[ นที ]

ตอนนี้เป็นวันที่3เเล้วครับ ที่ผมมารับน้อง..

ผมไม่เห็นพี่โก้ตั้งเเต่เมื่อบ่ายของเมื่อคืน จนถึงวันนี้ จนจะกลับอยู่เเล้ว พี่เขาหายไปไหนนะ จะหนีกลับก่อนก็ไม่น่าใช่...หรือว่าใช่

เสร็จเเล้วครับ/ค่ะ

ผมเดินเข้าไปคุยกับพี่พีช

จู่ๆ..พี่ต้นก็เดินเข้ามาทักผม

นั่นดิ ของพี่เขา ทำไมต้องเอามาให้ผมด้วย อีกอย่างเราไม่ได้เป็นไรกันเเล้วนะ

พี่ต้นเริ่มหยุดหงิด ผมเลยรีบหยิบมา กลัวพี่ต้นลงโทษ

พี่ต้นหันไปคุยกับพี่พีช

เเล้วก็เดินหนีไป

พูดถึงพี่โก้มีธุระด่วน. มีอะไรด่วนนะ

ผมขึ้นรถมา นั่งข้างไอ้ผานเหมือนเดิมเช่นเคย ทั้งขาไปและขากลับ

ระหว่างทางกลับบ้าน ผมก็คิดตลอดว่าเกียร์ตัวนี้ พี่โก้ให้ผมมาทำไม? มันหมายความว่าไงด้วย

. . .

มหาลัย

วันนี้เป็นวันเกิดผมครับ..

ที่จริง..มันจะดีมากเลย ถ้ายังมีพี่โก้อยู่ด้วย

เเต่ตอนนี้ คงไม่เป็นอย่างนั้นหรอกครับ

เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ เเต่เหนื่อยใจนี่สิ

ผมกับพ่อเก็บของขึ้นรถ เเล้วเดินทางกลับบ้าน

ระหว่างทาง

ผมตัดสินใจจะบอกพ่อว่าผมเลิกกับพี่โก้เเล้ว เพราะตอนนี่ก็น่าจะเลิกกันขาดเเล้ว. เเล้วก็เลิกกันจริงจังเเล้วด้วย

พูดยากจัง

ผมตัดสินใจพูดออกไปทันที

พ่อหันมามองหน้าผมสักพัก..เเล้วหันกลับไปมองถนนต่อ

พ่อมาลูบหัวผมสักพัก...เเล้วกลับไปขับรถต่อ

. . . 11.35น.

บ้าน 🏡

ผมเดินเข้าไปหาย่า .เเล้วให้ย่าหอมม..

ฟอดดด~~

ว่าเเล้วผมก็เดินขึ้นห้อง

เห้ออ. พอขึ้นมาบนห้องล่ะมันคิดถึงจัง...บรรยากาสที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้ตั้งเเต่เเรกๆ

อย่างน้อย ครั้งหนึ่งก็เคยรักกัน เเละใช้ชีวิตด้วยกัน พวกเราคงทำบุญกันมาเเค่นี้

ที่จริง...คนแอบชอบพี่เขาแบบผม. ไม่มีทางที่จะได้คบกับพี่เขาด้วยซ้ำ. มาไกลได้เเค่นี้ก็คงจะเกินพอแล้ว

ผมนอนลงบนที่นอน พยายามไม่คิดอะไรต่อเเล้ว เเต่มันคิดถึง...

. . .

16:07 น.

ผมหลับไปตั้งเเต่เมื่อไหร่เนี่ย..

รู้สึกตัวอีกทีก็ 4 โมงเย็นเเล้ว

วันนี้คงเป็นวันเกิดที่เเย่ที่สุดเเล้วมั้ง...เเย่ตั้งเเต่ยังไม่ใช่วันเกิด

ผมเริ่มสบัดความคิดบ้าๆนั้นออก รีบไปอาบน้ำเเล้วลงไปข้างล่าง วันนี้ก็คงกินข้าวกับครอบครัวปกติ

เเล้วก็มีเพื่อนๆมาเเจมด้วย

ไอ้ผาน พี่พีช ไอ้วิน เห็นวินมันบอกว่าไอ้หมอจะมาด้วย วันนี้เป็นวันรวมตัวญาติป่ะเนี่ย คนเต็มบ้านเเน่ๆ

. . . 17:45 น.

ผมเดินลงมาข้างล่าง

ผมเดินไปกระซิบพี่พีช

บ้านผมมีอีกส่วนหนึ่ง เป็นที่จัดเลี้ยงฉลอง. คล้ายๆสวนหย่อม เอาไว้กินปิ้งย่างกัน มันจะห่างจากบ้านนิดหนึ่ง เพราะเวลาเปิดเพลงจะได้ไม่กวนย่ากับพ่อ. เเต่อยู่ในบริเวณบ้านเเหละครับ

. . ถ้าถามว่าบ้านผมใหญ่ไหม ตอบเลยนะครับว่าใหญ่มาก. คือมันเเบ่งเป็นโซนๆ ไปเลย ส่วนของโรงสีก็คือโรงสี ส่วนของพวกสวนหรือคอกหมูอะไรนั่นก็อีกอย่าง. เเละส่วนของบ้านเรือนกระจกผมก็อีกอย่าง. เเละสวนหย่อมหลังบ้านผม ก็อีกอย่าง

พ่อคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเเล้วย่อมดีเสมอ ไม่ว่าพ่อจะลงทุนสร้างอะไรไป พ่อคิดดีเเล้ว ผมก็ไม่ได้ว่าพ่อ เพราะพ่ออยากสร้าง อีกอย่าง พ่อผมเป็นคนชอบตกเเต่งบ้าน เลยทำให้เป็นแบบนี้..

เเละนี่เเหละครับ..คือที่เราจะมาฉลองสำหรับวัยรุ่น

พี่พีชบอกให้ผมมาดูสถานที่รอ เเต่ผมว่าก็ไม่อะไรนะครับ....เเค่ยกเตาเก้าอี้อะไรมาก็น่าจะเรียบร้อย.

รอพวกไอ้วินมาก่อนล่ะกัน...จะได้มีคนช่วยยก ผมเลยกลับไปในบ้านอีกรอบ

ผมยังไม่เเกะออกว่ามันคืออะไร..เอาไว้เปิดทีเดียวตอนเพื่อนให้ของขวัญหมดทุกคน

หมอซันหันมาพูดกับผม

ระหว่างที่ยกเตาขนของ

. . . ตอนนี้ทุกคนมากันพร้อมหมดเเล้ว

เราเริ่มกินข้าวกันในบ้านก่อน เเต่พวกผมไม่กินเยอะมากหรอกครับ เหลือกระเพาะไว้กินปิ้งย่าง

ตอนนี้ก็คงเป็นช่วงที่เเนะนำตัวกับพ่อเเละย่า เพราะพ่อกับย่ายังไม่รู้จักพวกพี่เขาบางคน

แหม่..เปิดตัวเลยป่ะ?

พวกผมกินข้าวกันอย่างสนุกสนาน

ถึงจะรู้คำตอบอยู่เเล้ว ว่าพี่โก้ยังไงก็ไม่มา เเต่ทำไมในใจยังหวังอยู่นะ

ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนาน. ไฟก็ดับลง!!!

ผมมองไปยังเสียงที่คิดถึงเเละคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันมาสักพัก. ทำให้ผมใจชื้น เเละจะร้องไห้

ฟุ่วว...

ผมอธิฐานเเล้วเป่าเค้ก

ผมเข้าไปกอดอา... แงง คิดถึงที่สุดเลย

หื้ม? มีอะไรที่จะเซอร์ไพรมากกว่าอามาหาผมอีกหรอ

จู่ๆ..เพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ก็ถูกเปิดขึ้นโดยใครไม่รู้ ที่เชื่อมต่อกับลำโพง เเล้วก็...เป็น

พี่โก้..เดินถือเค้กใหญ่มาก. ไม่ถือสิ เข็นมากับรถเข็นเลยล่ะ. เขามาทำไม

แปลกใจไปกว่านั้น ทุกคนยืนยิ้มเเละปรบมือเข้ากับจังหวะเพลง

จู่ๆเพลงก็ดับลง

เเล้วพี่โก้ก็ร้องเพลงขึ้น

คือฉันเสียใจ..ที่ฉันชอบทำผิดไปทุกที~ ความคิดไม่ตรงกับใจสักที.... ถ้าหากยังเป็นคนแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะยังเข้าใจกันบ้างไหม.. ถ้าหากความผิดที่ฉันทำ... มันย้ำให้เธอ..ต้องเสียใจ มันย้ำให้เธอต้องร้องไห้.... ขอโทษ...จากหัวใจ..เเต่จะให้ดีกว่านี้ก็คงไม่ไหวจริงๆ ....🎤🎶

มันเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้ผมงงไปหมดเเล้ว..มันเกิดอะไรขึ้น

พี่โก้..เดินมากอดผม เเละลูบหัวผม

น้ำตาไหลสิครับ..ผมคิดถึงพี่โก้เเค่ไหน...

ผมได้เเต่ยิ้มนิดๆให้น้องเขา คิดว่าน้องเขาเป็นเเฟนพี่โก้จริงๆ

ทุกคนก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

ทุกคนแซวหมดทั้งบ้าน จนตอนนี้ผมคิดว่าทุกคนคงจะอิ่มเเละเลี่ยนกันหมดเเล้วล่ะครับ

เเล้วพี่โก้ก็นั่งคุกเข่าลง

เเล้วก็มีใครตามเข้ามาอีก. นั่นคือ พี่ภาคิน พี่ไมค์ พี่เสือเเล้วก็พี่ปอนด์ คนในชมรม

เเล้วพี่โก้ก็เอาเเหวนมาสวมใส่นิ้วผม...ซึ่งมัน น่าจะเเพงมาก

เอาจริงๆนะครับ..เหมือนผมฝันอยู่เลย ทุกอย่างมันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง หรือถ้าเป็นฝัน อยู่แบบนี้กับผมนานๆได้ไหม

พี่โก้นั่งอยู่ข้างๆผม..เเล้วพี่เขามาเอื้อมมือมาจับมือผม

ทุกคน : หอมเลยๆๆๆๆๆ

เเล้วพี่โก้ก็มาหอมแก้มผม...ไอ้คนฉวยโอกาส!!

ผมตีพี่เขาไปทีหนึ่ง

. . . . อะไรมันจะดีขนาดนี้

ติดตามตอนต่อไป

ไม่ได้ตรวจสอบคำผิด