หน้าที่
× 0
× 0
× 0
เรญาเริ่มทยอยเก็บของ และลงประกาศขายคอนโดของเธอที่แอลเอ เธอรู้สึกใจหาย…แม้จะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่เธอก็ใช้ชีวิตอยู่ที่แอลเอมานานถึงเจ็ดปี
ลิซ่ามาช่วยเรญาเก็บของด้วยท่าทีเหงาๆ เธอบ่นออกมาหลายครั้ง เรื่องที่เรญาไม่ยอมต่อสัญญาทำงาน ทั้งๆที่ริชาร์ดไม่เคยขยายเวลาสัญญาแบบนั้นกับนักข่าวคนไหนมาก่อน
“เอาน่า…คิดถึงก็ไปเยี่ยมสิ…ฉันจะแวะมาหาบ่อยๆ…ดีไหม”
เรญาส่งสายตาให้กำลังใจไปให้ลิซ่า …ลิซ่าถอนใจออกมา …เธอยิ้มตอบ พยักหน้ารับ…เรญามองแหวนเพชรรูปหัวใจที่นิ้วนางข้างซ้ายของลิซ่า ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงวันคืนเก่าๆ ใครจะคิดว่าเพื่อนรักของเธอทั้งสองคน จะตกหลุมรักกัน ทั้งๆที่มีความแตกต่างมากมายขนาดนั้น
“ลิซ…มีอะไรขาดเหลือขอให้บอกนะ… ถ้าเบื่อทางนี้เมื่อไหร่ อยากลองไปผจญภัยที่บ้านฉันบ้างก็ได้ … ฉันอยู่ที่โน่น จัดการได้หลายๆเรื่องแบบง่ายๆ …เธอแค่บอกมาคำเดียว ฉันหางานให้เธอได้พรุ่งนี้เลย”
ลิซ่าหัวเราะออกมา…เธอยื่นมือออกไปจับมือของเรญา แสดงความขอบคุณและถ่ายทอดความห่วงใยให้กันและกัน
“ฟังดูมาเฟียจัง…เหมือนใครนะ” ลิซ่าพูดล้อๆ แล้วถอนหายใจ
“ฉันคงคิดถึงเธอ…คิดถึงเควิน…ชีวิตคนเรานี่ไม่ง่ายเลยนะ …แต่ก็ต้องเดินหน้ากันต่อไป…ใช่ไหม…เรย์”
เรญาพยักหน้า …เธอเองก็มีหน้าที่และความรับผิดชอบที่ต้องทำมากมายต่อจากนี้ไป…เธอทำเพื่อตัวเองมามากแล้ว…ถึงเวลาที่เธอต้องทำเพื่อคนอื่นบ้าง
++++++++++++++++++++++++
วันสุดท้ายที่ทาเคชิจะออกจากโรงพยาบาล มิโดริยื่นโทรศัพท์คืนให้ลูกชาย บอกทาเคชิว่าเรญาโทรเข้ามาเมื่อสองวันก่อน ฝากให้บอกว่า ขอให้เขาหายโดยเร็ว
ทาเคชิมองโทรศัพท์แล้วตัดสินใจโทรเข้าไปหาเธอ ครั้งนี้มีสัญญาณเรียกเข้า …เขาใจเต้นแรง แทบกลั้นใจฟังเสียงตอบรับจากอีกฝั่งหนึ่ง
เรญากดรับสาย ดีใจวูบขึ้นมาเมื่อเห็นชื่อของเขาปรากฏอยู่บนหน้าจอ
“ทาเคชิคะ…คุณเป็นไงบ้าง”
เสียงแสดงความดีใจแบบนั้น ทำเอาทาเคชิหลุดยิ้มออกมา หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างช่วยไม่ได้
“ผมกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ …คุณแม่บอกว่า คุณโทรเข้ามา…ขอบคุณมากนะครับ…ที่ยังนึกถึง”
เรญาอึ้งไป…เธออยากบอกเขาเหลือเกินว่าเธอยังคิดถึงเขาอยู่ แต่เธอก็ยั้งตัวเองไว้ …เธอทำได้มาตั้งนาน… จะมาตกม้าตายตอนจบ ยื้อกันไปยื้อกันมาไม่จบสิ้นแบบนี้ได้ยังไง
“ฉัน…เป็นห่วงค่ะ…คุณปลอดภัยก็ดีแล้วนะคะ ฉันแค่ต้องการให้แน่ใจว่า คุณโอเค”
เขาไม่โอเค…เขายังเจ็บอยู่ …และยังมีเรื่องวุ่นวายใจมากมายที่ต้องสะสาง
“แล้วคุณล่ะครับ…เป็นยังไงบ้าง … งานยุ่งหรือเปล่า”
“ทาเคชิคะ…ฉัน…ไม่ต่อสัญญากับที่ทำงานนะคะ…ฉันกำลังจะย้ายกลับเปรูอีกสองอาทิตย์นี้แล้ว”
“อะไรนะครับ!”
ทาเคชิร้องออกไปอย่างลืมตัว นี่เขาจะไม่มีวันได้เห็นเธออีกแล้ว …ตลอดไป…อย่างนั้นหรือนี่
“ฉันต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านค่ะ… เราทุกคนต่างก็มีหน้าที่ มีความรับผิดชอบที่ต้องทำ…ใช่ไหมคะ… ฉันก็มีหน้าที่ต่อครอบครัว…คุณเองก็เช่นกัน”
ทาเคชิอึ้งไปยาวนาน… เขารู้สึกเจ็บแปลบกับคำว่า ‘ความรับผิดชอบ’ ที่ทำเอาเขาอัดอั้นตันใจ …กัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ
“ฉันขอให้คุณโชคดี กับทุกๆอย่างที่คุณกำลังทำอยู่นะคะ… ขอเอาใจช่วยให้ทุกๆโปรเจคได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี ฉันรู้ว่ามันต้องสร้างอิมแพคมหาศาล …ฉันจะรอชมผลงานของคุณนะคะ”
“เรย์ครับ…” ทาเคชิส่งเสียงออกไป แล้วก็รู้สึกว่าคอแห้งผาก แทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง
“ผม…ขอโทษ…ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา…ผมไม่อยากสูญเสียมันไป …แต่ผมก็ไม่อาจทำร้ายความรู้สึกของคุณได้อีก… มันไม่ยุติธรรมที่ผมจะดึงดันทำให้คุณเจ็บปวดเพราะครอบครัวของผมเป็นแบบนี้”
เรญานิ่งเงียบ เธอพยายามไม่ร้องไห้ออกมา
“ถ้าเรา…จะยังเป็นเพื่อนกัน… ถ้าผมจะขอเก็บความรู้สึกดีๆของเราไว้ ยังส่งอีเมลถึงคุณบ้าง …ได้ไหมครับ…”
เขาอยากใช้คำว่า ‘รัก’ แต่ก็รู้ว่าผิด…เขาไม่มีสิทธ์ใช้คำนั้นกับใครได้อีกแล้ว
“…ได้สิคะ…เขียนมาเล่าความสำเร็จให้ฟังบ้างนะคะ… ฉัน…จะส่งกำลังใจให้คุณอยู่ห่างๆ…ฉันขออย่างเดียว… ขอให้คุณเข้มแข็ง …เป็น’นักรบ’คนเดิมที่ฉันรู้จัก…อย่าคิดสั้นแบบนั้นอีก…นะคะ…ทาเคชิ…ฉันขอร้อง”
ทาเคชิน้ำตาคลอเบ้า …เขาคงได้แต่พยายามลืมเธอ แม้ว่ามันจะยากเย็นแค่ไหนก็ตาม…แม้ว่ามันอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิต…เขาก็ต้องทำให้ได้…ในเมื่อตอนนี้ เขาต้องเริ่มต้นบทบาทใหม่ ที่เขาให้คำมั่นสัญญากับซาโอริ ที่จะเดินหน้าไปด้วยกัน …ทาเคชิสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ดวงตามองออกไปข้างหน้า
“ผมสัญญา…จะไม่คิดสั้นแบบนั้นอีกแล้ว… คุณเขียนมาเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังบ้างนะครับถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ เรื่องที่มูลนิธิทำอยู่ …ขอให้บอก …ผมจะช่วยเต็มที่…ไม่ต้องเกรงใจ…ตกลงไหมครับ”
เรญาตอบรับ …ก่อนจะวางหูไป… เธอรู้สึกเหมือนปลดเปลื้องพันธนาการอันหนังอึ้งออกจากตัว แม้ว่าหัวใจจะรู้สึกโหวงๆ ว่างเปล่า ราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นจัด… คงมีเพียงเวลาเท่านั้น…ที่จะช่วยเยียวยาได้
++++++++++++++++++++++++++
ทาเคชิกลับเข้าไปทำงานในวันรุ่งขึ้น เมื่อเขาผลักประตูห้องประธานผู้บริหารออก พ่อของเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ
“ทำไมรีบมาทำงาน…ไม่พักผ่อนต่ออีกหน่อยล่ะลูก “
น้ำเสียงแสดงความห่วงใยอย่างลึกซึ้งนั้น ทำให้ทาเคชิโค้งหัวลงต่ำ แสดงความขอบคุณออกไป
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ …พ่อ…ผมมาทำงานจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน …ผมมีเรื่องที่ต้องรีบดำเนินการด้วยครับ”
เคนชิโร่เลิกคิ้ว… ทาเคชิมีงานอะไรค้าง เขาไม่เคยเห็นว่าจะมีเรื่องเร่งด่วนอะไร
“คุณพ่อ ช่วยเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอ ซาโอริให้ผมได้ไหมครับ… ผมกับซาโอริจะหมั้นกันไว้ก่อน…อยากให้คุณพ่อช่วยเข้าไปคุยให้ภายในสัปดาห์หน้าครับ”
“อะไรนะ!”
เคนชิโร่ร้องออกมา ทำหน้าทั้งตกใจ ทั้งแปลกใจ…คาดไม่ถึง
ทาเคชิไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม เขายังนั่งทำหน้าสงบอยู่อย่างนั้น เคนชิโร่หรี่ตามอง ถามออกไป
“แกไปทำหนูซาโอริเขาท้องใช่ไหม…ถึงต้องรีบร้อนแบบนี้”
ทาเคชิเงยหน้าขึ้นมาทันที รีบบอกออกไป
“ไม่ใช่นะครับ… ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นหรอกครับพ่อ …ผมกับซาโอริแค่ต้องการหมั้นกันไว้ก่อน ยังไม่ได้รีบร้อนแต่งงานกันนะครับ …พ่อไม่ต้องกังวล”
เคนชิโร่คลายสีหน้ากังวลลง แต่ยังไม่ปักใจเชื่อ เขาลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาจับไหล่ลูกชายไว้
“แกแน่ใจเหรอ …ทาเคชิ… พ่อไม่เคยรู้เลยว่า แกชอบพอกับหนูซาโอริตั้งแต่เมื่อไหร่”
ทาเคชิทำหน้านิ่ง ก่อนจะยืนขึ้น บอกออกไปเรียบๆ
“ผมแน่ใจครับ… ความจริงพ่อน่าจะดีใจ ที่ผมทำตามความต้องการของครอบครัว… จะได้ไม่ต้องคอยวางแผนหลอกล่อ หรือบีบบังคับอะไรอีก”
“ทาเคชิ!”
เคนชิโร่ ตวาดออกไป
ทาเคชิ โค้งหัวลง ไม่สบตาพ่อ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
