เช้านี้เป็นอีกวันที่นางตื่นสาย พอลืมตาขึ้นก็ถูกคนตัวโตพรมจูบไปทั่วใบหน้าของนาง

"ท่านไม่กลับวังหรือเจ้าค่ะ"​​​​​​ นางพูดในขณะที่เขากำลังฟัดกับเเก้มขาวนวลของนางอยู่

"ข้ากลับเมื่อใดก็ได้" 

เขาตอบนางอย่างไม่ใส่ใจนัก ดีที่จัดการทุกอย่างเเล้วจึงไม่มีปัญหาอะไรมากนักที่เขามาอยู่กับนางเเละได้ให้องครักษ์เงาไปเเจ้งว่าเขาต้องการความสงบอยากจะพักผ่อนสักวัน

"ข้าว่าเราไปอาบน้ำกันเถอะเจ้าค่ะ" นางรู้สึกถึงความเหนียวเหนอะตรงหวางขาทำให้ไม่ค่อยสบายตัวมากนัก

"เจ้าไป  ข้าก็ไป" เขาน่ะอยากจะตามติดนางไปทุกที่เเต่เขาดันเป็นจักรพรรดินี่สิ

ใช้เวลาไม่นานนักในการอาบน้ำเเต่เขาก็มิวายเเอบกินเต้าหูนางจนต้องปรามเขา เมื่อทั้งสองเเต่งตัวเสร็จก็พากันไปยังโรงเตี๊ยมเพื่อหาอะไรทานก่อนที่จะไปเดินชมตลาดที่จัดงานเทศกาลอย่างสวยงาม

"ท่านว่าปิ่นนี้เหมาะกับข้าหรือไหมเจ้าค่ะ"นางหันไปถามคนข้างๆ  เลือกไม่ถูกจริงๆมีเเต่ของสวยๆทั้งนั้น

"เหมาะกับเจ้ามากมันตัดกับได้เป็นผิวของเจ้าอย่างดี" เขามิได้โกหกเเม้เเต่น้อยปิ่นหยกสีเเดงนี้ทั้งงดงามเเละความหมายดียิ่ง คนใส่ก็งดงามยิ่ง

"งั้นข้าเอาปิ่นอันนี้เเล้วกัน"

นางเดินไปออกมาจากร้านเครื่องประดับเเล้วโดยมีคนที่ค่อยจ่ายเงินให้กับนาง คือ สามีของนางเอง  จะทำยังไงเขาก็เป็นสามีนางอยู่ดีนางเเค่ขอเวลาเที่ยวเล่นอีกสักหน่อยเเล้วกันนะหวังว่าท่านจะไม่มีใครอื่นถึงมีข้าก็ต้องเป็นใหญ่ที่สุด  ข้าไม่ได้เห็นเเกตัวสักหน่อยนี่เขามีข้าก็ไม่อะไรอยู่เเล้ว  เพ้อเจ้อใหญ่เเล้วนางนี่

"กลับกันเถิดเหมยเออร์" เขากระซิบเบาที่ข้างหูนางจนทำให้นางรู้สึกขนลุกซู่

นางหันไปหาเขาก่อนที่ริมฝีปากของนางเเละเขาก็ประกบกันอย่างมิได้ตั้งใจเเต่เพียงไม่นานกับเร่าร้อนขึ้นจนทำให้นางผลักเขาออกก่อนเขาจะทำอะไรมากกว่านี้

"นี่ยังกลางวันเเสกๆอยู่เลยนะ" 

ใบหน้านางขึ้นสีเล็กน้อยจนคนที่กระทำให้นางอับอายกลับยิ้มเอ็นดูนางจนอดที่จะมองค้อนเขามิได้ 

เขาช่างทำอะไรประเจิดประเจ้อยิ่งนัก

"งั้นเรากลับกันเลยดีกว่า"

นางพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง กลัวความหื่นกระหายครอบงำเขาเข้านางก็มีเเต่เสียกับเสียเท่านั้้นถึงตอนทำจะมีความสุขเเต่พอตื่นขึ้นมานางกลับปวดเหมื่อยไปทั้งตัว  ส่วนเขาน่ะหรือนอกจากอารมณ์ดีเหมือนเขาจะมีเรี่ยวเเรงมากขึ้นเสียมากกว่าผิดกับนางที่เรี่ยวเเรงถดถอยทั้งๆที่เป็นคนรับเเรงที่กระเเทกเพียงเท่านั้น  ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

"ข้ากลับก่อนนะชายารัก" เขาไม่อยากไปเลยเเต่เขาก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบใหญ่หลวงนัก

"ท่านนี้นะ  งอเเงเป็นเด็กไปได้" นางอดขำเขามิได้ตัวโตเสียเปล่า  ไหนเล่าองค์จักรพรรดิผู้เย็นชานางเห็นเเต่เด็กน้อยที่ติดมารดาจนมิอยากห่างกาย  ทำให้นางเกือบหลุดขำไปหลายรอบกับหน้าตาเง้างอเหมือนกับเด็กของเขา

นางเหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง เเต่อะไรล่ะ  

"นี่ถึงเวลากลับเเดนมารเเล้วสินะ"

นางไม่ลืมเขียนจดหมายถึงเขาว่านางเดินทางกลับไปยังบ้านเกิดที่เมืองเมืองหนึ่งในเเคว้นหยาง

 

เเดนมาร

ใช้เวลาไม่ถึงชั่วยามก็ถึงเเดนมารก่อนที่จะตรงไปยังวังซึ่งเป็นที่ประทับของจอมมารเเละเหล่ามารดาทั้งหลายของนาง

"เสด็จพ่อ  ลูกกลับมาเเล้วเพคะ" นางวิ่งไปกอดผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อนเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ"

"เจ้านี่นะ" 

"เเล้วพวกเสด็จเเม่ล่ะเพคะ" นางหันซ้ายขวาไม่มีเเม้เเต่เงาของผู้เป็นเเม่เลยเเม้เเต่คนเดียว

"เเม่ของเจ้าน่ะทิ้งพ่อไปอาณาจักรมังกรเเล้วล่ะ"

"เจ้ามาก็ดีเเล้วพ่อจะได้มีเพื่อนทานมื้อเย็นด้วย" 

"ปกติท่านกินข้าวคนเดียวหรือเสด็จพ่อ"

"เปล่าหรอก  เเค่สามวันมานี้พ่อกินคนเดียวเพราะคนอื่นๆต่างออกไปเที่ยวเล่นกันหมดน่ะ" ลูกๆของเขาค่อนข้างรักอิสระเขาก็ปล่อยๆไปไม่ได้เคร่งถึงขั้นนั้น

"งั้นทานเลยเถิด  ลูกหิวจวนจะมิไหวเเล้ว" 

"อืม  ดีเหมือนกันข้าก็เริ่มหิวเเล้วเช่นกัน" ทั้งสองคนต่างถามความเป็นอยู่กันเเละกันจนเเยกย้ายกันไปนอน 

ผิดกลับเเดนมนุษย์ ตอนนี้องค์จักรพรรดิอยากจะตีก้นน้อยของนางให้เเดงยิ่งนัก เขาไม่รู้ว่านางจะไปนานเท่าไรเเต่ที่เเน่กลับมานางเจอดีเเน่ๆ

"เจ้าทิ้งสามีอีกเเล้ว  เจ้าใจร้ายมากเหมยเออร์" เมื่อทำอะไรมิได้จึงต้องข่มตานอนหลับเพื่อให้ลดความคิดถึงอันมากล้นที่มีต่อนางในตอนนี้

 

*กินเต้าหู้  [การเเต๊ะอั๋ง] 

*หยกสีเเดง  [สื่อการรับรู้ความรักได้ดี] 

ทุกคนไม่ต้องสับสนนะคะ  นางเอกกับพระเอกอาจจะพูดคนละคำเเต่ความหมายเดียวกันเช่น  ภรรยา  สามี  ชายา  สวามี เราขอเเจ้งไว้ตรงนี้นะคะเพื่อไม่ให้เป็นการสับสน