ตอนพิเศษ!! (ทดลองอ่าน)

แบบอักษร

คำเตือน

นี่เป็นการทดลองอ่านแค่ 10% ของตอนพิเศษเท่านั้นนะคะ

ตอนพิเศษ : 'งานเลี้ยงรุ่น

“ไม่เอาชุดนี้ ไปเปลี่ยน” เสียงเข้มของเด็กหนุ่มที่ตอนนี้นั่งมองคนรักของเขาด้วยสีหน้ามุ่ยๆ พูดขึ้น

“นี่มันชุดที่ 4 แล้วนะ คุณจะให้ผมเปลี่ยนอะไรเยอะแยะ ใกล้ถึงเวลานัดแล้วนะคุณ ผมไม่อยากไปสาย” ทอยพูดอย่างเหนื่อยใจ เมื่อเลออนเอาแต่จะให้เขาเปลี่ยนชุดท่าเดียว

“ก็ชุดนี้คุณใส่แล้วน่ารักนี่ ผมไม่อยากให้คุณไปน่ารักต่อหน้าคนอื่น” เลออนพูดอย่างเอาแต่ใจ ทำทอยถอนหายใจด้วยความหน่ายเหนื่อย

“ผมไปงานเลี้ยงรุ่นนะคุณ ก็เพื่อนเก่าสมัยมัธยมของผมทั้งนั้น”

“เพื่อนเก่าคุณนั่นแหละตัวดี”

“นี่คุณไปฟังใครพูดอะไรมาอีกล่ะ ถึงได้มางอแงแบบนี้” เลออนเงียบไป นั่นทำให้ทอยรู้ได้ในทันทีว่าต้องเป็นอย่างที่เขาพูดแน่

“ไหนไปฟังอะไรใครเขามาบอกผมสิครับ” ทอยนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ คนรักที่ยังคงนั่งหน้ามุ่ยอยู่

“ก็พี่เกวบอกว่าสมัยคุณเรียนมัธยมปลาย มีทั้งเพื่อนผู้หญิงผู้ชายแวะเวียนกันมาจีบคุณแทบจะตลอดเวลา” ทอยถอนหายใจอีกครั้งกับคำตอบของคนรัก

นี่เป็นอีกความแปลกใจหนึ่งสำหรับทอย ที่เลออนดูสนิทสนมกับเกว เพื่อนสาวของเขาเป็นพิเศษ ถึงขั้นที่เลออนเรียกเกวว่าพี่ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะช่วงที่เขาพักฟื้นรักษาตัวจากการเป็นเจ้าชายนิทรา เลยทำให้เลออนต้องติดต่อถามอาการเขาผ่านทางเกวตลอด ด้วยเหตุนี้สองคนนี้เลยสนิทกันจนทำให้เกวมักจะเอาเรื่องของเขามาเผามาพูดให้เลออนฟังอยู่เสมอ และนี่คงเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เกวมาพูดให้เลออนต้องมานั่งคิดมากวิตกกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้

"นี่สินะ เหตุผลที่คุณอยากจะตามผมไปงานเลี้ยงรุ่นด้วย" ทอยพูดอย่างรู้ทัน

"ก็ใช้นะสิ เมียน่ารักแบบนี้ผมจะไม่ตามไปเฝ้าได้ไง" เลออนพูดพร้อมทั้งดึงทอยเข้ามากอดอย่างออดอ้อนแบบเด็ก ๆ ทำทอยยิ้มขำ

"คุณไม่ใช่อนิลนะ ถึงจะมาอ้อนผมแบบนี้นะ"

"ใช่ ผมไม่ใช่อนิล แต่ผมเป็นเลออนสามีของคุณ" คำพูดของเลออน ทำคนหน้าสวยหน้าเห่อร้อนขึ้นมา ก่อนจะเบี่ยงหน้าหันมองไปทางอื่น โดยที่หารู้ไม่ว่าการที่ทอยทำแบบนั้นเป็นการเปิดโอกาสให้คนรอฉวยโอกาสอย่างเลออนจัดการทอยได้

ฟอดด

"นี่คุณ!" ทอยโวยขึ้นนิด ๆ เมื่ออยู่ ๆ เลออนก็มาขโมยหอมแก้มเขาแบบนี้

"ผมชอบเวลาที่คุณเขินผมนะ" น้ำเสียงละมุนของคนเด็กกว่า ทำทอยถึงกับใจสั่นได้ทุกครั้งที่ได้ยิน

ใบหน้าคมที่ยังคงจับจ้องใบหน้าสวยไม่วางตา ก่อนที่ใบหน้าของคนทั้งสองจะค่อย ๆ เคลื่อนเข้าหากันด้วยแรงดึงดูดแห่งความปรารถนาที่จะสัมผัสริมฝีปากของกันและกัน

ตี ดี ดี้ ดี ดี~

แต่แล้วสิ่งที่เขาทั้งสองกำลังจะทำก็ต้องชะงักไว้เพียงเท่านั้น เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียดื้อ ๆ

"ใครโทรมาตอนนี้นะ ไม่รู้เวลาเลย"

เลออนบ่นอุบอิบ ทอยก็ยิ้มเอ็นดูคนรัก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมาดูก็พบว่าเกว เพื่อนสนิทของเขาโทรเข้ามา ทอยจึงกดรับ

"ว่าไง"

("ว่าไงอะไรกันล่ะ นี่แกอยู่ไหนเนี่ย ทำไมยังไม่มาอีก นี่เขามากันจะครบรุ่นแล้วนะ ขาดแต่แกเนี่ย") ทอยขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน

"งานไม่ได้เริ่มทุ่มครึ่งเหรอ"

("ทุ่มครึ่งอะไรกัน แกไปเอามาจากไหนเนี่ย ก็ฉันฝากคุณเลออนบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่างานเริ่ม 6 โมงครึ่งน่ะ") พอได้ยินความจริงจากเพื่อนสาว ทอยก็หันหน้าไปมองเลออนทันที เลออนเองก็หันมองไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"โอเค ฉันจะรีบไป แค่นี้ก่อนนะ" พูดจบทอยก็วางสายจากเพื่อน

ทอยหันมองเลออนด้วยสายตานิ่ง ๆ นิ่งจนเลออนที่หันมาสบตาถึงกับสะดุ้ง

"อย่ามองผมแบบนั้นสิครับที่รัก" เลออนพูดอ้อน พร้อมทั้งซบหน้าลงบนไหล่ของทอย

"ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ ทำไมถึงโกหกผม ว่างานเริ่มทุ่มครึ่ง" ทอยถามโดยที่ในใจเขาก็พอจะเดาเหตุผลได้ว่าเป็นเพราะอะไร

"ก็ผมไม่อยาก....."

"คุณไม่อยากให้ผมไป"

รอยยิ้มเจื่อนของเลออน เป็นคำตอบให้กับทอยได้เป็นอย่างดี

"ทำไมนิสัยแบบนี้เนี่ย ผมบอกแล้วใช่ไหมว่างานนี้ผมต้องไป" ทอยพูดดุ ทำเอาเลออนหน้าจ๋อยลงทันที

"ผมขอโทษษษษ คุณอย่าโกรธผมเลยนะ นะครับทอย นะครับที่รัก" เลออนพูดออดอ้อนพร้อมทั้งใช้ใบหน้าถูไถไปกับต้นแขนของทอย เพราะเขารู้ดีว่ายังไงทอยก็ต้องแพ้ลูกอ้อนแบบนี้ของเขาเสมอ

ทอยถอนหายใจ

"ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ" แล้วก็เป็นไปตามคาด ทอยยังคงใจอ่อนกับเลออนเหมือนเคย

จุ๊บ

"รับทราบครับคุณเมีย" เลออนจูบริมฝีปากของทอยเร็ว ๆ แล้วผละออกโดยที่ทอยไม่ทันตั้งตัว ทำเอาทอยชะงักไปนิด

"คุณนี่นะ ไปได้แล้ว ผมไม่อยากสายไปกว่านี้"

"แล้วเรื่องชุดล่ะ ชุดที่คุณใส่อยู่ผมยังไม่ให้ผ่านนะ มันน่ารักเกินไป"

ทอยถอนหายใจกับความเรื่องมากของเลออน เพียงแค่เขาใส่แค่เสื้อเชิ้ตลายทางขาวตัดน้ำเงิน ที่ปลดกระดุมคอลงมาสองเม็ด ขนาดใหญ่กว่าตัวเพื่อที่เขาจะได้ใส่สบาย กับกางเกงขายาวผ้าเนื้อดีสีน้ำตาลเข้ม พร้อมเข็มขัดที่เข้าเซต ซึ่งเป็นการแต่งตัวที่ทอยมองว่ามันก็เหมือนชุดที่ผู้ชายเขาใส่กันทั่วไป แต่ทำไมคนรักของเขาต้องมาเรื่องเยอะแบบนี้ด้วย

"ทีคุณล่ะ แต่งหล่อไปอวดใคร"

"ผมก็ใส่เชิ้ตดำเป็นปกติอยู่แล้วไหม"

"งั้นผมก็แต่งแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้วเหมือนกัน พอๆ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายไปกว่านี้" ทอยพูดตัดบทแล้วรีบลุกเดินออกไปจากห้องทันทีโดยที่เลออนไม่ทันได้พูดทักท้วงอะไร

ร่างแกร่งถอนหายใจที่ทอยไม่ยอมฟังเขาเลย ก่อนจะลุกเดินตามทอยออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

พอลงมายังชั้นล่าง เลออนและทอยก็พบกับอนิลเด็กน้อยน่ารัก ที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่กับศินีแม่ของเลออนอยู่ที่ห้องรับแขก

"จะไปกันแล้วเหรอลูก" ศินีเอ่ยทักเด็กหนุ่มทั้งสองที่พึ่งเดินลงมาจากชั้นบน

"ม๊า ม๊าดูทอยสิ เลบอกให้เขาเปลี่ยนชุดเขาก็ไม่ยอม" เลออนได้ทีรีบเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ คนแม่ ก่อนจะพูดฟ้องทันที

"เปลี่ยนทำไมล่ะ ชุดนี้ม๊าว่าทอยใส่แล้วก็น่ารักดีออก"

"ก็นั่นแหละ เลไม่ชอบ ทำไมต้องแต่งตัวน่ารักไปขนาดนั้นด้วย เดี๋ยวคนอื่นมองจะทำยังไง"

"ลูกนี่จริง ๆ เลยนะ...ทอยเหนื่อยใจไหมลูก ที่มาคบกับลูกชายม๊าเนี่ย" ศินีหันไปถามทอยที่นั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยว ส่วนทอยก็ทำได้เพียงยิ้มนิด ๆ แต่ในใจเขานี่อยากจะตอบออกไปเสียเหลือเกินว่า 'เหนื่อยใจมาก' แต่ก็เกรงใจศินี

"ม๊าอะ เข้าข้างทอยอีกแล้ว ใช่สิ๊ เลมันเป็นคนตกกระป๋องแล้วนี่ ไม่ใช่คนโปรดแบบทอย" เลออนแกล้งทำเสียงกระเง้ากระงอด ทำเอาทั้งศินีและทอยต่างยิ้มขำ

"ไม่เป็งไรนะฮะ ป๊ะป๋ายังเป็งคงโปดของอนิล" เด็กน้องชั่งเอาใจพูดขึ้นเพราะกลัวว่าเลออนจะน้อยใจ ก่อนที่จะลุกจากโซฟาขึ้นไปนั่งบนตักของเลออน

"ป๊ะป๋าก็รักอนิลที่สู๊ดดดด" ฟอดด ฟอดด เลออนหอมแก้มตุ่ยนุ้ยของเด็กน้อยซ้ายขวาอย่างมันเขี้ยว

"ไปกันได้แล้ว ขับรถดึก ๆ ดื่นๆ ก็ระวังด้วยล่ะเล" ศินีว่า

เลออนพยักหน้ารับ

"งั้นผมขอตัวนะครับ..ไปคุณเล" ทอยพูดบอกศินี เธอก็ยิ้มรับ ก่อนจะหันไปเรียกเลออน

เลออนลุกเดินตามทอยออกไปด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากจะไปงานเลี้ยงรุ่นอะไรนั่นหรอก เพราะไปแล้วเขาก็ไม่รู้จักใครเลยนอกจากเกวเพื่อนสนิทของทอยเพียงคนเดียว อีกอย่าง อย่างที่รู้ ๆ ว่าทอยแก่กว่าเขาตั้ง 4 ปี นั่นหมายความว่าคนในงานก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่อายุมากกว่าเขาทั้งนั้น นี่แค่คิดเลออนก็รู้สึกอึดอัดแล้ว

เลออนและทอยใช้เวลาขับรถเกือบชั่วโมง เพราะด้วยการจราจรยามค่ำคืนในเมื่อกรุงที่ยังคงแออัดไม่ต่างจากช่วงเช้า กับเลออนที่เอาแต่ลีลาขับรถเอื่อยเฉื่อย เลยทำให้ทั้งสองคนมาถึงร้านอาหาร สถานที่ที่เพื่อนร่วมรุ่นของทอยนัดเลี้ยงกันในเวลาเกือบ 3 ทุ่ม ซึ่งมันสายมากพอสมควร

เมื่อรถจอดดับสนิท ทอยก็รีบลงจากรถแล้วจะเดินเข้าไปในร้านโดยที่ไม่รอเลออน เพราะเขายังรู้สึกขุ่นเคืองเลออนอยู่ที่ทำให้เขามาร่วมงานสายถึงเพียงนี้

หมับ

แต่ทอยก้าวเท้าออกห่างจากรถไปไม่กี่ก้าว ก็ต้องชะงักเท้าเพราะมือแกร่งของเลออนมาฉุดรั้งข้อมือของเขาไว้

"เป็นอะไร" เลออนถาม

"......." แต่กลับไร้ซึ่งคำตอบจากทอย

"คุณโกรธผมเหรอ"

"......."

"ทอย ไม่เอาแบบนี้สิคุณ ถ้าคุณยังเงียบอยู่แบบนี้ ผมไม่ให้คุณเข้าไปในร้านหรอกนะ" คำพูดของเลออนทำทอยถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าคนรักของเขา

"ใช่ผมโกรธคุณ"

"ผมขอโทษ ผมเอาแต่ใจตัวเองผมรู้ แต่ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ยิ่งผมรักคุณมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเอาแต่ใจตัวเอง อยากจะรั้งคุณไว้กับผมคนเดียว" เลออนพูดบอกด้วยสีหน้าหม่น ๆ

ในช่วงเวลาที่ทอยเป็นเจ้าชายนิทรา ในตอนนั้นเลออนเจ็บปวดมาก ยิ่งต้องห่างกับทอยเป็นเดือน ๆ เขาก็ยิ่งทรมาน พอได้มีทอยกลับมายืนตรงหน้าเขา ทอยที่เขาสามารถสัมผัสได้ ทอยที่ส่งยิ้มให้เขา มองตาเขา เลยทำให้เลออนอยากจะอยู่กับทอยตลอดเวลา แทบไม่อยากให้ทอยไปไหนหรือออกไปเจอใครเลย เขายอมรับเลยว่า นับวันเขายิ่งรัก ยิ่งรักทอยมากจนไม่อาจรักใครได้เท่าทอยอีกแล้ว

ซึ่งความรู้สึกทั้งหมดของเลออนนั้น ทอยเองก็รับรู้ได้เป็นอย่างดี เพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเลออนเลย แต่เพียงเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่กว่าเลออน เลยสามารถจัดการความรู้สึกของตัวเอง และแยกแยะได้

หมับ

"ผมเข้าใจคุณนะ แต่คุณก็ต้องเข้าใจผมด้วย" ทอยหันมากอดเลออน เลออนเองก็กอดตอบเช่นกัน

ทั้งสองคนยังคงยืนกอดกันอยู่หน้าร้านอาหาร อย่างต้องการส่งผ่านความรู้สึกของกันและกันให้อีกฝ่ายหนึ่งเข้าใจ

"แอะแฮ้ม นอกจากจะมาสายแล้วยังเอาเวลามายืนพลอดรักกันไม่เกรงใจใครเลยน่าา" เสียงหญิงสาวพูดขึ้นทำทอยผละออกจากเลออนทันที ก่อนจะหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าเป็นเกวเพื่อนสาวของเขาเอง

"พี่เกว ทำไมพี่ชอบขัดจังหวะจังเลยฮะ" เลออนพูดโวยขึ้นไม่จริงจังนัก

"แหมคุณเลออนก็ แล้วนี่มันใช้สถานที่มาพลอดรักกันหรือเปล่าคะ นี่งานจะเลิกอยู่แล้ว" เกวพูด

"ขอโทษนะเกวที่มาสาย" ทอยว่า

"ไม่เป็นไร แกรีบเข้าไปเถอะ นี่เพื่อน ๆ ก็ถามหาแกกันใหญ่เลย ใคร ๆ ก็รอแกกันทั้งนั้น" คำพูดของเกวทำเลออนหน้าตึงทันที

พรึ่บ

"เข้าไปข้างในกันเถอะคุณ"

เลออนใช้แขนโอบเอวของทอยไว้ทันที และไม่ต้องรอให้ทอยขัดขืนหรือพูดอะไร เลออนก็จัดการดันให้ทอยเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับเขา โดยมีเกวเดินตามหลังเข้าไปยิ้ม ๆ

บรรยากาศภายในร้านถูกจัดตกแต่งไว้ได้อย่างมีสไตล์ ซึ่งเลออนดูแล้วเพื่อนร่วมรุ่นของทอยคงจะจองทั้งร้านเพื่อจัดงานเลี้ยงรุ่นกันเลย

เมื่อชายหนุ่มรูปร่างดี หน้าตาหล่อเหลาอย่างเลออนและทอยเดินเข้ามาภายในร้าน จึงเรียกสายตาของทุกคนไม่ว่าจะหญิงหรือชายให้หันมามองทางเขาทั้งสองคนเป็นตาเดียว

ทุกคนถึงกับนิ่งชะงักกันไปตาม ๆ กัน ก่อนจะเกิดความเงียบขึ้นฉับพลันภายในร้าน

"อะทุกคนๆๆๆ เลิกอึ้งกันได้แล้วจ้าา นี่ไอ้ทอย พวกแกคงจำมันได้ใช่ไหม ส่วนนี่....." เกวพูดขึ้น

"ผมเลออนครับ เป็นคนรักของทอย" เลออนพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะกระชับกอดเอวทอยอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

คำตอบของเด็กหนุ่ม ยิ่งทำให้คนทั้งร้านนิ่งอึ้งกันเข้าไปใหญ่ ก่อนที่จะเกิดเสียงฮือฮาของผู้คนที่หันไปซุบซิบกันอย่างเหลือเชื่อทันทีที่รู้ว่าหนุ่มฮอตในสมัยเรียนมัยธยมปลายอย่างทอย จะมามีแฟนเป็นผู้ชายไปได้ แทบความหล่อยังสูสีกินกันไม่ลง

ถึงแม้ว่าในโซเชียล ทอยจะตั้งสถานะคบกับเลออนแล้ว แต่ด้วยทอยพึ่งจะมามีโซเชียลต่าง ๆ ก็ตอนสมัยไปเรียนอยู่ที่อังกฤษ เลยทำให้ทอยไม่ได้รับใครเป็นเพื่อนมากนัก แถมเขายังตั้งค่าความเป็นส่วนตัวไว้อีก

/"ผัวแกนี่เล่นเปิดตัวซะใหญ่เชียวนะ ฮ่าๆ"/ เกวพูดกระซิบล้อทอย ทอยก็หันไปถลึงตาใส่ ทำเกวยิ้มขำ

ถึงแม้ตอนนี้ทอยจะยังคงทำสีหน้าเรียบนิ่งเป็นปกติ แต่ใบหน้าใสที่ขึ้นรอยสีเลือดฝาดอยู่ที่สองข้างแก้มของเขามิอาจปกปิดความเขินอายของเขาไว้ได้

"เข้าไปนั่งที่โต๊ะกันเถอะ ฉันจองที่ไว้ให้แกกับคุณเลออนแล้ว" เกวพูดขึ้น

ทั้งสามคนเลยพากันไปนั่งยังโต๊ะว่างโต๊ะหนึ่งที่เกวจองไว้ให้กับเลออนและทอย โดยที่ไม่ได้นั่งร่วมกับเพื่อนคนอื่น ๆ เพราะรู้ดีว่าทอยไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนร่วมรุ่นคนไหนอยู่แล้วนอกจากเธอ สมัยเรียนนี่เรียกได้ว่า ใครที่เข้ามาคุยกับทอยนั้น แทบนับคำที่ทอยจะตอบกลับมาได้แต่ละครั้งได้เลย

"ทอย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พวกเราขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม"

ทอยที่นั่งลงก้นไม่ทันแตะเก้าอี้ ก็มีหญิงสาวสามคน เดินเข้ามาขอถ่ายรูปด้วยท่าทางเคอะเขิน ทำเลออนมองอย่างไม่สบอารมณ์ นี่ขนาดเขาพูดไปชัดเจนขนาดนั้นว่าทอยมีเจ้าของแล้วก็คือตัวเขาเอง แต่ก็มิอาจลดความนิยมของทอยในกลุ่มเพื่อนสมัยเรียนลงได้เลย

"อืม" ทอยตอบรับในลำคอสั้น ๆ ด้วยรอยยิ้มนิด ๆ ซึ่งเป็นอะไรที่เพื่อนร่วมรุ่นเป็นอันคุ้นชินกันดี

หลังจากที่ทอยถ่ายรูปกับทั้งสามสาวเสร็จ ก็มีเพื่อน ๆ ทั้งหญิงทั้งชายต่างแวะเวียนกันเข้ามาทักทายทอยแทบไม่เว้นพักให้ทอยได้หายใจหายคอ ยิ่งเป็นการทำให้เลออนหงุดหงิดเข้าไปอีก แต่เขาก็ไม่สามารถทำหรือแสดงอาการไม่พอใจได้ เพราะไม่อยากมาทะเลาะกับทอยต่อหน้าคนอื่น ซึ่งเลออนก็รู้ดีว่าหากเขามาชวนทอยทะเลาะต่อหน้าเพื่อนเก่าของทอย ทอยคงไม่พอใจมาก มิหนำซ้ำคนอื่น ๆอาจจะมองว่าเขานิสัยเด็กก็ได้

"เฮ้ยทอย ชนแก้วกันหน่อย"

เพื่อนชายคนหนึ่งเดินถือแก้วน้ำสีอำพันมายื่นให้ทอย พอทอยเห็นดังนั้นก็จะรับไว้เพื่อรักษาน้ำใจเพื่อน

พรึ่บ

แต่ก็ไม่ทันที่ทอยจะได้รับ ก็โดนมือแกร่งของคนข้างกาย แย่งแก้วเหล้าไปจากเขาเสียก่อน ทำชายหนุ่มเพื่อนเก่าทอยถึงกับชะงัก

"วันนี้ทอยเขาไม่ดื่มแอลกอฮอล์นะครับ ผมขอดื่มแทนแล้วกัน" เลออนพูดด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เพื่อนของทอยมองออกว่ามันคือรอยยิ้มของคนขี้หวง ทำเอาเพื่อนชายคนนี้ถึงกับหัวเราะ หึหึ ในลำคอ

"ได้ครับ" ชายคนนั้นตอบรับ ก่อนจะชนแก้วกับเลออน เลออนก็ดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ชายคนนี้พูดทักทอยอีกนิดหน่อย ก็เดินกลับโต๊ะไป

"เป็นอะไร" ทอยถามคนรัก เมื่อเห็นว่าเลออนเอาแต่นั่งจ้องหน้าเขา

"ผมไม่ชอบเลย" เลออนพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ไม่ชอบผมเหรอ" ทอยถามยิ้ม ๆ

"ใช่ที่ไหนกันเหล่า คุณก็ไม่น่าถาม"

"หึหึ แล้วไม่ชอบอะไรครับ"

"ก็ไม่ชอบที่เพื่อนเก่าคุณทั้งผู้หญิงผู้ชายที่เข้ามาทักมาส่งยิ้มหวานให้คุณนะสิ ดูก็รู้ว่าคนพวกนั้นสนใจคุณ ขนาดผมนั่งอยู่ตรงนี้แท้ ๆ" เลออนบ่นอุบอิบ

"นั่นเพื่อนเก่าผมนะ งั้นถ้าผมหึงคุณกับเพื่อน ๆ คุณบ้างล่ะ เอาไหม" ทอยแกล้งประชดยิ้ม ๆ เลออนก็หันมองหน้าคนรักทันที

"ได้ เดี๋ยวผมจะโทรไปบอกเลิกคบพวกมันทุกคนเลย" คำตอบของเลออนทำทอยยิ้มขำ

"ขนาดนั้นเลย"

"ใช่ ขอแค่ให้คุณบอก ผมก็ยอมทำตามทุกอย่างแล้ว ยกเว้น...."

"ยกเว้นอะไร"

"ยกเว้นคุณจะสั่งให้ผมเลิกรักคุณ ผมทำไมได้หรอก"

สิ่งที่เลออนพูดออกมามันอุ่นวาบเข้าไปในหัวใจของทอย ไม่มีวันไหนเลยที่เลออนจะไม่ทำให้ทอยรู้สึกตกหลุมรักเลออน ถึงเขาสองคนจะผ่านเรื่องราวอะไรกันมามาก แต่นับวันทอยก็ยิ่งรู้สึกรักเลออนมาขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็รู้ว่าเลออนเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

"ไม่ต้องห่วง นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่มีวันจะพูดสั่งคุณเด็ดขาด เพราะผมเองก็เลิกรักคุณไม่ได้เหมือนกัน"

ทอยพูดยิ้ม ๆ ทำให้เลออนที่ใบหน้ายุ่งก่อนหน้านี้ถึงกับคลี่ยิ้มออก ก่อนจะใช้มือลูบแก้มใสของคนรักอย่างรักใคร่ ทอยเองก็เอียงหน้าซบฝ่ามืออุ่นของทอยด้วยความเคยชิน โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า ทุกคำพูด ทุกการกระทำของคนทั้งสอง อยู่ในสายตาของทุกคู่ที่ต่างหันมองกันยิ้ม ๆ

"สร้างโลกกันเก่งเกิ๊นนนน ที่นี่ยังมีคนอื่นอยู่นะจ๊ะ hello ไม่ได้อยู่กันสองคนเด้ออ" เสียงของเกวที่พูดแซวขึ้น ทำเลออนและทอยละสายตาออกจากกัน

"ฮิ้ววววววว!"

เสียงโห่แซวจากเพื่อนร่วมรุ่นทุกคนทำเอาทอยชะงักอ้าปากค้าง และยิ่งหันไปมองรอบ ๆ ก็พบกับสายตาของทุกคนที่ต่างมองมาทางเขาด้วยสายตาล้อเลียน ทำเอาทอยร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า รีบก้มหน้าหลบสายตาของเพื่อน ๆ แทบไม่ทัน ส่วนเลออนเองก็ดูจะพออกพอใจเสียเหลือเกิน กับการโดนสายตาล้อเลียนและคำพูดเอ่ยแซวจากทุกคน

"เลออนนี่เก่งนะ พิชิตใจเจ้าชายน้ำแข็งอย่างทอยเขาได้ไงเนี่ย" หญิงสาวคนหนึ่งพูดแซวขึ้น ทำคนอื่น ๆ ยิ้มตาม

"นั่นดิ นี่เป็นเพื่อนกับทอยสมัยเรียนมา 3 ปี พึ่งจะเคยเห็นรอยยิ้มของทอยเมื่อกี้นี้เอง รอยยิ้มแบบคนรักกันอะ ฮ่า ๆ" เพื่อนชายอีกคนก็เอ่ยแซว เรียกเสียงฮือฮาเจี้ยวจ้าวภายในร้านได้อีกครั้ง

ดูเหมือนว่าเลออนจะลดความตึงเครียดและแลดูสบายอกสบายใจ ยืดอกน้อมรับคำเอ่ยแซวจากเหล่าเพื่อนแฟนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจซะเหลือเกิน คงจะมีก็แต่ทอย ที่ยังคงก้มหน้าก้มตาแอบซ้อนความเขินอายอยู่อย่างนั้น

กริ๊ง

เสียงกระดิ่งประตูร้านที่ดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดีคนหนึ่ง เดินเข้ามาด้วยท่าทางหอบเหนื่อย เรียกสายตาคนในร้านให้หันไปมอง

"โทษทีพวกมึงที่กูมาช้า" เสียงผู้มาเยือนใหม่พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย

"แหมไอ้ปริ้นท์ มึงไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ นี่งานจะเลิกอยู่แล้วนะเว้ย" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะหนึ่งพูดประชดขึ้นขำ ๆ

"มึงอย่าเว่อร์ไอ้หมี" คนชื่อปริ้นท์พูดว่าก่อนจะเดินเข้ามาในร้าน แต่แล้วสายตาคมของชายคนนั้น ก็หันมามองทางทอย ใบหน้าสวยที่เขาไม่ได้เห็นมานานทำเอาเขาชะงักไปชั่วครู่

"แล้วทำไมมึงพึ่งมาเอาป่านนี้วะ ประธานรุ่นห่าอะไรมาคนสุดท้าย" เพื่อนชายอีกคนเอ่ยถาม ปริ้นท์เลยต้องละสายตาจากทอยที่ตอนนี้กำลังนั่งคุยอยู่กับหนุ่มข้างกาย แล้วหันไปมองเพื่อน

"พอดีกูพึ่งกลับจากต่างประเทศนะ นี่ลงเครื่องกูก็ตรงดิ่งมาที่นี่เลยนะเว้ย"

ทุกคนต่างเดินเข้าไปทักทายชายชื่อปริ้นท์อย่างสนิทสนม ชายหนุ่มก็ดูจะอัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคนเสียเหลือเกิน จนเลออนที่นั่งมองอยู่ รู้สึกหมั่นไส้ในความนิยมของชายคนนั้นอย่างบอกไม่ถูก

"พี่เกว ไอ้หมอนั่นใครเหรอ" เลออนถามเกว

"นั่นนะไอ้ปริ้นท์ มันเป็นหนุ่มป๊อปประจำโรงเรียน ตอนมันอยู่มัธยมนี่คือมันฮอตมากกก แถมเรียนเก่งสุด ๆ มันเป็นประธานรุ่นด้วยนะ เห็นว่าพอมันขึ้นมหา'ลัย มันก็ได้เป็นเดือนมหา'ลัยด้วยล่ะ" เกวพูดบอก ทำเลออนเบะปาก ยิ่งได้ฟังเรื่องเล่าจากปากเกว ยิ่งทำให้เลออนรู้สึกไม่ชอบชายคนนั้นมากขึ้นไปอีก

"คุณ เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ" ทอยพูดขึ้น

"ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม"

ทอยส่ายหน้า

"ผมไปแป๊บเดียว เดี๋ยวมานะ" ทอยพูดบอก

เลออนพยักหน้า

ทอยจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปถามพนักงานก่อนที่จะเดินไปห้องน้ำตามทางที่พนักงานบอก เลออนก็นั่งมองแผ่นหลังของคนรัก จนทอยเดินห่างออกไปจนหายไปจากสายตาเขา

"คุณเลออนคะ ละสายตาจากไอ้ทอยมันบ้างก็ได้ นั่นมันไปห้องน้ำ ไม่ได้ไปสนามรบ มองมันซะตาละห้อยเชียว จะเป็นห่วงอะไรมันนักหน้า" เกวพูดแขวะ ทำเลออนหันมายิ้มขำ

"ก็ผมรักของผมนี่" คำตอบของเลออน ที่เกวได้ยินบ่อยยิ่งกว่าประโยคทักทายของเลออนเสียอีก แต่เธอก็ยังคงเบะปากทุกครั้งที่ได้ยิน

-------------------

ทอยเดินเข้ามาทำธุระในห้องน้ำเสร็จ ก็มาล้างมือที่หน้ากระจกอ่างล้างมือ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะกลับไปที่โต๊ะ

"ไม่เจอกันนานเลยนะ"

ทอยที่ไม่ทันเดินพ้นขอบทางเข้าประตูห้องน้ำชายก็ต้องชะงัก เมื่อมีชายคนหนึ่งมายืนดักรอเขาที่หน้าห้องน้ำ ซึ่งพอดูหน้าชายหนุ่มดี ๆ ทอยก็พอจำได้ว่าคือคนที่เพื่อน ๆ เรียกกันว่าปริ้นท์เมื่อกี้นี้ แต่ถ้าถามว่าทอยจำชายคนนี้สมัยเรียนได้ไหม

เขาตอบได้เลยว่าไม่

"อืม มีอะไรหรือเปล่า" ทอยถามไปด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่ดีที่เขาจำไม่ได้

"หึหึ จำเราไม่ได้ล่ะสิ" ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ

"ขอโทษทีนะ"

"ไม่เป็นไร ก็ไม่แปลกหรอกที่ทอยจะจำเราไม่ได้...ก็ทอยไม่เคยหันมามองเราเลยนี่" ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่วในท้ายประโยค "นี่เราไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าจะมาเจอทอย ถึงแม้ในใจจะแอบหวังก็เถอะ ดีใจอะ"

"อืม เกวชวนมา ก็เลยมานะ"

"ยังสนิทกับเกวเหมือนเดิมเลยนะ คบกันแล้วเหรอ"

"บ้า ผมกับเกวเนี่ยนะ ไม่มีทาง"

ทอยพูดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มถามมันเป็นสิ่งที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่นอนที่เขากับเกวจะเป็นอย่างอื่นไปได้นอกจากเพื่อน

ปริ้นท์ยิ้มออกทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากทอย

"เราขอเบอร์ติดต่อทอยไว้หน่อยได้ไหม" ปริ้นท์พูดขอพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ทอย ทอยก็มีท่าทีลังเลนิด ๆ แต่ไม่รู้จะพูดปฏิเสธยังไง

"คุยอะไรกัน" เสียงเข้มที่ทอยจำได้ดีว่าเป็นใครถามขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา

=======================

ติดตามอ่านต่อได้ทาง

e-book ธัญวลัย!!!