คุณแด๊ดที่รัก

(ตอนที่ 2)

__________________________________________

 

“ทำไมคุณแด๊ดต้องดุเอ็มม่าด้วยคะ..ฮึก” ร่างบางเอ่ยถามคนตรงหน้าเสียงสั่นจากการสะอื้น ไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิดทำไมเขาต้องดุเธอขนาดนี้ด้วย

 

“....” เคลวินนิ่งเงียบทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้ออกมา คนอย่างเขาไม่เคยปลอบใครเสียด้วยสิ “อะ..เอ็มม่าคุณแด๊ดขอโทษ”

 

“ฮึก..เอ็มม่าไม่รักคุณแด๊ดแล้ว!”

 

“เอ็มม่า..เดี๋ยวสิลูก”

 

เสียงหวานๆ ตะคอกใส่ชายหนุ่มอย่างดังทั้งน้ำตา ก่อนจะวิ่งแจ้นไปขึ้นรถตู้ที่เธอนั่งไปเรียนประจำ โดยไม่ฟังคำท้วงจากเขาเลยแม้แต่น้อย

 

 

“ออกรถเลยค่ะลุงเท็ด..อึก” เอ็มม่าออกคำสั่งกับลุงเท็ดคนขับรถประจำบ้านของครอบครัวเอดิสันด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ มือเล็กพลางยกปาดน้ำตาบนพวงแก้มเนียนลวกๆ

 

“โดนคุณท่านดุมาอีกล่ะสิเนี่ย ฮ่าๆ” เสียงยานยืดผสมปนเปกับความแหบพร่าของหนุ่มวัยใกล้ชราพูดหยอกเย้าเด็กสาวที่เขาเห็นมาแต่เล็กแต่อ่อนด้วยความเอ็นดู

 

“คุณแด๊ดใจร้ายค่ะ..อึก..คุณแด๊ดดุเอ็มม่า..นะ..นั่นคุณแด๊ดมาแล้ว..ลุงเท็ดออกรถสิคะ” พอได้ทีก็รีบฟ้องคนขับรถที่เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่อีกคนของเธออย่างเด็กเอาแต่ใจ ก่อนจะรีบเร่งลุงเท็ดอย่างร้อนรนเมื่อเห็นเคลวินกำลังเดินขมวดคิ้วเข้ามาใกล้ๆ รถ

 

“ไม่ได้หรอกนะคุณหนู รอให้คุณท่านนั่งไปส่งด้วยเหมือนทุกครั้งเถอะนะครับ”

 

“ฮึ! ลุงเท็ดใจร้ายเหมือนคุณแด๊ดเลย เอ็มม่าไม่รักใครสักคนแล้ว!” เด็กสาวยกเรียวแขนขึ้นมากอดอกอย่างคนเอาแต่ใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มบูดบึ้งราวกับเด็กน้อยไม่ได้กินขนม

 

ครืด~

บานประตูรถตู้ถูกเปิดออกด้วยมือหนาของเคลวิน ทันทีที่แสงแดดจากข้างนอกสาดส่องเข้ามาเต็มที่ เอ็มม่าก็กอดอกเชิดหน้าเชิดตาขึ้นราวกับนางเอกที่กำลังงอนพระเอกในละครไทย

 

“วันนี้วานลุงเท็ดไปส่งเอ็มม่าให้ทีนะครับ เคลมีธุระต้องไปทำ” เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยพูดกับลุงเท็ดอย่างสุภาพและเป็นกันเอง แม้สถานะของทั้งคู่จะเป็นเพียงแค่เจ้านายกับลูกน้อง

 

“อ้าว...”

 

“ฝากด้วยนะครับ” ไม่ทันที่ลุงเท็ดจะพูดอะไรกลับไป เคลวินก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน มือหนาเลื่อนปิดประตูรถทันทีที่พูดจบ

 

เขาไม่สนใจหรือแม้แต่จะเหลียวมองร่างบางที่นั่งเชิดหน้าเลยแม้แต่น้อย นั่นยิ่งทำให้เอ็มม่ารู้สึกโกรธเคลวินมากยิ่งขึ้นไปอีก เธอคิดว่าเขาคงไปรักคนอื่นเข้าแล้วจริงๆ

 

“อย่าเพิ่งโกรธคุณแด๊ดมากนะเด็กน้อย ขอคุณแด๊ดไปจัดการกับไอ้คนที่มันกล้าล่วงเกินลูกสาวคุณแด๊ดก่อนแล้วจะรีบมาง้อนะครับ” เคลวินพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางมองรถตู้คันใหญ่ค่อยๆ ขับเคลื่อนออกไปจากคฤหาสน์จนลับตา

 

ครืด~ ครืด~

“เออว่าไง ได้ชื่อที่อยู่มันมายัง” เสียงแข็งกร้าวเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทถึงข้อมูลที่ให้ไปสืบมา อิทธิพลอำนาจและเงินทองที่ครอบครัวของเขาทิ้งไว้ให้มันมีมากพอที่เขาจะสามารถทำอะไรกับใครก็ได้ เพราะเช่นนี้มันจึงทำให้เขาสามารถเลี้ยงดูเอ็มม่าให้เติบโตขึ้นมาได้จนทุกถึงวันนี้

 

@มหาวิทยาลัย

 

“เอ็มม่า ทางนี้” นาเดียร์โบกมือเรียกเพื่อนสาวที่กำลังเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงเข้ามาในมหาวิทยาลัยท่ามกลางเสียงซุบซิบเชยชมจากบรรดาหนุ่มๆคณะอื่น

 

“เป็นไรคะชะนีขี้ไม่ออกเหรอ” เบลล่าสาวประเภทสองอีกคนในแก๊งพูดเหน็บแนมแกมหยอกล้อ เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูไม่ดีของเพื่อนสนิท

 

“ฉันทะเลาะกับคุณแด๊ด เพราะแกนั่นแหละเบลล่า” คนตัวเล็กโวยวายใส่เพื่อนสาวสองอย่างไม่จริงจังนัก

 

“เดี๋ยวๆ แกทะเลาะกับคุณแด๊ดแล้วเกี่ยวอะไรกับยัยเบลล่าวะ” เป็นนาเดียร์ที่เอ่ยถามพลางยกมือเกาหัวแกร่กๆ

 

“ก็ที่แกสอนฉันจูบครั้งก่อนไง ฉันลองเอาไปจูบกับคุณแด๊ดแล้วนะ ดูท่าคุณแด๊ดจะชอบในตอนแรกแต่พอตอนหลังก็มาโมโหใส่ฉัน แล้วพอฉันบอกไปว่าเพื่อนผู้ชายเป็นคนสอนจูบคุณแด๊ดก็ยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก”

 

“แล้วแกไปบอกคุณแด๊ดของแกว่าเป็นเพื่อนผู้ชายทำไม ทำไมแกไม่บอกว่าฉันเป็นกะเทยหรือไม่ก็ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกก็ได้”

 

“โทษนะผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกเหรอ แหวะจะอ้วก” นาเดียร์แซะพลางทำท่าอยากอาเจียนใส่เบลล่าเป็นการหยอกล้อ

 

“อีนี่นิเดี๋ยวตบเลย” มือเรียวง้างขึ้นตั้งท่าจะตบนาเดียร์อย่างไม่จริงจังนัก

 

“นี่พวกแกช่วยเลิกทะเลาะกันแล้วฟังฉันก่อนได้ไหม” เอ็มม่าพูดปรามเพื่อนรักเสียงดัง นาทีนี้เธอต้องการคนปลอบใจมากกว่าการมานั่งดูทั้งสองคนทะเลาะกัน

 

__________________________________________

To be continued