[ นที ]

ตอนนี้พวกเรากลับเข้ามาในบ้าน. เพื่อกินข้าวเที่ยง

เพื่อเตรียมรอตอนบ่ายไปเรียนต่อ

โต๊ะอาหาร

พ่อเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เราเพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน

ผมยังไม่ตอบพ่อ เดินไปล้างมือ เเล้วเดินมายังโต๊ะอาหาร ที่โก้ก็เช่นกัน

พี่โก้พูดพร้อมตักไก่มาใส่จานผม

นั่นนะสิครับ ผมตื่นมาไม่เจอใครเลย เเถมลงมาบ้านก็ว่างเปล่ากันหมด

พวกเรากินข้าว เม้าท์มอยหอยสังกันอยู่สักพัก พูดเรื่องนั้นเรื่องนี้กันไปเรื่อยๆ

ผมเเละพี่โก้ขึ้นมาบนห้องผม เพื่อจะมาเปลี่ยนชุดไปเรียน

ทุกคนไม่ต้องสงสัยนะครับว่าพี่โก้มีชุดมหาลัยใส่ไปเรียนรึเปล่า พี่โก้เขาเอาชุดมาไว้ที่บ้านผมบ่อยๆ เรียกได้ว่าเเถบจะขนของมานอนนี่

ผมยังไม่เคยเจอครอบครัวของทางพี่โก้ เราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้ พี่โก้คงยังไม่พร้อม เเต่ผมก็ไม่ได้อะไรนะครับ อยู่เเบบนี้ก็มีความสุข

พี่มันลูบหัวผม

มหาลัย

พี่โก้มาส่งผมหน้าคณะ เป็นช่วงที่คนเรียนเช้าเลิกเรียนหรือกำลังออกมาหน้าคณะกัน

ผมลงจากรถ

เเละกำลังเดินไปเข้าห้องเรียน

เเต่มีใครที่ไหนไม่รู้เดินเข้ามาทักผม

ผมเเละผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก เดินมายังม้าหินอ่อนที่หนึ่งในคณะ..

ผมว่าเเละ...เด็กพี่โก้สินะ

ถึงผมจะบอกว่าผมจะพยายามชิน. เเต่ถ้ามาติดๆกันเเบบนี้ก็ไม่ไหวนะครับ นี้เเค่ยังไม่ถึงเดือน ก็มาเเล้ว 3คน ถ้า5เดือนจะขนาดไหน เห้อออ

คนนี้จะมาเเนวไหนอีกเนี่ย

คนตรงหน้าผมทำหน้าเเปลกใจมาก? ทำไมหรอ?

อะไรนักหนาว่ะ ผมเริ่มจะหมดความอดทนเเล้วนะ

ปัญหาผมกับพี่โก้เยอะกันเหลือเกิน

ปล่อยให้ผมมีความสุขไม่ได้เลยรึไง ดีกันไม่ถึง1วัน เรื่องใหม่ก็มาอีกเเล้ว ผมเป็นเเฟนนะ ไม่ใช่คนเครียร์ปัญหา!

ผมทิ้งคำว่า เบื่อ! ลงเต็มหน้าเขา เเล้วเดินขึ้นห้องเรียนมา โดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น ผมไม่สนด้วยว่าคนนั้นจะเป็นคนเก่าหรือคนใหม่ น่ารำคาญ

ความอดทนก็มีขีดจำกัดนะ สงสัยเราต้องคุยเรื่องนี้กันใหม่อีกรอบเเล้วล่ะ

ห้องเรียน

ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้า ผมกับไอ้ผานเลยนั่งคุยกันอย่างสบายๆ

ไอ้ผานมันพูดพร้อมกับเอามือมาลูบไหล่ผม

ไอ้ผานมันให้กำลังใจผม

.

.

.

.

.

16:04 น.

เลิกเรียน

เเละไอ้ผานก็เดินออกไป

ผมกดโทรหาพี่โก้

ปึบ...โทรสัพตก!!

มันเกิดอะไรขึ้น

ทำไม เสียงนี้มันคุ้นๆ. เหมือนกับเสียงที่เราด่าไปเมื่อบ่าย มันคงไม่ใช่อย่างที่เราคิดใช่ไหม

ผมก้มลงไปหยิบโทรสัพที่ตกพื้น พร้อมกับตอนนี้มือเเละน้ำตาตอนนี้มันสั่น เเละกลัวไปหมด

กลัวคำตอบที่ไม่กล้าถาม

ก่อนที่ผมจะกดวาง..ผมได้ยินเสียงพี่เขากรี๊ด

ตอนนี้ผม..ไม่รู้จะทำไงต่อ

ความรู้สึก..ผมอยากฟังพี่โก้อธิบาย

เเค่อธิบายกับผม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!

ไหนบอกว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรกับใครเเล้ว โกหกผมทำไม!

ที่ผ่านมามันคืออะไร

ถึงอยากถามหาคำตอบ เเต่ตอนนี้เขาคงนอนอยู่ด้วยกัน

ผมรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ เเละกลั้นน้ำตาต่อผู้คนมากมาย

รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ

ทำไม! ที่ผ่านมาผมคิดว่าทุกอย่างมันดีเเล้วสะอีก

ที่ผ่านมา....อึก 😭😭😭

ผมพยายามตั้งสติ เพื่อออกไปล้างหน้า..

ผมบังเอิญเจอพี่ภาคิน เเถมชนกันเลยล่ะ

หึ! ที่จริงผมควรจะรู้นิสัยพี่โก้นะ ว่าเขาเป็นคนยังไง ขนาดผมร้องไห้เเบบนี้ยังรู้เลยว่าเป็นเรื่องพี่โก้ ท่าทางจะเดาได้ไม่ยากสินะ

เด็ก? นี่ผมยังเป็นเด็กพี่โก้จริงๆหรอ

ผมคงไม่ต้องฟังอะไรจากปากพี่โก้เเล้ว...

เพราะทุกอย่างมันคงชัดเจน

ผมยืนน้ำตาท่วมอยู่หน้าห้องน้ำ ทำให้พี่ภาคินจูงมือผมมาหลบผู้คน

พี่ภาคินคงสงสารผมเหลือเกิน ที่ต้องมาเจออะไรเเบบนี้จากเพื่อนเขา. พี่ภาคินทำได้เพียงตบไหล่ผมเบาๆ

ผมเดินหนี....ออกมา

ผมมาขึ้นเเท็กซี่..ที่หน้ามหาลัย

ผมนั่งคิดมาตลอดทาง ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เขาทำเพื่ออะไร มาทำดีกับผม...มาคุยดีกับครอบครัวผม

ถึงว่า..ไม่พาผมไปหาครอบครัวสักที เพราะคงยังไม่ใช่คนที่ใช่สินะ

ผมเสียใจ....😭😭😭😭

😭

😭

😭

😭

😭

😭

บ้าน

ผมพยายามเช็ดน้ำตา เเล้ว...เดินเข้าบ้านด้วยความยิ้มเเย้มปกติ เพื่อไม่ให้พ่อกับย่ารู้

เขามีคนใหม่เเล้วครับ....

ผมน้ำตาไหลทันทีหลังจากหันหลังให้ย่า.....มันกลั้นไม่อยู่ตลอดเลย ที่ได้ยินชื่อพี่เขา

บอกผมที ว่าทั้งหมดนี้มันคือความฝัน หรือใครก็ได้ บอกผมที ว่านี้คือสิ่งโกหก มันไม่ใช่ความจริง

. . . . . . . ติดตามตอนต่อไป

ต่อจากนี้จะเริ่มเศร้าเเล้วน้าา....จะเป็นไรไหมมถ้าไรท์จะเเต่งเศร้าๆ เเต่สุดท้ายท้ายสุดไม่เศร้าเเน่นอน ช่วงนี้เป็นช่วงอุปสรรค คิดเห็นยังไงคอมเม็นต์บอกด้วยนะ. ปล. ขอโทษที่หายไป ตอนนั้นจอยล่ม. เลยเเต่งไม่ได้ กลับมาเเล้วนะ เเถมกลับมากับน้ำตา เป็นกำลังให้ด้วยนะ