเธอให้หนัก”
“!!!!!!”
“รู้ใช่ไหมว่าฉันจะลงโทษยังไง”
“อือออ อย่านะคะ”
หญิงสาวพยายามดันตัวร่างสูงที่กอดหล่อนเอาไว้พร้อมกับก้มลงมาคลอเคลียต้นคอของหล่อนท่ามกลางสายตาคนทั้งห้าง
“อืออ หอมจริงๆ”
“คุณธาร”
“ฉันอารมณ์ดีนะ อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดวันนี้ฉันอยากเห็นความน่ารักของเธอมากกว่า”
“อือออ”
ชายหนุ่มหอมแก้มร่างบางก่อนจะโอบเอวหล่อนเข้าไปซื้อของในร้านแทบทุกร้านที่หล่อนควรจะเข้าแถมยังเอาใจหล่อนทุกอย่างจนหล่อนแทบจะไม่เชื่อสายตาความอ่อนโยนที่เขามอบให้มันไม่ได้มีมาบ่อยๆ
เวลา 12:00 น.
“หิวแล้วใช่ไหม”
“นิดหน่อยค่ะ”
“ฉันจองร้านอาหารเอาไว้ เข้าไปกันเถอะ”
ชายหนุ่มพาร่างบางเข้าไปยังห้องอาหารก่อนจะนั่งลงตรงโซนวีไอพีที่เป็นแบบส่วนตัว
“นี่เป็นเอกสารหนี้สินทั้งหมดของบ้านเธอฉันจัดการให้หมดแล้ว”
“คะ?!”
หญิงสาวมองเอกสารตรงหน้าด้วยความตกใจที่ชายหนุ่มทำเรื่องไม่น่าเชื่ออีกแล้วโดยที่หล่อนคาดไม่ถึง
“ฉันจัดการย้ายครอบครัวของเธอไปอยู่ที่บ้านหลังที่ใหญ่กว่าเดิมแล้วและน้องชายของเธอก็ได้ทุนไปเรียนที่ต่างประเทศ”
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะคุณธาร”
“นี่เป็นความต้องการของคุณย่าเพื่อผูกมัดเธอไว้กับฉัน”
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยความเจ็บปวดเพราะเขาไม่ได้อยากแต่งงานกับหล่อนเลยแม้แต่น้อย
“วา...จะหาเงินมาคืนท่านเองค่ะ”
“คิดว่าท่านจะยอมเหรอทิวาในเมื่อเธอคืนคนที่ท่านเลือกแล้ว”
หญิงสาวมองใบหน้าของชายหนุ่มแล้วรู้สึกหัวใจเต้นแรงเมื่อหล่อนรู้ตัวว่าอย่างไรเขาก็ต้องหาทางหย่ากับหล่อนหลังจากแต่งงาน
“จะมีนักข่าวมาทำข่าวของเรา ช่วยทำเหมือนรักฉันด้วยล่ะ”
“วา...ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
หญิงสาวเดินออกไปจากห้องอาหารด้วยความเจ็บปวดสิ่งที่เขาทำในวันนี้เป็นเพียงการจัดฉากให้ทุกคนเห็นว่าเขาและหล่อนรักกันมากแค่ไหนก่อนวันแต่งงาน
ตุบ!
“ตาบอดหรือไง”
“!!!!!”
“ทะ ทิวา?!!”
“คุณปิ่น?!”
ร่างบางสะดุ้งเมื่อคนที่หล่อนชนคือปิ่นที่เดินมาพร้อมกับชายวัยชราคนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนมและดูเหมือนว่าหล่อนเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นทิวาอยู่ที่นี่ทั้งๆที่หล่อนเองเลือกจังหวัดที่ไกลจากคนที่หล่อนรู้จัก
โปรดติดตามตอนต่อไป