หออำนวยการ

คิวที่เดินรีบร้อนมาพร้อมกับซองจดหมายสีขาวด้วยสีหน้าที่ตรึงเครียด ค่อยนั่งลงที่เก้าอี้ไม้และวางจดหมายลงที่โต๊ะอย่างไม่พอใจ จนทำให้ผมสงสัยไม่ใช่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้น

คงไม่ใช่แค่ผมคนเดียวแล้วสินะที่ต้องไปทำภารกิจลับครั้งนี้ เพราะดูจากท่าทางที่ไอ้คิวแสดงแล้ว คงเป็นเรื่องเดียวกันแน่ๆ

ผมถอนหายใจก่อนจะตอบคำถามแล้วก้มหน้าดูแผนที่จังหวัดเชียงใหม่อย่างตรึงเครียดเพราะนี่ก็ใกล้วันที่ต้องเดินทาง แถมยังต้องขึ้นไปหาผบ.สุรชัยที่กรุงเทพก่อนเดินทางกลับมาที่เชียงใหม่อีก

คิวตอบรับคำก่อนที่จะหยิบซองจดหมายเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องทันทีที่คุยเรื่องภารกิจที่ต้องไปทำ ผมก็ได้แต่ภาวนาว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างไปอยู่เชียงใหม่

บ้านพัก

ก้อกๆ

หลังจากคุยกับไอ้แทนเสร็จผมก็รีบดิ่งมาที่บ้านพักหมอเพลงทันทีเพื่อกล่าวชวนเธอไปเชียงใหม่ด้วยถึงแม้ใจจริงไม่อยากให้เธอไปเสียด้วยซ้ำ แต่อยู่ใกล้เราคงอุ่นใจกว่าทิ้งเธอไว้ที่นี่แบบที่ไอ้แทนบอกจริงๆแหละ

เธอเปิดประตูมาด้วยสีหน้าเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน ก่อนที่ผมจะถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งข้างในบ้าน ซึ่งคุณเพลงก็ค่อยๆปิดประตูเดินตามมานั่ง

วันนี้มาแปลก เธอกลับดูเหวี่ยงๆมากกว่าปกติ สงสัยจะนังไม่หายเป็นวันนั้นของเดือนแหงๆ 🤔

ห้องพยาบาล

ตอนนี้ฉันกำลังทำแผลให้จ่าเข้มเนื่องจากจ่าเข้มไปช่วยทหารซ่อมแซนเรือนนอนจนพลัดตกลงมาจากบันไดจนมีแผลฉีกเล็กน้อยที่แขนซ้าย

จ่าเข้มค่อยๆเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเหมือนมีเรื่องอะไรคาใจอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งฉันก็ไม่สามารถเดาใจแกได้เลยว่าเรื่องอะไร

. .

หลังห้องพยาบาล

วางสาย

คิดไว้ไม่มีผิดว่าที่นี่ต้องมีหนอน

จ่าเข้มคุกเข่าลงก่อนที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวที่ลูกเมียของเขาจะเป็นอันตราย ผมคิดไม่ถึงเลยว่านายพลเฉลิมจะทำได้ถึงขนาดนี้

หออำนวยการ

ตอนนี้ผมเรียกนุ คิว ธัน แมน โอมและเจ มาเพื่อจะวางแผนเพื่อที่จะใช้ตลบหลังนายพลเฉลิมและถือโอกาสบอกเรื่องนี้กับทุกคนให้รู้ไปในตัวเพื่อที่จะได้เป็นหูเป็นตาป้องกันค่ายที่นี่ด้วย

จ่าเข้มพูดขึ้นก่อนที่เราจะคุยเรื่องแผนการที่จะตลบหลังนายพล โชคดีมากที่จ่าเข้มไม่ได้เลวจากภายในเพียงแต่สถานกาณร์บังคับให้ทำเท่านั้น

จ่าเข้มร้องไห้และยกมือไหว้อ้อนวอนให้ช่วยเมียกับลูกให้ได้ หนูดีเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจที่จ่าเข้มเฝ้าถนอมมาตั้งแต่เกิดและหนูดียังอายุไม่ถึง1ขวบเลยด้วยซ้ำกลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

จ่าทำความเคารพและยืนนิ่งก่อนที่ไอ้เจและไอ้โอมจะพาตัวจ่าออกไปที่ห้องกักขัง ที่นั้นเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ เอาไว้ทำโทษสถานเบา ซึ่งผมคิดว่าจ่าคงไม่ทำให้ผมผิดหวังอีกครั้งแน่นอน

คิวพูดขึ้นเพื่อนทำลายบรรยากาศตรึงเครียดที่ทุกคนกำลังเงียบอยู่ ก่อนที่จะถูกไอ้แมนแซวขึ้นมา

. .

บ้านพัก

ฉันกับยัยเพลงกำลังเลือกเสื้อผ้าเก็บใส่กระเป๋าตัวแล้วตัวเล่าก็เลือกกันไม่ได้สักที จนได้แต่นั่งมองเพราะไม่รู้จะทำอย่างไงกับชุดเหล่านี้

ก้อกๆ

จู่ๆเสียงเหมือนผู้กองคิวก็ดังขึ้นมาจากชั้นล่างก่อนที่ยัยเพลงจะขอตัวเดินลงไปหาผู้กอง ซึ่งตอนนี้ใจฉันรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าเอามากๆที่จะขอพี่แทนไปเจอพ่อ

ฉันตัดสินใจลงมาด้านล่างก็เห็นเป็นคุณคิวที่ยืนถือปิ่นโตเถานึงก่อนที่จะหันมายิ้มทักทายฉัน

เพลงท้วงถามหลังที่เห็นฉันใาเสื้อคลุมลงมาด้วย

ฉันกล่าวขอบคุณเสร็จก็รีบเดินตรงไปที่หออำนวยการทันทีเพื่อไปบอกถึงความต้องการของตัวเองว่าอยากไปพบพ่อที่ไม่ได้เจอกันนานมากหลังจากย้ายมาอยู่ที่นี่

หน้าหออำนวยการ

แก๊ก 🚪

ประตูเปิดออกก่อนที่ฉันจะเคาะประตูเพื่อจะขออนุญาตเข้าไปด้านในก็ปรากฏเป็นชายหนุ่มที่ฉันกำลังต้องการจะพบพอดี เราต่างก็ยืนนิ่งด้วยความเก้อเขิน

พี่แทนพูดขึ้นก่อนที่จะพิงตัวลงที่ประตูหออำนวยการและมองมาที่ฉัน

. . .

จบตอน