[บันทึก:คิมหันต์&พลับเภา]

ห้องทำงาน คิมหันต์

“นี่มันอะไร?”

“แฟ้มดูตัวของคุณค่ะ”

“เอาออกไป”

“แต่คุณท่านสั่งให้คุณเปิดดูให้ได้ค่ะ”

คิมหันต์เอือมระอากับสิ่งที่ผู้เป็นปู่ยัดเยียดให้กับตนเพียงเพราะท่านรู้เกี่ยวกับการกระทำผิดของเขาและตอนนี้เขากลับต้องมาโดนคุมประพฤติราวกับเป็นนักเรียนมัธยมปลาย

“แค่ดูใช่ไหม”

“ให้คุณเลือกมาหนึ่งท่านค่ะแล้วดิฉันจะทำการนัดดูตัวให้”

“นี่คุณปู่เห็นว่าฉันเป็นเด็กหรือไง”

“ตอนนี้บอร์ดบริหารหมดความเชื่อมั่นในตัวคุณแล้วนะคะจะมีการพิจารณาตำแหน่งของคุณใหม่อีกครั้ง”

“หึ”

“ทางออกที่ดีก็คือคุณต้องหาภรรยาที่เหมาะสมกับคุณและทำให้ฐานะการบริหารมั่นคงกว่าเดิมค่ะ”

“มั่นคง หึ ต้องพิสูจน์ให้กับคนอื่นดูน่ะเหรอนี่มันโรงพยาบาลของครอบครัวผมนะ”

“แต่บอร์ดบริหารสำคัญก็สามารถไล่เจ้าของโรงพยาบาลอย่างคุณออกไปได้นะคะ”

“หึ”

ชายหนุ่มมองรูปผู้หญิงที่มีฐานะเท่าเทียมกับเขาด้วยความเบื่อหน่าย ทำไมเขาต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้เพียงเพราะคำฟ้องของผู้หญิงคนเดียวด้วยนะ ยัยบ้านั้นบังอาจเหลือเกินที่ทำให้เขาต้องลำบากแบบนี้

เวลา 15:00 น.

“ทำไมเวรเภาถึงเปลี่ยนมาเป็นตอนกลางคืนล่ะคะ”

“ฉันจะรู้เหรอ ก็ไปถามฝ่ายจัดเวรเองสิ”

เสียงเหวี่ยงวีนของปิ่นทำให้พลับเภาไม่กล้าพูดอะไรต่อเพราะหล่อนไม่อยากมีปัญหากับคนที่ทำงานด้วย ใช่ว่าหล่อนจะเกี่ยงงานแต่การทำงานในช่วงกลางคือแบบกระทันหันทำให้หล่อนยังคงปรับตัวยาก

“เภาๆ”

“คะพี่พัด”

ร่างบางหันไปมองพัดหัวหน้าพยาบาลพิเศษที่เรียกเธอด้วยความรีบร้อน

“มีคนไข้วีไอพีต้องการให้เธอไปเป็นพยาบาลประจำตัว”

“อะไรนะ?! ทำไมเด็กใหม่ถึงได้เป็นพยาบาลพิเศษ”

“เธอก็ไปถามท่านประธานเองสิ”

“ถ้าทำงานพลาดจะทำยังไง!”

“ฉันไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินใจนะ งานนี้ท่านเรียกระบุชื่อ”

พลับเภาได้แต่หลบสายตาปิ่นที่ดูจะไม่พอใจที่หล่อนได้งานที่ปกติแล้วปิ่นจะครองเอาไว้ทำคนเดียวโดยไม่แบ่งให้กับพยาบาลคนอื่นๆ ร่างบางเดินตามพยาบาลพัดไปที่ชั้นวีไอพีก่อนจะเตรียมอุปกรณ์ตามหมอเจ้าของไข้เข้าไปในห้อง

“มาแล้วเหรอหมอ”

“ครับท่าน”

“เอ๊ะ?! คุณตา”

“เสียมารยาท! นี่ท่านเมธีเจอของโรงพยาบาลนี้นะ”

“ขะ ขอโทษค่ะ!!!”

พลับเพลาได้แต่เอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่ทำตัวเสมอคนสำคัญของโรงพยาบาล

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรตอนนี้ที่นี่เป็นของคิมหันต์หลานชายของฉันไปแล้ว”

“ท่านครับ”

“หนูวาไม่อยู่ฉันก็ยังคิดว่าใครกันจะทำงานได้ดีเทียบเท่า แต่ก็เจอหนูเภาฉันเลยหายห่วง”

“พลับเภาเป็นพยาบาลจบใหม่อาจจะไม่รู้งานเท่าพยาบาลคนอื่นๆนะครับท่าน”

“ฉันต้องการคนนี้แหละ”

“ครับ”

“ตรวจเถอะฉันรีบไปจัดการธุระสำคัญ”

หมอโค้งให้ท่านเมธีก่อนจะเดินเข้าไปทำการตรวจสุขภาพให้กับท่าน

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

“ฉันดีใจนะที่เห็นหนูทำงานดีแบบนี้”

“ท่านชมเกินไปแล้วค่ะ”

“มีแฟนหรือยังแม่หนู”

“คะ?!”

พลับเภาตกใจเมื่อได้ยินคำถามของท่านเมธีก่อนจะก้มหน้าด้วยความสับสน

“อย่าหาว่าฉันเป็นตาแก่หัวงูเลยนะ”

“เภาไม่ได้คิดแบบนั้นเลยค่ะท่าน”

“หลานชายของฉันมันต้องการคนดีๆแบหนูมาดูแล ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากให้หนูเภาทำความรู้จักกับคิมหันต์เอาไว้”

“ทะ ท่านคะ”

“ฉันจริงจังนะ ฉันอยากให้หนูเภามาเป็นหลานสะใภ้ให้กับฉัน”

พลับเภาแทบจะไม่เชื่อหูของตนเองและยังคงเข็นรถเข็นไปที่รถตู้คันหรูโดยไม่พูดอะไรอีก หล่อนน่ะเหรอที่ท่านอยากจะให้แต่งงานกับคุณคิมหันต์คนที่ทั้งหน้ากลัวและดูโมโหร้ายแบบนั้นคงได้หงุดหงิดจนฆ่าหล่อนทุกวัน

วันต่อมา

โรงพยาบาล

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีเภาอยู่เวรดึกเหรอวันนี้”

“ค่ะพี่พัด”

หญิงสาวทักทายพยาบาลรุ่นพี่ที่ห้องแต่งตัวก่อนจะเดินเข้าไปข้างในสุดของแถวตู้ล็อกเกอร์พร้อมกับเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าของหล่อนเพื่อการทำงานของวันนี้เนื่องด้วยวันนี้หล่อนมีเวรอยู่ดึกพยาบาลที่เฝ้าแต่ละแผนกจึงเหลือไม่กี่คนทำให้ตอนนี้ทั้งเงียบและไร้เสียงของผู้คน

กึก

“หืม?”

หญิงสาวหันไปมองประตูที่ถูกเปิดออกผ่านช่องของล็อกเกอร์หญิงสาวจึงรีบสวมชุดพยาบาลแล้วติดกระดุม

“สวัสดี”

“กรี๊ด!! อุ๊บ!!”

ร่างบางร้องได้ไม่เท่าไหร่หล่อนก็ถูกมือหนาปิดปากเอาไว้ก่อนจะกดตัวพลับเภาลงไปที่เบาะนั่งกลางห้อง

“หึ”

“อืออ!!”

แสงจากด้านนอกทำให้หล่อนได้เห็นว่าใครคือคนที่ทำการอุกอาจเช่นนี้กับหล่อนก่อนจะดึงเสื้อของหล่อนที่ยังไม่ได้ติดกระดุมครบออกจนเผยให้เห็นบราเซียลูกไม้สีขาวที่ปกปิดหน้าอกอิ่มของหล่อน

“อย่าน่า!”

“อะไรวะ”

“เดี๋ยวนายก็เก็บมึงหรอก ท่านสั่งไว้ว่ายังไง”

“เออๆ”

คนร้ายที่เข้ามาเตือนเพื่อนรีบปิดตาและปากของหล่อนเอาไว้ก่อนจะอุ้มตัวหล่อนออกไปจากห้องแต่งตัวทันที

“อือออ!!”

“เอาตัวเข้าไปในบ้าน”

เวลาผ่านเลยไปจนหลายนาทีแต่พลับเภายังไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้หล่อนถูกลักพาตัวมาที่ไหนสองโจรอุ้มหล่อนลงจากรถก่อนจะวางหล่อนลงที่ไหนสักแห่งของตัวบ้าน

“แก้มัดแล้วออกไป”

“ครับนาย”

เสียงคุ้นหูทำให้พลับเภาถึงกับสะอึกและเมื่อผ้าปิดตาถูกเปิดออกนั้นยิ่งทำให้หล่อนต้องอึ้งกับคนตรงหน้าที่นั่งถือแก้วบรั่นดีด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย

“ขะ คุณคิมหันต์!”

พลับเภาหวาดกลัวคนตรงหน้าและได้แต่พยายามขยับหนีคนตัวสูงที่เดินเข้ามาใกล้นี่เขาคิดจะทำอะไรกับหล่อนกันแน่ ทำไมถึงได้จับตัวหล่อนมาในที่ลับตาคนเช่นนี้

[จบบันทึก:คิมหันต์&พลับเภา]

 

ห้องลองเสื้อร้านลลิน

“เจ้าสาวสวยมากๆเลยค่ะถ้าวันงานค้องสง่าที่สุดแน่ๆ”

ร่างบางมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกสับสนในหัวใจคนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวกลับจิตใจไม่อยู่กับตัว เพราะการแต่งงานในครั้งนี้ไม่ได้มีความเต็มใจของเจ้าบ่าวเลยแม้แต่น้อย

“คุณทิวาชอบชุดไหมคะ”

“ชุดสวยมากๆเลยค่ะคุณลลิน”

“วันนี้ลองชุดราตรีไปแล้วเดี๋ยวอีกสองวันลินเอาชุดไทยมาให้นะคะ”

“ค่ะ”

“เสร็จหรือยังครับ”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องลองเสื้อแล้วมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาตะลึง ร่างบางในชุดแต่งงานสีขาวดูเหมาะและสวยราวกับเจ้าหญิง มันยิ่งทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากว่าที่เจ้าสาวของเขาไปได้เลย

“เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปร้านอื่นต่อกัน”

“ค่ะ”

หญิงสาวเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่ชายหนุ่มสั่งก่อนจะเดินออกมาหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่เพื่อไม่ให้เขารอนาน

“มานี่”

ชายหนุ่มดึงมือของทิวาให้ออกมาจากห้องลองเสื้อพร้อมกับพาเดินไปยังตัวห้างสรรพสินค้าท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายกำลังจับจ้องเขาและหล่อนอยู่อย่างไม่วางตา

“ทำไมทุกคนถึงมองมาที่เรากันคะ”

“เธอคงแปลกในสายตาคนอื่นมั้ง”

“คุณธาร”

“เธอชอบร้านไหนเข้าเลยนะฉันจะจัดการเรื่องจ่ายเงินเอง”

“คะ?!”

“วันนี้ฉันจะตามใจเธอหนึ่งวัน”

“วาไม่ได้อยากได้อะไรค่ะ”

“ถ้าไม่เลือกเสื้อผ้าหรือของอื่นๆ กลับไปฉันจะลงโทษเธอให้หนัก”

“!!!!!!”

“รู้ใช่ไหมว่าฉันจะลงโทษยังไง”

“อือออ อย่านะคะ”

หญิงสาวพยายามดันตัวร่างสูงที่กอดหล่อนเอาไว้พร้อมกับก้มลงมาคลอเคลียต้นคอของหล่อนท่ามกลางสายตาคนทั้งห้าง

“อืออ หอมจริงๆ”

“คุณธาร”

“ฉันอารมณ์ดีนะ อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดวันนี้ฉันอยากเห็นความน่ารักของเธอมากกว่า”

“อือออ”

ชายหนุ่มหอมแก้มร่างบางก่อนจะโอบเอวหล่อนเข้าไปซื้อของในร้านแทบทุกร้านที่หล่อนควรจะเข้าแถมยังเอาใจหล่อนทุกอย่างจนหล่อนแทบจะไม่เชื่อสายตาความอ่อนโยนที่เขามอบให้มันไม่ได้มีมาบ่อยๆ

เวลา 12:00 น.

“หิวแล้วใช่ไหม”

“นิดหน่อยค่ะ”

“ฉันจองร้านอาหารเอาไว้ เข้าไปกันเถอะ”

ชายหนุ่มพาร่างบางเข้าไปยังห้องอาหารก่อนจะนั่งลงตรงโซนวีไอพีที่เป็นแบบส่วนตัว

“นี่เป็นเอกสารหนี้สินทั้งหมดของบ้านเธอฉันจัดการให้หมดแล้ว”

“คะ?!”

หญิงสาวมองเอกสารตรงหน้าด้วยความตกใจที่ชายหนุ่มทำเรื่องไม่น่าเชื่ออีกแล้วโดยที่หล่อนคาดไม่ถึง

“ฉันจัดการย้ายครอบครัวของเธอไปอยู่ที่บ้านหลังที่ใหญ่กว่าเดิมแล้วและน้องชายของเธอก็ได้ทุนไปเรียนที่ต่างประเทศ”

“คุณทำแบบนี้ทำไมคะคุณธาร”

“นี่เป็นความต้องการของคุณย่าเพื่อผูกมัดเธอไว้กับฉัน”

หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยความเจ็บปวดเพราะเขาไม่ได้อยากแต่งงานกับหล่อนเลยแม้แต่น้อย

“วา...จะหาเงินมาคืนท่านเองค่ะ”

“คิดว่าท่านจะยอมเหรอทิวาในเมื่อเธอคืนคนที่ท่านเลือกแล้ว”

หญิงสาวมองใบหน้าของชายหนุ่มแล้วรู้สึกหัวใจเต้นแรงเมื่อหล่อนรู้ตัวว่าอย่างไรเขาก็ต้องหาทางหย่ากับหล่อนหลังจากแต่งงาน

“จะมีนักข่าวมาทำข่าวของเรา ช่วยทำเหมือนรักฉันด้วยล่ะ”

“วา...ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

หญิงสาวเดินออกไปจากห้องอาหารด้วยความเจ็บปวดสิ่งที่เขาทำในวันนี้เป็นเพียงการจัดฉากให้ทุกคนเห็นว่าเขาและหล่อนรักกันมากแค่ไหนก่อนวันแต่งงาน

ตุบ!

“ตาบอดหรือไง”

“!!!!!”

“ทะ ทิวา?!!”

“คุณปิ่น?!”

ร่างบางสะดุ้งเมื่อคนที่หล่อนชนคือปิ่นที่เดินมาพร้อมกับชายวัยชราคนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนมและดูเหมือนว่าหล่อนเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นทิวาอยู่ที่นี่ทั้งๆที่หล่อนเองเลือกจังหวัดที่ไกลจากคนที่หล่อนรู้จัก

โปรดติดตามตอนต่อไป