ร้ายลวงรัก 1
-
ณ ฮ่องกง
-
Dad
ไอ้เวย์ เก็บข้าวของเร็ว
-
เวย์
เก็บของ? เก็บทำไมพ่อ
-
Dad
กลับกับพ่อด่วน
-
เวย์
แล้วกลับทำไมอะพ่อ
-
Dad
ฉันได้ติดต่องานธุรกิจที่ไทย จะได้ทำโปรแจค3ปี
-
เวย์
งั้นพ่อก็กลับไปคนเดียวสิ ผมก็อยู่ฮ่องกง จบ!
-
Dad
แกต้องกลับไปกับฉัน! แกต้องไปอยู่บ้านคุณย่า ไหนๆได้กลับไทยแล้วอยู่กับแกให้เขาเห็นหน้าเห็นตาแกบ้าง นานๆเราจะได้กลับไทยสักหน
-
เวย์
โถ่ พ่อ ผมอยู่ที่นี่ เพื่อนที่นี่ผมมีเยอะแยะ แล้วไหนเรื่องเรียนผมอะ ผมอยู่ปี3แล้วนะพ่อ จะให้ผมไปเข้าเรียนใหม่ที่ไทยเป็นปีหนึ่งใหม่อ๋อ
-
Dad
เรื่องนั้นฉันจัดการโอนเรื่องเรียนให้แกแล้ว แกไปเรียนปีสามได้เหมือนเดิม แต่แกต้องกลับกับฉัน
-
เวย์
พ่อ พ่อก็รู้ว่าบ้านคุณย่าเขาเป็นบ้านสวน ถึงจะมีชื่อเสียง แต่มันก็ไม่ได้สะดวกสบายแบบที่ฮ่องกงเรานะ ผมจะทนได้ไง
-
Dad
แกจะทนได้หรือไม่ได้นั่นมันเรื่องของแก แต่แกต้องไปไทย เร็วๆเก็บข้าวของซะคืนนี้เราจะเดินทาง
-
เวย์
โถ่!
-
พอพ่อเดินออกจากห้อง เวย์ก็ล้มตัวลงนอนเอามือพาดหน้าผากถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก็มันนานมากแล้วที่เวย์ใช้ชีวิตอยู่ที่ฮ่องกง เคยอยู่ไทยช่วงเรียนป.3 พอได้ใช้ชีวิตแสนจะสุขสบายที่ฮ่องกงแล้วก้ไม่ได้อยากกลับ
-
เวย์ควักโทรศัพท์ออกมากดแชทหาแพรแฟนสาวคนไทยที่มาพบรักที่ฮ่องกงตอนเรียนด้วยกัน
-
เวย์
แพร..
-
เวย์
เวย์มีไรจะบอกอะ
-
แพร
มีไรหรอเวย์
-
เวย์
วันนี้เวย์ต้องกลับไทยกระทันหันอะ เลยอยากบอกแพรก่อน
-
แพร
อะไรนะ! เวย์กลับไปไทยทำไม
-
เวย์
พอดี พ่อเวย์เขาติดต่อธุรกิจในไทยได้ เราเลยต้องตามเขากลับไปด้วยอะ
-
แพร
แล้วไปนานแค่ไหน
-
แพร
แล้วแพรหละเวย์
-
เวย์
3ปี
-
แพร
ตั้ง3ปี!
-
แพร
ไม่ไปไม่ได้หรอเวย์ นั่นมันธุรกิจพ่อเวย์ไม่ใช่หรอ เวย์ไม่จำเป็นต้องกลับก็ได้หนิ
-
เวย์
เวย์บอกพ่อแล้ว แต่พ่อบอกให้เวย์กลับไปอยู่กับคุณย่าบ้าง
-
เวย์
แพรเข้าใจเวย์ใช่ไหม
-
แพร
ไม่อะ แพรไม่เข้าใจเวย์ทำไมไม่ปฎิเสธพ่อเวย์ไป
-
แพร
หรือว่าเวย์อยากจะหนีแพรหรอ
-
เวย์
แพร ใจเย็นก่อนนะ เวย์รักแพร เวย์สัญญาเวย์จะไปอยู่ไทยแค่ไม่กี่เดือนเดี๋ยวเวย์จะกลับมาหาแพรนะ
-
แพร
สัญญาแล้วนะ โอเค แพรจะรอ
-
แพร
แต่แพรคงคิดถึงเวย์มากแน่ๆเลย
-
เวย์
เวย์ก็คิดถึงแพรครับ รักแพรนะครับ รอเวย์นะ
-
แพร
คะ โชคดีนะแล้วกลับมาเร็วๆด้วย อีกอย่างเวย์ต้องห้ามมีคนอื่นเข้าใจนะ
-
เวย์
ครับ
-
เวย์กดปิดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วเดินไปเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋า สำรวจภายในห้องอีกทีว่าไม่ลืมอะไรแล้วลงไปขึ้นรถไปสนามบิน เพื่อกลับไทย
-
ณ ไทย
-
Dad
เวย์แกให้คนขับรถพาแกไปบ้านคุณย่า ส่วนฉันจะเดินทางไปบริษัทดูงานที่ส่งมาจากฮ่องกงซะหน่อย
-
เวย์
เอ้า แล้วผมจะจำได้ไงว่าบ้านคุณย่าอยู่ตรงไหน
-
Dad
คนขับรถเขารู้ทาง เดี๋ยวเขาจะพาแกไปเอง แล้วแกห้ามแอบหนีกลับฮ่องกงนะ ถ้าแกแอบหนี ฉันจะยึดบัตรเครดิสแก และพาสสปอรต์
-
เวย์
รู้แล้วหนะพ่อ ใครมันจะกล้าหนี
-
คนขับรถขับมาถึงยังบ้านคุณย่าที่ตลอดทั้งสองฝั่งถนนเป็นนา ไร่ ต้นไม้ต่างๆ มีบ่อใหญ่ๆ สามสี่บ่อ บ้านที่เคยมาตอนเด็กๆจะผ่านไปกี่ปีก็ยังเป้นบ้านเรือนไทยเก่าๆ แต่มันดูใหม่ขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อน
-
เวย์เดินไปกดออดหน้าบ้านกดประมาณ2-3ครั้งกว่าจะมีคนมาเปิด สักพักก็มีผู้ชายตัวขาว หน้าตาดีเดินออกมาเปิดประตู พร้อมกับคุณย่าที่เดินตามมา
-
เวย์
มึงเป็นใคร? คนใช้ใหม่คุณย่าอ๋อ?
-
คุณย่า
เขาชื่อมายด์ มายด์ไม่ใช่คนใช้ เขาอยู่บ้านข้างๆเรานี่เอง
-
คุณย่า
เขามาดูแลย่า
-
เวย์
ดูแลฟรีอ๋อ
-
เวย์
หรือหวังอะไรจากย่ากู
-
มายด์
ช่วยให้เกียรติผมหน่อยครับ
-
คุณย่า
นั่นสิเวย์ มายด์เขามีน้ำใจคอยมาดูแลบ้าน ดูแลสวน และก็มาอยู่เป็นเพื่อนย่า
-
เวย์
ไอ้นี่มันคนนอกนะครับ ผมต่างหาก ผมหลานคุณย่านะ และเนี่ยเอาใครก็ไม่รู้เข้ามาดูแลในบ้าน มาประจบคุณย่าแบบนี้คงหวังมรดกหละสิ
-
คุณย่า
เวย์! ไปคุยกับย่าข้างในบ้าน ไป มายด์ย่าฝากเอาของเจ้าเวย์เข้าบ้านทีนะช่วยหน่อย
-
มายด์
ครับ ผมเห็นว่าเขาเป็นหลานคุณย่านะ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงโยนออกนอกบ้านไปแล้ว
-
เวย์
มึงนั่นแหละคนอื่น
-
คุณย่า
เวย์!
-
เมื่อเวย์เจอมายด์ครั้งแรกก็เปิดฉากซะได้
-
พอเข้ามาในบ้านคุณย่าก็พากันมานั่งที่โซฟาห้องรับแขก
-
คุณย่า
กลับมาเหนื่อยๆ ทานน้ำก่อนนะ
-
คุณย่า
ย่าสั่งให้มายด์ช่วยจัดห้องเก่าเวย์ไว้ใหม่ เดี๋ยวให้มายด์ช่วยเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บไว้ให้นะ
-
เวย์
เดี๋ยว! ผมขอถามคุณย่าหน่อยครับ ไอ้เด็กนี่มันเป็นใคร ทำไมคุณย่าให้เข้ามาเดินเพ่นพ่านในบ้าน
-
คุณย่า
มายด์ เขาเป็นลูกของน้าสา ญาติห่างๆเรา เวย์ก็เคยเจอไม่ใช่หรอ ตอนที่เวย์ยังเด็กๆ
-
เวย์
นั่นมันก็หลายสิบปีแล้วนะครับ ผมก็ไปอยู่ฮ่องกงมานาน จำใครไม่ได้หรอก
-
คุณย่า
อะงั้นก็มาทำความรู้จักกันใหม่ ยังไงมายด์ก็เหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน และเนี่ยน้าสาแม่มายด์เขาก็ไปทำงานต่างประเทศดึกๆมายด์เขาจะไปนอนบ้านเขา แต่เช้าก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนย่า
-
เวย์
ไม่อยากรู้จัก เห้อออ ผมเหนื่อยอะ ห้องผมอยู่ห้องเดิมใช่ไหมครับผมขอไปพักผ่อนก่อนนะครับ
-
คุณย่า
เห้อ พ่อแกคงเลี้ยงจนเสียคนหมด อย่าไปถือสาเจ้าเวย์เลยมายด์
-
มายด์
ครับ คุณย่าไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่คิดไรอยู่แล้ว
-
เวย์หยุดชะงักตรงบรรไดแล้วหันมามองสายตาดุ ใส่มายด์
-
เวย์
นี่ จะนั่งอีกนานไหม รีบยกกระเป๋ากูมาที่ห้อง
-
คุณย่า
พูดดีๆสิตาเวย์
-
มายด์ยกกระเป๋าเสื้อผ้าของเวย์ตามขึ้นไปส่งที่ห้อง พอเวย์ถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงเหลือบมองมายด์ที่วางกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ข้างๆตู้เสื้อผ้า
-
เวย์
หึ! ขี้ประจบ
-
มายด์
ห้ะ
-
เวย์
คิดจะเอาอะไรจากย่ากู
-
มายด์
ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณย่า
-
เวย์
ไม่มีซะหรอก คนที่เข้ามาทำนู่นทำนี่ให้แล้วไม่หวังอะไร
-
มายด์
และทำไมผมต้องทำแบบนั้น
-
เวย์
ก็คงอยากให้คุณย่ายกตัวเองให้เป็นหลานรัก แล้วคงจะยกมรดกให้มึงเองหละสิ
-
มายด์
ตัวเองเป็นหลานแท้ๆของคุณย่าแต่ไม่ค่อยกลับมาดูแลใสใจท่าน แล้วจะมาอะไร ผมถามหน่อยพี่เองหรือเปล่าที่หวงมรดก
-
เวย์
นี่มึงกล้าว่ากูหรอ!
-
เวย์ผุดตัวลุกกระชากแขนมายด์จนตัวกระเด็นไปกองอยู่ที่ปลายเตียง
-
เวย์ใช้มือบีบที่แก้มของมายด์ สายตานั้นจ้องมองมายด์ด้วยความโมโห มายด์ก็ใช้สายตาสู้พยายามสะบัดตัวหนีจากการโดนกดทับจากเวย์ที่อยู่ด้านบน
-
มายด์
ปล่อยผม!!!
-
เวย์
เอาสิ! ร้องแหกปากไปฟ้องคุณย่าสิ
-
เวย์
กูจะบอกอะไรให้นะ มึงกลับไปบ้านมึงซะไม่ต้องกลับมาที่บ้านนี้อีก แล้วอย่าคิดว่าจะมาเป็นหลานรักคุณย่าแทนกู
-
มายด์
กลัวหรอ!
-
เวย์เริ่มหัวเสีย มายด์เริ่มยั่วโมโหเวย์
-
เวย์
ก็ลองดูแล้วกัน ถ้าขืนมึงยังอยูาที่นี่ ยังยุ่งกับบ้านนี้อีก มึงจะได้เจอดี
-
เวย์ปล่อยมือจากหน้าของมายด์ แล้วเหวียงตัวมายด์ให้ลงจากเตียงตัวไปกองอยู่ทีพื้นห้อง แล้วเวย์ก็เดินเข้าห้องน้ำไป มายด์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น