— Viii —

6:50 am

แม่ : วอนกี!

“เช้าที่แสนสดใสกับเสียงเรียกของแม่ที่น่ารำคาญ”

แม่ : ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะลูก.

“หลังจากพูดเสร็จก็ได้ยินเสียงมีคนกำลังเดินขึ้นบันไดมา และ เป็นเสียงเดินที่ฉันจำได้ว่านั้นคือใคร”

“ฉันรีบลุกขึ้นแล้ว หอบเสื้อผ้า และ ผ้าขนหนูไปเข้าห้องนำ้”

เสียงเปิดประตูดังขึ้น กริ๊ง~กริ๊ง (เป็นเสียงเกริ่งประตู)

พ่อ : เอาไอ้กริ๊งๆของแกไปทิ้งก็ดีนะ.

หลังจากนั้นพ่อก็ปิดประตู และ ออกจากห้องไป

~ หะะะะะะ ~ เสียงถอนหายใจ

พออาบนำ้เสร็จก็เช็ดตัว,ใส่เสื้อผ้า ให้เรียบร้อย แล้วก็....

ฉันเปิดประตูออกไปแล้วต้องตกใจกับคนที่ยืนรออยู่หน้าประตู

พ่อ : ฉันแก่แล้ว หรือว่าอะไรกันหนา ถึงได้ยินว่าแกจะนอนต่อ

พ่อ : อย่าให้ฉันต้องขึ้นมาเรียกแกอีก.

กริ๊ง~กริ๊ง

พ่อ : แล้วเอาไอ้นี้ไปทิ้งด้วย!!!

ปัง!! เสียงปิดประตูและคำพูดของพ่อ ทำให้ฉันลุกตื่นในตอนเช้าเองแทบทุกครั้ง

— โต๊ะอาหาร —

พ่อ : เมื่อไหร่แกจะมีแฟนกับเค้าสักที่ ถึงเวลาหาคนมาดูแลแกได้แล้ว.

พ่อ : แค่ตื่นนอนยังทำไม่ได้ แกนี้โม้เก่งจริงๆ

แม่ : เอาเถอะคุณ เดี๋ยวลูกเราก็มีเองแหละ อย่าไปบังคับยัยวีเลย.

แม่ : รีบๆกินนะลูกเดี๋ยวไปโรงเรียนสายในวันแรกจะอายเพื่อนเอา.

.

7:21 am

ขนาดที่ฉันกำลังกระวนกระวายอยู่นั้นได้มีรถสีดำคันหนึ่งจอดตรงหน้าฉัน แล้วเลื่อนกระจกลง

.

xxx : แต่คุณหนูครับ.

xxx : เป็นคำสั่งของคุณยายท่านนะครับ.

คุณอ้าที่ขับรถมองมาที่ฉันแบบงงๆ

ฉันจับแขนของเขาแล้ววิ่งไปที่ห้องเรียน

วิ่งไปได้สักพักก็มีคนมาขวางทาง

สายตาของเขามองไปที่ เจ แล้วฉันก็มองตาม

“เออนั้นสิ ก็ไม่ได้เรียนด้วยกันหนิ?”

“ตายแล้วฉัน”

ฉันลุกลี้ลุกลนไปหมด อายก็อาย รีบก็รีบ

พอพูดเสร็จฉันก็วิ่งไปเลย

แล้วทิ้งให้พวกเขายืนงง

——— Viii ———

.

——— J ———

จริงๆก็สงสารเห็นลุกลี้ลุกลนมาแต่ไกล เลยให้ติดรถมาด้วย

(เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า)

อึน มองไปที่เบอร์ที่โทรเข้ามา

xx-xxxx-xxx-xx

xx : xxxxx

xx : xxx

2คนนั้นมองด้วยสายตางุนงง

อึน มองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจว่าจะกระซิบทำไม

อึน เข้ามากอดคอ ยู จากข้างหลัง

.

—— เลิกเรียน ——

3คนนั้นตอบพร้อมๆกัน

ทำไมพวกนี้ต้องมากินที่ร้านเราทุกวันด้วยเนี่ย... - - หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องน่าปวดหัวขึ้นอีก

.

—— ร้าน D.A.B ——

“หวังว่าจะไม่หนักไปกว่าเดิม”

พนง : เมนูค่ะ สั่งเลยไหมคะ?

พนง : ><

ในเวลาที่คุยกันเรื่องไร้สาระก็มีคนจับตามองพวกเราอยู่

ในขณะที่ผมกำลังสงสัยว่าใคร และ กำลังหาตัว ในวินาทีนั้นอึนก็มองมาที่ผมแล้วยิ้มให้

อึนก็เริ่มส่งสัญญาณเป็นการเคาะที่ข้างล่างโต๊ะ 3ครั้ง ต่อด้วย ยู2ครั้ง และ ซองอีก2ครั้ง

“งั้นเองหรอกเหรอ”

จากนั้นอาหารก็มาส่งถึงโต๊ะ แล้วก็เริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย

- ห้องนำ้ -

~ เสียงเปิดก๊อกน้ำ ~

“💢พวกนั้นบ้าไปแล้วหรือไง!!💢”

เพื่อหยุดอารมณ์ร้อนของผม ผมเลยล้างหน้าสักหน่อยเผื่อจะช่วยให้อารมณ์เย็นลง

“เราต้องใจเย็นเข้าไว้พวกนั้นต้องมีเหตุผล”

ในขณะที่ผมกำลังเช็ดหน้าให้แห้งอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงแปลก และ หันไปพบว่ามีกระดาษวางออยู่ที่ใต้ประตู

กระดาษนั้นเขียนว่า“เราจะไปหาคุณเอง”

หึม “ยังอ่อนหัดอยู่แท้ๆ”

หลังจากอ่านเสร็จ เจ เดินไปที่ชักโครกแล้วกดมันลงไป แล้วเดินออกจากห้องนำ้

.

—————— End ——————

.