เช้านี้เป็นอีกวันที่นางตื่นสาย พอลืมตาขึ้นก็ถูกคนตัวโตพรมจูบไปทั่วใบหน้าของนาง
"ท่านไม่กลับวังหรือเจ้าค่ะ" นางพูดในขณะที่เขากำลังฟัดกับเเก้มขาวนวลของนางอยู่
"ข้ากลับเมื่อใดก็ได้"
เขาตอบนางอย่างไม่ใส่ใจนัก ดีที่จัดการทุกอย่างเเล้วจึงไม่มีปัญหาอะไรมากนักที่เขามาอยู่กับนางเเละได้ให้องครักษ์เงาไปเเจ้งว่าเขาต้องการความสงบอยากจะพักผ่อนสักวัน
"ข้าว่าเราไปอาบน้ำกันเถอะเจ้าค่ะ" นางรู้สึกถึงความเหนียวเหนอะตรงหวางขาทำให้ไม่ค่อยสบายตัวมากนัก
"เจ้าไป ข้าก็ไป" เขาน่ะอยากจะตามติดนางไปทุกที่เเต่เขาดันเป็นจักรพรรดินี่สิ
ใช้เวลาไม่นานนักในการอาบน้ำเเต่เขาก็มิวายเเอบกินเต้าหูนางจนต้องปรามเขา เมื่อทั้งสองเเต่งตัวเสร็จก็พากันไปยังโรงเตี๊ยมเพื่อหาอะไรทานก่อนที่จะไปเดินชมตลาดที่จัดงานเทศกาลอย่างสวยงาม
"ท่านว่าปิ่นนี้เหมาะกับข้าหรือไหมเจ้าค่ะ"นางหันไปถามคนข้างๆ เลือกไม่ถูกจริงๆมีเเต่ของสวยๆทั้งนั้น
"เหมาะกับเจ้ามากมันตัดกับได้เป็นผิวของเจ้าอย่างดี" เขามิได้โกหกเเม้เเต่น้อยปิ่นหยกสีเเดงนี้ทั้งงดงามเเละความหมายดียิ่ง คนใส่ก็งดงามยิ่ง
"งั้นข้าเอาปิ่นอันนี้เเล้วกัน"
นางเดินไปออกมาจากร้านเครื่องประดับเเล้วโดยมีคนที่ค่อยจ่ายเงินให้กับนาง คือ สามีของนางเอง จะทำยังไงเขาก็เป็นสามีนางอยู่ดีนางเเค่ขอเวลาเที่ยวเล่นอีกสักหน่อยเเล้วกันนะหวังว่าท่านจะไม่มีใครอื่นถึงมีข้าก็ต้องเป็นใหญ่ที่สุด ข้าไม่ได้เห็นเเกตัวสักหน่อยนี่เขามีข้าก็ไม่อะไรอยู่เเล้ว เพ้อเจ้อใหญ่เเล้วนางนี่
"กลับกันเถิดเหมยเออร์" เขากระซิบเบาที่ข้างหูนางจนทำให้นางรู้สึกขนลุกซู่
นางหันไปหาเขาก่อนที่ริมฝีปากของนางเเละเขาก็ประกบกันอย่างมิได้ตั้งใจเเต่เพียงไม่นานกับเร่าร้อนขึ้นจนทำให้นางผลักเขาออกก่อนเขาจะทำอะไรมากกว่านี้
"นี่ยังกลางวันเเสกๆอยู่เลยนะ"
ใบหน้านางขึ้นสีเล็กน้อยจนคนที่กระทำให้นางอับอายกลับยิ้มเอ็นดูนางจนอดที่จะมองค้อนเขามิได้
เขาช่างทำอะไรประเจิดประเจ้อยิ่งนัก
"งั้นเรากลับกันเลยดีกว่า"
นางพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง กลัวความหื่นกระหายครอบงำเขาเข้านางก็มีเเต่เสียกับเสียเท่านั้้นถึงตอนทำจะมีความสุขเเต่พอตื่นขึ้นมานางกลับปวดเหมื่อยไปทั้งตัว ส่วนเขาน่ะหรือนอกจากอารมณ์ดีเหมือนเขาจะมีเรี่ยวเเรงมากขึ้นเสียมากกว่าผิดกับนางที่เรี่ยวเเรงถดถอยทั้งๆที่เป็นคนรับเเรงที่กระเเทกเพียงเท่านั้น ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
"ข้ากลับก่อนนะชายารัก" เขาไม่อยากไปเลยเเต่เขาก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบใหญ่หลวงนัก
"ท่านนี้นะ งอเเงเป็นเด็กไปได้" นางอดขำเขามิได้ตัวโตเสียเปล่า ไหนเล่าองค์จักรพรรดิผู้เย็นชานางเห็นเเต่เด็กน้อยที่ติดมารดาจนมิอยากห่างกาย ทำให้นางเกือบหลุดขำไปหลายรอบกับหน้าตาเง้างอเหมือนกับเด็กของเขา
นางเหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง เเต่อะไรล่ะ
"นี่ถึงเวลากลับเเดนมารเเล้วสินะ"
นางไม่ลืมเขียนจดหมายถึงเขาว่านางเดินทางกลับไปยังบ้านเกิดที่เมืองเมืองหนึ่งในเเคว้นหยาง
เเดนมาร
ใช้เวลาไม่ถึงชั่วยามก็ถึงเเดนมารก่อนที่จะตรงไปยังวังซึ่งเป็นที่ประทับของจอมมารเเละเหล่ามารดาทั้งหลายของนาง
"เสด็จพ่อ ลูกกลับมาเเล้วเพคะ" นางวิ่งไปกอดผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อนเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ"
"เจ้านี่นะ"
"เเล้วพวกเสด็จเเม่ล่ะเพคะ" นางหันซ้ายขวาไม่มีเเม้เเต่เงาของผู้เป็นเเม่เลยเเม้เเต่คนเดียว
"เเม่ของเจ้าน่ะทิ้งพ่อไปอาณาจักรมังกรเเล้วล่ะ"
"เจ้ามาก็ดีเเล้วพ่อจะได้มีเพื่อนทานมื้อเย็นด้วย"
"ปกติท่านกินข้าวคนเดียวหรือเสด็จพ่อ"
"เปล่าหรอก เเค่สามวันมานี้พ่อกินคนเดียวเพราะคนอื่นๆต่างออกไปเที่ยวเล่นกันหมดน่ะ" ลูกๆของเขาค่อนข้างรักอิสระเขาก็ปล่อยๆไปไม่ได้เคร่งถึงขั้นนั้น
"งั้นทานเลยเถิด ลูกหิวจวนจะมิไหวเเล้ว"
"อืม ดีเหมือนกันข้าก็เริ่มหิวเเล้วเช่นกัน" ทั้งสองคนต่างถามความเป็นอยู่กันเเละกันจนเเยกย้ายกันไปนอน
ผิดกลับเเดนมนุษย์ ตอนนี้องค์จักรพรรดิอยากจะตีก้นน้อยของนางให้เเดงยิ่งนัก เขาไม่รู้ว่านางจะไปนานเท่าไรเเต่ที่เเน่กลับมานางเจอดีเเน่ๆ
"เจ้าทิ้งสามีอีกเเล้ว เจ้าใจร้ายมากเหมยเออร์" เมื่อทำอะไรมิได้จึงต้องข่มตานอนหลับเพื่อให้ลดความคิดถึงอันมากล้นที่มีต่อนางในตอนนี้
*กินเต้าหู้ [การเเต๊ะอั๋ง]
*หยกสีเเดง [สื่อการรับรู้ความรักได้ดี]
ทุกคนไม่ต้องสับสนนะคะ นางเอกกับพระเอกอาจจะพูดคนละคำเเต่ความหมายเดียวกันเช่น ภรรยา สามี ชายา สวามี เราขอเเจ้งไว้ตรงนี้นะคะเพื่อไม่ให้เป็นการสับสน